Ἀναίδεια καὶ ἀτιμωρησία: Οἱ γάγγραινες τῆς Πατρίδας
Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς
«Παισὶ δ’ αἰδῶ χρὴ πολλήν, οὐ χρυσὸν καταλείπειν»
«Πρέπει κανεὶς ν’ ἀφήνει στὰ παιδιά του τὴν ἀρετὴ τῆς αἰδοῦς καὶ ὄχι χρυσάφι» (Πλάτων)
Μέρος 1ο
Πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια στάλθηκε στὰ σχολεῖα μία ἐγκύκλιος σχολικοῦ συμβούλου τῆς δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης, διὰ τῆς ὁποίας στιγματιζόταν καὶ περιγραφόταν μὲ μελανὰ χρώματα ἡ ὁλοένα αὐξανόμενη κακὴ συνήθεια τῶν μαθητῶν νὰ αἰσχρολογοῦν καὶ νὰ βωμολοχοῦν, ἐντὸς καὶ τοῦ σχολικοῦ αὐλόγυρου, στὰ διαλείμματα, καὶ νὰ αἰσχρολογοῦν στοὺς τοίχους τῶν σχολικῶν κτιρίων. Δυστυχῶς, ἀκόμη καὶ στὸ δημοτικὸ σχολεῖο, γινόμαστε αὐτήκοοι μάρτυρες τῆς σιχαμερῆς καὶ ἐπιβλαβοῦς αὐτῆς ἕξεως!
Μὲ περισσὴ ἀναίδεια, μικροὶ μαθητές, ἐκστομίζουν τὸ «ἐθνικὸ προσωνύμιο» μὲ τὰ «τρία ἄλφα», ποὺ ὅσο ἀνεβαίνεις τὶς σχολικὲς βαθμίδες τείνει νὰ ἀντικαταστήσει τὸ βαφτιστικὸ ὄνομα! Τὸ κακὸ εἶναι πὼς δὲν μποροῦμε ἐμεῖς οἱ δάσκαλοι νὰ λάβουμε δραστικὰ μέτρα. Ἀπὸ τὴν μία καραδοκεῖ ἡ νεοφανὴς αὐτὴ «ἀσθένεια» τῆς ἐνδοσχολικῆς βίας, τὸ λεγόμενο bullying, νεοταξικὸ ἐφεύρημα-πονήρευμα ἐν πολλοῖς, τὸ ὁποῖο σκοπὸ ἔχει νὰ τρομοκρατήσει καὶ νὰ φιμώσει τὸν δάσκαλο, νὰ μὴν νουθετεῖ, ἔστω καὶ αὐστηρά, τοὺς μαθητές του, καθὼς ὁ ἀνουθέτητος νέος, ὁ ἀκαθοδήγητος, εἶναι εὐχειραγώγητος καὶ καταντᾶ ἄθυρμα κάθε τσαρλατάνου.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη ἔχουμε τοὺς μοσχοαναθρεμμένους μοναχογιοὺς καὶ μοναχοκόρες-παιδιὰ κακομαθημένων γονέων. Οἱ γονεῖς αὐτοὶ ἀνατρέφουν στὰ σπίτια τοὺς ἐγωκεντρικοὺς τυραννίσκους. Καὶ εἶναι γονεῖς ποὺ ποτὲ δὲν εἶπαν τὸ εὐλογημένο «ὄχι» στὰ παιδιά τους, ποὺ ποτὲ δὲν τιμώρησαν τὰ βλαστάρια τους.
