Συνεισφέροντας στον διαρθρωμένο διάλογο
«Και καλά, ρε φίλε, γιατί δεν πας στα κατεχόμενα; Πώς θα λυθεί το Κυπριακό, όταν δεν μιλάς μαζί τους;» Πρόσφατα χρειάστηκε να συζητήσω το εν λόγω ζήτημα για ακόμη μια φορά. Είναι εντυπωσιακό το ότι νέοι άνθρωποι, που ασχολούνται με τα κοινά και πιστεύουν ή τουλάχιστον προσπαθούν να δείξουν πως έχουν μια στοιχειώδη γνώση και κριτική σκέψη, αναφέρονται στη λύση του Κυπριακού με βαρόμετρο διαλόγου – όσο περισσότερο μιλήσεις με τον απέναντι τόσο πιο κοντά στη λύση βρίσκεσαι. Όσο πίσω και να πας, όποιο ιστορικό γεγονός και να κοιτάξεις, κανένα πρόβλημα το οποίο δεν ήταν πρόβλημα «επικοινωνίας» δεν λύθηκε απλώς με τον διάλογο! Αν μιλήσουμε ρεαλιστικά, πάντοτε άνοιγαν κεφάλια – ή, τουλάχιστον, ήταν πολύ κοντά στο να ανοίξουν για να επιλυθούν προβλήματα καταπίεσης και εισβολής. Καμία κατοχή και καμία ιμπεριαλιστική δύναμη δεν διαλύθηκε υπό τον φόβο του «απρόσκοπτου διαλόγου», αλλά υπό τον φόβο του ότι ο καταπιεσμένος και το θύμα θα αναζητήσει να δικαιωθεί. Και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, τόσες συναντήσεις σε δικοινοτικά σωματεία και οργανισμούς, animation, φεστιβάλ, cafè, αλλά και οι τραγικά υψηλές επιχορηγήσεις που δίνονται για τέτοια γεγονότα, δεν θα έπρεπε να είχαν οδηγήσει μέχρι σήμερα στη λύση του Κυπριακού; Και όχι μόνο αυτό. Ταυτόχρονα να ξεκινούσαμε να εξάγουμε τη γνώση μας στη Λωρίδα της Γάζας; Δεν θα έπρεπε να είμαστε σε ένα συνεχές «on-tour» και να διδάσκουμε σε κάθε γωνία της γης, σε κάθε καταπιεσμένο λαό, σε κάθε ημικατεχόμενη πατρίδα, σε κάθε κοινωνία όπου οι διακρίσεις και τα στερεότυπα τη μαστίζουν πως η λύση είναι μια: «Μιλήστε μεταξύ σας»;
«Και καλά, ρε φίλε, γιατί δεν πετάς από την Τύμπου;» Σε αυτό το σημείο τα επίπεδα ανοχής σου ξεκινούν να εξανεμίζονται! Παραμένεις όμως ανθρώπινο ον και αποφασίζεις πως θα συνεχίσεις τη συζήτηση σε πολιτισμένα επίπεδα. Γιατί πολύ απλά με το να πετώ από την Τύμπου: α) δίνω νομιμότητα στον κατακτητή, β) συνυπογράφω την εισβολή, γ) αποδέχομαι την ισοπέδωση και την καταπάτηση της περιουσίας των προσφύγων (ολόκληρο χωρίο και περιουσίες έχουν γίνει duty free, terminal και drop-off spot), δ) ακυρώνω το διαβατήριό μου (50 ευρώ τουλάχιστον η έκδοση καινούργιου) και ε) θα δυσκολεύομαι να δω τον Μιχάλη για λίγο καιρό στα μάτια (για τα σημεία δ και ε ελπίζω να γίνει κατανοητή η χρήση χιούμορ). Και επειδή, τέλος, κάτι τέτοιες «κινήσεις ειρήνης» εκμεταλλεύεται ο Ερντογάν, για να σε διασύρει και να αμφισβητεί τα δικαιώματά σου, αφού πρώτα σου έχει ξεκληρίσει το μισό νησί από το 1974 μέχρι σήμερα. Πάντα μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο που ανατινάζει Κούρδους σε πορείες, σκοτώνει αντιφρονούντες στην Κωνσταντινούπολη, χαϊδεύει πατρικά στην πλάτη το Ισλαμικό Κράτος και αφήνει παιδάκια να πνίγονται στο Αιγαίο για να κουνά στη συνέχεια επιδεικτικά το δάκτυλο στην Ευρώπη.
Δυστυχώς, έχουμε φθάσει στο σημείο η λύση του Κυπριακού να θεωρούμε πως θα έρθει μέσα από τα πρότυπα «του διαρθρωμένου διαλόγου και της κινητικότητας». Λες και είναι ακόμη μια δράση χρηματοδοτούμενη από το Erasmus plus και τα ευρωπαϊκά ταμεία, ενώ ταυτόχρονα συμπεριφερόμαστε με τέτοιον τρόπο, ωσάν και ανήκουμε στη ΜΚΟ «Σύνδεσμος για την Προστασία της Άγριας Τσουκνίδας στις Κανάριες Νήσους» (χωρίς να υπάρχει ίχνος υποτίμησης του κινδύνου που διατρέχει το εν λόγω είδος). Και κάπως έτσι αυξάνεις τα επίπεδα ανθεκτικότητάς σου και πορεύεσαι υπομονετικά ενθυμούμενος πάντα τον σκοπό σου. Σιγά σιγά μπαίνουμε στον Ιούλη.
Γιώργος Λαγάκος
Ομερτά
Πηγή: Εφημερίδα Ένωσις
