Ποσοτική Χαλάρωση: Το Χάπι Της Οικονομικής Αυτοκτονίας
Του Jeff Nielson
Εισαγωγικό σημείωμα Φαίης: Επειδή τελευταία υπάρχει πολύς λόγος για την «ποσοτική χαλάρωση» μεταφέρω εδώ ένα παλαιότερο άρθρο του Jeff Nielson και θα ακολουθήσουν περισσότερα. Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε την εμπειρία των Αμερικανών, που έχουν φάει την «ποσοτική χαλάρωση» με την κουτάλα, για να καταλάβουμε σε τι πάνε να μας μπλέξουν και εδώ στην Ευρώπη.
###
Το ερώτημα που τίθεται σε όλα τα επιχειρηματικά ειδησεογραφικά πρακτορία του κόσμου είναι, «θα είναι το QE2* [Quantitative Easing – Ποσοτική Χαλάρωση] επιτυχές;» Επειδή αυτή η πολιτική είναι κυριολεκτικά οικονομική αυτοκτονία, η ερώτηση γίνεται: «θα είναι η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ επιτυχής στην υποβοηθούμενη οικονομική αυτοκτονία της κυβέρνησης των ΗΠΑ;» Βρίσκω αυτήν την ερώτηση εντελώς χυδαία – κάτι που αναδεικνύει την πνευματική παράκρουση των κυβερνητικών φορέων χάραξης πολιτικής, καθώς και των τραπεζιτών που τους παροτρύνουν προς αυτήν την κατεύθυνση.
Η «ποσοτική χαλάρωση» δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας ευφημισμός για την εκτύπωση χρήματος «από το πουθενά». Ο ένας και μοναδικός της σκοπός είναι να καταστρέψει το νόμισμα που τυπώνεται. Είναι καθαρή διάλυση/αραίωση [dilution] και δεν είναι καθόλου διαφορετική από μια εταιρεία που υπόσχεται να βελτιώσει τις δημοσιονομικές της επιδόσεις απλά με την έκδοση πολλών νέων μετοχών.
Μπορούμε να εξηγήσουμε την έμφυτη δαιμονική φύση αυτής της εγκληματικής νομισματικής πολιτικής μέσα από τον «μηχανισμό» της. Κατ’ αρχάς, ο ρητός στόχος του «QE2» είναι να αυξήσει τον πληθωρισμό. Μέχρι τώρα, όλοι οι αναγνώστες θα πρέπει να είναι αρκετά εξοικειωμένοι με τον «πληθωρισμό» και να γνωρίζουν ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ταχύτητα με την οποία τα νομίσματά μας καταστρέφονται.
Στην περίπτωση της Ομοσπονδιακής Τράπεζας, όλοι καταλαβαίνουμε πολύ καλά πόσο «επιτυχής» ήταν στη δημιουργία πληθωρισμού. Από το 1913 που εφευρέθηκε, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα φέρει την άμεση ευθύνη που το δολάριο έχασε το 97% της αξίας του (δηλαδή ο πληθωρισμός αύξησε τις τιμές πάνω από 20 φορές απ’ ότι ήταν το 1913) – και παρά την επίσημη εντολή της Ομοσπονδιακής Τράπεζας για «σταθερότητα των τιμών» (δηλαδή προστασία του δολαρίου). Τώρα, ο Μπεν Μπερνάνκι (ο πιο πρόσφατος και πιο ισχυρός καταστροφέας του δολαρίου της Fed) δεσμεύθηκε να «πετύχει» και την καταστροφή του εναπομείναντος 3% της αξίας του αποθεματικού νομίσματος του κόσμου.
Να πως η εκτύπωση χρημάτων καταφέρνει τον «στόχο» του Μπερνάνκι. Πρώτα απ’ όλα, όπως και με κάθε είδους αραίωσης, η εκτύπωση νέων δολαρίων κάνει όλα τα «παλαιότερα» δολάρια να αξίζουν λιγότερο (άχρηστα; ). Εδώ ακριβώς, η «επιτυχία» της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ είναι ήδη 100% εγγυημένη. Για του λόγου το αληθές, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα έχει ήδη καταφέρει «με μεγάλη επιτυχία» τη δημιουργία πληθωρισμού – στον πραγματικό κόσμο.
Επισκεφθείτε το Shadowstats.com που το διαχειρίζεται ο σεβαστός Αμερικανός οικονομολόγος Τζων Γουίλιαμς και θα ακούσετε ότι ο πληθωρισμός των ΗΠΑ καθόλη τη διάρκεια του έτους ήταν της τάξεως του 8,5% – 9,5%. Ο Γουίλιαμς κάνει τους υπολογισμούς του χρησιμοποιώντας την ίδια ακριβώς μεθοδολογία που χρησιμοποιούσε η κυβέρνηση των ΗΠΑ πριν από μια γενιά, πριν ενσωματώσει σκόπιμα διάφορα στατιστικά ψεύδη σε αυτή τη μέτρηση.
Κατανοήστε τις τεράστιες «ανταμοιβές» που λαμβάνει μία κυβέρνηση για τα ψέματα που λέει όταν μειώνει χονδροειδώς το ποσοστό του πληθωρισμού. Οι πληρωμές των εκαντοντάδων δισεκατομμυρίων παροχών της κυβέρνησης των ΗΠΑ ανά έτος προσαρμόζονται στα «επίσημα» ποσοστά του πληθωρισμού. Όταν υποτιμάται χονδροειδώς ο πληθωρισμός (και εξαπατώνται όλοι οι δικαιούχοι αυτών των παροχών), η κυβέρνηση των ΗΠΑ μέσα σε μια στιγμή κερδίζει τζάκποτ πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων μόνο και μόνο από εκείνο το ένα ψέμα (κάθε χρόνο).
Δεύτερον, κάθε τριμηνιαία και ετήσια έκθεση του ΑΕΠ πρέπει να «ξεφουσκώσει» από το πραγματικό ποσοστό του πληθωρισμού. Όλος ο πληθωρισμός πρέπει να αφαιρεθεί από τα ακατέργαστα δεδομένα έτσι ώστε να αντιπροσωπεύουν πιστά την πραγματική οικονομική ανάπτυξη. Όταν υποτιμώνται χονδροειδώς τα ποσοστά του πληθωρισμού, η κυβέρνηση διογκώνει ψευδώς το ποσοστό του ΑΕΠ «ανάπτυξης» κατά αρκετές ποσοστιαίες μονάδες – και βουαλά έχουμε μια «οικονομική ανάκαμψη των ΗΠΑ».
Αμέσως βλέπουμε την τσαρλατανιά του Μπερνάνκι σε κοινή θέα. Ισχυρίζεται ότι υπάρχει «οικονομική ανάπτυξη» στις ΗΠΑ, όταν όλη αυτή η «ανάπτυξη» είναι στην πραγματικότητα μια ψευδαίσθηση παραποιημένων αριθμών. Ο Μπερνάνκι ισχυρίζεται ότι η Ομοσπονδιακή Τράπεζα έχει «αποτύχει» να δημιουργήσει αρκετό πληθωρισμό (δηλαδή να καταστρέψει το δολάριο γρήγορα), όταν τα πραγματικά στοιχεία δείχνουν ότι έχει κάνει θαυμάσια δουλειά για να καταστρέψει το δολάριο.
Ωστόσο, η απόλυτη «κατηγορία» εναντίον της «ποσοτικής χαλάρωσης νούμερο 2» ως αποτυχημένη πολιτική, προέρχεται από το γεγονός ότι η «ποσοτική χαλάρωση νούμερο 1» δεν τελείωσε ποτέ. Απ’ όλες τις δόλιες απάτες που διαπράττουν η κυβέρνηση των ΗΠΑ και η Ομοσπονδιακή Τράπεζα, καμιά τους δεν είναι τόσο προφανής όσο η χειραγώγηση της αγοράς των αμερικανικών ομολόγων από την κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Τα στοιχεία έχουν ως εξής. Προηγουμένως, η κυβέρνηση των ΗΠΑ ήταν σε θέση να βρει (πραγματικούς) αγοραστές για τα κρατικά της ομόλογα, λόγω ανάγκης των άλλων κυβερνήσεων να επανακυκλοφορήσουν / επανεπενδύσουν τα χρήματα των εμπορικών και δημοσιονομικών πλεονασμάτων τους. Χάρη στο σχεδιασμένο από τη Γουόλ Στριτ «Κραχ του ’08» η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των πλεονασμάτων έχει εξαφανιστεί.
Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση δημιουργεί συστηματικά πολύ περισσότερη «προσφορά» από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Μας λέει δηλαδή η κυβέρνηση των ΗΠΑ (και η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ) ότι υπάρχουν περισσότεροι «αγοραστές» για τα αμερικανικά ομόλογα από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στην ιστορία – παρά το γεγονός ότι οι εν λόγω αγοραστές δεν έχουν χρήματα. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο από το μισό τούτης της φάρσας.
Όχι μόνο μας λένε ότι αγοραστές-χωρίς-χρήματα αγοράζουν περισσότερα κρατικά ομόλογα από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στην ιστορία, μας λένε επίσης ότι αυτοί οι αγοραστές πληρώνουν χαρωπά τις υψηλότερες τιμές στην ιστορία (με μεγάλη διαφορά) για αυτά τα χρεόγραφα. Ο παραλογισμός αυτού του σεναρίου όμως έχει και συνέχεια.
Οι αγοραστές-χωρίς-χρήμα (υποθετικά) αγοράζουν περισσότερα κρατικά ομόλογα από οποιαδήποτε στιγμή στην ιστορία, στις υψηλότερες τιμές (με διαφορά) – ενώ δημοσίως, όλοι αυτοί οι «αγοραστές» εκφράζουν σοβαρές αμφιβολίες σχετικά με την πιστοληπτική ικανότητα των ΗΠΑ (δηλαδή την ικανότητά των ΗΠΑ να αξιοποιήσουν αυτά τα τρισεκατομμύρια δολάρια των νέων χρεογράφων). Θα αγόραζε ποτέ κάποιος νοήμων άνθρωπος ένα «προϊόν» στη μεγαλύτερη ποσότητά του (και με τις υψηλότερες τιμές στην ιστορία), τη στιγμή που εκφράζει δημοσίως σοβαρές αμφιβολίες σχετικά με την αξία / ποιότητά του;
Μην απαντάτε όμως ακόμα σε αυτό το ερώτημα. Από τη στιγμή που η «ποσοτική χαλάρωση» αναγκαίως καταστρέφει την αξία ενός νομίσματος, τότε για κάθε 1% που χάνει το δολάριο σε αξία χάνεται και το ίδιο ποσό της αξίας όλων αυτών των τρισεκατομμυρίων δολαρίων σε κρατικά ομόλογα (που είναι εκφρασμένα σε δολάρια ΗΠΑ).
Έτσι, με τις τιμές των αμερικανικών ομολόγων στα υψηλότερα επίπεδα στην ιστορία (και στη μέγιση θεωρητικά τιμή), είναι 100% αναπόφευκτο ότι οι τιμές τους μόνο να πέσουν μπορούν. Αυτό σημαίνει ότι οι αγοραστές-χωρίς-χρήματα υποτίθεται ότι αγοράζουν την περισσότερη «προσφορά» ομολόγων στην ιστορία, με τις υψηλότερες τιμές στην ιστορία – ενώ είναι 100% βέβαιοι ότι θα χάσουν τα χρήματά τους σε αυτά τα κρατικά ομόλογα λόγω της αναπόφευκτης πτώσης της τιμής τους και της μείωσης της αξίας του αμερικανικού δολαρίου.
Σαφώς, οι αγοραστές ομολόγων των ΗΠΑ είναι λίγοι. Αντ’ αυτού, «Οι Τρεις Αμίγκος» του χρέους (ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο και Ιαπωνία) παίζουν το αντίστοιχο παιχνίδι με τις «μουσικές καρέκλες» στην αγορά των ομολόγων. Το Ηνωμένο Βασίλειο «αγοράζει» ομόλογα των ΗΠΑ, η Ιαπωνία αγοράζει χρέος του Ηνωμένου Βασιλείου και η κυβέρνηση των ΗΠΑ αγοράζει Ιαπωνικά ομόλογα – και όλα αυτά με τα φαντασμένα χρήματα της «ποσοτικής χαλάρωσης» που εκτυπώνουν από το πουθενά. Στη συνέχεια, οι τρεις κυβερνήσεις προσποιούνται ότι οι δημοπρασίες ομολόγων τους «καλύφθηκαν».
