Ἂν μᾶς πιάσει καμμιὰ μέρα τὸ ἑλληνικό μας…!

Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος- Κιλκίς

«Τὴν τύχη του κάθε λαὸς
τὴν κάνει μοναχός του
καὶ ὅσα τοῦ φταίει ἡ κούτρα του
δὲν τοῦ τὰ κάνει ὁ ἐχθρός του»

Στὰ «Σημειώματα», ποὺ μᾶς κληροδότησε ὁ Διονύσιος Σολωμὸς γιὰ τὴν «Γυναίκα τῆς Ζάκυθος», περιέχεται καὶ μία ἔξοχη καὶ παραστατικὴ ἀποστροφή του γιὰ τὴν εἰκόνα καὶ τὴν πορεία τοῦ ἔθνους. Γράφει: «Πῶς πάει τὸ ἔθνος…πῶς πᾶνε οἱ δουλειές; Εἶδες νὰ μαδοῦν κότα καὶ ὁ ἀέρας νὰ συνεπαίρνει τὰ πούπουλα; Ἔτσι πάει τὸ ἔθνος». (Ἅπαντα, τόμ.2, σελ. 40, ἔκδ. «ΜΕΡΜΗΓΚΑΣ»). Ὅσοι γεννηθήκαμε στὰ εὐλογημένα χωριά μας -ὁ γράφων στὰ Πιέρια- καὶ μεγαλώσαμε κοντὰ στὰ «ἥμερα καὶ τὰ ἄγρια τοῦ βουνοῦ καὶ τοῦ λόγγου» ἡ σολωμικὴ παρομοίωση μᾶς παραπέμπει σὲ οἰκεία -κυριολεκτικῶς- εἰκόνα. Ἔπιανε ἡ μάνα μας τὴν κότα, τῆς ἔκοβε τὸ κεφάλι μπροστά μας -τότε δὲν εἶχε ἐφευρεθεῖ ἀκόμη τὸ νεοταξικὸ φροῦτο τῆς φιλοζωίας, ποὺ ἀντικατέστησε τὴν φιλανθρωπία- τὴν μαδοῦσε, τὴν ξεπουπούλιαζε καὶ τὴν καψάλιζε γιὰ νὰ καοῦν τὰ ἐναπομείναντα πούπουλα καὶ φτερά. Ἂν τύχαινε νὰ φυσᾶ ἀέρας τὴν ἡμέρα τῆς… ὀρνιθοσφαγῆς -στὸ χωριό μου ἀκόμη «ἀρνίθια-ὀρνίθια» λένε τὶς κότες- τότε τὰ πούπουλα σκορποῦσαν στοὺς πέντε ἀνέμους.

