Δηλώνω άνθρωπος

Νίκος Κωνσταντινίδης

Δηλώνω «εθνικόφρων». Γνωρίζω ότι η λέξη έθνος παράγεται από τη λέξη έθος, από όπου και το εθιμικό δίκαιο. Γνωρίζω ικανοποιητικά την εθνική μας γλώσσα, την εθνική μας ιστορία, και λίγα πράγματα για την εθνική οικονομία.

Δηλώνω πατριώτης.

Ξέρω τι θα πει πατρίδα και ξέρω το χρέος μου γι’ αυτήν, σύμφωνα με τη ρήση του Πλάτωνα: «Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερόν εστιν η Πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και παρ’ ανθρώποις τοις νουν έχουσι».

Δηλώνω και Πόντιος. Δεν ξεχνώ τον Πόντο, τον έχω στην καρδιά μου και πηγαίνω όσο πιο συχνά μπορώ για να ανάβω ένα κερί, που με τη φλόγα του κρατεί άσβεστη τη μνήμη των προγόνων μου.

Δηλώνω Έλληνας. Κι ως Έλληνας αρνούμαι τη λέξη Μακεδονία είτε ως ουσιαστικό είτε ως επίθετο στα Σκόπια. Θεωρώ ότι κοιτίδα της φυσικής μας φιλοσοφίας είναι η Ιωνία και προέκταση της ιστορίας μας η Μεγάλη Ελλάδα, κι οπουδήποτε αλλού έζησε και δημιούργησε ο ελληνισμός.

Είμαι κι εγώ ένας από τα εκατομμύρια
των Ελλήνων που δεν πήρε μίζες από
τη Siemens, που δεν χρηματίστηκε από
τα «εξοπλιστικά», που δεν δέχθηκε
δώρα από τη Novartis, που δεν
κερδοσκόπησε σε βάρος της χώρας
του...

Είμαι κι εγώ ένας από τους πολλούς Έλληνες που σπούδασαν κι εργάστηκαν στην αλλοδαπή, αλλά γύρισαν πίσω στην πατρίδα, γιατί την αγαπούν κι ας μην ζουν από αυτήν.

Μα πάνω απ’ όλα δηλώνω άνθρωπος, που δεν θέτει όρια ανάμεσα σε ανθρώπους. Και που χαίρεται όταν ο φόρος του για την Ελλάδα γίνεται μέρισμα για τον φτωχό, παιχνίδι για το παιδί και ζωή για τον ηλικιωμένο. Κι ως άνθρωπος είμαι ενάντια σε κάθε μορφή αδικίας. Είμαι ενάντια σε κάθε προσπάθεια που αποσκοπεί στην άλωση της χώρας εκ των έσω. Ενάντια σε ό,τι κάνει τη ζωή των πολλών αφόρητη χάρη στο άνομο κέρδος των λίγων ισχυρών. Είμαι ενάντια στην πολιτική που κάνει το λαό άθυρμα στο παιχνίδι της εξουσίας.

Διότι μέτρο για όλα είναι ο άνθρωπος.
Όλα τα υπόλοιπα έρχονται σε δεύτερη
μοίρα.

Να θυμίσω ότι το θαύμα όλου του αρχαίου κόσμου, ο Παρθενώνας, ολοκληρώθηκε μέσα σε εννιά χρόνια (από το 447 έως το 438 π.Χ.) κι αφιερώθηκε στην πολιούχο θεά Αθηνά. Για την κατασκευή του δεν δόθηκαν μίζες, δεν λαδώθηκε κανείς πολιτικός και ουδείς πήρε προμήθεια από τα μάρμαρα της Πεντέλης! Κι όταν παντελώς άδικα κατηγορήθηκε ο Φειδίας ότι δήθεν έκλεψε από το χρυσάφι που προοριζόταν για το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς, ήταν τόσο προνοητικός που φρόντισε τα μέρη του που ήταν από χρυσάφι να είναι βιδωτά, έτσι ώστε τα έβγαλε, τα ζύγισε, κι αποδείχθηκε πως ήταν αθώος...

Στα χρόνια εκείνα, όταν η Ελλάδα έσπερνε σ’ όλη την οικουμένη φως, δεν υπήρχε ο νόμος περί (μη) ευθύνης υπουργών. Η παραγραφή ήταν έννοια άγνωστη και η ποινή, φυλακή ή εξορία. Η ουσία ήταν μία: Διέπραξες παρανομία ή δεν διέπραξες; Πρώτα το ουσιαστικό και μετά το διαδικαστικό.

Ο Έλληνας τα χρόνια εκείνα ήταν
πατριώτης. Ο πολίτης ήταν συνάμα και
οπλίτης. Εξαγορά της θητείας δεν
υπήρχε. Ήταν ντροπή για τον Έλληνα
να μην στρατευθεί. Τώρα γίνονται
υπουργοί κι όσοι δεν υπηρέτησαν την
πατρίδα!

Ο Έλληνας στα χρόνια της πάλαι ποτέ Δημοκρατίας είχε αρετή και ήθος. Γι’ αυτό η Ελλάδα στην παγκόσμια λίστα του πολιτισμού ήταν τότε πάνω από όλους τους λαούς της γνωστής οικουμένης. Αντίθετα, ο σημερινός Έλληνας είναι πρώτος σε άλλου είδους λίστες κι από τους πρώτους των πρώτων στη λίστα της παγκόσμιας διαφθοράς.

Κάθε λαός αξίζει αυτά που φροντίζει. Τι κι αν γονιδιακά παραμένει ο Έλληνας ίδιος, όταν ηθικά, εθιμικά και πολιτισμικά έχει αλλάξει; Νά γιατί οδηγηθήκαμε στο σημερινό χάλι. Γιατί μείναμε Έλληνες μόνο κατ' όνομα.

Πηγή: Pontos-News