Διχόνοια, το μέγιστο αρνητικό του Έθνους: Στην Ελλάδα διεξάγεται εσωτερικός πόλεμος…(;)

File Photo: Οι βουλευτές ψηφίζουν με ονομαστική ψηφοφορία στη Βουλή για το πολυνομοσχέδιο. ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΣΥΜΕΛΑ ΠΑΝΤΖΑΡΤΖΗ

Γράφει ο Παναγιώτης Μπαλακτάρης

Η Ελλάδα διαχρονικά αποτελούσε στόχο των μεγάλων και των δυνατών. Αφενός μεν η γεωπολιτική μας θέση, αφετέρου δε η εκτίμηση, και πλέον, γνώση, για ορυκτό πλούτο στο έδαφος και τη θάλασσά μας, καθιστούν την πατρίδα μας πολύτιμη στους σχεδιασμούς για την υλοποίηση των στρατηγικών συμφερόντων πολλών δυνάμεων.

Στη μεταβατική περίοδο της εγκαθίδρυσης ενός νέου, πολυπολικού κόσμου η αξία της Ελλάδος ανατιμάται και αυτό επιβάλλει την σοβαρή ανάληψη ευθυνών από την κοινωνία και το κράτος, από τους πολίτες και το πολιτικό προσωπικό.

Για εκατονταετίες ολόκληρες ή μάλλον απ’ αρχής του Ελληνισμού υπήρχε ένα – μεταξύ άλλων – μέγιστο αρνητικό στο Έθνος μας και αυτό ήταν η διχόνοια.

Δεν γράφτηκαν τυχαία οι κάτωθι στροφές από τον Ύμνον εις την Ελευθερίαν του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού

«Η ∆ιχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαµογελάει, “πάρ’ το”, λέγοντας, “και συ”,
Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει έχει αλήθεια ωραία θωριά,
µην το πιάστε, γιατί ρίχνει εισέ δάκρυα θλιβερά,
Από στόµα οπού φθονάει, παλληκάρια, ας µην πωθεί,
πως το χέρι σας κτυπάει του αδελφού την κεφαλή.
Μην ειπούν στο στοχασµό τους τα ξένα έθνη αληθινά:
“Εάν µισούνται ανάµεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά”.».

Οσάκις οι Έλληνες αποδυθήκαμε σε ομφαλοσκόπηση, εσωστρέφεια και διχασμό καταστραφήκαμε, ενώ όποτε υπήρξαμε εξωστρεφείς, ενωμένοι και αποφασισμένοι πραγματοποιήσαμε άθλους, για τους οποίους μιλάει και θα μιλάει η ανθρωπότητα.

Η μικρή, αλλά ενωμένη και αποφασισμένη Ελλάδα γονάτισε και καταδίωξε τους Ιταλούς του Μουσολίνι, πρώτα με τη μεγαλειώδη άμυνα και ύστερα με την εαρινή αντεπίθεση. Αντιστάθηκε στη ναζιστική Γερμανία, ενώ όλοι προεξοφλούσαν άμεση παράδοση. Oργάνωσε και είχε αποτελεσματική Αντίσταση στον κατακτητή και αφού απελευθερωθήκαμε ήρθε ο…εμφύλιος πόλεμος.

Πόλεμος αιματηρότατος, κατά τη διάρκεια του οποίου αδερφός σκότωνε αδερφό.

Πριν από αυτά τα γεγονότα, είχαμε τον εθνικό διχασμό από το 1914 έως το 1917 και πολλές άλλες διαιρέσεις, όπως τους «αμίμητους» εμφυλίους στη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης.

Όλοι οι διχασμοί, χωρίς καμία εξαίρεση, είχαν ως αποτέλεσμα την καταστροφή. Και το 1922, με θύματα τους Έλληνες της Μικράς Ασίας και τον επακολουθήσαντα διωγμό του ελληνικού στοιχείου από τα προαιώνια εδάφη του και το 1967 με την δικτατορία και θύματα τη δημοκρατία και τους δημοκρατικούς πολίτες, και εν τέλει την Κύπρο, κάθε διχασμός και οι συνέπειές του έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στη συλλογική συνείδηση.

Με τη Μεταπολίτευση επιχειρήθηκε πολιτικά να κλείσουν οι ανοιχτές πληγές και να αποκατασταθεί μια στοιχειώδης ενότητα στην ελληνική κοινωνία. Ο στόχος, όμως, αυτός απέτυχε. Παρά τους νόμους του 1989 για την Εθνική Συμφιλίωση και παρά την έμπρακτη συμμαχική διακυβέρνηση της Δεξιάς με την Αριστερά, η κοινωνία σε μεσαίο και χαμηλό επίπεδο αφέθηκε να παρασυρθεί από διάφορα γκρουπούσκουλα και εγκληματικές οργανώσεις.

Την περίοδο κατά την οποίαν υποτίθεται ότι όλοι εργάζονταν για την ενότητα, κάποιοι απεργάζονταν σενάρια αναταραχής και απόπειρες επικράτησης σε ένα νοητό εσωτερικό μέτωπο, στο οποίο «εχθρός» ήταν, θεωρητικά, ο ταξικός αντίπαλος. Στην πραγματικότητα, όμως, το ελληνικό κράτος και η επιβίωσή του.