Νὰ σημειώσω κάτι παρενθετικά. Πρὶν ἐνσκήψει τὸ ψηλαφητὸ σκοτάδι ποὺ λέγεται «δεκαετία τοῦ ᾽80», ὑπῆρχε ἀκόμη τὸ ἦθος τὸ ρωμαίικο. Το ἔμβοθρον ἦθος, τὸ κλίμα σκυβαλοκρατίας καὶ σαλταδορισμοῦ, ξεβράστηκε μὲ τὴν «ἀλλαγή», τὸ κράτος τοῦ ΠΑΣΟΚ. Καὶ σήμερα τὸ ἔκγονα τῆς μαύρης δεκαετίας κυβερνοῦν, σὲ μία πιὸ σταλινικὴ ἐκδοχή, πάντα μὲ καρυκεύματα δημοκρατικότητας καὶ δῆθεν προόδου, κροῦστες ποὺ κρύβουν ἀνθρώπους λυσσασμένους γιὰ ἐξουσία, χρῆμα καί… ἐκδίκηση. Γιὰ τὰ ἀξιώματα καὶ τὰ ὅσα αὐτὰ προσπορίζουν, ἡ κλίμακα τῆς ἀναρρίχησης εἶναι γνωστή: οἰκογένεια ἀριστερή, στὸ γυμνάσιο καὶ στὸ λύκειο πρόεδρος δεκαπενταμελοῦς, ὀργάνωση καταλήψεων μὲ τὶς εὐλογίες ὁμοϊδεατῶν τοπικῶν παραγόντων, κατόπιν εἰσαγωγὴ στὸ πανεπιστήμιο καὶ σὲ μία φοιτητικὴ παράταξη ὅπου ἀναπτύσσεις ἔντονη δράση γιὰ νὰ σὲ προσέξουν οἱ «παλιὲς καραβάνες», οἱ ζαρόγριες ποὺ ξεκίνησαν ἀπὸ τὸ ΚΚΕ καὶ κατέληξαν ξεσκονίστρες τῆς πλουτοκρατίας, γνωριμίες καὶ προώθηση -κόπος, μελέτη, πτυχίο: αὐτὰ εἶναι γιὰ μικροαστούς… φασίστες- κατόπιν ἔνταξη σὲ μία κομματικὴ συλλογικότητα καί… πεδίον δόξης λαμπρόν: Καθηγητὴς πανεπιστημίου μεγαλοσυνδικαλιστής, βουλευτής, ὑπουργός, διοικητὴς ὀργανισμοῦ τοῦ «εὐρύτερου» καὶ βέβαια πρωθυπουργός. Θὰ ἀντιτείνει κάποιος. Καὶ οἱ… ἀξιωματικοὶ τῆς ἀντιπολίτευσης τὸ ἴδιο δὲν εἶναι; Ναί, ἀλλὰ ἀκολούθησαν ἄλλη ὁδό… ἀνόδου. Αὐτοὶ ἀφοῦ σπούδασαν στὰ Χάρβαρντ καὶ τὰ λοιπὰ πανάκριβα πανεπιστήμια, γύρισαν καὶ κληρονόμησαν τὰ πρόβατα καὶ τὰ ἐρίφια ποὺ ψήφιζαν τὸν μπαμπὰ ἢ τὸν θεῖο τους. Τέλος πάντων. Ἂς ἐπανέλθουμε στὰ πούπουλα καὶ στὸ κατακαημένο… πόπολο, τὸ πάντα εὐκολόπιστο καὶ πάντοτε προδομένο. Θέλω ὅμως νὰ παραθέσω ἕνα ἐπεισόδιο ποὺ διάβασα σὲ καλὸ βιβλίο γιὰ νὰ κατανοήσουμε τί λαὸς ἤμασταν, πρὶν γίνουμε κότες μαδημένες.

«…Ἕνας εὐσεβὴς γέροντας τῶν ὀγδόντα χρόνων μοῦ διηγεῖτο: Ὅταν ἦταν μικρὸ παιδί, ἀρρώστησε βαριά. Ἦταν ἑτοιμοθάνατος. Οἱ γονεῖς του ἔφεραν τὸ γιατρὸ στὸ χωριό. Ὁ γιατρὸς ἐξέτασε τὸν ἄρρωστο ἔδωσε τὴ συνταγή, ἡ ὁποία ἀπαιτοῦσε κρεωφαγία. Καὶ ἦταν Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ἡ οἰκογένεια πάμφτωχη. Ἀναγκάζονται καὶ σφάζουν ἕνα κατσικάκι. Τελικὰ τὸ ἄρρωστο παιδὶ ἔγινε καλά. Περίσσεψε ὅμως πολὺ κρέας. Ἐπειδὴ ἦταν Μ.Τεσσαρακοστὴ τὸ πέταξαν στὸ ποτάμι! Ποιοί; Αὐτοὶ ποὺ δὲν εἶχαν τί νὰ φᾶνε: Ποὺ τρῶγαν κρέας Χριστούγεννα καὶ Πάσχα! Ἔκαναν ἢ δὲν ἔκαναν θυσία;». (ἀρχιμ. Β. Μπακογιάννη, «Τουρκοκρατία»). Διάλεγαν τὰ λυπηρὰ τοῦ βίου καὶ κέρδιζαν τὴν εἰρήνη στὸ ἅγιο βῆμα τῆς ψυχῆς τους. Ὅταν μᾶς βάφτισαν Εὐρωπαίους -μᾶς ξεβάφτισαν καὶ μᾶς ξεμύρισαν δηλαδὴ- καὶ ἐπιλέξαμε τὰ τρυφηλά τοῦ βίου, ἄρχισαν οἱ τρικυμίες, ἡ ἄχαρη ζωή.

