Καταλωνία καί Θράκη

Δέν εἶναι λίγοι ὅσοι, μέ ἀφορμή τό δημοψήφισμα γιά τήν ἀνεξαρτησία τῆς Καταλωνίας, ἔκαναν συγκρίσεις μέ τήν ἑλληνική Θράκη καί ὑπερθεμάτισαν τήν καταστολή τῆς ἰσπανικῆς κυβέρνησης. Κάποιοι βέβαια τό κάνανε καί ἀπό μία ἰδεολογική ἀπέχθεια πρός ὁ,τιδήποτε φέρνει στόν ἀφρό τόν ἀληθινό λόγο τοῦ λαοῦ ἀλλά ὑπῆρξαν καί ἄλλοι (ὁρισμένοι καί φίλοι μας) πού προέβησαν σέ ἄστοχες συγκρίσεις.

Ἐμεῖς δέν θά πάρουμε θέση ὑπέρ ἤ κατά τοῦ αἰτήματος τῶν Καταλανῶν, ἑνός ἱστορικοῦ καί διακριτοῦ ἔθνους. Οὔτε μᾶς ρωτάει κανείς οὔτε κι ἔχει σημασία. Ὅμως εἴμαστε ὑπέρ τῆς λογικῆς ἱκανοποίησης τοῦ ἐθνοσυναισθήματος ὅλων τῶν λαῶν καί τῶν δημοκρατικῶν διαδικασιῶν πού πολλοί ἐπικαλοῦνται γιά νά μείνουν μόνο στά λόγια.

Εἶναι ξεκάθαρο σέ ὅλους πιά ὅτι τό διεθνές καθεστώς, πού ἐκπροσωπεῖται ἀπό τήν ΕΕ στήν εὐρωπαϊκή ἤπειρο, ἀπεχθάνεται τά ζωντανά ἔθνη καί τήν πραγματική δημοκρατία. Στή θέση τους θέλει νά τοποθετήσει κάποια “ἀνθρώπινα δικαιώματα” καί ἕναν διακοσμητικό κοινοβουλευτισμό, ἐργαλεῖα μέ τά ὁποῖα θά συνεχίσει νά κυβερνάει. Στήν Καταλωνία εἴδαμε τί θά συμβεῖ ἄν ἕνας εὐρωπαϊκός λαός* διεκδικήσει πραγματική δημοκρατία (τί ἄλλο εἶναι τό αἴτημα τῆς ἀνεξαρτησίας;) καί λόγο γιά τό μέλλον του. Ἀστυνομοκρατία, κατασχέσεις ἐκλογικοῦ ὑλικοῦ, εἰσβολή σέ ἐκλογικά κέντρα, σφαῖρες μέ καουτσούκ γιά τούς διαδηλωτές, ἠλεκτρονικός πόλεμος…Ποιός μπορεῖ νά ὑπερασπιστεῖ μιά τέτοια στάση;

Καί ἐρχόμαστε στήν θρακική περίπτωση. Ἔχουμε ἐδῶ κάποιο ἔθνος ἑκατομμυρίων πού νά στερεῖται τήν πατρίδα του; Ἔχουμε τήν ἱστορική κοιτίδα κάποιου λαοῦ πού σήμερα ἐλέγχεται ἔξωθεν; Ἔχουμε κάποιαν συντριπτική πλειοψηφία πού νά αὐτοπροσδιορίζεται μέ τρόπο πού νά χαρακτηρίζει καί τόν τόπο; Ἔχουμε κάποιαν νόμιμη, αἱρετή ἡγεσία πού νά κινεῖ μέ θεσμικό τρόπο τά νήματα μιᾶς τέτοιας πορείας; Τίποτε ἀπ’ ὅλα αὐτά.

Τό μόνο πού ἔχουμε εἶναι μιά μουσουλμανική μειονότητα τῆς τάξης τοῦ 28%, δίχως ρίζες στόν χῶρο, γλωσσικά καί συνειδησιακά ἐκτουρκισμένη σέ μεγάλο βαθμό, πού ἐν πολλοῖς ἐλέγχεται πολιτικά ἀπό τήν γειτονική Τουρκία. Εἶναι στό χέρι μας νά μειώσουμε ὅλους τούς κινδύνους καί νά πάψουμε νά φοβόμαστε τή σκιά μας. Τό πιό δυσεπίλυτο πρόβλημα εἶναι -μακράν! -ἡ δική μας ἀνεπάρκεια.

* Γιά τούς μή εὐρωπαϊκούς λαούς ἡ ἀντιμετώπιση ἀλλάζει, πρός τό βιαιότερο πάντοτε, στά ὅρια τῆς ἐθνοκτονίας (βλ. Ἰράκ, Λιβύη, Συρία…)

K. Καραΐσκος

Πηγή: Αντιφωνητής