Από πρόβλημα εισβολής-κατοχής, πρόβλημα «συναισθηματικής αντίληψης»

Της Ανδρούλας Γκιούρωφ

ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΩΡΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΞΕΝΩΝ ΕΠΕΜΒΑΣΕΩΝ ΜΙΑΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ, ΠΟΥ ΣΤΟΧΕΥΕ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΕΙ ΤΟ ΝΗΣΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΜΕΤΑΤΡΕΨΕΙ ΣΕ ΑΒΥΘΙΣΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟΦΟΡΟ ΤΟΥ ΝΑΤΟ. ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΥΧΑΙΑ

Για να πείσεις ένα λαό να μην αντιστέκεται στις επιβουλές των ξένων και τις υπόγειες μεθοδεύσεις τους, πρέπει να τον απονευρώσεις. Να του ποτίζεις σιγά-σιγά το φάρμακο της λήθης. Ή, φάρμακα κατά της «ψυχοπάθειας». Να τον εξαναγκάσεις να πιστεύει πως δεν είναι η κατοχή το πρόβλημά του, αλλά το ψυχολογικό πρόβλημα ότι δεν έμαθε ή δεν τον έμαθαν να ζει με τους Τ/κ

Γνώριμο το σκηνικό. Όλοι εναντίον όλων, με τις λέξεις να φυλακίζουν το μείζον. Το αυτονόητο και το δίκαιο που όφειλαν οι ανάξιοι να τους ακολουθούμε ταγοί μας, οι οποίοι, αντί να το διαφυλάττουν ως κόρην οφθαλμού, το ευτελίζουν και το υπονομεύουν. Παίζουν με τις αντοχές μας και βιάζουν τη νοημοσύνη μας. Δεν αναφέρονται πλέον σε εγκλήματα πολέμου από την Τουρκία. Δεν κατηγορούν τους σφετεριστές και τους κλέφτες ελληνοκυπριακών περιουσιών. Συνομιλούν μαζί τους και διαπραγματεύονται πώς το σπίτι του Γιαννή ή Κωστή θα περάσει στα χέρια τού εκ Τουρκίας Μεμμέτη, που δεν έφτυσε αίμα να το κτίσει· που δεν αναγιώθηκε τρέχοντας μέσα στις αλάνες της Λαπήθου, της Μόρφου και του Ριζοκαρπάσου· που δεν ίδρωσε για να καλλιεργήσει τη γη που κληρονόμησε από τους παππούδες του. Ο Μεμμέτης δεν έχει ρίζες σε αυτήν τη γη. Από τα βάθη της Ανατολής ήλθε μόνο για πλιάτσικο. Και θέλει, λέει, και άλλα. Ίσος προς ίσους, βέτο και ων ουκ έστιν αριθμός διεστραμμένων διεκδικήσεων από τα θύματα της τουρκικής εισβολής και κατοχής στο βόρειο τμήμα του καθημαγμένου μας νησιού.

Ο Τ/κ Μουσταφά έχει ρίζες. Έχει δικαιώματα, τα οποία δεν του τα στερεί η Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά ο Τούρκος εισβολέας. Και ζει σε ένα περιβάλλον τρόμου, φόβου και ανασφάλειας. Όμως, κανένας δεν μιλά για τον Μουσταφά, τον Κωστή και τον Γιαννή. Συζητούν τι παραπάνω θα πρέπει να πάρει ο σφετεριστής Μεμμέτης. Και, όσοι αντιδρούν, «καρφώνονται» ως εθνικιστές ή πάσχουν από φοβικά σύνδρομα. Ή έχουν πρόβλημα «συναισθηματικής» αντίληψης ή εμπάθειας.

Το κυπριακό πρόβλημα δεν το θεωρούν πλέον πρόβλημα εισβολής ξένων επεμβάσεων μιας διεθνούς συνωμοσίας, που στόχευε να μοιράσει το νησί και να το μετατρέψει σε αβύθιστο αεροπλανοφόρο του ΝΑΤΟ. Και όχι τυχαία. Δεν επικρίνεται πλέον ο Τούρκος εισβολέας, και αυτό όχι τυχαία. Γιατί, αν τον κατηγορήσουν, τότε θα πρέπει να παραπεμφθούν στην αρχή του δράματος. Στον πρόλογο και τον επίλογο. Δηλαδή, σ’ αυτούς που τον υποδαύλισαν, τον όπλισαν και τον έστειλαν το ‘74 με τα ασκέρια του στην Κύπρο να κουρσέψει και να λεηλατήσει. Στους αρχιτέκτονες της κυπριακής τραγωδίας, που δεν είναι άλλοι από τους Αμερικανοβρετανούς.

