ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΛΟΓΙΚΗ
Με ποιόν τρόπο η ομολογία αποτυχίας και ενοχής μετατρέπεται σε εφαλτήριο δόξης λαμπρό!
Του ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
booksonthesites.blogspot.com
Τον Οκτώβριο του 1919 ολοκλήρωσε τις εργασίες της η διασυμμαχική εξεταστική επιτροπή διερεύνησης των γεγονότων της Σμύρνης και των περιχώρων της και κοινοποίησε την αναφορά της, υπό τον τίτλο «Documents of the Inter-Allied Commission of Inquiry into the Greek Occupation of Smyrna and Adjoining Territories», στο ανώτατο συμβούλιο (Γουίλσον, Λόυντ Τζώρτζ, Κλεμανσώ) της Συνδιάσκεψης Ειρήνης, με απόφαση του οποίου είχε συγκροτηθεί τον Ιούλιο του ιδίου έτους.
Τα μέλη της Επιτροπής, (οι στρατηγοί των «συμμάχων», Mark Bristol, Bunoust, A. Dall’ Olio, R. H. Hare), επισκέφθηκαν τα περισσότερα σημεία που διαδραματίστηκαν τα γεγονότα, μετά την αποβίβαση της ελληνικής μεραρχίας στις 2/15 Μαΐου 1919, συνεδρίασαν 46 φορές και εξέτασαν 175 μάρτυρες όλων των εθνικοτήτων και όλων των κοινωνικών τάξεων.
Τα έγγραφα 6 και 8 του πορίσματος αναφέρονται στην απόδοση ευθυνών αλλά και στο τι έμελλε να γίνει μετά τα γεγονότα καθώς «η προσάρτηση της περιοχής της Σμύρνης στην Ελλάδα θα ήταν αντίθετη με την αρχή του σεβασμού των εθνοτήτων, αφού στην κατεχόμενη περιοχή, έξω από την πόλη της Σμύρνης και το Αϊβαλί, ο τουρκικός πληθυσμός χωρίς καμία αμφιβολία υπερτερούσε του ελληνικού πληθυσμού».
ΑΧΡΕΙΑΣΤΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ
Στην παράγραφο 1 του 6ου εγγράφου αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Η έρευνα έχει αποδείξει ότι η γενική κατάσταση των Χριστιανών στο βιλαέτι του Αϊδινίου υπήρξε ικανοποιητική, από την ανακωχή και μετά, και ότι δεν διέτρεχαν κίνδυνο. Παρά το γεγονός ότι η Διάσκεψη Ειρήνης έδωσε την εντολή για την κατάληψη της Σμύρνης με βάση ανακριβείς πληροφορίες, η αρχική ευθύνη για τα γεγονότα ανήκει σε άτομα ή κυβερνήσεις που δημιούργησαν ή διαβίβασαν ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, όπως αυτές που αναφέρονται στην παράγραφο 1 των σχετικών κεφαλαίων». (“Security in the vilayet of Aydin, and in Smyrna in particular, in no way justified the occupation of Smyrna’s forts by application of Article 7 of the armistice (“The Allies have the right to occupy any strategic points in the event of a situation arising which threatens the security of the Allies”). Furthermore, the situation in the vilayet did not justify the landing of allied troops in Smyrna. On the contrary, the situation worsened after the Greek landing due to the state of war existing between the Greek troops and Turkish irregulars”).
Δηλαδή, «θέματα ασφαλείας στο βιλαέτι του Αϊδινίου, και ιδιαιτέρως στη Σμύρνη, σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογούσαν την κατάληψη των οχυρών της Σμύρνης, κατ’ εφαρμογή του Άρθρου 7 της Εκεχειρίας: (Οι Σύμμαχοι έχουν το δικαίωμα να καταλάβουν οποιοδήποτε στρατηγικό σημείο, σε περίπτωση μίας κατάστασης που θα ήγειρε απειλές για την ασφάλεια των Συμμάχων). Επιπλέον, η κατάσταση στο βιλαέτι δεν δικαιολογούσε την αποβίβαση των συμμαχικών στρατευμάτων στη Σμύρνη. Αντιθέτως, η κατάσταση χειροτέρεψε μετά την αποβίβαση των Ελλήνων, ως συνέπεια της εμπόλεμης κατάστασης που υπήρχε μεταξύ των ελληνικών στρατευμάτων και των Τούρκων ατάκτων».
