Ελευθερία ή παρασιτισμός

Πηαίννετε φέρτε του τον Κάλβον να τον δει
που μόνος του ξεβαίννει πα’ στον ουρανόν
αμάρκαρος, ολόγυμνος
αυτάγγελτος τζιαι αυτεπάγγελτος
πάγκαλλος τζιαι πανάρετος.

Φέρτε τον
για να δει που η ελευθερία
εν τζιαι γιρτίζεται με πεντόλιρα τζιαι δακτυλίδκια
μήτε με λόγια τζιαι με παραμύθκια· θέλει αρετήν
τζιαι μιαν οκκάν αρτζιίδκια.

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Εν τέλει, το Κυπριακό ούτε πρόβλημα εισβολής και κατοχής είναι ούτε δικοινοτικό. Είναι πρόβλημα ή μάλλον ευκαιρία επενδύσεων, καριέρων, επεκτάσεων και αγοραπωλησιών.

Αυτό αποδεικνύουν, άλλωστε, οι τοποθετήσεις πολλών, από αυτούς που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο (αυτούς που δεν κλείνουν μάτι από τη χαρά τους που διαρκεί από την εκλογή Ακιντζί), για τον αγωγό που κάρφωσε στο σώμα της Κύπρου ο νεοσουλτάνος Ερντογάν σε άρρηκτη συνεργασία με το ψευδοκράτος. Με τον Ταλάτ, τον Έρογλου, τον Μουσταφά (τον λέμε με το μικρό του, γιατί είναι φίλος μας και θέλει το καλό μας).

Όπως φυσικά μια τύπισσα, εν ονόματι Σάββια Ορφανίδου (στέλεχος του ΔΗΣΥ και πιθανώς υποψήφια βουλευτίνα), που έλεγε, με ύφος Μίλτον Φρίντμαν, σε εκπομπή του ΡΙΚ: «Ο αγωγός νερού είναι μια παράνομη πράξη φυσικά, ΑΛΛΑ θα αποτελέσει κέρδος για την Κύπρο μετά τη λύση». Κάπως έτσι.

Πάντως, αυτό το «μετά τη λύση» το ακούμε πολύ συχνά τώρα τελευταία, αλλά όσοι το επαναλαμβάνουν λες και όλα είναι έτοιμα για να πατήσουμε τον διακόπτη της «λύσης» δρουν και μιλούν λες κι είναι ήδη λυμένο το Κυπριακό. Ή διαλυμένο.

Το ΚΕΒΕ, που ανταλλάζει ανέργους με το Τουρκοκυπριακό Επιμελητήριο, οι Ε/κ και Τ/κ εργολάβοι που χτίζουν κοινά γραφεία για να ανοικοδομήσουν τη νεκρή ζώνη και την Αμμόχωστο, λες και βρισκόμαστε μερικές βδομάδες μετά την υπογραφή των «συμφωνιών», ε, και ο Sir Stelios Haji-Ioannou που μυρίστηκε, εδώ και χρόνια δηλαδή, πλούτο κι είπε να περάσει. Δεν μας φτάνει ο Ερντογάν κι ο Ακιντζί που επιβεβαιώνουν μέρα με τη μέρα ότι έχουμε να κάνουμε με αχόρταγους επεκτατιστές νεοσουλτάνους που θέλουν να προσαρτήσουν και πρακτικά τα κατεχόμενα στην Τουρκία, έχουμε και τους πλούσιους τους «δικούς μας» που πετούν ευρώπουλα στον λαό, δημιουργώντας τετελεσμένα για «μετά τη λύση».

Φέτος το παράκανε, ο χουβαρντάς. 10.000 ευρώ σε καθένα από 31 «ζευγάρια» Ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπριων επιχειρηματιών, «δικοινοτικά καφέ» ένθεν και ένθεν της πράσινης γραμμής (ας μην πούμε στην ελεύθερη και κατεχόμενη Λευκωσία, μπορεί να είναι παράνομο πια), «πορείες ειρήνης», όλα σε συνεργασία με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη και τον Μουσταφά Ακιντζί. Στο τέλος, εμείς θα είμαστε οι κακοί που δεν «μυριζόμαστε» τις ευκαιρίες και μιζεριάζουμε επειδή «τάχα» υπάρχει κατοχή. Εμείς θα φταίμε στο τέλος, επειδή δεν αφήνουμε τον άνθρωπο να προσφέρει για τη «λύση».

