ΑΡΙΣΤΕΡΑ: ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ

Ο Θεόδοτος συνιστά θερμά στους αναγνώστες του την μελέτη αυτού του περιεκτικού και ιδιαίτερα κατατοπιστικού άρθρου.

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Οι συμβολισμοί που αποδίδονται στις έξι κατευθύνσεις του χώρου, πάνω- κάτω, εμπρός- πίσω, δεξιά - αριστερά, είναι τόσο παλαιοί όσο και ο ανθρώπινος πολιτισμός. Το ον, τόσο στην υλική όσο και στην υπερβατική του διάσταση, δεν υπάρχει μόνο του, ούτε η συνείδηση και η αντίληψη του αναδιπλώνονται μονίμως εντός του, αλλά σχετίζεται με άλλα όντα και με τις ''καταστάσεις-ποιότητες'' που αυτά δημιουργούν. Έτσι λοιπόν, το ον ΚΟΙΤΑΖΕΙ για να αντιληφθεί που βρίσκεται το ''άλλο'', από πού έρχεται και τι αυτό ''φέρνει μαζί του'', ποιες είναι δηλαδή, οι ''ποιότητες'' που το συνοδεύουν: Ο «κάτω κόσμος» είναι ο Άδης, ο χώρος των σκιών και της θλίψης, ο «πάνω κόσμος», είναι ο τόπος των ουρανίων υπάρξεων και του φωτός. «…Ο μεν δίκαιος ληστής ευρίσκεται «εκ δεξιών» του Κυρίου, έχει την όψιν ήμερον και παρακαλεστικήν, ο δε κακός ληστής, οπού είναι σταυρωμένος «εξ αριστερών» του Κυρίου, έχει την όψιν ηγριωμένην…». Οι Πυθαγόρειοι συσχέτιζαν το εμπρός με την δεξιά και το πίσω με την αριστερά. Αρχετυπικά λοιπόν, οι έξι κατευθύνσεις του χώρου έχουν ''χρωματιστεί'' θετικά ή αρνητικά ανάλογα με ποια από αυτές επέλεξε (αρχεγονικά) μία συγκεκριμένη ποιότητα για να φανερωθεί και να εκφραστεί.

Θα ξεκινήσουμε αυτή την μικρή εργασία, στηριζόμενοι σε μία παραδοχή την οποία είχαμε αναφέρει σε ένα παλαιότερο άρθρο: Ο ραββίνος Jacob Taubes, ο οποίος υπήρξε καθηγητής θρησκειολογίας στο πανεπιστήμιο του Harvard (ιδεολογικά τοποθετημένος στην άκρα αριστερά) στο γνωστό έργο του Abendlandische Eschatologie (= "Δυτική εσχατολογία", που ήταν η διδακτορική του διατριβή), στο πρώτο κεφάλαιο εξετάζει τον γνωστικισμό και την σχέση του με τα σύγχρονα πολιτικά ρεύματα της αριστεράς. Γράφει λοιπόν τα εξής: «Και...το ότι εδώ δεν πρόκειται για μία παραξενιά της γνώσης, αλλά για ένα βασικό στοιχείο της γνωστικής εξέγερσης (όπως γενικά λέγεται το ριζικό ΠΑΘΟΣ της επανάστασης) φαίνεται καθαρά από τη σύγκριση με τις σύγχρονες τάσεις που διεκδικούν τον όρο «αριστερά» - παρόλο που, ή μάλλον ακριβώς διότι ότι σε όλες τις γλώσσες αυτός ο όρος έχει μία δυσοίωνη και αρνητική έννοια. Είναι αυτονόητο ότι δεν [είναι λόγω] εξωτερικών και τυχαίων αιτίων, όπως για παράδειγμα η θέση των εδράνων στο κοινοβούλιο, που τα σύγχρονα ρεύματα διάλεξαν για τον εαυτό τους το λάβαρο της αριστεράς. Το κάνουν διότι δέχονται θετικά όλα αυτά που ο κόσμος απορρίπτει σαν αριστερά ακριβώς με την γρουσούζικη έννοια που έχει ο όρος.»

