Ας φρόντιζαν - Κ. Π. Καβάφης

Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.
Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια
όλα τα χρήματά μου τάφαγε:
αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.

Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.
Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος
(ξέρω και παραξέρω Aριστοτέλη, Πλάτωνα·
τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις).
Aπό στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,
κ΄ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.
Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.
Στην Aλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·
κάπως γνωρίζω (κ΄ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:
του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.

Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα
ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,
την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.

Σ΄ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω
να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή είν΄ η πρόθεσίς μου.
Aν πάλι μ΄ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους-
τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;
αν μ΄ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.

Θ΄ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ΄ εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ΄ τους τρεις.

Κ΄ είν΄ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ΄ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Aλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ΄ αυτόν.



Πηγή: ΙΩΑΝΝΑ ΚΟΜΝΗΝΟΥ

Σχετικά άρθρα...

2 Σχόλια

  1. Ο/Η foteini4 λέει:

    Ο Καβάφης έψαξε, αναζήτησε, αισθάνθηκε, ανακάλυψε και αποκάλυψε στον εαυτό του τις βουλές της ποιήσεώς του. Η ποιητική του γλώσσα έχει το ρυθμό, το περπάτημα του στίχου ενταγμένο στον προφορικό λόγο, όπως ακριβώς εκείνος πίστευε πως πρέπει να μιλάει κανείς στην ελληνική γλώσσα. Υπάρχει το δικό του προσωπικό δράμα που θέλει να κρύψει και να κρυφτεί ο ίδιος πίσω από ιστορικές στιγμές και γεγονότα.
    "και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις
    (η μέρα που αφέθηκες κ' ενδίδεις),
    και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα" Η ΣΑΤΡΑΠΕΙΑ
    Η ποίησή του δεν είναι προιόν οίστρου αλλά σοφίας. ΄Αλλωστε γι' αυτό έγινε ποιητής τόσο αργά, όταν με τον χρόνο ωρίμασε η σοφία του.
    "κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις
    τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
    όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις" ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ...

    https://www.youtube.com/watch?v=E2bNlLE-2jY

    • Ο/Η Χρύσα λέει:

      Σ΄αντίθεση με τον Σολωμό,που έζησε και ύμνησε τα χρόνια τής ανόδου τού "νέου" ο Καβάφης κατέγραψε τις τελευταίες μέρες του.
      Κατανόησε,ως σκεφτόμενος άνθρωπος,πού βαδίζει ο κόσμος και πού πρέπει να βρίσκεται εκείνος.
      Κι όπως πολύ σωστά περιγράφεις την γλώσσα του,foteini4,"με ρυθμό και με περπάτημα του στίχου ενταγμένο στον προφορικό λόγο", μπορεί κάποιος να πει ότι αγγίζει η λιτότητά της,και η ακρίβειά της,τα όρια τής πεζογραφίας.
      Συν-καταλέγεται ανάμεσα στούς κορυφαίους ποιητές γιατί υπήρξε αυθεντικός στην τέχνη του,στην σκέψη του και στον μοναδικό λόγο του.
      Μαζί με τον Σολωμό και τον Παλαμά,μελετήθηκε ,διαβάστηκε και συζητήθηκε περισσότερο απ΄όλους.

      ΤΕΙΧΗ

      "Χωρίς περίσκεψιν,χωρίς λύπην,χωρίς αιδώ
      μεγάλα κ΄υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

      Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
      Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη.

      Διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον,
      Ά όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

      Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότο κτιστών ή ήχον.
      Ανεπαισθήτως μ΄έκλεισαν από τον κόσμον έξω."

      1896

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *