«Αμμά ’ν’ άλλον κόβκω τζιεφαλήν τζι εν’ άλλον το κρεμμάζω»

Ως πότε, παλληκάρια, θα ζούμε στα στενά,
μονάχοι σαν λιοντάρια στες ράχες, στα βουνά;
Κάλλιο είναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνους σκλαβιά και φυλακή.

ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ

Κάτι που έπρεπε να καταλάβουμε από τις ελληνικές επαναστάσεις του 1821 και του 1955 είναι αφενός ότι ο λαός μας είναι καταδικασμένος να πολεμά πάντα άναρχος και ανάδελφος με τις μικρές του δυνάμεις και αφετέρου ότι δεν μπορούμε να στηριχτούμε σε κανέναν, εκτός από τους εαυτούς μας. Παρά το ότι Ελλάδα και Κύπρος έμοιαζαν πάντα τόσο ανίκανες να εκμεταλλευτούν τις «συγκυρίες», για έναν περίεργο λόγο επιβιώσαμε.

Σήμερα, λίγες μέρες μετά τη συμφωνία Τουρκίας και Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου απεδείχθη ξανά πως ένας νεοσουλτάνος παίζει στα δάχτυλά του 28 διεθνώς αναγνωρισμένα κράτη (και την Κύπρο), και ανάμεσα στις επετείους της ΕΟΚΑ και της επανάστασης του 1821, είμαστε υποχρεωμένοι να σημειώσουμε κάποια πράγματα.

Πρώτον, αυτό το αστείο περί νίκης στη Σύνοδο της ΕΕ πρέπει να τελειώσει. Ο Νταβούτογλου έφυγε με αρκετά λάφυρα από τις Βρυξέλλες, ενώ η Άγκυρα συνεχίζει να κάνει άλματα προς την ΕΕ, διατηρώντας προφανώς το ισλαμοφασιστικό της πρόσωπο. Εμείς, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης δηλαδή, απλώς γλυτώσαμε το ξεπάγωμα ορισμένων κεφαλαίων. Ε και; Έφυγε η Τουρκία από την Κύπρο ή θα την αναγκάσουμε να φύγει για να μπει στην ΕΕ;

Δεύτερον, η Ευρωπαϊκή Ένωση προτιμά να τα έχει καλά με την Τουρκία παρά με την Κύπρο. Αν γίνονται και τα δύο καλώς, αν όχι «μην περιμένετε αστειάκια». Τα χάδια από όλους προς τον Νταβούτογλου έδιναν και έπαιρναν στη Σύνοδο.

Τρίτον, επειδή η επίθεση στις Βρυξέλλες είναι νωπή, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε και ορισμένα ζητήματα που αφορούν τη στάση του Ελληνισμού, ως κοινωνία κυρίως, διότι δυστυχώς η κρίση είναι τόσο βαθιά, που χαράζει γραμμή ο Νότης Σφακιανάκης. Οι πρόσφυγες είναι πρόσφυγες. Ό,τι και να σημειώνεται κατά καιρούς, είναι άρρωστο να κατηγορούνται πατεράδες και μανάδες για τρομοκρατία, ειδικά όταν προσπαθούν να βρουν τα πόδια τους σε κάποιον καταυλισμό, μπροστά σε κλειστά σύνορα. Προφανώς, πρέπει να ληφθούν μέτρα. Προφανώς, η σύγκρουση των πολιτισμών δεν έκανε καλό τόσα χρόνια, πόσο μάλλον τώρα, που ο φανατισμός (ένθεν και ένθεν) αναρριχάται. Προφανώς, τα πράγματα βρίσκονται σε τραγική κατάσταση, όχι μόνο στις Βρυξέλλες και στο Παρίσι, αλλά κυρίως στη Συρία και στο Αιγαίο. Όμως, δεν είναι δυνατόν να βγάζουμε πορίσματα περί τρομοκρατών που κρύβονται ανάμεσα στους πρόσφυγες. Ποιοι είμαστε; Ο Ερντογάν;

Όπως και να ’χει, αυτή που βγήκε άφθαρτη από τη Σύνοδο της 17ης και 18ης Μαρτίου δεν είναι η Κύπρος, αλλά η Τουρκία, που συνεχίζει να πλουτίζει επί πτωμάτων, που συνεχίζει να βομβαρδίζει τους Κούρδους και τις Κούρδισσες, που συνεχίζει να κατέχει τη Μόρφου (επενδύει κιόλας εκεί), την Κερύνεια, την Καρπασία, την Αμμόχωστο, τη μισή Λευκωσία. 195 χρόνια μετά την ελληνική επανάσταση και μοιάζουμε ξανά υπήκοοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με άλλο όνομα πια.

Πανελληνίως, υπηρετούμε τη «μητέρα Τουρκία» και «καρτερούμε μέρα νύχτα» να μας βοηθήσουν οι «εταίροι» μας. Ταξιδεύουν οι ηγέτες μας πότε στις Βρυξέλλες, πότε στην Πόλη, πότε στη Σμύρνη, μήπως και τους δώσει κανένας σημασία και γλυτώσουμε από τα χειρότερα, ενώ η αλήθεια βρίσκεται, ασφαλώς, στην ιστορία μας. Η αλήθεια βρίσκεται στον «Θούριο» του Ρήγα, στη «Ρωμιοσύνη» του Βασίλη Μιχαηλίδη, στον «Ύμνον εις την Ελευθερίαν» του Σολωμού. Η αλήθεια βρίσκεται στη μαγκιά των αγωνιστών του 1821, στη θυσία των ηρώων του 1955. Ούτε στα διεθνή φόρα ούτε στις κομισιόν ούτε στα υπουργικά συμβούλια. Και εν τέλει τι θα γίνει 195 χρόνια μετά την ελληνική επανάσταση; Θα επιλέξουμε απλώς τον τρόπο που θα πεθάνουμε ή θα αναζητήσουμε εκείνες τις ανθρώπινες αξίες των παππούδων μας, για να βρούμε εκείνα τα μονοπάτια που παν στη λευτεριά και αιματηρά ή αναίμακτα να αναπνεύσουμε ξανά τον αέρα του ’21 και του ’55;

Αλέκος Μιχαηλίδης

Οίκαδε

Πηγή: Εφημερίδα Ένωσις