Βεβαίως, δεν μας ενδιαφέρει το γεγονός ότι για το θέμα αυτό ο Ιταλός γενικός αντιπρόσωπος είχε εκφράσει για μια ακόμη φορά τις επιφυλάξεις της ιταλικής κυβέρνησης, που περιλαμβάνονται στα πρακτικά της 37ης συνεδρίασης. Άλλωστε οι «συμμαχικές» επιφυλάξεις είχαν προέλθει από πολύ ψηλότερα, από την ανώτατη βρετανική στρατιωτική ηγεσία. Ο επικεφαλής του βρετανικού αυτοκρατορικού γενικού επιτελείου στρατού Σερ Χένρι Γουίλσον, ενήμερος για το περιεχόμενο της διασυμμαχικής Έκθεσης, σημείωσε στο ημερολόγιο του στις 28 Οκτωβρίου 1919, μετά από μία ενδιαφέρουσα, όπως χαρακτηρίστηκε, συζήτηση για το θέμα αυτό με τον Ελευθέριο Βενιζέλο εκείνη την ημέρα:
«Του είπα ευθέως ότι είχε καταστρέψει τη χώρα του και τον εαυτό του πηγαίνοντας στη Σμύρνη, και ο κακομοίρης συμφώνησε, αλλά είπε ότι αυτό έγινε επειδή το Παρίσι δεν είχε αποτελειώσει τους Τούρκους και έκανε ειρήνη μαζί τους. Αυτό, βεβαίως, είναι μερικώς σωστό. Ο Βενιζέλος πολύ χολωμένος εναντίον των Τούρκων είπε ότι και οι 12 μεραρχίες του ήταν διαθέσιμες αν αποτελειώναμε τους Τούρκους. Αναγνωρίζει ότι βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση και τώρα προσπαθεί να μας «πουλήσει» τις 12 μεραρχίες του. Με ικέτευε να πω στον Λόυντ Τζώρτζ ότι και αυτός (ο Βενιζέλος) και η Ελλάδα τελείωσαν. Είπα ότι θα το κάνω. Ο παλιόφιλος “τετέλεσται”».
Τον Οκτώβριο, λοιπόν, του 1919 ο «εθνάρχης» συμφώνησε ότι είχε καταστρέψει τη χώρα του, και αναγνώρισε ότι βρισκόταν σε απελπιστική κατάσταση (ίσως είχε συνειδητοποιήσει ότι διέπραξε μία από τις μεγαλύτερες ηλιθιότητες από εποχής του Πελοποννησιακού Πολέμου). Ναι, η Ελλάδα βρισκόταν από την πλευρά των νικητών του α΄ παγκοσμίου πολέμου και σε μία ημέρα (2/15 Μαΐου 1919) την εξοβέλισε στο πυρ το εξώτερον. Τον Οκτώβριο του 1919 η Ελλάδα είχε μόνο 12 μεραρχίες, από τις 30 που προέβλεπε το υπόμνημα του στρατάρχη Φέρντιναντ Φος. Τον Οκτώβριο του 1919, η Γαλλία «τα είχε βρει» με τον Κεμάλ. Τον Οκτώβριο του 1919, η Ελλάδα είχε «τελειώσει» στη Μικρά Ασία, αλλά το καλοκαίρι του 1920 ο «εθνάρχης» γύρισε από τη Συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων, έχοντας στη τσέπη του τον κοπανιστό αέρα της ανύπαρκτης Συνθήκης των Σεβρών.
ΘΕΜΑ ΝΕΥΡΑΣΘΕΝΕΙΑΣ!
