ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ

ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ
Ἀναστάσιος Βυζάντιος

Αἰ μέτριαι ἐκφράσες, οἱ ὑπαινιγμοί, δέν ὠφελοῦσιν τίποτε.
Πρέπει νά εἴπωμεν σκαιῶς καί ἀποτόμως πρός ἡμᾶς αὐτούς: Δέν εἴμεθα ἔτι ὥριμοι δι΄ ἐλευθερίαν.
Ἐθνική κυριαρχία, κοινοβουλευτικαί διατυπώσεις, συμπολίτευσις καί ἀντιπολίτευσις, ἐλευθεροτυπία, ὑπουργική εὐθύνη, δημοτική αὐτονομία ,
ταῦτα πάντα παρ΄ ἡμῖν εἶναι λέξεις κεναί ἐννοίας ἤ, τό χεῖρον, εὔσχημα προσωπεῖα παντοειδῶν ἀκολασιῶν καί καταχρήσεων. [...]
Οἱ νόμοι εἶναι εἶναι ἀνεπίψογοι, ὅλοι ἀποστράπτοντες ἐκ τῶν τελειοτάτων ἐφευρέσεων τῆς ἀνθρωπίνης δικαιοσύνης καί τοῦ πολιτισμοῦ.
Οἱ Ἐβραῖοι ἐκλέγονται ἀκολύτως δημοτικοί σύμβουλοι, καί οἱ Μαῦροι, ὅσοι πατήσωσι τήν Ἑλληνικήν γῆν, κηρύττονται αὐτοδικαίως ἐλεύθεροι.
Ἀλλ΄ οὐδαμοῦ σημειοῦται ποῦ πρέπει νά πατήσωσιν οἱ κάτοικοι τῆς Ἑλλάδος, ὅπως ἀποτινάξωσι τόν κλοιόν τῆς δουλείας, ὅν ἐπέθηκεν ἐπί τοῦ τραχήλου
αὐτῶν ἡ φεουδαλική ἐφαρμογή τοῦ ἐπί ψιλῶ ὀνόματι συνταγματικοῦ πολιτεύματος.
Ἐκεῖνοι, οὕς ἔταξεν ὁ νὀμος φύλακας καί κοσμήτορας τῆς ἰδανικῆς ταῦτης πολιτείας, οἱ ὑπουργοί, οἱ βουλευταί, οἱ δήμαρχοι, οἱ νομάρχαι ,
μετεποίησαν ἑαυτούς εἰς μαστιγοφόρους τυράννους τοῦ λαοῦ. Τό διέπειν τήν ἐξουσίαν δέν εἶναι πλέον λειτουργία, ἀλλά προσοδοφόρον ἐπάγγελμα.
Καί πάντες οἱ τρόποι κρίνονται χρηστοί πρός ἐκπόρθησιν ἤ πρός διατήρησιν τοῦ πολυτίμου τούτου λαφύρου.
"Δός μοι καί σοί δίδω" , "παρανόμησον καί παρανομῶ",
ἰδοῦ τά ἱερά συνθήματα, ἅτινα διασταυροῦνται σήμερον ἐν τῆ χώρα, ἐν ἧ ἄλλοτε ἐγράφη δι΄ αἵματος
εἶς οἰωνός ἄριστος ἀμύνεσθαι περί πάτρης.
Πιθηκίσαντες τά πάντα, ἐπιθηκίσαμεν, φυσικῶ τῶ λόγω, καί τά κόμματα. Οί περί τό συνταγματικόν πολίτευμα φιλοσοφήσαντες πρέπει νά
καταβῶσιν εἰς Ἑλλάδα, ὅπως ἴδωσι ποῦ κατήντησεν ὁ σωτήριος καί ἀναγκαῖος θεσμός τῆς συμπολιτεύσεως καί ἀντιπολιτεύσεως.
Ὅ,τι παρ΄ ἄλλοις εἶναι εὐγενής ἄμιλλα καί ἀμοιβαῖος ἔλεγχος, παρ΄ ἡμῖν μετεβλήθη εἰς τυφλήν ἐμπάθειαν καί εἰς ἐμφύλιον πόλεμον. [...]
Ὑπάρχει ἀνιοῦσα τῆς κλίμαξ διαφθορᾶς, ἀρχόμενη ἀπό τοῦ τελευταίου ψηφοφόρου καί λήγουσα εἰς τόν πρωθυπουργόν, καί ἐν
τῆ σκολιᾶ ταύτη κλίμακι εἶναι ἀδύνατον νά μείνη τις ὄρθιος τοῦ Αἰόλου, ἐξ οὗ ἀπολύονται ἐπί τῆς Ἑλλάδος ὁ μαρασμός καί ἡ ἀτίμωσις,
εἶναι τό ἑλληνικόν Βουλευτήριον. [...]
Πόσοι ψηφίζουσι κατά συνείδησιν; πέντε ἤ δέκα.
Οἱ δέ λοιποί; κατά τάς δωρεάς, ἄς προχέει ἡ ἐξουσία, ἤ κατά τάς ἐλπίδας ἅς παρέχει ἡ ἀντιπολίτευσις. Εἰς οὐδέν χρηματιστήριον πιστεύομεν
νά γίνωνται τόσαι δοσοληψίαι, ὅσαι ἐν τῶ ἀχυρῶνι ἐκείνω, ὅστις ἐν Ἀθήναις καλεῖται Βουλευτήριον.

Ἐφημερίδα "Νέα Ἡμέρα", Μάϊος 1870

(Βυζάντιος Ἀναστάσιος (1839 - 1892), διπλωμάτης, ποιητής, λογογράφος,δημοσιογράφος, ἐκδότης ἐφημερίδας.)


Πηγή: Ἀλφαβητάρι τοῦ Νεοέλληνα, ἐκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ
wikipedia.org

Χρύσα Νικολοπούλου/Ἑλλήνων Φῶς