Τέλος πάντων. Είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς τι έπαθε τούτος ο λαός που κάποτε έψελνε «Το Πάσκα πον’ να τρώετε εις το αρκοντικόν σας, δώστε τζιαι κανενού φτωχού απού το φαγητόν σας». Είναι δύσκολο να αντιληφθούμε τι πάθαμε ξαφνικά κι ανακαλύψαμε ότι η ανάπτυξη «μετά τη λύση» είναι αυτό που θα οδηγήσει στη «λύση», όποια κι αν είναι αυτή.

Αραδιάζουν ένα σωρό βλακείες περί εκατομμυρίων, ο Άιντα τρέχει να βρει λεφτά για το κόστος, χαριεντιζόμαστε όταν ακούμε πως κάποιος θα προσφέρει στη «λύση», την ώρα που κηδεύουμε 6 μηνών μωρά, 41 χρονιά μετά τη σφαγή τους. Την ώρα που συνεχίζει ο Ακιντζί να προκαλεί, ο Ερντογάν να επιβεβαιώνει πως είναι ο Χίτλερ της εποχής, την ώρα που υπάρχουν άνθρωποι που δηλώνουν «εραστές της ΔΔΟ», τόση παραφροσύνη σε ένα τόσο δα νησί.

Δυστυχώς, τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά για να αφήνονται στα χέρια πλουσίων ή καριερίστων που αν δεν γινόταν η εισβολή, θα ήταν, το πολύ, ταβερνιάρηδες στη Λεμεσό, στην Αγία Νάπα ή στην Αστόρια. Είναι πολύ σοβαρά τα πράγματα για να καταντούν παιχνίδι στα χέρια «επιστημόνων», «διδακτόρων» και «τεχνοκρατών».

Είναι καιρός, τώρα που οι «συνέταιροί» μας κάνουν τα πάντα για να μας προσγειώσουν στην κατοχική πραγματικότητα, να μεταπηδήσουμε από την αντίσταση στην όρθια… στάση. Να αξιώσουμε πράγματι την επιστροφή στους τόπους μας, χωρίς συνθήματα, χωρίς ψευδαισθήσεις, χωρίς βέβαια «αλυτρωτισμούς» και χαζοχαρούμενες αναλύσεις αναλύσεων. Παρά να ανακουφιζόμαστε με κάθε παραλήρημα του Ακιντζί, με κάθε εισβολή του Ερντογάν, με κάθε ολίσθημα του Άιντα και του Μπαν Κι Μουν, ίσως ήρθε η ώρα την άρνηση και την απόρριψή μας να την κάνουμε αίτημα. Αίτημα ελευθερίας, πραγματικής ελευθερίας, όχι αυτήν που βιάζουν ολημερίς κι ολονυχτίς οι κάθε λογής «λογάδες».

Είναι μάλλον η ώρα να μετατρέψουμε σε καθολικό αίτημα τον τερματισμό της κατοχής και την εθνική μας απελευθέρωση, αφού το ψέμα της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας καταρρίπτεται με γοργούς ρυθμούς, ακόμα κι από τους ίδιους τους εραστές του. Πρέπει πια να κτίσουμε έναν άλλον γαλαξία, ελληνικό, απείθαρχο, αυτόνομο, άτακτο και προπαντώς αυθεντικό. Ή θα το αποφασίσουμε, βομβαρδίζοντας (μεταφορικά ή κυριολεκτικά) τους αγωγούς νερού που πληγώνουν τη γη μας ή θα γίνουμε παράσιτα, ανίκανα να επιβιώσουν χωρίς Sir Haji-Ioannou, χωρίς Ακιντζί, χωρίς Αναστασιάδη. Ή θα αντιληφθούμε πως «η ελευθερία εν τζιαι γιρτίζεται με πεντόλιρα τζιαι δακτυλίδκια μήτε με λόγια τζιαι με παραμύθκια» ή θα είμαστε ες αεί καταδικασμένοι να επιβιώνουμε πλάι σε εμπόρους που πετούν επιταγές, θεωρώντας ότι έτσι αγοράζουν και πουλούν έναν ολόκληρο λαό. Τους γελάσανε.

Αλέκος Μιχαηλίδης

Οίκαδε

Πηγή: Εφημερίδα Ένωσις