Έτσι, είχαμε την ανεμπόδιστη δράση τρομοκρατικών οργανώσεων, η δράση των οποίων ουδέποτε καταδικάσθηκε ομοθυμαδόν από πολίτες και πολιτικούς. Είχαμε, επίσης, την απόλυτη μπαχαλοποίηση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων με την ανοχή της Πολιτείας, η οποία στον βωμό της άγρας ψήφων καλόπιανε τα «παιδιά» με τις «ιδιορρυθμίες» τους.

Μέσα από αυτό το καμίνι των καταλήψεων, της δήθεν ανυπακοής και των «κινητοποιήσεων», των βιαιοτήτων από τις φοιτητικές παρατάξεις στα Πανεπιστήμια και της κομματικοποίησης ΑΕΙ, ΤΕΙ, Λυκείων, Γυμνασίων, ακόμη και Δημοτικών, έχουν προέλθει γενιές με ελλειμματική εθνική συνείδηση.

Από αυτήν την αταξία, έχουν προέλθει πολίτες, επαγγελματίες, κοινωνοί, οι οποίοι έχουν μάθει μόνο να ζητούν και όχι να δίνουν στο κράτος. Έχουν συνηθίσει οι διεκδικήσεις των δικαιωμάτων τους να είναι σημαντικότερες από τις διεκδικήσεις των ανένταχτων διπλανών τους. Έχουν διαχωρίσει τη δική τους ύπαρξη από το κράτος ως προς τις υποχρεώσεις τους.

Επικρατεί σ’ αυτούς η αντίληψη, ότι δικαιούνται να κάνουν οτιδήποτε επιθυμούν και να αποκτήσουν οτιδήποτε αξιώσουν. Είναι σε θέση να καταστρέψουν οποιαδήποτε δημόσια ή ιδιωτική περιουσία, να βεβηλώσουν αγάλματα και διάφορα άλλα εθνικά μνημεία, να κάψουν, να βανδαλίσουν ή να προβούν και σε βαρύτερες πράξεις.

Αυτή η κατάσταση έχει γίνει η νέα κανονικότητα.

Λίγοι οργίζονται, ελάχιστοι αντιδρούν.

Η Πολιτεία έν τινι μέτρω επιβραβεύει αυτές τις συμπεριφορές προσδίδοντας σε αυτού του είδους τα τάγματα εφόδου νομιμότητα.

Προσφάτως, επ’ αφορμής παλινωδιών και αθλιοτήτων στον χώρο του ποδοσφαίρου, επιχειρείται η προώθηση μιας άλλης διαίρεσης, πιο επικίνδυνης αυτή τη φορά και πιο βαθειάς, επειδή έρχεται από το παρελθόν.

Η διαίρεση μεταξύ βορρά και νότου.

Μια αυτοκτονική προσέγγιση προβλημάτων ούτως ή άλλως υπαρκτών, τα οποία υφίστανται ανεξαρτήτως γεωγραφικής περιοχής της πατρίδας μας. Και τούτο, διότι είναι προβλήματα δομικά στους θεσμικούς φορείς της Πολιτείας.

Το πρόβλημα αφέθηκε να διογκωθεί και πλέον, φαντάζει πελώριο. Με μονίμως ταραγμένη κοινωνία πώς μπορεί ένα κράτος να βαδίσει μπροστά; Με υφέρποντα τον κίνδυνο της αποσταθεροποίησης, όπως το 2008, πώς θα προταχθεί το εθνικό συμφέρον και πώς αυτό θα επιδιωχθεί, όταν υφίσταται πέμπτη φάλαγγα;

Διότι, τί άλλο είναι οι συλλογικότητες και οι ομάδες που υιοθετούν τα επιχειρήματα της Τουρκίας, της Αλβανίας, των Σκοπίων και όποιου άλλου κράτους ή φορέα επιβουλεύεται τη χώρα μας; Μια απλή επισκόπηση των αφισών που με κόστος έχουν φτιαχτεί και κολληθεί στους τοίχους των οδών της πρωτεύουσας αποδεικνύει του λόγου το ασφαλές.

Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα προσπαθεί να αμυνθεί σε μια σειρά προκλήσεων και άλλων πιο επιθετικών ενεργειών γειτονικών της χωρών, οι οποίες προωθούν τα στρατηγικά τους συμφέροντα με ανελέητο τρόπο. Σε αυτήν τη συγκυρία πρέπει να είμαστε όλοι ενωμένοι και δίπλα στο κράτος μας, όποια κυβέρνηση και να το διοικεί.

• Διεξάγεται ένας εσωτερικός πόλεμος στο πλαίσιο ψυχολογικών επιχειρήσεων εντός της χώρας μας. Και αυτόν τον πόλεμο δεν πρέπει να τον χάσουμε. Αυτό είναι προϋπόθεση επιβίωσης σε ένα ενδεχόμενο χειρότερο γεγονός…

Πηγή: HellasJournal