Νὰ πῶ κάτι παρενθετικὰ γιὰ τὴν παρεξηγημένη λέξη «τιμωρία». Ὡς δάσκαλος, ὅταν παραλαμβάνω μία νέα τάξη, λέω, στὴν πρώτη συνάντησή μου μὲ γονεῖς καὶ μαθητές, κάτι ποὺ τοὺς ξαφνιάζει: «εἶμαι δάσκαλος τῆς τιμωρίας!». Τί σημαίνει ὅμως τιμωρία; Πῶς ἐτυμολογεῖται ἡ λέξη; Παράγεται ἀπὸ τὴν «τιμὴ» καὶ τὴν λέξη «ὤρα» (μὲ ψιλή). Μὲ δασεία (ἡ ὥρα) σημαίνει χρονικὴ διάρκεια, μὲ ψιλὴ ὅμως σημαίνει φροντίδα, πρόνοια, ἐπίβλεψη, ἐξ οὗ καὶ θυρωρὸς (=ὁ ἐπιβλέπων τὴν θύρα), ὀλιγωρία (=λίγη φροντίδα, ἄρα ἀδιαφορία) κλπ. Ἄρα, τιμωρὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ προνοεῖ καὶ φροντίζει γιὰ τὴν τιμή, τὴν ἀξιοπρέπεια κάποιου. (Ἔτσι γίνεται κατανοητὸ καὶ περὶ τοῦ τιμωροῦ Θεοῦ μας. Δυστυχῶς, μὲ τὴν ἐγκληματικὴ ἀπόφαση μιᾶς δράκας γλωσσοκτόνων βουλευτῶν, χάσαμε τὴν «μαγεία» τοῦ ἐτυμολογικοῦ πλούτου τῆς γλώσσας μας. Ἡ κατάργηση τῆς ἱστορικῆς ὀρθογραφίας, τὴν κατέστησε περίπου ἀνάπηρη. Καὶ ἀνάπηρη γλώσσα σημαίνει καὶ ἀνάπηρη σκέψη!).
Ἐξ αἰτίας, λοιπόν, γιὰ νὰ ἐπανέλθουμε στὸ θέμα μας, τῆς περιρρέουσας ἀτιμωρησίας, πολλοὶ γονεῖς ἐνοχλοῦνται καὶ ἀπειλοῦν, πολλὲς φορές, τοὺς ἐκπαιδευτικούς, ἂν κάποιος χρησιμοποιήσει… «λεκτικὴ βία» -ἔτσι τὸ ὀνομάζουν- κατὰ τῶν ὑπερευαίσθητων παιδιῶν τους! Χαρακτηριστικὸ εἶναι καὶ τὸ παρακάτω ἀνέκδοτο, ποὺ μᾶς ἔρχεται ἀπὸ τὴν Ἀμερική. Ἕνας πιτσιρίκος πηγαίνει μὲ τὴν μαμά του σ’ ἕνα πολυκατάστημα. Ψωνίζει ἐκείνη κάτι εὐτελὲς καὶ ἀπαραίτητο γιὰ τὸ σπίτι, μὰ ὁ μικρὸς ἔχει χωθεῖ σ’ ἕνα αὐτοκινητάκι (παιδικό), καὶ ἀρνεῖται νὰ βγεῖ ἀπ’ αὐτό. Μὲ γοερὲς κραυγὲς καὶ τσιρίδες ἀπαιτεῖ νὰ τοῦ τὸ ἀγοράσει. Ἡ μάνα δὲν ἔχει χρήματα, τρέμει ὅμως μήπως ἡ ἄρνησή της δημιουργήσει στὸ παιδὶ ψυχολογικὰ προβλήματα. Εἶναι ἀπεγνωσμένη. Τὸ κατάστημα ὅμως ἔχει παιδοψυχολόγο, ὅπως ὅλα τὰ καλὰ πολυκαταστήματα παιδικῶν εἰδῶν στὴν Ἀμερική. Ζητεῖ ἀπελπισμένη βοήθεια, τοῦ ἐξηγεῖ τὸ πρόβλημα. Ὁ ψυχολόγος, πρόθυμα, πῆγε δίπλα στὸν μικρό, τοῦ ψιθυρίζει κάτι στὸ αὐτί, καὶ ἀμέσως –ὢ τοῦ θαύματος!– ὁ νεανίσκος σωφρονισμένος τὸν ἀκολούθησε, σὰν ἀρνάκι, πηγαίνοντας στὴ μητέρα του. Ἡ μάνα ἔμεινε ἔκθαμβη ἀπὸ τὴν ἐπιστημονικὴ ἐπάρκεια τοῦ ψυχολόγου. «Τί τοῦ εἴπατε καὶ πείστηκε;», ρωτάει. Ὁ παιδοψυχολόγος χαμογελᾶ καὶ τῆς λέει: «Τοῦ εἶπα, κατέβα ἀμέσως, γιατί θὰ φᾶς δύο σφαλιάρες, ποὺ θὰ δεῖς τὸν οὐρανὸ σφοντύλι!!». Λένε πὼς ἦταν Ἕλληνας, τῆς παλιᾶς σχολῆς!
