Ασφάλεια εστί το προνοείν

Θεόφιλος Πουταχίδης

Από τα θεόπνευστα κείμενα και λόγια των Πατέρων της πίστης μας διαφαίνεται πως η προσευχή θέλει μερικές φορές την καλή σειρά της. Σε συγκεκριμένες περιπτώσεις αυτό έχει ένα νόημα. Νά ένα παράδειγμα: πρώτα, λέει, προσεύχεσαι για να ελεήσει ο καλός Θεός εσένα τον ίδιο, έπειτα την οικογένειά σου, μετά την πατρίδα σου και τέλος τον κόσμο όλο. Αυτή η συγκεκριμένη σειρά αντικατοπτρίζει την κλίμακα της ευθύνης του καθενός μας μέσα στον κόσμο.

Τι νόημα έχει να ξεκινάς τα παρακάλια
για να καλυτερεύσει ο κόσμος όλος,
αν πρώτα δεν έχεις στραφεί στο μέσα
σου;

Η πρώτη σου ευθύνη, επομένως, είναι να αγωνιστείς για ν’ αλλάξεις τον εαυτό σου. Ύστερα, να παρακαλέσεις για την οικογένειά σου και να προσπαθήσεις, όσο μπορείς, να συμβάλεις στην πνευματική της πρόοδο. Γιατί αν κάθε άνθρωπος ως μονάδα και κάθε οικογένεια ως κοινωνικό κύτταρο βελτιωθεί, αυτόματα και κάθε έθνος θα πάει μπροστά μέσα σ’ έναν καλύτερο κόσμο.

Προχωρώντας από το μέρος στο όλον κι αναγνωρίζοντας πρώτα την ατομική σου ευθύνη, η συνέχεια της προσευχής σου είναι λιγότερο υποκριτική και συνεπώς πιο καθαρή. Ξεκινώντας από την προσωπική σου σχέση με τον Χριστό, δια Χριστόν απλώνεις την αγάπη σου στην οικογένεια, στην πατρίδα και ύστερα στον πλανήτη. Αυτός είναι ο ορθόδοξος πατριωτισμός και ο παγκόσμιος και πανανθρώπινος χαρακτήρας της πίστης μας: η αγάπη. «Ο Θεός αγάπη εστί» – τι άλλο να προσθέσει κανείς;

Τι κακό κάνω, λοιπόν, εάν ως αγνός πατριώτης, πάνω σε αυτήν τη βάση και σε αυτό το πλαίσιο εκφράζω την ανησυχία μου για την ονομασία του κρατιδίου που συνορεύει με την αγαπημένη μου γενέτειρα, την όμορφη Φλώρινα; Εκφράζω ανησυχία (όχι φόβο)∙ χωρίς φόβο. Γιατί η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον. Εκφράζω την άποψή μου απαθώς, χωρίς μισαλλοδοξία.

Κι αυτή είναι πως τη λέξη Μακεδονία
στο όνομα του κράτους που προέκυψε
από τον κερματισμό της
Γιουγκοσλαβίας του στρατάρχη Τίτο,
δεν πρέπει να την επικυρώσουμε ποτέ.

Μήπως ένας «μικρότερος και αδύνατος πολίτης» σαν και του λόγου μου δεν «έχει κι αυτός τα συμφέροντά του εις αυτείνη την πατρίδα, εις αυτείνη την θρησκεία» που λέει κι ο Μακρυγιάννης; Μήπως μόνον οι κυβερνώντες κι οι υπουργοί δικαιούνται να έχουν γνώμη; Θυμήθηκα αυτό που είχε πει ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ομπάμα στην Αθήνα: «το πιο σπουδαίο αξίωμα μέσα σε μια δημοκρατία είναι αυτό του πολίτη». Έτσι αναθάρρησα... Βλέπετε βγήκανε και μας μαλώσανε κάποιοι «μεγαλοκέφαλοι» και «μεγαλόγνωσοι»: πάτε να ασκήσετε εξωτερική πολιτική, ενώ είστε απλοί άνθρωποι, χωρίς πολιτικά αξιώματα- τρομάρα σας!

