Δύο κείμενα για τις επερχόμενες εξελίξεις: I) Στο ΝΑΤΟ το Αιγαίο, με το προσφυγικό να ορίζει την οικονομική προοπτική της Ελλάδας! II) Η εσωτερική σύγκρουση για νέο (εθνικό) κράτος.
Παραθέτω δύο κείμενα που παρουσιάζουν τις επερχόμενες εξελίξεις υπό διαφορετικό πρίσμα. Με ενδιαφέρουν τα κοινά τους σημεία αλλά και οι ερμηνευτικές τους διαφορές πάνω στα κοινά τους σημεία.
I
Στο ΝΑΤΟ το Αιγαίο, με το προσφυγικό να ορίζει την οικονομική προοπτική της Ελλάδας!
Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Προκηρύσσονται καί οι «άδειες» για τις εκλογές, με τη βουλή να διαλύεται πολύ πρόωρα, αλλά ταυτόχρονα πολύ φυσιολογικά στο τέλος του μήνα, καθώς ο ρόλος του Αλέξη Τσίπρα σε αυτή τη φάση ολοκληρώνεται και μια νέα κυβέρνηση «οικουμενικού» χαρακτήρα θα απαιτηθεί για να διαχειριστεί τη Νέα Μεταπολίτευση που ορίζουν δύο νέες συνθήκες γεωπολιτικού χαρακτήρα: 1) ΝΑΤΟποίηση του Αιγαίου και 2) Διεθνής οικονομική προστασία της Ελλάδας για την αντιμετώπιση του προσφυγικού ζητήματος (της Ευρώπης).
Αυτά με δύο κουβέντες είναι τα νέα (μας) και ψυχραιμία, διότι αυτό το νέο καθεστώς που θα ορίσει τη ταυτότητα της Ελλάδας για τις επόμενες δεκαετίες και τη διάσταση των νέων πολιτικών που θα λάβουν χώρα σε αυτήν, είναι πολύ πιθανόν να συνοδευτεί από ένα μοναδικό σε «αγριότητα» θέατρο του τύπου «σοκ και δέος» στην εσωτερική και εξωτερική μας πολιτική, έτσι ώστε να αντληθεί φοβικά η απαιτούμενη πολιτική νομιμοποίηση για ριζική αναθεώρηση τόσο του προγράμματος της τρόικας, όσο και του καθεστώτος στο Αιγαίο.
Το κλειδί των εξελίξεων είναι ασφαλώς η προσφυγική κρίση. Στην πραγματικότητα αυτό είναι η πρόφαση για να ρυθμιστεί σε νέα βάση η χρόνια, λανθάνουσα εντός του ΝΑΤΟ, αντιπαράθεση Ελλάδας-Τουρκίας, όπως και η λανθάνουσα αντιπαράθεση των παραγόντων της τρόικας σε ό, τι αφορά στη στρατηγική του οικονομικού «προγράμματος προσαρμογής» της Ελλάδας.
Αυτά τα δύο θέματα φαίνεται - από την ανάλυση της νέας διαλογικής πράξης (discursive praxis), που διαμορφώνεται σε διεθνές επίπεδο για το Ελληνικό Ζήτημα - να ρυθμίζονται στο πλαίσιο δύο ξεχωριστών στρατηγικών αναθεωρήσεων, οι οποίες, ωστόσο, αποσκοπούν από κοινού στην αποφυγή καταστάσεων αποσταθεροποίησης στην Ελλάδα. Από τη μια η ελληνοτουρκική προστριβή, που συνδέεται με την προσφυγική κρίση, επιχειρείται να αντιμετωπισθεί με τη ΝΑΤΟποίση του Αιγαίου, έτσι ώστε να μην τίθενται ζητήματα κυριαρχίας κατά την έρευνα και διάσωση, ή γενικότερα ως προς την ευθύνη επιτήρησης και ελέγχου στην περιοχή, με την αρμοδιότητα να περνά πλέον πλήρως στη διοίκηση του ΝΑΤΟ, η οποία με τη σειρά της θα υποστεί μερική αναθεώρηση. Ενώ, από την άλλη, θα είναι η Ελλάδα που με την επόμενη διευρυμένη κυβέρνησή της και το νέο της κοινοβούλιο θα αναλάβει την «ιδιοκτησία του προγράμματος» της τρόικας, όπως ζήτησε η κυρία Λαγκάρντ, με την εκπόνηση και θεσμοθέτηση ενός Εθνικού Σχεδίου στα μέτρα της οικονομικής πολιτικής του κυρίου Σόιμπλε, για όσο χρόνο προβλέπεται η εξυπηρέτηση του χρέους προς τον «επίσημο τομέα».