Αυτό μας φέρνει και στο τελευταίο σημείο τούτης της παρωδίας: στις «δημοπρασίες» της αγοράς ομολόγων των ΗΠΑ. Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση των ΗΠΑ ανέφερε το «οικονομικό θαύμα» των αγοραστών-χωρίς-χρήματα που αγοράζουν περισσότερο από κάτι που δεν θέλουν (στις υψηλότερες τιμές) για να χάσουν χρήματα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ αφαίρεσε όλη τη «διαφάνεια» από αυτές τις δημοπρασίες των ομολόγων. Ακόμη και πωλητές ομολόγων με δεκαετίες εμπειρίας αναφέρουν ότι δεν έχουν καμία ιδέα για το ποιος πράγματι αγοράζει αυτά τα ομόλογα. Αυτό θυμίζει ερασιτέχνη μάγο που είναι τόσο αδέξιος στην εκτέλεση των «μαγικών» του, που χρειάζεται να σβήσει τα φώτα για να εκτελέσει τα κόλπα του έτσι ώστε το κοινό να μην εντοπίσει αμέσως την ατζαμοσύνη της απάτης του.
Γιατί η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ επέμενε τόσο πολύ να κρύψει με δόλο τις ενέργειές της στην αγορά ομολόγων των ΗΠΑ και στην ποσοτική χαλάρωση που διευκολύνει αυτήν την απάτη; Πρώτον, με το να εκτυπώνει χρήματα αλλά να μην το ομολογεί, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ παραχαράσσει τρισεκατομμύρια δολάρια του αμερικανικού νομίσματος. Εάν αυτό έβγαινε στο φως, όχι μόνο θα κατέρρεε αμέσως η αξία του αμερικανικού δολαρίου (περισσότερο απ’ όσο θα ήθελε η FED), αλλά θα κατέρρεαν και οι τιμές των περιουσιακών στοιχείων για όλο το χρέος των ΗΠΑ (και όλων των τραπεζικών χρεογράφων των ΗΠΑ).
Δεδομένου ότι η πτώση των τιμών των ομολόγων είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα με την αύξηση των επιτοκίων των ομολόγων, η ανακάλυψη της παραχάραξης της FED θα ανέβαζε τα επιτόκια των ΗΠΑ στα ήψη και μέσα σε λίγους μήνες θα ισοπέδωνε όλη την εναπομείνουσα οικονομική ζωή των ΗΠΑ και θα πτώχευε την κυβέρνηση (μέσω των πολύ υψηλότερων πληρωμών των τόκων για τα τρισεκατομμύρια δολάρια του χρέους της).
Με το προφανές γεγονός ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν σταμάτησε ποτέ την ποσοτική χαλάρωση, φτάνουμε στο τρέχον σενάριο. Ο λόγος για τον οποίο η Fed «ανακοινώνει» κάτι το οποίο ήδη κάνει, είναι επειδή ακόμη και τα παραποιημένα στατιστικά στοιχεία της κυβέρνησης δεν μπορούν να κρύψουν το γεγονός ότι η οικονομία των ΗΠΑ πάλι καταρρέει.
Προφανώς, η ποσοτική χαλάρωση δεν μπορεί να «διορθώσει» κανένα από τα προβλήματα της οικονομίας των ΗΠΑ, όλα από τα οποία (ειρωνικά) έχουν προκληθεί από το πολύ μεγάλο νέο χρέος και τη νέα εκτύπωση χρημάτων. Γιατί λοιπόν η FED «βγαίνει από την ντουλάπα» (έστω και προσωρινά);
Απλά, με την κλιμακούμενη αδυναμία της οικονομίας των ΗΠΑ, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα (και η κυβέρνηση) αισθάνονται μια έντονη ανάγκη να φανούν ότι «κάνουν κάτι» (ακόμα και αν αυτό το έχουν ήδη κάνει) – και ούτε η κυβέρνηση των ΗΠΑ, ούτε η FED έχουν άλλες ιδέες. Δεν υπάρχει τίποτα πιο τρομακτικό από τη σκέψη ότι ένας κατά συρροήν απατεώνας όπως ο Μπεν Μερνάνκι είναι τόσο στερημένος από επιλογές πολιτικής που καταφεύγει στο να πει την αλήθεια.
###
*QE2. Ο αριθμός 2 αναφέρεται στον δεύτερο γύρο ποσοτικής χαλάρωσης που έγινε στις ΗΠΑ το 2010 μετά το χρηματοοικονομικό κραχ του 2007-2008.
Μετάφραση Φαίη/Αβέρωφ
