Ἄς μιλήσουμε γιὰ συμφωνίες βάσει τοῦ ἀγγλικοῦ δικαίου.

Περίπτωση Bolton v Madden (1873) LR 9 QB 55, 56, Μπλάκμπερν J,
«Ο γενικός κανόνας είναι ότι μία εκτελεστή συμφωνία,
με την οποία ο ενάγων συμφωνεί να κάνει κάτι,
με τον όρο ότι ο εναγόμενος συμφωνεί να κάνει κάτι άλλο,
μπορεί να εκτελεστεί, αν αυτό που ο ενάγων έχει συμφωνήσει να κάνει,
είναι είτε προς όφελος του εναγομένου, είτε απαιτεί τον κόπο ή την προδιάθεση του ενάγοντος».

ΠΗΓΗ

Η εφαρμογή κανόνων δικαίου στην πράξη μπορεί να μάθει κάτι στους ‘Ελληνες πολιτικούς, που υπογράφουν ή διαπραγματεύονται συμφωνίες ή υποχρεώσεις χωρίς να το πολυσκέφτονται.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ότι οι Έλληνες πολιτικοί υπέγραψαν στο παρελθόν μία δανειστική συμφωνία, συνοδευόμενη από ένα αόριστο και συνεχώς μεταβαλλόμενο μνημόνιο (Memorandum of Understanding) και μάλιστα σύμφωνα με το «Αγγλικό Δίκαιο».

Το Αγγλικό δίκαιο, για όσους δεν το γνωρίζουν, παραδέχεται ως πηγή του και κάθε εκδιδόμενη από τα Αγγλικά δικαστήρια απόφαση, που προσομοιάζει στις κρινόμενες κάθε φορά αποφάσεις.
Για τον λόγο αυτό οι δικηγόροι για κάθε νομικό κείμενο, που παρουσιάζουν σε δικαστήριο, πρέπει να έχουν ψάξει με επιμέλεια και τους υφισταμένους νόμους, αλλά και τις μέχρι τότε εκδοθείσες αποφάσεις.
Η παλαιότητα μίας αποφάσεως δεν μειώνει απαραίτητα την δικονομική ισχύ της και γίνεται σεβαστή ή λαμβάνεται υπόψιν από το δικαστήριο κατά την κρίση του.

Αλλά ας μιλήσουμε καλλίτερα πρακτικά.
Η Ελλάδα δανείστηκε σταδιακά σε σημείο, που να δυσκολεύεται να αποπληρώσει τα χρέη της.
Τα χρέη της Ελλάδος ήταν χρέη ενός κράτους προς ιδιώτες (δηλαδή προς τράπεζες και επενδυτές), που κατείχαν ομόλογα και δάνεια της Ελληνικής Δημοκρατίας και των οργάνων της.
Η πλειοψηφία του χρέους αυτού δημιουργήθηκε με βάση το Ελληνικό δίκαιο, όπου το κράτος είναι κυρίαρχο, δηλαδή μπορεί να αλλάξει τους κανόνες κατά βούληση στα πλαίσια του γενικότερου εθνικού δικαίου.
Η Ελληνική Δημοκρατία λοιπόν κάποια στιγμή δήλωσε τηλεοπτικά στο Καστελόριζο προς τους υπηκόους της ότι αδυνατεί να ανταποκριθεί στην εξόφληση τμήματος του χρέους της.
Με βάση αυτή την «τηλεοπτική» δήλωση απευθύνθηκε προς τους εταίρους της στην Ευρωπαική Ένωση και ζήτησε την βοήθειά τους.

Όταν έγιναν αυτά δεν υπήρχε συγκροτημένος μηχανισμός για την οικονομική βοήθεια προς τα κράτη μέλη, που αντιμετώπιζαν παρόμοια προβλήματα.
Με διαδοχικές όμως παρασκηνιακές ενέργειες και με την βοήθεια διαβουλεύσεων στο Eurogroup δημιουργήθηκε αυτός ο μηχανισμός.
Η Ελλάδα για να τον χρησιμοποιήσει υπέγραψε μία δανειακή συμφωνία με τους σημερινούς τρεις θεσμούς (τρόικα) και τα συμβαλλόμενα κράτη της ευρωζώνης.
Η συμφωνία αυτή δεν ψηφίστηκε ποτέ νόμιμα στην Βουλή με τις απαιτούμενες 180 ψήφους από το Ελληνικό Σύνταγμα.

