Πατρίδα…
Πατρίδα… είναι αυτό που κάνει τη καρδιά σου να σκιρτά…
Στο άκουσμα ενός ύμνου …
Στον κυματισμό μιας σημαίας …
Στην αφήγηση μιας ένδοξης ιστορίας …
Πατρίδα… είναι αυτό που νοιώθεις όταν περπατάς αρχαία μονοπάτια…
Πατρίδα… είναι το ήθος και το έθιμο που παρ’ όλη τη υποχρεωτική «εξέλιξη» σου κρατάς ως κόρη οφθαλμού…
...σε ένα Πάσχα…
...σε κάποιο μοναστήρι…
...σε μια Δελφική αύρα…
Πατρίδα… είναι η προγονική παραλαβή και απογονική παράδοση ενός χώρου που σε φιλοξένησε...
σε αγκάλιασε...
σε ταΐσε...
σε πότισε…
και συγχώρεσε τις χιλιάδες αυθαιρεσίες σου.
Πατρίδα…
είναι αυτό που δικαιούνται να έχουν τα παιδιά σου…
Πατρίδα...
είναι να είσαι απέναντι στη σαπίλα...
...στην αδιαφορία...
...στο αυτοπαραμύθιασμα...
...στη συντεχνία...
Πατρίδα… είναι το αίμα χιλιάδων Ηρώων που γεμίζουν Αρχαίες Στοές και Βυζαντινούς Ναούς…
Πατρίδα… είναι ο προσδιορισμός σου…
Πατρίδα... είναι αυτό που σε κάνει να μην νιώθεις άστεγος, κατατρεγμένος, παρείσακτος…
...να μη νιώθεις ξένος....
{Χάρης Καφετζόπουλος}
Πηγή: Χάρης Καφετζόπουλος