Έτσι, θα μπορεί να δανείζεται η χώρα από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, δοκιμάζοντας εκ νέου να βγει στην χρηματαγορά σταδιακά και με μέτρο, μια και θα έχει νομιμοποιηθεί ο δανεισμός από την αγορά δια του «debt reprofiling» - της αναμόρφωσης του χρέους, η οποία θα αποτελέσει τη βάση του Νέου Μακροχρόνιου Προγράμματος της τρόικας, το οποίο θα ενσωματωθεί με ένα νέο μνημόνιο στο Εθνικό Σχέδιο που θα πρέπει (σύμφωνα με τους παράγοντες της τρόικας) να έχει αποκτήσει νομική ισχύ ήδη από το φθινόπωρο. Όλα αυτά προϋποθέτουν εξαιρετικές διαδικασίες και εξαιρετική αντιμετώπιση της Ελλάδας, τόσο στο επίπεδο του ΔΝΤ, όσο και σε αυτό της Ευρωζώνης και του ΝΑΤΟ. Και αυτή τη φορά δεν θα είναι ο κίνδυνος για τη διεθνή οικονομία που θα νομιμοποιήσει αυτές τις εξαιρετικές διαδικασίες και τις sui generis πρακτικές για την Ελλάδα, αλλά ο κίνδυνος αποσταθεροποίησης της λεγομένης νοτιο-ανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ. Στην πραγματικότητα, αναγνώστη μου, τώρα και με επίκεντρο την Ελλάδα και τη Τουρκία θα δούμε να εφαρμόζονται οι δομικές αλλαγές του νέου δόγματος του ΝΑΤΟ στην περιοχή μας, που αποκρυσταλλώθηκαν ήδη, ως γενικό αφήγημα, από το καλοκαίρι του 1999, καθώς και οι νέες αντιλήψεις που αφορούν στη συνεργασία Ουάσιγκτον-Βερολίνου για την ίδια γεωπολιτικώς περιοχή.
Σημείωση
Σε παλαιότερο κείμενο του (Ο κύκλος των ανίδεων…) ο αρθρογράφος είχε επισημάνει τα εξής (καλό είναι να διαβαστεί ολόκληρο το κείμενο, απόσπασμα του οποίου παραθέτω εδώ): ...Η Ελλάδα προφανώς δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι. Έχει τεράστιο πολιτικό πρόβλημα πλέον πέραν του δραματικού κοινωνικοοικονομικού. Χωρίς Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης προδήλως δεν είναι δυνατόν να αναδομηθούν κράτος και αγορά! Και χωρίς συνταγματική αναθεώρηση δεν είναι δυνατόν να μπουν τα θεμέλια μιας νέας μεταπολίτευσης με έμφαση στην ριζοσπαστικοποίηση των δημοκρατικών θεσμών! Μόνον που τώρα για να γίνουν αυτά, προαπαιτείται εθνικό νόμισμα, ενώ τον καιρό που εγώ και μερικοί άλλοι με πάθος και ανιδιοτέλεια προτείναμε μια εναλλακτική στρατηγική ανασυγκρότησης γινόταν καί με ευρώ. Κυρίες και Κύριοι «ανίδεοι», ο κύκλος του ευρώ ολοκληρώθηκε άδοξα για την Ελλάδα! Τώρα εννοούμε την ανασυγκρότηση αποκλειστικά με εθνικό νόμισμα και αν αυτό δεν αρθρωθεί εντίμως ενώπιον του ελληνικού λαού, τότε μιλάμε όχι απλώς για ένα νέο κύκλο ψευδαισθήσεων, αλλά για ένα νέο κύκλο εξαπάτησης με μικροπολιτικά ελατήρια. Είμαι σαφής και ίσως πετύχω να γίνω σαφέστερος αν σημειώσω πως το σύγχρονο δράμα της Ελλάδας αφορά επίσης στην γεωπολιτική μετατόπισή της προς την ανατολή. Η Ελλάδα μαζί με τη Τουρκία «ανακατασκευάζονται» ως ιδέες/ταυτότητες για να αποτελέσουν χωριστά και από κοινού τις «buffer states» της Ευρώπης. Αυτό αποτελεί μια κρίσιμη αναθεώρηση στις παγκόσμιες πολιτικές με τεράστιο βάρος στη σύγχρονη διαμόρφωση του ελληνικού εθνικού συμφέροντος. Πώς είναι δυνατόν να ισχυρίζεσαι πως αποτελείς «κύκλο ιδεών», καλυπτόμενος πίσω από ένα ογκώδες «πέπλο άγνοιας» (John Rawls) της πραγματικότητας;
II
Η εσωτερική σύγκρουση για νέο (εθνικό) κράτος
Το επόμενο χρονικό διάστημα, μέσα σε έξι ή οκτώ μήνες, θα γίνει κατανοητή και στους πλέον παραιτημένους, κομφορμιστές ή αφελείς μια ξεχωριστή παραδοχή για το μέλλον των Ελλήνων: ότι η Ελλάδα ως περιοχή της Ευρώπης μπορεί και να παραμείνει εδώ, χωρίς την κυριαρχία επί αυτής των Ελλήνων. Αλλωστε σε ένα κρεσέντο ευρωπαϊκής εθνολογικής προσέγγισης των εγχώριων φεντεραλιστών, με ελληνικά διαβατήρια, μπορεί να γίνει αποδεκτή η πληρωμένη από τον Σουλτάνο παλαιά «μελέτη» του Φαλμεράιερ, σύμφωνα με την οποία οι Ελληνες χάθηκαν ιστορικά κάποια χρονική περίοδο στο πέρασμα από τους αρχαίους χρόνους στον Μεσαίωνα και δεν υπήρξαν και πάλι ποτέ. Κάτι σας τους Χετταίους, τους Σουμερίους, τους Καρχηδονίους κ.λπ.