Πράγματι, σε όλες τις γλώσσες ο όρος ''αριστερά'' έχει μία δυσοίωνη έννοια: Στα ιταλικά, "cose sinistre" (αριστερά πράγματα) σημαίνει ''καταχθόνια πράγματα''• έντονο αρνητικό χαρακτήρα έχει και στα γαλλικά και στα αγγλικά: η αντίστοιχη λέξη: sinistré και sinister. Ο καθηγητής Φυσιολογίας Franco Fabbro σημειώνει: Οι όροι που αναφέρονται στην αριστερά δεν προέρχονται μόνον από μία γλωσσική ρίζα, αλλά από πολλές διαφορετικές λέξεις, που παρουσιάζουν μία περιορισμένη γεωγραφική επέκταση και μία σημαντική αστάθεια στον χρόνο. Η πολλαπλότητα και η αστάθεια των όρων που αναφέρονται στην αριστερά, εξαρτώνται από τα συναισθήματα ανησυχίας και αποστροφής που εμφανίζουν όλοι οι πολιτισμοί για την αριστερή πλευρά. Μην μπορώντας να εξαλείψουν ή να μεταβάλλουν την αριστερά, γίνεται μία σταθερή προσπάθεια αλλαγής του ονόματος , με την ελπίδα να εξαλειφθεί ή να μειωθεί το κακό. Οι αρχαίοι όροι: ''λαιός'' στα ελληνικά, ''laevus'' στα λατινικά αναφέρονται σε κάτι άσχημο και δυσοίωνο. Ο Σοφοκλής, για παράδειγμα, αποδίδει το όνομα Λάιος, από το ''λαιός'', στον βασιλιά της Θήβας που είχε την άσχημη μοίρα να σκοτωθεί από τον γιό του Οιδίποδα. Για να καλυφθεί ο φόβος προς την αληθινή φύση της αριστεράς, σε πολλούς πολιτισμούς επιλέχτηκαν λέξεις που φαινομενικά δηλώνουν κάτι το ευνοϊκό (δηλ. κατ’ ευφημισμό). Για παράδειγμα, οι δύο πιο πρόσφατοι ελληνικοί όροι που δείχνουν την αριστερά, είναι ''ευώνυμος'' που σημαίνει ευτυχής, και ''αριστερός'' (άριστος) που σημαίνει ''ο καλύτερος''.

Αντίθετα με τον όρο αριστερά, στο μεγαλύτερο μέρος των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών η λέξη ''δεξιά'' προέρχεται από μία γλωσσική ρίζα (dek̑s) που παρουσιάζει μία μεγάλη γεωγραφική επέκταση και μεγάλη σταθερότητα στον χρόνο, επειδή υπέστη ελάχιστες μεταβολές κατά το πέρασμα των αιώνων. Σε όλες αυτές τις γλώσσες η λέξη ''δεξιά'' χρησιμεύει για να εκφράσει τις έννοιες της φυσικής δύναμης, της διανοητικής εντιμότητας, της ηθικής αρτιότητας, της ευτυχίας και της ομορφιάς.

Αλλά ας επιστρέψουμε στο θέμα μας: Όπως λοιπόν μας λέγει ο Εβραίος (αριστερός) θρησκειολόγος, «η αριστερά δέχεται θετικά όλα αυτά που ο πολύς κόσμος απορρίπτει σαν ''αριστερά'' ακριβώς με την γρουσούζικη έννοια που έχει ο όρος.» (είναι χαρακτηριστικό της γνωστικής νοοτροπίας να σνομπάρει τον ''πολύ κόσμο'' ο οποίος δεν κατέχει την ''γνώση της αριστερής ελίτ'').

Ας δούμε λοιπόν την εφαρμογή στην πράξη αυτής της θέσης, δηλαδή όσα πράττουν, για παράδειγμα, οι πολιτικοί σχηματισμοί της ''Νέας Αριστεράς'' τα οποία ο κόσμος τα θεωρεί γρουσούζικα και απεχθή:

• Θέλουν να μετατρέψουν τον ομολογιακό χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών σε απλή ιστορία των θρησκειών.
• Εμποδίζουν την προσέλευση ιερέων στα σχολεία.
• Θεσμοθετούν το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομοφυλόφιλων ατόμων.
• Αφήνουν τα σύνορα ανεξέλεγκτα, με αποτέλεσμα να γεμίσει η χώρα από ξένους με άλλα ήθη και άλλες θρησκείες.
• Οι νεολαίες αυτών των κομμάτων υποστηρίζουν την απελευθέρωση ναρκωτικών ουσιών όπως το χασίς. Η πλέον "προοδευτική" έκφραση τους υποστηρίζει πλέον και την νεκροφιλία και την παιδοφιλία...

Αυτά είναι μόνον μερικά παραδείγματα από την γενικότερη στάση των Νέο-αριστερών κομμάτων σε θέματα ηθών, θρησκείας και παράδοσης, τα οποία παραδείγματα αποδεικνύουν ότι ο Eβραίος θρησκειολόγος, λόγω της γνώσης που του παρέχει η εμπειρία του μέσα σε εκείνο το χώρο που αποκαλείται εβραϊκή γνωστική παράδοση - με όλες τις πολιτικές εκφάνσεις της -είχε απόλυτο δίκιο: πράγματι, εκείνος γνωρίζει τις αληθινές καταβολές του αριστερού πνεύματος, κάτι που οι ίδιοι οι αριστεροί αγνοούν πλήρως.

Και η ερώτηση είναι εύλογη: γιατί αυτή η ''αριστερή γνώση'' θεωρεί θετικά όλα όσα ο παραδοσιακός άνθρωπος θεωρεί απεχθή και γρουσούζικα;

Η αναζήτηση της απάντησης σε αυτό το ερώτημα , κοιτάξτε σύμπτωση, θα μας οδηγήσει σε εκείνη την εποχή και τον τόπο, όπου συνέβη αυτό που ο υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Φίλης χαρακτήρισε ως ''εθνοκάθαρση'' και όχι γενοκτονία: θα βρεθούμε δηλαδή στην Μικρά Ασία στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν την εξουσία στην Τουρκία την έχουν καταλάβει οι απόγονοι των εβραίων Ντονμέδων, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Κεμάλ.