Καὶ ὅλα τὰ γύρω θεριὰ μυρίστηκαν τὸ ψοφοδεὲς ἡμῶν. Τὰ πούπουλα ἀπὸ τὴν μαδημένη ὄρνιθα πέρασαν τὰ σύνορα. Καὶ τώρα τί γίνεται; Τὰ τουρκομεμέτια θὰ ὁρμήξουν, αὐτὸ φαίνεται, τὸ λένε συνεχῶς, ἡ θανάσιμη ἀπειλὴ δὲν κρύβεται πιά. Οἱ Ἀλβανοί, οἱ Τουρκαλβανοί, ὕαινες μία ζωή, ξιφουλκοῦν καὶ ὀνειροφαντάζονται Τσαμουριές. Οἱ Σκοπιανοὶ ἀπατεῶνες χαχανίζουν χαιρέκακα καὶ προσκυνοῦν σκωληκοειδῶς τὸν Ἐρντογάν. Εἶναι βέβαιο -ἂν δὲν «γυρίσει ὁ ἥλιος»- ὅτι καὶ οἱ Βούλγαροι θὰ ξεδιπλώσουν τοὺς χάρτες τοῦ Ἁγίου Στεφάνου. Δηλαδή: Ὅλοι οἱ γείτονες χαράσσουν χάρτες μὲ Μεγάλη Ἀλβανία, Μεγάλη «Μακεδονία», Μεγάλη Βουλγαρία καὶ Μεγάλη Τουρκία. Καὶ ἐμεῖς; μικρὰ καὶ ἔντιμος Ἑλλάς. Τί φταίει; Τὸ νὰ γράψεις γιὰ τὸ κομματικὸ χτικιὸ εἶναι παραβίαση ἀνοιχτῶν θυρῶν. «Τρώγονται σὰν τὰ σκυλιὰ ποιὰ φατρία θὰ περισκύση», ὡς θὰ ἔλεγε ὁ Μακρυγιάννης. Εἶναι τὰ σάβανα τῆς πατρίδας. Ἂν δὲν ἐξαφανιστοῦν δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ ἀναστηθεῖ τὸ Γένος.