Σε μια τέτοια λογική οι εθνομηδενιστές - φιλοευρωπαίοι φεντεραλιστές - μεταεθνικοί του Κέντρου και της Αριστεράς θα θελήσουν να δημιουργήσουν μια έσχατη μυθολογία, σύμφωνα με την οποία η ένταξη στην ΕΟΚ και την ΟΝΕ ήταν η πραγματική απελευθερωτική (ειρηνική) επανάσταση για τους εντόπιους κατοίκους της Ελλάδας, που τους έδωσε την ευκαιρία της ένταξης και του εκπολιτισμού στη νεο-γερμανική Ευρώπη, με διοίκηση από την υπερεθνική ελίτ της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Κάτι σαν διαδικασία «εισοδισμού» στη Δύση.
Ολα τα παραπάνω μπορεί να μοιάζουν με αστείο ή φάρσα. Αλλά το ίδιο μοιάζει, αν δεν ήταν μια τραγωδία σε εξέλιξη, η πορεία του έθνους και του λαού όχι μόνον την τελευταία επταετία της χρεοκοπίας και των Μνημονίων αλλά κατά τη διάρκεια όσων έχουν συμβεί και συμφωνηθεί με τις Βρυξέλλες τα τελευταία 35 χρόνια. Η εγχώρια ολιγαρχία της διακυβέρνησης, των επιχειρήσεων και της διανόησης μόνο ένα σημείο σύγκλισης και συμφωνίας έχει να επιδείξει: τον αφανισμό της Ελλάδας των Ελλήνων και την ανάδειξη μιας Ελλάδας ρημαγμένης και διαθέσιμης ως περιοχής στη διαχείριση και στις προθέσεις ή στους σχεδιασμούς των ηγετικών ομάδων και της γραφειοκρατίας της Ευρώπης των καρτέλ και του ευρώ. Στην παρούσα φάση δεν έχει ενδιαφέρον τι συνέβη ή ποιοι έχουν τη μεγαλύτερη ή μικρότερη ευθύνη για την εξέλιξη. Προκρίνεται το εξής ζήτημα: Θα συνεχίσει να υπάρχει η Ελλάδα των Ελλήνων ή θα εμπεδωθεί η αντίληψη της Ελλάδας συνοριακής περιοχής της Ενωμένης Ευρώπης αποπολιτικοποιημένης, αποεθνικοποιημένης, ενταγμένης στη διαχείριση των Βρυξελλών και διεθνών οργανισμών τύπου ΔΝΤ;
Τους επόμενους μήνες η σύγκρουση στην Ελλάδα ή για την Ελλάδα δεν θα είναι αποκλειστικά στο συμβατικό πολιτικό πεδίο μεταξύ Κεντροδεξιάς και Αριστεράς. Ούτε στο κλασικό επίπεδο μνημονιακών - αντιμνημονιακών, αγανακτισμένων - προθύμων. Η πλέον σημαντική αντιπαράθεση και όξυνση θα είναι μεταξύ, από τη μια, εθνομηδενιστών - ευρωπαϊστών φεντεραλιστών και από την άλλη εθνικών - εθνικιστών επίσης φιλοδυτικών πολιτικών, κοινωνικών και επιχειρηματικών δυνάμεων. Με δεδομένο ότι η Ευρώπη οδηγείται με αφετηρία το Λονδίνο στην πλέον ουσιώδη κρίση συνοχής της και η Ελλάδα, όπως και πολλές άλλες χώρες του ευρώ, μπορεί να διεκδικήσει και πετύχει νέα τάξη πραγμάτων σε εθνικό επίπεδο, όλα μπορούν να συμβούν. Σημειωτέον ότι η Ελλάδα των Ελλήνων δεν έχει να χάσει τίποτα από τυχόν συντεταγμένη έξοδό της από αυτό - όχι σε ανόητες λογικές Βαρουφάκη αλλά συγκροτημένες συζητήσεις με Σόιμπλε. Υπό την «ομπρέλα» των ναυτικών δυνάμεων στις οποίες ανήκει και των Αγγλοσαξόνων, που παραδοσιακά εγγυώνται την ανεξαρτησία της ως Ελλάδας των Ελλήνων και όχι ως «κρατιδίου των Γκρικς», μπορεί να επιχειρήσει «ειδική σχέση» με την ηπειρωτική Ευρώπη των Γερμανογάλλων, παρακολουθώντας το Ηνωμένο Βασίλειο και δομώντας «ειδική σχέση» με τις ΗΠΑ και την οικονομία του δολαρίου με «καθεστώς ναυτικής χώρας».
