ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ
Ἄς ἤμουν τὸ ὑπέρυθρο
τῆς μεσιανῆς σου πύλης,
ἂς ἤμουν...
Νὰ μέτραγα τῶν προσκυνητῶν τὸ δάκρυ,
πού 'ρχονται σιμά σου πᾶσαν ὥραν
εὐλογημένα κύματα καὶ 'κεῖ ἀργοσβήνουν.
Ἄς ἤμουν σ' ἓνα ξακουστὸ ψηφιδωτό σου
μιὰ μικρὴ ἀπέριττη ψηφίδα,
λεπτὴ σὲ κολώνα σου ρωγμὴ ἀνεπαίσθητη,
γλυφὴ σὲ κιονόκρανο,
νὰ καρτεροῦσα τὴ μεγάλη μέρα
νὰ σημάνουν οἱ καμπάνες,
νὰ λαλήσει τὸ θυμιατήρι
καὶ «Δι' ἐχῶν» νὰ χαρῶ τὴν Ἀπόλυση...
Μὴν δακρύζεις, σιωπηλὴ Δέσποινα,
κέντρο μου ἀσύνορο καὶ καταφυγή.
Πληγὴ στὸ σῶμα μου
τὸ νιὸ φεγγάρι στὴν κορφή σου,
ποὺ δὲν λέει νὰ κλείσει.
ΠΑΥΛΟΣ ΦΗΜΗΣ
Πηγή: «Νέα Εστία» τχ. 1469, 1988
Ἑλληνων Φῶς
