Είθε να συντάσσομαι πάντοτε με λόγια που αποτελούν την αλήθεια

«Ας μη γίνω εχθρός κανενός, αλλά φίλος αυτού που θα μείνει πάντοτε, ας μην έχω διενέξεις με τους πιο οικείους ανθρώπους μου και, αν έχω, ας συμφιλιωθώ το ταχύτερο δυνατόν.

Ας μην επιβουλεύομαι κανέναν και, αν με επιβουλευθούν, ας διαφύγω, χωρίς να πάθω τίποτε και χωρίς να αναγκασθώ να κάνω κάτι ανεπανόρθωτο.

Ας συγκρατώ την οργή μου.

Ας αγαπώ, ας επιθυμώ και ας κερδίζω μόνο τα καλά και, όσο για τα αντίθετα, ας μη σφάλλω κάποτε στην επιθυμία μου, ώστε να φτάσω να εύχομαι την ταλαιπωρία.

Ας θέλω όλοι να ευτυχούν και ας μη φθονώ κανέναν απ’όσους ευτυχούν.

Ας μη με κάνει ποτέ κανένας απ’όσους θεωρούνται ότι ευτυχούν παράλογα να εκπλαγώ και να δυσαρεστηθώ. Διότι γιατί πρέπει να φθονώ όσα δίνει η τύχη;

Ας με ευφραίνουν οι φίλοι μου και όσοι με την αξία τους ευτυχούν.

Ας μη δείχνω χαιρεκακία ποτέ για κάποιον που με δική του πρωτοβουλία άρχισε εχθρικές σχέσεις μαζί μου και δυστύχησε.

Ας μη συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου, αν προξενήσω σε κάποιον κακό. Αν κάποτε διαλάθει της προσοχής μου και πω ή κάνω κάτι αταίριαστο, ας μη περιμένω εκείνους που θα με ψέξουν και θα επιπλήξουν, ο ίδιος ας ψέξω τον εαυτό μου, μέχρι να τον θεραπεύσω.

Ας ξέρω να υπομένω με γενναιότητα όσα μου συμβαίνουν και ας δέχομαι όσα είναι κανονικά σύμφωνα με τη φύση τους, και ας μη προσθέτω και το δικό μου σε όσα είναι υπερβολικά.

Ας ξέρω να φέρω με σωφροσύνη την ευτυχία, ας μην παρασυρθώ ποτέ από ευτυχία σε αλόγιστη υπερηφάνεια.

Ας θεωρώ πλούτο τη ζωή που αρκεί στον συνετό άνθρωπο.

Ας μην έχω ποτέ ακόρεστη επιθυμία για χρήματα και ας θέλω μόνο όσα διδάγματα πρέπει να είναι ωφέλιμα για την ψυχή.

Ας σημειώνω νίκη που θα είναι αβλαβής και για μένα και για τον συνομιλητή μου.

Ας προφυλάγομαι να δείχνω παράκαιρες φιλοδοξίες προς τους φίλους και στις φιλοσοφικές συζητήσεις μου.

Ας μην επιδιώκω την διένεξη ποτέ, για να κερδίσω νίκη στις συζητήσεις μου, σε αντίθεση προς όσα υποστηρίζω.

Ας μην παρασυρθώ να μαλώσω με τον συνομιλητή μου βλάπτοντας την αλήθεια και να δείξω παραλογισμό αντίθετα προς όσα ο ίδιος ξέρω.

Ας συντάσσομαι πάντοτε με λόγια, που αποτελούν την αλήθεια.

Ας μη σκεφθώ ποτέ κάτι για ακόλαστη επιθυμία.

Ας συναναστρέφομαι πάντοτε τους συνετούς.

Ας έχω τη δυνατότητα πάντοτε να συνομιλώ με εκείνους,από τους οποίους θα πάρει, έχοντας πάρει οπωσδήποτε κάτι καλό.

Ας μην παρασυρθώ ποτέ να κάνω αδικήματα για το κέρδος.

Ας κάνω φίλους μου ανθρώπους που ξεχωρίζουν.

Ας βοηθώ, όταν μπορώ, τους φίλους μου σε ό,τι πρέπει και όσα έχουν ανάγκη.