Η Κύπρος θεωρείται από διεθνείς στρατιωτικούς αναλυτές το ιδανικότερο ορμητήριο στον κόσμο, λόγω της γεωστρατηγικής της θέσης. Βρίσκεται ανάμεσα σε τρεις ηπείρους και μπορεί -σύμφωνα με τους ίδιους- να εκτοξευθούν από το έδαφός της πύραυλοι μέχρι την αχανή Ρωσία. Γι' αυτήν τη θέση της, που είναι περισσότερο κατάρα, παρά «πλεονέκτημα», είναι περιζήτητη. Έτσι και σήμερα, μας θέλουν υποταγμένους, ορτινάντζες και βοηθητικούς για να γεμίζουμε τα «κανόνια» τους εναντίον γειτονικών χωρών, και όχι μόνο, για επιθέσεις.

Δεν είναι τυχαία, λοιπόν, που έρχονται και παρέρχονται σχέδια λύσης του Κυπριακού με μια μεθοδολογία που οι ίδιοι σοφίστηκαν, προκειμένου ο λαός μας ποτέ να μην αποκτήσει την ανεξαρτησία του, ούτε και να απαλλαγεί από τη ΝΑΤΟϊκή τανάλια, είτε αυτή είναι τουρκική είτε αμερικανική.

Οι άτακτες υποχωρήσεις

Δεν είναι μόνον ο διχασμός το μεγαλύτερο σαράκι που «τρώει» τα δίκαια ενός λαού. Είναι η υπαναχώρηση των ηγετών του από θέσεις αρχών. Από τα αυτονόητα. Από θέσεις, τις οποίες η, κατά τα άλλα, δημοκρατική και ευαίσθητη Ε.Ε. θεωρεί ως το άπαν της ύπαρξής της και επιβάλλει κυρώσεις μόνο σε όσους οι οποίοι, κατά την αντίληψη των ταγών της, δεν θα πειράξουν τα συμφέροντα των προνομιούχων και των οικονομικών της κολοσσών.

Το ΑΚΕΛ, το οποίο ήταν το αποκούμπι χιλιάδων Κυπρίων και το ακολουθούσαν για τις θέσεις αρχών στο Κυπριακό, με προμετωπίδα της πολιτικής του «έξω όλοι οι στρατοί, ανεξάρτητο νησί», έγινε ουραγός. Οι ηγέτες του δίνουν προς τα έξω την εντύπωση πως συνεχώς θα πρέπει να υποχωρούμε στις αξιώσεις της Άγκυρας. Συναντήθηκε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με τον Τούρκο ΥΠΕΞ Τσαβούσογλου; Θέλει και ο κ. Άντρος να πάει να τον συναντήσει. Και να του πει, τι;
Ο ΔΗΣΥ, τα ίδια και χειρότερα, ενώ εσχάτως επιδεικνύει τέτοια «λατρεία» προς τους Αμερικανούς, πιστεύοντας ή εθελοτυφλώντας πως είναι πρόθυμοι να «καθαρίσουν» για μας, κάνοντάς μας όλα τα χατίρια. Πλάνη και αφέλεια σε ένα ύποπτο πακέτο, που κρύβει κινδύνους.

Ο λαός είναι πλήρως νυχτωμένος τι συζητούν οι επικεφαλής της κυπριακής διπλωματίας με τα γεράκια της Αστερόεσσας, Πομπέο, Μίτσελ και Μπόλτον. Μήπως εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων; Δεν τους αρκούν οι βρετανικές, τις οποίες χρησιμοποιούν από το 1947; Και ποιες άλλες «διευκολύνσεις» θα τους εκχωρήσουμε, έναντι ποίου τιμήματος;

Το «φάρμακο» της ψυχοθεραπείας!

Για να πείσεις ένα λαό να μην αντιστέκεται στις επιβουλές των ξένων και τις υπόγειες μεθοδεύσεις τους, πρέπει να τον απονευρώσεις. Να του ποτίζεις σιγά-σιγά το φάρμακο της λήθης. Ή, φάρμακα κατά της «ψυχοπάθειας». Να τον εξαναγκάσεις να πιστεύει πως δεν είναι η κατοχή το πρόβλημά του, αλλά το ψυχολογικό πρόβλημα ότι δεν έμαθε ή δεν τον έμαθαν να ζει με τους Τ/κ. Ως να φταίνε οι Ε/κ που η Τουρκία κατέχει παράνομα το 37% του κυπριακού εδάφους και αρνούμαστε να μάθουμε να συμβιώνουμε με τους Τ/κ.