Ευρισκόμενος, ως εκ τούτου, σε πλήρη σύγχυση μετά την κοινοποίηση της Έκθεσης, ο Βενιζέλος έστειλε στον προεδρεύοντα του Ανωτάτου Συμβουλίου στη Διάσκεψη Ειρήνης Γάλλο πρωθυπουργό Ζωρζ Κλεμανσώ μία ακαταλαβίστικη επιστολή, στις 2/15 Νοεμβρίου 1919:
«Ας μοί επιτραπή να υποδείξω ότι οιοιδήποτε και αν ήσαν οι λόγοι της αποφάσεως όπως σταλή εις Σμύρνην ελληνικός στρατός, το Ανωτ. Συμβούλιον δεν ήτο δυνατόν να πλανηθή ως προς την έννοιαν ήτις ευλόγως θα απεδίδετο υπό της Ελληνικής Κυβερνήσεως και του ελληνικού λαού εις την τοιαύτην απόφασιν. Αι ελληνικαί αξιώσεις επί της Σμύρνης και της γειτνιαζούσης περιοχής όχι μόνον ήσαν καλώς γνωσταί αλλά και επισήμως διετυπώθησαν ενώπιον της Διασκέψεως και υπεστηρίχθησαν εν πλάτει ενώπιον του Ανωτ. Συμβουλίου και απεριφράστως ενεκρίθησαν υπό της Επιτροπής επί των ελληνικών εδαφικών διεκδικήσεων. Καταλαμβάνουσα την Σμύρνην η Ελλάς εγνώριζεν ότι εάν, όχι νομίμως, τουλάχιστον ηθικώς είχε δικαίωμα επ’ αυτής.
Δεν απέστειλε τον στρατόν της απλώς ως εκτελεστικόν όργανον εις ξένην χώραν – ως προηγουμένως είχε κάμει εις Ρωσίαν – αλλ’ ως όργανον ιδιαιτέρως ενδιαφερόμενον δια την επιτυχίαν μίας διεθνούς εντολής επί τω σκοπώ να τηρηθή η τάξις εις πραγματικώς εκτεταμένην χώραν. Όθεν, καίτοι η κατάληψις της Σμύρνης δεν απετέλει, από στενώς νομικής απόψεως νέον τι δικαίωμα εις όφελος της Ελλάδος, εν τη πραγματικότητι εδημιούργησε νέαν κατάστασιν ήτις δεν θα έπρεπε να παροραθή. Η κατάστασις αύτη δεν επεκτείνει τα δικαιώματα άτινα η Ελλάς προηγουμένως είχεν εν Σμύρνη και άτινα έχουν ήδη αναγνωρισθή υπό της επιτροπής των Ελληνικών Ζητημάτων, αλλά τουλάχιστον ενισχύει και ενδυναμώνει την θεμιτήν εμπιστοσύνην του Ελληνικού Έθνους εις την τελικήν απόφασιν της Διασκέψεως της Ειρήνης. Συμμερίζομαι πλήρως το αίσθημα τούτο καθ’ όσον είμαι πεπεισμένος ότι τα δικαιώματα της πατρίδος μου εν Σμύρνη ευρίσκονται εν αρμονία προς την παγκόσμιον κατάστασιν και τους πόθους και το συμφέρον του πληθυσμού».(!!)
Είναι καθήκον της Επιτροπής, αναφέρεται συμπερασματικά στο έγγραφο 8, «να επισημάνει ότι το τουρκικό εθνικό αίσθημα, το οποίο έχει αποδείξει ήδη την αντοχή του, δεν θα αποδεχθεί αυτή την προσάρτηση. Θα ενδώσει μόνο στη βία, δηλαδή σε μία στρατιωτική εκστρατεία, την οποία η Ελλάδα από μόνη της δεν θα μπορούσε να διεξάγει με οποιαδήποτε πιθανότητα επιτυχίας».
Το πόρισμα αυτό «εξαφανίστηκε» και από τη σκέψη ακόμη της βενιζελικής νομενκλατούρας γιατί ανεδείκνυε την ολέθρια και τυχοδιωκτική μικρασιατική πολιτική του Βενιζέλου, που επισφραγίστηκε με την εκτέλεση των έξι στο Γουδί και την προδοτική «ανταλλαγή» των ιερών και των οσίων του μικρασιατικού ελληνισμού.
Η ολέθρια πολιτική του Βενιζέλου αποτυπώνεται πλήρως στο υπ’ αριθμ. 7036/17 Ιουλίου 1919 κρυπτογράφημα προς το υπουργείο Εξωτερικών, στο οποίο ο «εθνάρχης» αναφέρεται στην …νευρασθένεια του Στεργιάδη, η οποία όπως πίστευε δεν έφτασε στα όρια της διανοητικής διατάραξης!
