Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΜΙΣΤΡΑΛ

Frédéric Mistral

1

Μὲ τὴν αὐγὴ καὶ ἡ θάλασσα μενεξεδένια
λάμπει, καὶ μὲ τὸ φῶς τὰ πάντα ξανανιώνουν.
Νά ἡ ἄνοιξη γυρίζει, νὰ τὸ χελιδόνι
στὸν Παρθενώνα ξαναχτίζει τὴ φωλιά του!
Πανίερη Ἀθηνᾶ, τίναξε τὸ πουλί σου
στ' ἀμπέλια μας ἀπάνου τὰ σαρακωμένα.
Κι ἂν πρέπει νὰ πεθάνουμε γιὰ τὴν Ἑλλάδα,
θεία εἶν' ἡ δάφνη! Μιὰ φορὰ κανείς πεθαίνει.

2

Ἀγάλια ἀγάλια ἀποχρυσώνεται τὸ κῦμα,
νά ἡ ἄνοιξη γυρίζει, μὰ στὰ κορφοβούνια
τοῦ Προμηθέα τὰ σπλάχνα σκίζοντας ἕνα ὄρνιο
μεγάλο, ἀσάλευτο ξανοίγεται μακριάθε·
γιὰ νὰ διώξῃς τὸ μαῦρο γύπα ποὺ σὲ τρώει,
ἀρμάτωσέ μας, νέε νησιώτη, τὸ καράβι.
Κι ἂν πρέπει νὰ πεθάνουμε γιὰ τὴν Ἑλλάδα,
θεία εἶν' ἡ δάφνη! Μιὰ φορὰ κανεὶς πεθαίνει.

3

Τ' ἀνάκρασμα τ' ἀκούτε τῆς ἀρχαίας Πυθίας;
«Νίκη στῶν ἡμιθέων τ' ἀγγόνια!» Ἀπὸ τὴν Ἴδη
ὡς στῆς Νικαίας τ' ἀκρογιάλια ξανανθίζουν
αἰώνιες οἱ ἐλιές. Μὲ τ' ἄρματα στὰ χέρια
ἐμπρός! Τὰ ὕψη τῶν βουνῶν ἂς τ' ἀνεβοῦμε,
τοὺς σαλαμίνικους ἀντίλαλους ξυπνώντας!
Ἂν πρέπει νὰ πεθάνουμε γιὰ τὴν Ἑλλάδα,
θεία εἶν' ἡ δάφνη! Μιὰ φορὰ κανεὶς πεθαίνει.

4

Κ' ἔλα, ἑτοιμάστε τὰ λευκὰ φορέματά σας,
ἀρραβωνιαστικιές, γιὰ νὰ στεφανωθῆτε
στὸ γυρισμὸ τοὺς ἀκριβούς σας· μέσ' στὸ λόγγο
γι' αὐτοὺς ποὺ σᾶς γλυτώσανε κόφτε τὴ δάφνη.
Ἀγνάντια στὴ σκυφτὴ καὶ ντροπιασμένη Εὐρώπη,
ἂς πιοῦμε ξέχειλη τὴ δόξα, παλληκάρια.
Κι ἂν πρέπει νὰ πεθάνουμε γιὰ τὴν Ἑλλάδα,
θεία εἶν' ἡ δάφνη! Μιὰ φορὰ κανεὶς πεθαίνει.

5

Ὅ,τι ἔγινε μπορεῖ νὰ ξαναγίνῃ, ἀδέρφια!
Στῶν πυρωμένων τούτων βράχων τὴ λαμπράδα
μὲ σάρκα θεία μπρόρεσ' ὁ ἄνθρωπος νὰ ντύσῃ
τὸ φωτερώτερο κι ἀπ' ὅλα τὰ ὄνειρά του.
Κ' ἡ χριστιανὴ ψυχὴ βουβὴ ἐκεῖ πέρα θὰ εἶναι;
Κ' ἐμεῖς ἑνὸς κορμοῦ ξερόκλαδα ἐκεῖ πέρα;
Κι ἂν πρέπει νὰ πεθάνουμε γιὰ τὴν Ἑλλάδα,
θεία εἶν' ἡ δάφνη! Μιὰ φορὰ κανεὶς πεθαίνει.

6

Τὸ Μαραθώνιο πεζόδρομο ἀκολουθώντας
κι ἂν πέσουμε, τὸ χρέος μας ἔχουμε κάμει!
Καὶ μὲ τὸ αἷμα τοῦ προγόνου μας Λεωνίδα
τὸ αἷμα μας, θριάμβων αἷμα, ταιριασμένο,
θὰ πορφυρώσῃ τὸν καρπὸ τὸν κοραλλένιο
καὶ τὸ σταφύλι τὸ κρεμασμένο στὸ κλῆμα.
Κι ἂν πρέπει νὰ πεθάνουμε γιὰ τὴν Ἑλλάδα,
θεία εἶν' ἡ δάφνη! Μιὰ φορὰ κανεὶς πεθαίνει.

7

Τῆς ἱστορίας μᾶς φέγγουν τρεῖς χιλιάδες χρόνια.
Ὀρθοί! Καὶ πρόβαλε ἀπὸ τώρα τὸ παλάτι
στὸν τόπο ἐκεῖ ποὺ λύθηκαν τὰ κακὰ μάγια,
κι ὁ Φοίνικας ξαναγεννιέται ἀπὸ τὴ στάχτη.
Στὶς ἁμμουδιὲς τῆς Μέκκας διῶξε το, ἥλιε,
τὸ μισοφέγγαρο μακριὰ ἀπ' τὸν οὐρανό μας...
Ἄν πρέπει νὰ πεθάνουμε γιὰ τὴν Ἑλλάδα,
θεία εἶν' ἡ δάφνη! Μιὰ φορά κανεὶς πεθαίνει.

1896.

Πηγή: Κ. Παλαμᾶ, Ἅπαντα, Τόμος Ε΄. Γ΄ ΕΚΔΟΣΗ, ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ
Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΚΑΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ, ΠΡΩΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Φωτογραφία: Wikimedia Commons

Ἑλλήνων Φῶς