Ὅσοι ἀπεχθάνονται τὴν ἀλήθεια τὴν ἀπεχθάνονται ἀπὸ ντροπή.
Ἡ Ἀλήθεια ἦταν θεότητα στὴν Ἑλληνικὴ Μυθολογία, ἰδεατὴ καὶ ἀνθρωπόμορφη προσωποποίησις τῆς ἀληθείας τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, φερομένη προστάτης τῆς ἐννοίας.
Σύμφωνα μὲ τὸν Πίνδαρο ἦταν κόρη τοῦ Διός.
Ὁ Πλούταρχος τὴν ἀναφέρει ὡς «Τροφὸ τοῦ θεοῦ Ἀπόλλωνος», μαζὺ μὲ τὴν Κορυθάλεια…
Ἐπειδὴ ἡ Ἀλήθεια εἰκονίζετο πάντα χωρὶς στολίδια καὶ πλούσια ἐνδύματα, ἔναντι τῶν ἄλλων θεοτήτων, ὁ Ὀράτιος τὴν ἀποκαλοῦσε «nuda Veritas», δηλαδὴ «γυμνὴ ἀλήθεια».
Ἀπὸ τότε καθιερώθηκε ἡ ῥητορικὴ ἔκφρασις «γυμνὴ ἀλήθεια» ἢ «ἀλήθεια γυμνή», ποὺ λέγεται μέχρι καὶ σήμερα ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι δὲν χρειάζεται στὴν ἀπόδοσή τη ἰδιαίτερα καλλολογικὰ στοιχεῖα ἢ προλόγους ἢ συναισθήματα.
Ὅσοι ἀπεχθάνονται τὴν ἀλήθεια, τὴν ἀπεχθάνονται ἀπὸ ντροπή, ἐπειδὴ εἶναι γυμνή.
Πηγή: Arxisame.gr