Α... όλα κι όλα! Το είπε κι ο Ομπάμα! Εάν έχουμε δημοκρατία, τότε με τη σφραγίδα του σπουδαίου μας αξιώματος (πολίτες) δικαιούμαστε τουλάχιστον να θέσουμε κάποια ερωτήματα. Πάμε λοιπόν... Είναι αληθείς ή ψευδείς οι παρακάτω θέσεις;

Όταν στη διεθνή πολιτική σκηνή οι πεντακάθαρες ιστορικές αλήθειες παραβλέπονται και αλλοιώνονται παράφορα, δεν είναι επειδή οι ηγέτες του κόσμου και οι σύμβουλοί τους είναι ανιστόρητοι ή ηλίθιοι, αλλά μάλλον επειδή εξυπηρετούν συμφέροντα και σχεδιασμούς.

Oι ισχυροί του κόσμου διαχρονικά ελέγχουν περιοχές του πλανήτη για δικό τους οικονομικό όφελος και με βάση τα δικά τους συμφέροντα, εφαρμόζοντας τη στρατηγική τού «διαίρει και βασίλευε». H πολιτική αυτή οδήγησε στον τεχνητό κατακερματισμό κρατών στην Αφρική, στη Μέση Ανατολή, στη νοτιοανατολική Ασία και στην Ευρώπη.

Η εν λόγω διαδικασία δεν ήταν
αναίμακτη, και οι συνέπειές της στο
μέλλον των περιοχών αυτών υπάρχουν
ως αγιάτρευτες πληγές και πηγές
συνεχιζόμενων δεινών.

Οι σύγχρονες μέθοδοι αποσταθεροποίησης κρατών ή περιοχών τους σχετίζονται όχι με παραδοσιακές πολεμικές συρράξεις, αλλά με εσωτερικές αναταραχές, διαδηλώσεις, χρωματιστές «ειρηνικές» επαναστάσεις, βίαιες διεκδικήσεις «δικαιωμάτων» κάθε είδους, και τρομοκρατικές ενέργειες. Οι μυστικές υπηρεσίες ισχυρών κρατών μπορούν να οργανώσουν τέτοιες καταστάσεις σε περιοχές του κόσμου και να παρουσιάσουν τα γεγονότα διεθνώς κατά τον τρόπο που αυτές επιθυμούν. Κι ύστερα μπορούν να επέμβουν «ειρηνευτικά» με αλλαγές συνόρων και τη δημιουργία νέων κρατιδίων.

Για να λειτουργήσουν έτσι οι ισχυροί χρειάζονται ένα κάποιο –οποιοδήποτε– λογικοφανές σενάριο, ώστε να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους στην ημιμαθή (σε θέματα παγκόσμιας ιστορίας και γεωπολιτικής) κοινή γνώμη και στη μάζα των δικών τους πολιτών-ψηφοφόρων. Το πάθημα της απώλειας του ηθικού πλεονεκτήματος στο εσωτερικό των ΗΠΑ κατά τον πόλεμο του Βιετνάμ έγινε μάθημα και παρόμοια λάθη πλέον αποφεύγονται...

Κάνε λοιπόν τώρα, αναγνώστη, μια
ορθολογική και συνδυαστική ανάλυση
των απαντήσεων που έδωσες.

Κι έλα με το χέρι στην καρδιά και πες μου πως δεν σου δημιουργούνται κάποιες υποψίες για την ύπαρξη πιθανού σχεδιασμού για μελλοντικό κατακερματισμό της Ελλάδας με προφανή στόχο τη Μακεδονία μας.

Η πολιτική είναι τέχνη ανάλυσης ενδεχομένων και πρόνοιας. Με βάση, λοιπόν, την εύλογη πιθανότητα και την ανάλυση του ενδεχόμενου κινδύνου, η αποδοχή σύνθετης ονομασίας με τον όρο Μακεδονία από μέρους μας δεν έχει λογική. Το ηθικό πλεονέκτημα της Ελλάδας στο ζήτημα αυτό συγκρίνεται με το στρατιωτικό πλεονέκτημα του Βόρειου Βιετνάμ στον γνωστό πόλεμο. Η απεμπόλησή του θα αντιστοιχούσε με μια ανεξήγητη παύση της προέλασης των Βιετκόγκ προς τη Σαϊγκόν με ταυτόχρονη αναγνώριση του Νότιου Βιετνάμ.

Πηγή: Pontos-News