Αυτό σημαίνει ότι οι εθνικές δυνάμεις θα συγκρουστούν ευθέως και δυναμικά με τις εθνομηδενιστικές δυνάμεις του εγχώριου ευρωπαϊκού φεντεραλισμού -του ελληνικού μεταπολεμικού καθεστώτος τύπου Βισί- επιζητώντας την ανάκτηση του εθνικού κράτους και την ευημερία του κοινωνικού - λαϊκού οικοδομήματος με τη συγκρότηση Νέου Συντάγματος, Νέου Κράτους, Νέας Οικονομίας, Νέας μαζικής Κουλτούρας και Παιδείας.
Σημείωση
Σε παλαιότερο κείμενο του (Ιδού οι «αρχιτέκτονες» της εθνικής υποταγής!) ο αρθρογράφος είχε επισημάνει τα εξής (επίσης, καλό είναι να διαβαστεί ολόκληρο το κείμενο, απόσπασμα του οποίου παραθέτω εδώ): ...Οι άνθρωποι αυτοί, που δήλωναν και δηλώνουν και σήμερα κεντρώοι, αριστεροί αλλά και δεξιοί πολιτικοί, οικονομολόγοι, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, νομικοί, φυσικά επιχειρηματίες, είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: έλλειμμα πολιτικού, ηθικού και πολιτιστικού πλεονεκτήματος... Ενα μέρος μάλιστα της κάστας αυτής πίστευε και πιστεύει ότι η εθνική Επανάσταση του 1821 ήταν ατυχής επιλογή, που οδήγησε σε ένα «αποτυχημένο εθνικό κράτος». Τα πρόσωπα αυτά, πολύ προβεβλημένα στα ελληνικά μίντια, στην πολιτική, στις τράπεζες, στις επιχειρήσεις και κυρίως στη δημόσια διανόηση, προσβλέπουν σε μια νέου τύπου «γεωπολιτική ταυτότητα» με την Τουρκία με το Αιγαίο κοινή θάλασσα, συνέχεια των Στενών που θα ενώνει και δεν θα χωρίζει τις δύο κρατικές οντότητες. Σύμφωνα με αυτήν την προσέγγιση η Ελλάδα ούτως ή άλλως δεν αποτελεί πλέον, άσχετα με την οικονομική χρεοκοπία της, εθνικό κράτος αλλά ευρωπαϊκή περιοχή που ενώνει την ευρωπαϊκή (γερμανική) Δύση με την τουρκική -κεμαλική αρχικά και νεοοθωμανική στη συνέχεια- Ανατολή. Η βάση της κάστας αυτής των εθνομηδενιστών συνδέεται με τις λογικές και τη στρατηγική του German Marshal Fund, που δομήθηκε μεταπολεμικά στα ερείπια του ναζιστικού Βερολίνου και αποτελεί και σήμερα πολύ ισχυρό λόμπι σκέψης και στρατηγικής για τον ευρωατλαντισμό. Με τον τρόπο αυτό γίνεται φανερή η σχέση ενός κριτικού φιλοαμερικανισμού με την απόλυτη αφοσίωση στην προοπτική της ισχύος της ενωμένης Γερμανίας, ηγεμονικής δύναμης στην Ευρώπη, χαρακτηριστική προσέγγιση της κάστας αυτής που αφελλήνισε μέσα σε μια εικοσαετία την Ελλάδα.
Πηγή: Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