Δυστυχῶς, καὶ στὰ καθ’ ἡμᾶς, ἡ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν βρίσκεται γιὰ περισσότερο ἀπὸ ἕναν αἰώνα στὸ ἔλεος τῶν ἑτεροχρονισμένων σχετικῶν δυτικῶν συρμῶν, ποὺ μᾶς τοὺς ἔφεραν οἱ προτεστάντες μισσιονάριοι ἢ οἱ φραγκογκουβερνάντες ἢ οἱ «διαφωτισμένοι εἰς τὰς Εὐρώπας» ἡμέτεροι. Τελευταία μάλιστα τὸ γενικὸ πρόσταγμα τὸ ἔχουν κάποια νεαρὰ ἄτομα μὲ κάποιο ἀμερικανικὸ δίπλωμα Master (καὶ εἶναι γνωστὸ ὅτι ὑπάρχει κάποιο ἀμερικανικὸ πανεπιστήμιο ἀπ’ τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ πάρει κανεὶς κάποιο Master, ὅποιος κι ἂν εἶναι ὁ δείκτης νοημοσύνης του!), ποὺ κατακλύζουν τὶς περίφημες σχολὲς γονέων καὶ τὰ ἄλλα σχετικὰ προγράμματα (ἰδίως τηλεοπτικά, στὰ ὁποῖα «διδάσκουν οἱ κολοκυθολογοῦντες «προοδευτικοὶ» οἰκογενειακοὶ σύμβουλοι), ὅπου οἱ κυρὰ-Κατίνες τῆς συνοικίας μαθαίνουν ὅτι πρέπει ν’ ἀφήνουν τὰ παιδιά τους νὰ κάνουν ὅ,τι θέλουν, γιὰ νὰ μὴν γίνουν «κομπλεξικά»! Ἔτσι, οἱ ταλαίπωροι νέοι γονεῖς, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν κρίση τοῦ ἀρχοντοχωριατισμοῦ (νόσημα ἐθνικὸ κι αὐτό, τὸ ὁποῖο «θεραπεύει» ἡ οἰκονομικὴ κρίση), ταλαιπωροῦνται κι ἀπὸ τὴν ἀξιοθρήνητη, τὶς πολλὲς φορές, ἀνωριμότητα ὅλων αὐτῶν τῶν μαϊστόρων τῆς ἀνοησίας, γιὰ νὰ κατασκευάσουν τελικὰ τὶς ἐξαμβλωτικὲς προσωπικότητες ποὺ θὰ ἀποτελέσουν τὶς μέλλουσες γενεές.
Ρίζα, λοιπόν, τοῦ κακοῦ, ἡ ἀτιμωρησία, ἡ ὁποία γεννᾶ τὴν ἀναίδεια, ἡ ὁποία στὴ συνέχεια τίκτει τὴν βωμολοχία, τὴν χυδαιότητα, τὴν ἠθικὴ ἀποχαλίνωση, τὴν ἀσωτία.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Πηγή: Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία
