ΕΛΛΑΔΑ - ΤΟΥΡΚΙΑ: Τα όρια του Διεθνούς Δικαίου και της Υποτέλειας
Του συγγραφέα Σωκράτη Β. Σίσκου(*),
[email protected]
Στην Ελλάδα, από την ώρα που γεννιόμαστε, μας διδάσκουν ότι, εφ' όσον οι πρόγονοί μας είναι οι φορείς του ευρωπαϊκού πολιτισμού, θα πρέπει κι εμείς να είμαστε πολιτισμένοι και πάντα συμβιβαστικοί και υποχωρητικοί σε προβλήματα διακρατικών σχέσεων. Είναι ένα αφανές σύνδρομο συμπλέγματος κατωτερότητας. Είναι το σύνδρομο του φραγκολεβαντισμού, στο οποίο συνυφαίνονται όλα τα αρνητικά πολιτιστικά στοιχεία της Ευρώπης και της Ασίας.
Μας μετέπλασαν σε πολίτες με παπιγιόν, με φουστανέλα και με φέσι. Κανένας δεν μας είπε ξεκάθαρα ότι, το Διεθνές Δίκαιο εφαρμόζεται «δίκαια», μόνον όταν εξυπηρετεί τα οικονομικά και στρατηγικά συμφέροντα της υπερδύναμης η οποία, σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο, ελέγχει ένα συγκεκριμένο σύνολο κρατών που τους ονομάζει συμμάχους ή εταίρους. Αν αφήναμε τους κομματικούς φανατισμούς και τις γελοίες πολιτικές διαμάχες μας, θα διαβάζαμε και λίγο Θουκυδίδη, για να δούμε τι έπαθαν οι κάτοικοι της Μήλου από τον «προστάτη εταίρο τους» και θεωρούμενο ως μεγάλη υπερδύναμη της εποχής, την Αθήνα. Οι Μήλιοι επικαλέστηκαν το Δίκαιο και την Ηθική και η χώρα τους καταστράφηκε εκ θεμελίων. Οι διαπραγματευτές της Αθήνας τους είχαν ήδη προειδοποιήσει ότι, σύμφωνα με τους Φυσικούς Νόμους (δηλαδή τους νόμους της ζούγκλας), είναι σωστό και δίκαιο να γίνεται αποδεκτή η θέληση των ισχυρών και «οι ασθενείς να υποκύπτουν και να πειθαρχούν». Από τότε και μέχρι σήμερα, μετά από 25 αιώνες, δεν άλλαξε τίποτα. Όλα είναι ίδια κι απαράλλαχτα. Γι’ αυτό οι πολιτικοί και πνευματικοί μας ηγέτες, θα πρέπει, με οργάνωση των δομών εξουσίας, με συμμαχίες, με την ενότητα του λαού, με σωστή οικονομική πολιτική και προπαντός με την ισχυροποίηση ενός αποτρεπτικού συστήματος, ικανού να διαταράξει τις περιφερειακές στρατηγικές ισορροπίες σε περίπτωση απειλών, μπορούν να αποτρέψουν τις εμφανείς φιλοτουρκικές παρεμβάσεις των ισχυρών κρατών (κυρίως των ΗΠΑ και Γερμανίας), με τις οποίες απαιτούνται υποχωρήσεις που αγγίζουν τα όρια της υποτέλειας και της δουλοπρέπειας.
Στα τελευταία 5 ή 6 χρόνια, σχεδόν όλοι οι Έλληνες ηγέτες αντιλήφθηκαν, επί τέλους, ότι η χώρα μας είχε φτάσει στο χείλος του γκρεμού της υποχωρητικότητας, απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα. Για σχεδόν έναν αιώνα, μετά το σύμφωνο φιλίας Βενιζέλου - Κεμάλ του 1930, η Ελλάδα εφάρμοζε την αφελή πολιτική των Μηλίων. Αργότερα (1934), η ελληνική πλευρά πρότεινε να δοθεί το Νόμπελ Ειρήνης στον Κεμάλ, την περίοδο που, μετά την ολοκληρωτική εξόντωση των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, η Τουρκία έπνιγε στο αίμα την εξέγερση των Κούρδων για την δημιουργία ανεξάρτητου κράτους. Στην Ελλάδα οι τότε Φραγκολεβαντίνοι, προπαγάνδιζαν την δημιουργία «Ανατολικής ή Ελληνοτουρκικής Συνομοσπονδίας», με έναν μισοπεθαμένο ελληνισμό και μια πανίσχυρη Τουρκία. Σε μια τέτοια περίπτωση, η ισλαμοποίηση των Ελλήνων θα ήταν μοιραία και αναπόφευκτη. Ποτέ μέχρι σήμερα το πολιτικό Ισλάμ, δεν έχει συμβιώσει ισότιμα με οποιονδήποτε άλλον πολιτισμό. Και η ιστορία μας διδάσκει ότι, λόγω της μαχητικότητάς του για την διατήρηση των θρησκευτικών του αρχών, πάντα επιβάλλεται και κυριαρχεί. Ο Τσώρτσιλ, στο βιβλίο του «The war of the river» (1902), ευελπιστούσε ότι, η Ευρώπη θα μπορέσει να αντιμετωπίσει στο μέλλον αυτή την ισλαμική μαχητικότητα, διότι διαθέτει «τα ισχυρά όπλα της επιστήμης». Όλα τα δεδομένα έχουν σήμερα ανατραπεί. Το 1902 οι μουσουλμάνοι των ευρωπαϊκών χωρών μετρούνταν στα δάχτυλα του ενός χεριού. Σήμερα, στο καθεστώς της παγκοσμιοποίησης, υπολογίζονται σε πολλά εκατομμύρια (κάποιοι αόριστα και με ανεπίσημα στοιχεία μιλούν για 50 ή 60 εκατομ.), ενώ «τα όπλα της επιστήμης» τα κατέχει, κατά την λαϊκή έκφραση, και «η κουτσή Μαρία».
Μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης, ήταν εμφανείς οι προθέσεις της Τουρκίας, για ανάκτηση ελληνικών εδαφών, τα οποία παλαιότερα ανήκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Όλον τον υπόλοιπο 20ο αιώνα και ως τις δυο πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα, η «πολιτισμένη» πολιτική συμπεριφορά της χώρας μας, άγγιξε τα όρια της τουρκοφοβίας και ψεύτικης και ταπεινωτικής τουρκοφιλίας. Το κλίμα υποτέλειας που δημιουργήθηκε εις βάρος της χώρας μας, οφείλεται, κατά κύριο λόγο, και στις καθοριστικές πιέσεις των ισχυρών Ευρωπαϊκών κρατών, αλλά και, μετά το Δόγμα Τρούμαν, στις πιέσεις της αμερικανικής υπερδύναμης, για φιλικές διευθετήσεις με την Τουρκία, ζωτικών εθνικών συμφερόντων της χώρας μας, «για τη σωτηρία του ελεύθερου κόσμου» από τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Οι ισχυροί φίλοι και σύμμαχοι, μας έδιναν συγχαρητήρια για την άψογη συμπεριφορά μας και όταν ακόμα οι Τούρκοι μας έφτυναν με περιφρόνηση. Ας θυμηθούμε τις «συμβουλές» του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Τζ. Φ. Ντάλες, μετά το πογκρόμ του Σεπτέμβρη του 1955. Στην Κωνσταντινούπολη έγιναν δολοφονίες, αμέτρητοι βιασμοί γυναικών, ανασκαφές νεκροταφείων, καταστροφές χιλιάδων περιουσιών και ξερίζωμα της ελληνικής μειονότητας. Ο Ντάλες, χωρίς ούτε μια λέξη συμπάθειας προς τα θύματα, υπέδειξε στις δυο χώρες, με «ισότιμη αμεροληψία», να διατηρήσουν την ελληνοτουρκική φιλία προς όφελος της συμμαχίας. Οι Τούρκοι μας θεωρούσαν (και τό’λεγαν απροκάλυπτα «αναλώσιμο κράτος». Για το θέμα αυτό είχε γράψει ένα θαυμάσιο άρθρο ο καθηγητής διεθνών σχέσεων του Παντείου Πανεπιστημίου Παναγιώτης Ήφαιστος.
Το πρώτο μεγάλο λάθος της χώρας μας ήταν η αποδοχή δημιουργίας του τουρκικού προξενείου Κομοτηνής, με αρμοδιότητα εκπροσώπησης και των τριών μουσουλμανικών εθνοτήτων. Ήταν μια έμμεση συναίνεση του ελληνικού κράτους, για την υλοποίηση των σχεδίων της Άγκυρας, για να εμφανίζεται διεθνώς η τριμερής μουσουλμανική μειονότητα ως ενιαία τουρκική. Τα γεγονότα που ακολούθησαν με τις διώξεις των θρησκευτικών ηγετών των λεγόμενων παλαιο-μουσουλμάνων, φανατικών εχθρών της Τουρκίας, με την ανοχή και των ελληνικών κυβερνήσεων, αποτελεί μια μελανή κηλίδα της ελληνικής ενδοτικότητας στα τουρκικά σχέδια. Οι Τούρκοι απαίτησαν και η Ελλάδα υπέκυψε στις πιέσεις, ώστε να εκδοθούν στην Τουρκία και να δικαστούν «ως προδότες» οι παλαιο-μουσουλμάνοι ηγέτες. Διότι από τότε οι Τούρκοι άρχισαν να θεωρούν όλη τη μειονότητα ως τουρκογενή, «ενώ οι προδότες ηγέτες», διαλαλούσαν σε Ελλάδα και εξωτερικό, ότι δεν ήταν Τούρκοι.
Η έκδοση των «προδοτών» στην Τουρκία ισοδυναμούσε με καταδίκη σε θάνατο. Η ελληνική κυβέρνηση, σε μια έστω ασθενική επίδειξη αυτοσεβασμού, «έκανε τα στραβά μάτια» και οι μελλοθάνατοι φυγαδεύτηκαν στην Αίγυπτο και στη Συρία, όπου τους παρασχέθηκε άσυλο.
Το ίδιο έγινε και με τους Πομάκους. Δήλωναν απροκάλυπτα ότι είναι Έλληνες από την αρχαία φυλή των Αγριάνων της Παιονίας , δηλαδή της ευρύτερης περιοχής της αρχαίας Σίρρας (σημερινές Σέρρες). Μετά από χρόνια και συγκεκριμένα μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Πομάκοι απέστειλαν έγγραφο αίτημα στον ΟΗΕ, για να θεωρηθούν και αυτοί αλλά και οι Πομάκοι της Βουλγαρίας Έλληνες. Εκείνη την περίοδο οι Έλληνες ήταν απασχολημένοι με το εθνικό τους σπορ, με τον αδελφοκτόνο εμφύλιο πόλεμο. Δεν έγινε κάποια παρέμβαση στήριξης του αιτήματος και χάθηκε άλλη μια ευκαιρία ανατροπής των μακρόχρονων τουρκικών επεκτατικών σχεδιασμών.
Από την εποχή της εμφάνισης των Σελτζούκων Τούρκων στην Ανατολία και την διατυμπανιζόμενη από τον Ταγίπ Ερντογάν μάχη του Ματζικέρτ του 1071 μ. Χ. και ως την σχετικά πρόσφατη εισβολή στην Κύπρο, όλες οι τουρκικές νίκες επιτεύχθηκαν σε περιόδους εμφύλιων συγκρούσεων των Ελλήνων. Αυτό έγινε και στην αρχή της δεκαετίας του 1951 / 1960, όταν η χώρα μας ήταν πολιτικά και στρατιωτικά αδύναμη, μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου. Τότε εμφανίστηκαν καθαρότερα οι προθέσεις της Τουρκίας για τη μειονότητα της Θράκης και η συνέχιση της συγκαλυμμένης από χρόνια γενοκτονίας των Ελλήνων, για την εξαφάνιση της ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης. Άβουλη η ελληνική κυβέρνηση εκτελούσε υπάκουα τις τουρκικές εντολές. Με κυβερνητική απόφαση, ο τότε διοικητής της Δυτικής Θράκης Γ. Φεσσόπουλος εξέδωσε αυστηρή διαταγή, για την μετονομασία των μουσουλμανικών σχολείων και φυσικά, κατά λογική επέκταση, των μουσουλμανικών κοινοτήτων, ιδρυμάτων κλπ, σε τουρκικά. Η διαταγή βασιζόταν στον Νόμο 3065 της 9.10.1954, ο οποίος ως τώρα δεν καταργήθηκε. Οι Πομάκοι αρνήθηκαν να εφαρμόσουν τον νόμο και ο Διοικητής, με δεύτερη διαταγή απείλησε με αυστηρές κυρώσεις τους παραβάτες του νόμου. Αυτόν τον νόμο επικαλείται σήμερα η Τουρκία (όπως π.χ. στο Συμβούλιο της Ευρώπης), για να αποκαλεί τουρκική όλην την μουσουλμανική μειονότητα. Μάθαμε να ρίχνουμε τα σφάλματά μας στους άλλους. Φυσικά δεν φταίει το Συμβούλιο που έκανε αποδεκτό το αίτημα της Τουρκίας.