Κάτι τέτοια φαιδρά και παράλογα ακούστηκαν πρόσφατα σε σεμινάριο στις Βρυξέλλες.

Συγκεντρώθηκαν, λοιπόν, ειδήμονες και μη, για να συζητήσουν το Κυπριακό σε σεμινάριο της ομάδας του ALDE (των Φιλελευθέρων) στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ο πρώην συνομιλητής της τ/κ πλευράς Οζντίλ Ναμί επέρριψε ευθύνες στην ελληνοκυπριακή πλευρά, η οποία ζήτησε άκουσον άκουσον- από την Τουρκία να παρουσιάσει έγγραφη θέση για τις εγγυήσεις.

Ο διαπραγματευτής Ανδρέας Μαυρογιάννης είπε ότι «δεν μπορούμε να μιλάμε για όρους διαζυγίου την ώρα που συζητάμε τον γάμο», ενώ απέρριψε τους ισχυρισμούς του συνομιλητή του ότι ευθύνεται η ε/κ πλευρά για το ναυάγιο στο Κραν Μοντανά.

Τώρα, τι σόι «γάμος» μπορεί να γίνει, με τον μακελλάρη και το θύμα να χορεύουν αγκαλιασμένοι τον χορό του Ησαΐα, είναι ζήτημα ψυχολογικής έρευνας.

Ντάουνερ και Πραξούλα

Στο πάνελ των συζητητών και ο αλήστου μνήμης τουρκόφιλος πρώην ειδικός απεσταλμένος του Γ.Γ. του ΟΗΕ, Αλεξάντερ Ντάουνερ, ο οποίος εκτίμησε ότι «το Κυπριακό δεν λύνεται, διότι κρέμεται πάνω από τους πολιτικούς το φάντασμα των δημοψηφισμάτων», εξηγώντας ότι «όλοι οι πολιτικοί στον κόσμο θέλουν και να επανεκλεγούν».

Πρότεινε ακόμα ότι πρέπει να αυξηθεί η συναισθηματική αλληλοκατανόηση των πολιτών μεταξύ των δύο κοινοτήτων (empathy). «Γνωρίζουμε τη δική μας πλευρά, αλλά πρέπει να γνωρίζουμε και το τι αισθάνονται οι άλλοι, πρέπει να γίνει μια μεγάλη επένδυση στη συναισθηματική αλληλοκατανόηση», είπε.

Η Πραξούλλα Αντωνιάδου, Πρόεδρος των ΕΔΗ (Ενωμένοι Δημοκράτες) -ενός κόμματος που βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και λόγω έλλειψης μελών δεν κατέρχεται σε εκλογικές αναμετρήσεις- κάλεσε τους ηγέτες να μην ακολουθούν τον λαό. Είπε, μεταξύ πολλών, ότι έφτασε η ώρα οι ηγέτες να οδηγήσουν την κοινή γνώμη και όχι να ακολουθούν. Έμπλεξε άσχετα ζητήματα με το Κυπριακό - την ξενοφοβία στις ΗΠΑ, το brexit κ.ά.

Συμφώνησε, δε, με την πρόταση Ντάουνερ περί επένδυσης στη συναισθηματική αλληλοκατανόηση (empathy), εξηγώντας ότι «οι ηγέτες πρέπει να κάνουν το κοινό να συμφωνήσει - αυτό είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο».

Ώστε έτσι, λοιπόν! Κατά την κ. Πραξούλα δεν είναι τα τουρκικά στρατεύματα, οι εγγυήσεις και το κεφαλοκλείδωμα της Κύπρου από την Τουρκία το πρόβλημα, αλλά η έλλειψη συναισθηματικής αλληλοκατανόησης. Ανέφερε ακόμα ότι «οφείλουμε να εξηγήσουμε το μέλλον και τα οφέλη της επανένωσης». Δεν είπε, όμως, πώς μπορούν να πείσουν τον Γιαννή και τον Κωστή να εκχωρήσουν τις περιουσίες τους στον Μεμμέτη και από πού ξεκινά και πού τελειώνει το δίκαιο με το άδικο.

Η εν λόγω κυρία δεν παρέλειψε να κάνει εκτενή αναφορά στη μεγάλη διαδικασία της «ευρωπαϊκής συμφιλίωσης» μετά τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους. Δεν ακούσαμε, ωστόσο, κανέναν να την ερωτά για τους μακελλάρηδες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που οδηγήθηκαν σε διεθνή δικαστήρια για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ή γιατί η Τουρκία πρέπει να αποενοχοποιείται και να μαστιγώνονται τα θύματά της με συναισθηματικές ενοχές.

Πηγή: Σημερινή