Ἀντιδιαστολή συνειδητῆς καί εἰδωλικῆς ἀναπνοῆς
Ἡ ἐλάχιστη στιγμή πού τό θαῦμα ἐκρήγνυται ἀναδύοντας πνοές παραδείσιες, προσδιορίζοντας μιά λειτουργία τῆς ὁράσεως βαθύτερη, περνᾶ δυστυχῶς ἀπαρατήρητη ἀπό τή σύγχρονη τάξη ζωῆς πού ἐπιμένει νά ἀφαιρεῖ ἀπό τήν ἀνάσα τή συνείδηση.
«Ὡς ἀναπνοή πρέπει νά ἐννοήσετε τήν πνευματικότητα» ( Ν.Γ.Πεντζίκης)
Διότι ἡ ἀνάσα παρέχει στήν ψυχή τή δυνατότητα νά λάβει συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς λειτουργοῦσας ἀλήθειας.
Ἐγκλωβισμένοι ὅμως στό στεγανό παραπέτασμα τοῦ ὁρατοῦ , ἐγκλωβιζόμαστε ἔξω ἀπό τό θαῦμα ἀδυνατώντας νά λάβουμε συνείδηση τῆς οὐσίας καί τελικά αὐτό πού ζοῦμε εἶναι ἀπουσία ζωῆς.
«Δέν ὠτακουστοῦμε ἀρκετά στίς πόρτες τῆς μυστικῆς συνομιλίας τῶν πραγμάτων∙ νά τί μᾶς συμβαίνει». ( Ἐλύτης)
Ἡ Δημιουργία ἀποτελεῖ μιά παρασημαντική πού σημειώνεται μέ μορφές, ἀλλά μεταφράζεται μέσα στήν ψυχή μέ δονήσεις, πού οἱ προεκτάσεις τους φτάνουν πολύ μακριά, ἐνεργοποιώντας μέσα μας τή συνείδηση τῆς ἀλήθειας. Τότε τά φυσικά στοιχεῖα μεταστοιχειώνονται σέ ἕνα ἱερό ἀλφάβητο ὅπου ἡ πέτρα δέν εἶναι ἁπλῶς πέτρα, ἀλλά πανσέληνο φῶς καθώς ἀντανακλᾶ τή μυστική λειτουργοῦσα φωταύγεια τοῦ μυστηρίου τῆς ζωῆς.
Ἡ εὐτυχή στιγμή πού συλλαμβάνουμε αὐτή τήν ἀξία πού ὁ ἐλάχιστος χρόνος μιᾶς ἀνάσας παρέχει ὡς πλήρωμα μέθεξης καί ζωῆς εἶναι τό μυστικό ἄνοιγμα πρός τή δυναμική τοῦ αἰωνίου.
Οἱ στιγμές δέν τρέχουν πιά . Οἱ στιγμές ἀναπνέουν. Τά δευτερόλεπτα ἀποκτοῦν βάθος αἰωνιότητας. Ὁ χρόνος διαστέλλεται. Τό εἶναι συγκλονίζεται ἀπό ἀθανασίας ἐπίσκεψη. Τότε μέ τήν ἀναπνοή ἐνεργοποιεῖται ἡ μυστική λειτουργία ἀναπαρθένευσης τῆς ὕπαρξης καί τοῦ κόσμου.
«Ὤ πράσινο πετράδι-ποιός θυελλομάντης εἶδε
Νά σταματᾶς τό φῶς στή γέννηση τῆς μέρας
Τό φῶς στή γέννηση τῶν δυό ματιῶν τοῦ κόσμου!» (Ἐλύτης)
Δηλαδή, ὤ ὁρατό ποιός μάντεψε πώς οἱ συμφορές σου προκύπτουν ἐπειδή ἐκτοπίζεις τό νοητό φῶς μέ τό φυσικό, τή φώτιση μέ τήν ὅραση.
Ἡ ἀλλοτρίωσή μας ὀφείλεται στή στενότητα μιᾶς ἀντίληψης πού ἐγκλωβίζει τή λειτουργία τῆς ὁράσεως στό εἴδωλο, στήν ἐπιφάνεια , δηλαδή, πού κι ἕνας καθρέφτης μπορεῖ νά συλλάβει. Πρόκειται γιά μιάν ὕπουλη, ἀσυνείδητη μορφή εἰδωλολατρίας πού ἀνάγει τά πάντα ἀκόμη καί τόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο στό εἴδωλό του, δηλαδή μόνο στά ὁρατά του μέλη. Ἀπό πολύ μικρή ἡλικία διδάσκουμε στά παιδιά ὅτι διαθέτουν πέντε ἀντιληπτικά αἰσθητήρια ὄργανα: ὅραση, ὅσφρηση, ἀκοή, γεύση, ἁφή. Εἶναι ὁ ἄνθρωπος μόνο σῶμα; Μόνο σωματικά προσλαμβάνει καί ἀντιλαμβάνεται τόν κόσμο; Ἡ καρδιά καί ὁ νοῦς του τί ἀντιληπτική ἀξία ἔχουν; Δίχως νοῦ, δίχως καρδιά ὑπάρχει περίπτωση νά γνωρίσει ὁ ἄνθρωπος τόν κόσμο; Γιά ποιό λόγο ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά δέν ἀναφέρονται ὡς ἀντιληπτικά ὄργανα τῆς ὕπαρξης; Ἄν στό σῶμα προσδιορίστηκαν πέντε ἀντιληπτικά μέσα, ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά πόσα ἀντιληπτικά αἰσθητήρια διαθέτουν; Γιά παράδειγμα, ἄν στήν ἀντιληπτική ἱκανότητα τῆς καρδιᾶς, προσδιορίσουμε δύο χώρους ἕναν ψυχικό καί ἕναν πνευματικό καί στό νοῦ ἐπίσης δύο χώρους, ἕναν λογικό καί ἕναν ὑπερλογικό, ποιά εἶναι τά ἀντιληπτικά αἰσθητήρια τῶν χώρων αὐτῶν;
Ὅσο ἡ παιδεία μας ἐπιμένει νά ἀνάγει τά πάντα σέ ὕλη, ἐκτοπίζοντας τό μυστήριο καί ὑποβαθμίζοντας τό πνεῦμα σέ ἁπτή λογική ἀποξενωνόμαστε ὄχι μόνο τοῦ θαύματος ἀλλά καί τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς.
Ἡ Ἀλήθεια στέκει ὑπό τή θύρα τῆς ψυχῆς καί κρούει μακροθυμώντας πρός τό μεθεκτικό δυναμισμό πού ἡ θεῖα πνοή ἐσκήνωσε μέσα μας.
«ΑΣ ΛΑΒΟΥΜΕ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΠΝΟΗΣ ΜΑΣ» (Ν.Γ.Πεντζίκης)