«Προσωπικόν απόρρητον. Τηλεγράφημα υμών 15 μηνός και έτερον σχετικόν κ. Ρέπουλη εκινδύνευσαν να προκαλέσουν και εν εμοί την ιδίαν νευρασθένειαν ήτις καταγγέλλεται υπ’ αυτών κατά του κ. Στεργιάδη. Ότι ούτος ευρίσκεται υπό την επήρειαν ζωηράς νευρασθενείας ουδαμώς αμφιβάλλω. Αλλά κατόπιν ηρέμου μελέτης των τηλεγραφημάτων σας πείθομαι ότι η νευρασθένεια αύτη δεν έφθασεν εις διανοητικήν διατάραξιν, ως ζητούν να παραστήσουν αι εκ Σμύρνης πληροφορίαι, και το μόνον που συμβαίνει είναι ότι εν μέσω των πολλών εν Σμύρνη ημετέρων, οίτινες ουδαμώς έχουν δυστυχώς συνείδησιν της κρισιμωτάτης θέσεως, εις ην περιήλθον τα καθ’ ημάς εκ των γενομένων εκεί πολλαπλών παρεκτροπών, μόνος ο Στεργιάδης διατηρεί την πνευματική του αρτιότητα και βλέπων πόσον ολίγον βοηθείται εις την εκτέλεσιν της ανατεθείσης αυτώ πολιτικής, φθάνει ενίοτε μέχρι παραφοράς».
Η πολύ «εξυπνάδα» γεννά παραφροσύνη! Διαβάστε με ποιόν τρόπο ο Βενιζέλος εκμαίευσε τη δήθεν συγκατάθεση του προέδρου Γουίλσον, σύμφωνα με τους επίσημους διαπραγματευτές των Αμερικανών στη Διάσκεψη Ειρήνης:
«The French and British delegates recommended the Greek claim to Smyrna and an area about it much reduced from Venizelos's demand. The American delegates opposed the Greek desire for sovereignty in any part of Asia Minor.
Η γαλλική και η αγγλική αντιπροσωπεία αποδέχτηκαν το ελληνικό αίτημα για τη Σμύρνη και μία περιοχή γύρω από αυτήν κατά πολύ περιορισμένη από την απαίτηση του Βενιζέλου. Η αμερικανική αντιπροσωπεία ήταν αντίθετη με την ελληνική επιθυμία για κυριαρχία σε οποιοδήποτε μέρος της Μικράς Ασίας.
When Premier Orlando broke with President Wilson upon the Fiume issue and left Paris, the astute Venizelos immediately pushed forward his Smyrna claim. He was able to gain the support of the American leaders at the Peace Conference, in the face of the contrary American stand as represented upon the Greek territorial commission.
Όταν ο πρωθυπουργός Orlando τα «έσπασε» με τον πρόεδρο Wilson για το θέμα του Fiume και εγκατέλειψε το Παρίσι, ο έξυπνος Βενιζέλος αμέσως προώθησε το αίτημά του για τη Σμύρνη. Ήταν ικανός να κερδίσει την υποστήριξη των επικεφαλείς Αμερικανών στη Συνδιάσκεψη Ειρήνης, παρά την αντίθετη αμερικανική στάση όπως παρουσιάστηκε στην ελληνική εδαφική επιτροπή.
Under a secrecy which kept knowledge of this decision absolutely from the office of the American advisers upon Turkish affairs, he gained permission to occupy Smyrna with Greek troops.
Κάτω από μυστικότητα, με την οποία είχε αποκρύψει απολύτως αυτή την απόφαση από το γραφείο των Αμερικανών συμβούλων για τα τουρκικά θέματα, κέρδισε την άδεια να καταλάβει τη Σμύρνη με τα ελληνικά στρατεύματα».
Αυτά και άλλα πολλά φοβερά και τρομερά στο βιβλίο «Οι Αρχιτέκτονες του Μικρασιατικού Ολοκαυτώματος, 1912 – 1922» και έπεται και συνέχεια!