Ας μην εγκαταλείπω ποτέ, όταν μπορώ να τους βοηθήσω, φίλους που θα βρεθούν σε ανάγκη.

Ας δείχνω προθυμία να επανορθώνω συμφορές φίλων μου, όσο μπορώ.

Ας ελαφρύνω με ήπια και κολακευτικά λόγια τις στενοχώριες των λυπημένων στέκοντας δίπλα τους.

Ας ξέρω να ντρέπομαι τον εαυτό μου.

Ας ασκούμαι στη φιλομάθεια για τα ωραία πράγματα.

Ας μη ζητώ τα περιττά πράγματα, αλλά όσα είναι πολύ καλά και με όσα θα ωφεληθώ, αν τα μάθω.

Ας τιμώ τους θεούς και σύμφωνα με τους θεσμούς της πόλης και με την προσωπική επιμέλειά μου που ξεκινά από ευσεβή σκέψη.

Ας καταπραΰνω πάντοτε όποια οργή ορθώνεται μέσα μου.

Ας συνηθίζω τον εαυτό μου να είναι ευσπλαχνικός και να μην αντιμετωπίζει με δυστροπία τα πράγματα. Ποιος είναι κακός και τι έχει κάνει κάποιος απ’αυτούς, ας μη με ενδιαφέρει

Ας ξέρω τους αγαθούς και ας επιδιώκω τη συναναστροφή μαζί τους.

Ας μη χρωστώ τίποτα σε κανέναν, αν κάποτε από μεγάλη ανάγκη σε αυτή την κατάσταση περιέλθω, ας μπορέσω πάρα πολύ γρήγορα αν απελευθερωθώ από το βάρος αυτό.

Ας επαινώ γενναιόδωρα τους αγαθούς, ας αποφεύγω γλώσσα φιλοκατήγορη για κάθε άνθρωπο.

Ας ξέρω να σιωπώ για όσα είναι προτιμότερη η σιωπή».

