Συγγενείς της ψυχής σου...

Στην βραχύβια βιωτή μας, υπάρχουν εκείνοι οι ελάχιστοι άνθρωποι... Άλλοτε φωτίζουν ως μικροί ήλιοι τα σκοτάδια που χύνονται στο μονοπάτι μας, άλλοτε η λάμψη τους τρεμοπαίζει, σαν την πεταλούδα που κουνά άρρυθμα κι ακαθόριστα τα φτερά της.. Αυτοί οι άνθρωποι, δεν μπορούν παρά να είναι ένας, δύο, τρεις, στον κύκλο της ζωής μας. Γιατί θ' αγαπήσουμε πολλούς, φίλους, συγγενείς, συντρόφους, μα οι άνθρωποι - αστέρια στη ζωή μας είναι ένα δώρο που χαρίζεται φειδωλά κι εκλεκτά, κι όταν χαριστεί δεν επιστρέφεται ..

Σε αυτούς τους ανθρώπους δε θα μπορέσεις να βάλεις ταμπέλα, δε θα μπορέσεις να βαφτίσεις τη σχέση σου μαζί τους δίνοντας απτούς ορισμούς και φόρμες, ό,τι αισθάνεσαι γι' αυτούς πάντα θα ξεπερνάει τα όρια του ανθρώπινου λόγου και τα μέτρα του χώρου και χρόνου που ενίοτε χωρίζει και διαιρείται.

Κι όσο κι αν το θελήσεις να λησμονήσεις, εκείνοι θα συντροφεύουν πεισματικά, ανυποχώρητα κάθε σου στιγμή. Κι όπου κι αν στραφείς, πάντοτε μαζί τους θα ζητάς να μοιραστείς της ψυχής σου το ''ξεροκόμματο''.. Κι όσο η φυσική τους απουσία από τη ζωή σου απαιτεί την σιωπή, τόσο εκκωφαντικά η ψυχή του ανθρώπου, που κάποτε ονομάτισες ''δικό σου άνθρωπο'', ''συγγενή της ψυχής σου'', θα φλυαρεί αδιάκοπα στης καρδιάς σου το δώμα, το τόσο μικρό, το τόσο ταπεινό, που χωρά ελάχιστους, που χωρά τους ''ακριβούς'' σου.

Ένα νήμα συνεχές, περασμένο στις δυο άκρες του ουρανού, που μας ενώνει με τους συγγενείς της ψυχής μας, ακόμη κι αν είναι μακρυά μας. Ένα νήμα που τροφοδοτεί την καρδιά με την ζέστη της θαλπωρής και της ανεξήγητης έγνοιας, σαν να βρισκόμαστε μέσα σε μία ζεστή αγκαλιά, τόσο απέραντη, που διαπερνά θάλασσες, βουνά, κοιλάδες... Αυτοί οι άνθρωποι, όσα χρόνια κι αν περάσουν μακριά τους, θα μας συντροφεύουν, ως το τέλος της ζωής μας, νοερά, αγκιστρωμένοι στης ψυχής μας το κατάρτι, αιώνιοι συγγενείς, συγγενείς της ψυχής μας...

Σ.

Πηγή: Αποστάγματα καρδιάς...