Μικρά Ασία: ο γεωγραφικός χώρος που άνθησε το γνωστικό- παραβατικό κίνημα των ντονμέδων, των οπαδών δηλαδή του Σαμπετάι Σεβί (1626 – 1676) ο οποίος διακήρυττε: «ο μαθητής (της γνώσης) πρέπει να γευθεί όλα τα απαγορευμένα», «η λύτρωση θα έλθει μόνον όταν όλα βυθιστούν στην άβυσσο».

Τότε ήταν που αναγεννήθηκε ο αρχαίος γνωστικισμός, ο οποίος σταδιακά, διαμέσου των αιώνων, διοχέτευσε το αντινομιστικό πνεύμα του στα αριστερά κινήματα. "Την γεύση όλων των απαγορευμένων", αυτό ακριβώς είναι που επιθυμεί η αριστερά, και το δείχνει σε κάθε της απόφαση και πράξη. Ο αντινομισμός είναι η κυρίαρχη ιδεολογία της. Ο αντινομισμός των γνωστικών(είναι γνωστό, για παράδειγμα, ότι πολλές σέκτες λάτρευαν το αρχέτυπο του Κάιν και άρα, κάθε παραβατικό) οφειλόταν στην απόλυτη εναντίωση τους προς την δημιουργημένο κόσμο, και στην ελπίδα ότι με αυτή την άρνηση τους θα βρεθούν εκτός αυτού του κόσμου, και έτσι θα ενωθούν με τον ''φέροντα το φως της αυγής'', τον Εωσφόρο, την ''υπέρτατη γνώση''.

Η αριστερά, ως εκκοσμικευμένη έκφανση του γνωστικισμού, ας προσέξει πολύ διότι όταν «όλα βυθιστούν στην άβυσσο», δεν θα έλθει ούτε η λυτρωτική εξέγερση, ούτε θα λάμψει το ''φως της αυγής'', αλλά θα αντηχήσουν απόκοσμα, τα λόγια του Δάντη Αλιγκέρι:

Στεναγμοί μέσα εκεί και κλάματα και θρήνοι
ηχολογούσαν στον αέρα δίχως άστρα,
ώστ' ευθύς στην αρχή μ' εκάμαν να δακρύσω.

Πολυδιάφορες γλώσσες, φοβερές βλαστήμιες,
λόγια του πόνου,
οργής κραυγές, αποσβησμένες
και μεγάλες φωνές, και χεριών χτύποι αντάμα,

μια χλαλοή σηκώναν π' άκοπα γυρίζει
σ' εκείνον τον αιώνια σκοτεινόν αέρα…

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

Α) Άραγε υπάρχει μία σαφής και αδιαμφισβήτητη ιστορική καταγραφή, που να δηλώνει τι πραγματικά περίμενε η εβραϊκή αριστερά από τον Μαρξισμό; Η απάντηση είναι ναι , υπάρχει και είναι χαρακτηριστική: Ο Μoses Hess, σημαντική φιγούρα του γερμανικού εβραϊσμού, ο επονομαζόμενος ''κόκκινος ραββίνος'', διότι ήταν αυτός που μύησε στις κομμουνιστικές θεωρίες τον Μαρξ και τον Έγκελς, σε μία επιστολή του προς τον εβραίο φίλο του Berthold Auerbach γράφει: «To είδωλο μου ονομάζεται Δρ. Μαρξ, και είναι ακόμα νέος, μόλις 24 ετών. Αυτός θα δώσει την χαριστική βολή στην μεσαιωνική Θρησκεία και πολιτική( ...) Φανταστείτε τον Ρουσσώ, τον Βολταίρο, τον Χόλμπαχ, τον Λέσινγκ, τον Χάινε και τον Χέγκελ να συγκεντρώνονται σε ένα άτομο, και θα έχετε τον Καρλ Μαρξ. » Πιο σαφές δεν γίνεται… Δια του λόγου το ασφαλές εδώ, σελ. xii.

Β) Επειδή πολλοί γνωρίζουν μόνον τα αριστερά-μαρξιστικά-σοσιαλιστικά ρεύματα που αναπτύχθηκαν μετά την Γαλλική επανάσταση, πρέπει να σημειώσουμε ότι την ίδια περίπου περίοδο (1800-1850) εμφανίστηκε μία άλλη μορφή σοσιαλιστικής θεωρίας η οποία αποκαλέστηκε, περιφρονητικά, από τους μαρξιστές ως ''φεουδαλικός'' ή ''αντιδραστικός'' σοσιαλισμός, ο οποίος συνδύαζε τα παλαιά αριστοκρατικά ιδεώδη με την σοσιαλιστική οικονομία. Φυσικά η λαίλαπα του εβραϊκού αριστεροστροφισμού δεν επέτρεψε την ανάπτυξη και διάδοση αυτού του πολιτικού ρεύματος.

Πηγή: Θεόδοτος