«Εχθρός γενοίμην μηδενός,φίλος δε του αιεί [και] και
παραμενέοντος•και μήκοτε μεν διενεχθείην προς τους
οικειοτάτους,διενεχθείς δε διαλλαχθείν ως τάχιστα.Μηδενί
επιβουλεύσαιμι,επιβουλευόμενος δε άνευ ανάγκης του τι αντιδράσαι
ανήκεστον απαθής διαφύγοιμι.Οργής κρατοίην.Ερώην και επιθυμέοιμι και
τυγχάνοιμι μούνων των καλών,των δε απ’εναντίης,της επιθυμίης μηδέ
αμαρτών κοτε ώστε εύξασθαι τύχοιμι[επιθυμίης] μόγου.Βουλοίμην πάντας
ευτυχέειν,φθονήσαιμι μηδενί των ευτυχεόντων.Μήκοτέ τις εμέ των
νομιζομένων παραλόγως ευ πρήσσειν εκπλήξειε μηδέ ανιήσειε•τί γαρ δει
τοίσι παρά της τύχης δεδομένοισι φθονέειν;φίλοι δε με και οι κατ’ αξίην
ευτυχέοντες ευφραίνοιεν.Μήκοτε τω από οικείης γνώμης έχθρην κατ’ εμέο
επανελομένω δυστυχήσαντι επησθείην.Μήκοτε συγγνοίην εμεωυτώ κακού τευ
τινι αιτίην παρασχόντι.Λαθών κοτε εμεωυτόν ως παρά μέλος ήτοι τι είπας ή
πρήξας,μη περιμείναιμι τους μωμησομένους και επιπλήξοντας•αυτός δε
εμεωυτόν μωμησαίμην μέχρι του ακέσασθαι.Ειδείην γενναίως φέρειν τα
προσπίπτοντα,και τα μεν μέτρια εκδεχοίμην ώσπερ αυτών έχει η φύσις,τοίσι
δε υπερβάλλουσι μη και το παρ’ εμεωυτού προστιθείην.Ευτυχίην ειδείην
φέρειν σωφρόνως•μήκοτε υπό ευπρηγίης ες υπερηφανίην άλογον
αερθείην.Πλούτον νομίζοιμι τον αρκέοντα βίον τω σώφρονι.Άπαυστον και
ακόρεστον επιθυμίην χρημάτων μην μήκοτε σχοίην,μούνων δε των ωφελεόντων
την ψυχήν μαθημάτων εθέλοιμι α δει έσεσθαι.Νικών νίκην την και εμοί και
τω προσδιαλεγομένω αβλαβέα.Φιλοτιμέεσθαι παρά καιρόν προς φίλους και εν
τήσι ζητήσεσι φυλασσοίμην.Μήκοτε και παρά το εμοί δοκέον εν τήσι
ζητήσεσι του νικάν ένεκα έριν ασπασαίμην.Μήκοτε επί βλάβη του αληθέος
και ώστε παρ’α αυτός οίδα παραλογίσασθαι τον προσδιαλεγόμενον ερίσαι
επαρθείην.Τοίσι το αληθές λόγοισιν ξυνιστάσιν αιεί ξυμμαχοίμην.Ακολάστου
επιθυμίης μήκοτε τι μηδέ εννοηθείην.Ξυνείην αιεί τοίσι σώφροσιν•είη τε
μοι αιεί προσδιαλέγεσθαι,παρ’ων έστι τι πάντως απελθείν χρηστόν
προσλαβόντι.Μήκοτε επαρθείην κέρδεος ένεκα πλημμελήσαι.Φίλους
διαφερομένους καταρτίζοιμι.Φίλοισι δυνάμενος και τοίσι δεομένοισι τα
δέοντα επαρκέοιμι.Φίλους εν κινδύνοισι καταστάντας δυνάμενος
ωφελέειν,μήκοτε εγκαταλίποιμι.Φίλων ξυμφοράς,απ’ων οίον τε,επανορθούσθαι
προθυμοίμην.Λυπεομένοισι παρεών ελαφρύνοιμι ηπίω και ακεσίμω λόγω τας
ανίας.Ειδείν εμεωυτόν αιδέεσθαι.Των καλών φιλομαθείην ασκέοιμι.Ζητοίην
μη τα περισσά,αλλά περί ων άριστον και α μαθών ωφελησοίμην.Θεούς τιμώην
και νόμω πόλιος και σπουδή οικείη νόω ευσεβέι.Αιεί τον εν εμοί θυμόν
αγριούμενον ημεροίην.Εθίζοιμι εμεωυτόν ίλεω είναι και μη προς τα
πρήγματα έχειν δυσκόλως.Τίς πονηρός,και τίνι τούτων τί πέπρηκται,μη
μέλοι μη•ειδείην δε τους αγαθούς,και τούτους μεταδιώκοιμι.Οφείλοιμι
μηδενί μηδέν•ει δε κοτε υπ’ ανάγκης μεγάλης ες τούτο κατασταίην,γένοιτό
μοι τάχιστα ελευθέρω γενέσθαι δυνηθήναι.Αινέοιμι τους αγαθούς
αφθόνως•φιλόψογον δε γλώσσαν παντός αποστυγοίην.Ειδείην σιγάν περί ων
άμεινον».

Από το Κεφάλαιο «Περί αρετής» του «Ανθολογίου» του Ιωάννου Στοβαίου.

{Ο Ιωάννης Στοβαίος ήταν συγγραφέας ο οποίος έζησε τον 5ο αιώνα μ.Χ. Καταγόταν από τους Στόβους της Μακεδονίας (στην Παιονία). Το γνωστότερό του έργο είναι το "Ανθολόγιο", το οποίο αποτελείται από περισσότερα από 500 αποσπάσματα έργων ποιητών, φιλοσόφων και ρητόρων. Η αξία του είναι αδιαμφισβήτητη καθώς χάρη σε αυτόν σώθηκαν αποσπάσματα χαμένων έργων. Ο συγγραφέας θέλοντας να αφήσει στον γιο του Σεπτίμιο μιά παρακαταθήκη σοφίας, ώστε να διορθώσει τα ελαττώματα του χαρακτήρα του, συγκέντρωσε στο έργο του αυτό το απόσταγμα της σοφίας 204 φιλοσόφων και ιστορικών}.

Πηγή: ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