Η συμφωνία χαρακτηρίσθηκε δανειακή με καταχρηστικό τρόπο.
Η Ελλάδα δεν χρώσταγε ποτέ ως τότε στην τρόικα ή στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.
Τα χρέη της Ελλάδος είχαν συναφθεί με ιδιώτες (τράπεζες και επενδυτές) και μάλιστα πολλοί απ’ αυτούς δεν ανήκαν καν σε χώρες της Ευρωζώνης.

Για να εφαρμοσθεί αυτή η συμφωνία η Ελλάδα εκλήθη να κάνει δημόσια πρόταση ανταλλαγής χρέους προς τους «ιδιώτες» πιστωτές της, ζητώντας τους στην ουσία διαγραφή μεγάλου μέρους των απαιτήσεών τους.
Η πρόταση αυτή ουσιαστικά ήταν παράνομη και ισοδυναμούσε με καταδολίευση δανειστών, με δεδομένο ότι έγινε «εθελοντικά», απευθυνόμενη σε τμήμα μόνο των δανειστών («ιδιώτες»), ενώ στην συνέχεια ο δημόσιος τομέας υποκατέστησε το διαγραφέν χρέος με νέο, που εξόφλησε προνομιακά μόνο τις απαιτήσεις του δημόσιου τομέα.
Ο «δημόσιος» τομέας κέρασε τον εαυτό του και ήπιε, ενώ οι «ιδιώτες» έμειναν διψασμένοι και απλήρωτοι…

Αν αυτό δεν λέγεται καταδολίευση, πώς λέγεται;;

Επιπλέον, ενώ όλες οι συμφωνίες περιβλήθηκαν τυπικά το Αγγλικό δίκαιο, προβλήθηκε ο ισχυρισμός ότι η περίπτωση του PSI+ θα ήταν «μοναδική» περίπτωση, δηλαδή εξαίρεση.
Σύμφωνα όμως με το Αγγλικό δίκαιο εξαιρέσεις αυτής της μορφής, που δεν νομοθετήθηκαν στην συνέχεια, συνιστούν δεδικασμένο, που θα μπορούσε σε ανάλογη περίπτωση στο μέλλον να επαναληφθεί (πχ αντίστοιχη παρόμοια πρόταση ανταλλαγής χρέους με παρόμοιους όρους προς τον δημόσιο τομέα της ΕΕ).

Η Ελλάδα επικαλούμενη το PSI+ θα μπορούσε σήμερα να απευθύνει παρόμοια πρόταση προς τις κυβερνήσεις της ΕΕ για να αποπληρώσει με παρόμοιο τρόπο το ΔΝΤ, διαγράφοντας πχ το 47% του χρέους της προς το EFSF, το ΤΧΣ και το ESM.

Σημειώνω ότι το EFSF, όπως και το ΤΧΣ, αλλά και το ESM είναι τυπικά «ιδιωτικοί φορείς», ως προς τις απαιτήσεις τους προς την Ελλάδα. (To EFSF έχει μάλιστα την μορφή Εταιρείας Περιορισμένης Ευθύνης του Λουξεμβούργου και μόλις 32 εκατομμύρια ευρώ καταβεβλημένο κεφάλαιο!)

Αλλά αυτά βέβαια είναι νομικές λεπτομέρειες και ίσως να μην έχουν μεγάλη σημασία τώρα…
Σημασία έχει ότι το Δικαστήριο της Χάγης κρίνοντας τις υποθέσεις δικαστικών αποφάσεων των δικαστηρίων Ελλάδος και Ιταλίας για τις Γερμανικές αποζημιώσεις, όπου εναγόμενος ήταν η Γερμανική κυβέρνηση, τις απέρριψε κρίνοντας ότι η Γερμανία είχε ετεροδικία.
Τα χρέη λοιπόν της Ελλάδος θα κριθούν και αυτά στα Ελληνικά δικαστήρια, καθώς η Δανειακή Σύμβαση δεν κυρώθηκε στην Βουλή με 180 ψήφους και τυπικά είναι άκυρη….