Νὰ τονίσω κάτι. Τρεῖς φορὲς μέσα σὲ 200 περίπου χρόνια ἀγωνιστήκαμε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες γιὰ τὰ ἐθνικά μας δίκαια ὁλομόναχοι χωρὶς ξένη βοήθεια καὶ μάλιστα κυκλωμένοι ἀπὸ ἐχθρούς. Ὁλομόναχοι ἀλλὰ ἑνωμένοι. Εἶναι οἱ τρεῖς σημαντικότεροι καὶ πιὸ ἔνδοξοι σταθμοὶ τῆς ἱστορίας τοῦ νεώτερου Ἑλληνισμοῦ. Τὸ 1821, τὸ 1912-13 καὶ τὸ 1940-41. Ἡ Ἐθνεγερσία τοῦ ᾽21 ἔγινε μὲ ὅλες τὶς Δυνάμεις καὶ τὶς «Ἱερὲς» Συμμαχίες στὸ πλευρὸ τῆς ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας. (Γράφει ὁ Ἐλύτης κάπου ὑπέροχα: «Γιὰ τὴν δουλεία τὴ σουλτανικὴ ὑπήρχανε Κολοκοτρωναῖοι ἱκανοὶ νὰ τὴν ἀποβάλουν μὲ σκέτο σαπουνόνερο». Τώρα μὲ ποιούς; Μὲ τὸν Κοτζιὰ ποὺ δείχνει σχεδὸν νὰ ἀπολαμβάνει τὸ ξεπούλημα; Ἢ μὲ τὸν ἀγραβάτωτο ντόκτορα τοῦ πανεπιστημίου τῆς Σμύρνης; Μὲ ποιούς;) Οἱ Βαλκανικοὶ Πόλεμοι (1912-13) ποὺ διπλασίασαν τὴν ἑλληνικὴ ἐπικράτεια μόνο μὲ τὴν ὁμοψυχία τοῦ λαοῦ -«Ἕλληνας ὁμοφρονέοντας… χαλεποὺς εἶναι περιγίγνεσθαι», οἱ Ἕλληνες ἑνωμένοι εἶναι ἀνίκητοι, ἔγραφε ὁ Ἡρόδοτος στὴν Ἱστορία του (ΙΧ, 2). Καὶ βέβαια τὸ Ἔπος τοῦ 40-41, τὸ μεγαλούργημα τοῦ λαοῦ μας ἐναντίον τῶν τότε ξένων εἰσβολέων. Θὰ σκεφτεῖ κάποιος τὸ τί ἐπακολούθησε. Ὁ Μακρυγιάννης μᾶς κανοναρχεῖ καὶ μᾶς προειδοποιεῖ μὲ ἑφτὰ λέξεις: «Ὅτι μᾶς ἔφαγαν οἱ ξένοι ὡς γλάροι». Ἡ Εὐρώπη, οἱ ΗΠΑ καὶ οἱ λοιποὶ ἑταῖροι ὡς γνωστὸν συνάγουν συμπεράσματα γιὰ τὴν πολιτική τους, ὄχι μὲ κριτήριο τὴν «ἑτοιμότητα ὑποκλίσεων καὶ χειροφιλημάτων», ἀλλὰ μὲ κριτήριο τὴν ἀποφασιστικότητα λαῶν καὶ κυβερνήσεων νὰ ὑπερασπίσουν πάσῃ θυσία τὰ ἐθνικά τους συμφέροντα. Κότες μαδημένες, μὲ γλοιώδη κακαρίσματα περὶ εὐρωπαϊκῆς ἀλληλεγγύης τὸ μόνο ποὺ ἀποκομίζουν εἶναι περιφρόνηση καὶ εἰρωνεία. Τὴν ἴδια γλώσσα καταλαβαίνουν καὶ οἱ τουρκομεμέτηδες. Σὲ συνέντευξή του τὸ 1989 ὁ Μ. Χατζηδάκις ὀξυδερκὴς καὶ εὐφυὴς ἔλεγε: «Σὲ τελευταία ἀνάλυση οἱ μόνες στιγμὲς ποὺ σκεφτήκαμε σοβαρὰ ὡς ἔθνος ἦταν στὶς καταστροφές. Ἂς περάσουμε μία καταστροφὴ μπὰς καὶ σωθοῦμε». Ἂς τὸ φιλοσοφήσει ὁ καθεὶς ὅπως θέλει. Νὰ γίνουμε σὰν τὸ Ἰσραήλ, λένε κάποιοι. Ἀπαντῶ μέσῳ τοῦ Μυριβήλη. (περ. «ΓΝΩΣΕΙΣ» 1959, τ. 14). «Κάποτε μία μέρα συζητοῦσαν δύο ἁπλοὶ ἄνθρωποι -δύο ψαράδες ἦταν- γιὰ τὴν πίεση ποὺ ἀσκοῦν οἱ μεγάλες δυνάμεις πάνω στὴν πολιτικὴ ζωὴ τοῦ τόπου γιὰ τὰ συμφέροντά τους, ὁ ἕνας ξεστόμισε μία φράση ποὺ μὲ ξάφνιασε. Εἶπε ὀργισμένος: –Ἂν μᾶς πιάσει καμμιὰ μέρα τὸ ἑλληνικό μας;».

Θὰ μᾶς πιάσει τὸ ἑλληνικό μας –κατά τι ἀνώτερο τοῦ… ἰσραηλινοῦ- ἢ θὰ συμβεῖ αὐτὸ ποὺ ἔγραψε ὁ Ὀδυσσέας Ἀνδροῦτσος στὸν Κολοκοτρώνη, ὅταν στὴν ἀρχὴ τῆς Ἐθνικῆς Ἐπανάστασης ἐρίζουν οἱ καπεταναῖοι γιὰ τὰ πρωτεῖα καὶ ἡ δολερὴ διχόνοια χαμογελοῦσε «καθενὸς» μὲ τὸ σκῆπτρο της. «Σᾶς στέλνω τὸν Δράμαλη μὲ 30.000 ἀσκέρι γιὰ νὰ μονοιάσετε»…

Πηγή: Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία