Μνήμη Σαράντου Ι Καργάκου

Τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων σήμερα. Οἱ ὁποῖοι «φέροντες τὰ παρόντα γενναίως» καί «βαίνοντες ἀτρόμως εἰς λίμνην» ἔλεγαν: «Μὴ οὖν ἐκκλίνωμεν, ὦ συστρατιῶται».

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἑορτάζει καί ὁ πατέρας μου Σαράντος Ἰ. Καργάκος. Κάθε μέρα ἑόρταζε κατά τό φρόνημα τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα: γενναίως, ἀτρόμως, μή ἐκκλίνων ἀπό τό πατρογονικό τῆς Σπάρτης: «τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενος» καί τό τῆς Μάνης «πές του νά κάθεται κειδά καί νἀ φυλᾶ τά σύνορα».

Σήμερα ἴσως νά μᾶς ἔλεγε:

«Καὶ τώρα λέου εὐχαριστῶ, που είναι ὁ μέτρος μου σουστός
κι ἂν τὸ θελήσει ὁ Θεός, θἆναι καὶ παραπανιστός.
Ἀρκεῖ να ἔχουμε μυαλό, να διώχνουμε τὸ διχασμὸ
που μας ποτίζει διαρκῶς μὲ μῖσος καὶ φανατισμό.
Κι όσο για τοῦτο τὸ κακό, ἂν ἡ κακία μας διωχθεῖ,
γρήγορα θὰ θεραπευτεῖ, ἂν εἴμαστε σεβαστικοί.
Τώρα μονάχα ὁ Χριστός, ἂν θέλει να γενεί γιατρὸς
θὰ προστατέψει τὸ λαό, τὸν τόπο τὸν ἱστορικό».

Καί θά συμπλήρωνε -θέλοντας νά προλάβει τούς ὄψιμους προοδευτικούς- μέ ἕνα ἀπόσπασμα παλαιοῦ ἄρθρου του μέ τίτλο «Ἡ θρησκευτικότητα ὡς πολιτικό τονωτικό», Ἑστία, 16 Δεκ. 2011:

«[...] Εἶναι εὔκολο νά πετᾶμε καί νά πουλᾶμε ἐξυπνάδες γιά τήν ἀφελῆ πίστη τοῦ κουτοῦ λαοῦ. Θυμᾶμαι μιά βάναυση φράση πού κάποτε εἶχα διαβάσει: «Εἶναι κάτι θρησκόληπτοι πού ὅπως προσεύχονται θυμίζουν κουνέλια πού μασουλᾶνε χορτάρι». Μπορεῖ ἡ προσευχή νά εἶναι χορτάρι ἀλλά δέν εἶναι... «χόρτο» μέ τό ὁποῖο χορταίνει ἡ παγκόσμια ἐπαναστατική νεολαία πού ἔκανε κάποτε τή μαριχουάνα «κουλτούρα τοῦ προοδευτισμοῦ». Πῶς μπορεῖς νά πιστεύεις σέ κάτι πού δέν βλέπεις, ἀπορεῖ ὁ σκεπτικιστής. Ἔχει δώσει σ᾽ αὐτό μιά συγκλονιστική ἀπάντηση ὁ Βίκτωρ Οὑγκώ: «Τά μάτια δέν βλέπουν καλά τό Θεό, παρά μόνο μέσα ἀπό τά δάκρυα». Τήν ἀνάγκη τῆς θρησκείας τή νιώθεις πιό ἔντονα, ὅταν εἶσαι ναυάγιο.

Πολλοί ἀριστεροί πού ἔχουν γνωρίσει τόν Μάρξ ἀπό κομματικές «ρετσέτες» ἐπαναλαμβάνουν συχνά τό περίφημο: «Ἡ θρησκεία εἶναι τό ὄπιο τοῦ λαοῦ». Στά χρόνια τοῦ Μάρξ τό ὄπιο σέ φυσική μορφή ὑπῆρχε –ὡς ἀναλγητικό– σέ κάθε σπιτικό. Ἀλλ᾽ ἰδού πῶς τό εἶχε πεῖ ὁ ἐλάχιστα μελετημένος ἀπό τούς ὀπαδούς του διανοητής:

«Ἡ θρησκεία εἶναι ὁ ἀνασασμός τῆς βασανισμένης ὕπαρξης, ἡ καρδιά ἑνός κόσμου χωρίς καρδιά, τό πνεῦμα μιᾶς ἐποχῆς χωρίς πνεῦμα. Εἶναι τό ὄπιο τοῦ λαοῦ».

Προτιμῶ αὐτό τό πνευματικό ὄπιο, ἀπό τό ἄλλο τό χημικό ἤ τό πολιτικό καί τό ἀκόμη χειρότερο, τό τηλεοπτικό».

Πηγή: Γιάννης Σ. Καργάκος