Ας επανέλθουμε όμως στην απόφαση Bolton v Madden, που εκδικάστηκε το 1873.
Η Ελλάδα έκανε μία δανειακή συμφωνία κατά το Αγγλικό Δίκαιο και έλαβε ένα ποσό με την συμφωνία να αποπληρώσει μ’ αυτό υφιστάμενο δανεισμό της, δηλαδή στην ουσία δεν πήρε νέα λεφτά.
Η συμφωνία αυτή προέβλεπε και την τήρηση ενός μνημονίου, που υποτίθεται θα ήταν προς το όφελος της Ελλάδας και στις προθέσεις των δανειστών.
Η συμφωνία αυτή όμως εκ του αποτελέσματος κατέστρεψε την Ελλάδα και τους κατοίκους της και επιπλέον τμήματα του δανείου προσχηματικά δεν αποδόθηκαν ποτέ.

Η συμφωνία θα λήξει στις 30 Ιουνίου 2015 και τα μη εκταμιευθέντα ποσά των δόσεων θα παραγραφούν εκ δόλου των δανειστών.

Αν λοιπόν η δανειακή συμφωνία δεν ανανεωθεί ή αν οι δόσεις δεν πληρωθούν, η συμφωνία αυτή απλά δεν είναι εκτελεστή με βάση το Αγγλικό δίκαιο…
Εκτός βέβαια αν οι δανειστές πείσουν τα αρμόδια δικαστήρια ότι το μνημόνιο δεν προκάλεσε ανεργία 25,8% στην Ελλάδα, δεν μείωσε τα εισοδήματα και όλες τις αξίες των περιουσιακών στοιχείων πάνω από 30%, δεν αύξησε το χρέος προς το ΑΕΠ στο 175% και δεν οδήγησε στο τέλος την Ελλάδα σε μία ενδεχόμενη μελλοντική χρεοκοπία.

Με αφορμή μία απόκλιση μόλις 2,5 δισεκατομμυρίων ευρώ στην «θεωρητική» απόδοση των προσφερόμενων νέων μέτρων από την Ελλάδα από τους πιστωτές…
Απέδωσαν ποτέ τα μέτρα που εφηρμόσθησαν ως σήμερα, όσα αρχικά υπολόγιζαν η Ελληνική κυβέρνηση και η τρόικα;
Oι προβλέψεις τους ήταν πάντα σωστές έως σήμερα;

Η δανειακή συμφωνία δεν απαίτησε ποτέ κόπο από τους δανειστές, γιατί αν δεν γινόταν θα έμεναν απλήρωτες οι τράπεζές τους και οι «ιδιώτες» επενδυτές, που απηλλάγησαν από τη ζημιά του PSI+.
Το μνημόνιο δεν ήταν ποτέ προς όφελος του δανειζομένου και αυτό φάνηκε από τα αποτελέσματα του στην πράξη.
Αν οι πιστωτές συνεχίσουν την παρελκυστική τακτική τους, το χάος θα εκδηλωθεί στις αγορές σύντομα.

Θέλει μεγάλο θάρρος ή θράσος να παίζεις με τα σπίρτα δίπλα σε μπιτόνια με βενζίνη.

Αν προκύψει το ατύχημα δεν θα φταίει το θάρρος της Ελλάδας, αλλά το θράσος των δανειστών….

Son ofEon

Υ.Γ.Σ. Aν διαπραγματευόμαστε ακόμα μαζί τους, θα πρέπει να μάθουμε στους δανειστές τις διαφορές δύο εννοιών:

θάρρος ουδέτερο

Η Ελλάδα πάντα είχε θάρρος και ποτέ θράσος

Πηγή: Φιλονόη και Φίλοι...
Το είδαμε: ΑΒΕΡΩΦ Διαδικτυακό Θωρηκτό