Όταν στην Ελλάδα κάποιος ερευνητής επιχειρεί να προβεί σε αντικειμενικές διεθνείς ή διακρατικές αναλύσεις ιστορικών γεγονότων, οι φορείς που ηγεμονεύουν το σύστημα πολιτικής ενημέρωσης, κατατάσσουν και αυτόν και υο κείμενό του σε κομματικά κατάστιχα. Δεν μπαίνουν στην ουσία μιας επιστημονικής κριτικής, αλλά σε χαρακτηρίζουν, ανάλογα με την κομματική τους ιδεολογία, ακροδεξιό, δεξιό, κεντρώο, αριστερό ή ακροαριστερό. Δυστυχώς αυτή είναι η αρρώστια της φυλής μας. Όπως ήδη έχω πει, οι μεγάλες καταστροφές του ελληνισμού, έγιναν σε περιόδους συγκρούσεων, είτε από ηγέτες για την αναρρίχηση στους θώκους εξουσίας, είτε σε γενικευμένους εμφύλιους πολέμους. Την αιτία τη γνωρίζουμε. Γιατί όμως οι ηγέτες μας (αριστεροί και δεξιοί) επαναλαμβάνουν με κομματικό φανατισμό τα ίδια λάθη;
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα, η νοοτροπία των ηγετικών ομάδων που δημιουργήθηκαν μετά την Επανάσταση του 1821, βασίστηκε σε αρχές και δόγματα του οθωμανικού τρόπου διοίκησης. Η άσκηση της εξουσίας από τους νέους Έλληνες ηγέτες, δεν βασίστηκε σε πρότυπα, όπως αυτά διαμορφώθηκαν, μετά την Αναγέννηση, στη Δυτική Ευρώπη, αλλά στο σύστημα της οθωμανικής διοίκησης, όπως το αντιλαμβάνονταν οι πολιτικοί τυχοδιώκτες υψηλής εκπαίδευσης και νοημοσύνης, σαν τον Μαυροκορδάτο και τον Νέγρη, δηλαδή το «λεφούσι» των Φαναριωτών που έφτασαν στην Πελοπόννησο από την Πίζα της Ιταλίας, σε μια κρίσιμη στιγμή της Επανάστασης και με τις φατρίες και τους εμφυλίους (κατά την έκφραση του Σπ. Μελά) «έκαναν την Ελλάδα κιμά».
Μετά τις πρώτες εντυπώσεις θαυμασμού για τις διανοητικές τους ικανότητες, ο λόρδος Βύρων αντιλήφθηκε γρήγορα την τυχοδιωκτική πολιτική νοοτροπία τους. Ο στενός συνεργάτης του λόρδου, ο συνταγματάρχης Λ. Στάνχουπ, δήλωσε ότι, ο Μαυροκορδάτος θα ήταν κατάλληλος ως βεζίρης στην Υψηλή Πύλη, δίπλα στον Σουλτάνο. Αυτός ο δολοπλόκος πολιτικός και η «παρέα του», υπήρξαν οι νικητές των εμφυλίων και ως κυβερνήτες του νέου ελληνικού κράτους, αποτέλεσαν το πρότυπο για τους μετέπειτα βεζίρηδες του κρατικού πελατειακού συστήματος διακυβέρνησης. Η τελειότερη επιτελική στρατηγική τους είναι το «οθωμανικό ρουσφέτι».
Μετά την Μικρασιατική καταστροφή, αντί να ξεκινήσει μια νέα πορεία ανάταξης του ελληνισμού, δημιουργήθηκε μια νοοτροπία ανάδειξης της υποχωρητικότητας και του πνεύματος υποτέλειας, ως πολιτική αρετή των Ελλήνων. Η ειρήνη είναι το μεγαλύτερο αγαθό για μια πολιτισμένη κοινωνία. Όταν όμως ο γείτονας απειλεί ότι θα βιάσει την γυναίκα και τις θυγατέρες σου και του δίνεις τα κλειδιά του σπιτιού σου, τότε, όπως λέει και ο λαός, «είσαι ένας κερατάς». Και η γειτονική Τουρκία έδειξε, από την δεκαετία του 1930, με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, ότι διεκδικεί τη Δυτική Θράκη και τα νησιά του Αιγαίου, συμπεριλαμβανομένων και των Δωδεκανήσων. Υπάρχουν Έλληνες που θα της δώσουν τα κλειδιά; Τα γεγονότα αποκαλύπτουν ότι υπάρχουν και ενεργούν, είτε με απειρία και άγνοια των διπλωματικών διαδικασιών στις διεθνείς σχέσεις, είτε για να γίνουν αρεστοί στις μεγάλες δυνάμεις για καθαρά προσωπικό όφελος, είτε προβάλλουν, ως διανοούμενοι, ιδεολογικές θέσεις. Η τελευταία αυτή περίπτωση γιγαντώθηκε μόνο στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι οι γνωστοί πολυεθνικοί χρηματοδότες, φανερά αποσκοπούσαν σε αναθεωρητικές εξελίξεις της ιστορίας της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, με χρονική αφετηρία τη δυναστεία των Οσμανιδών (1299 μ.Χ.). Με τον τρόπο αυτό, η ιστορία όλης της Ευρώπης άρχιζε (για τη Δυτική και Κεντρική) από την εποχή του Καρλομάγνου (8ος αιώνας) και για την Νοτιοανατολική Ευρώπη από την ίδρυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στο τέλος του 13ου αιώνα. Με τον τρόπο αυτό ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός δεν θεωρούνταν ευρωπαϊκός. Ήταν η εποχή του ιστορικού Ντιροζέλ και του βασικού χρηματοδότη Σόρος, όταν επιχειρούνταν η ανάδειξη της Τουρκίας και του Οθωμανισμού, ως βασικών πυλώνων δημιουργίας και ασφάλειας του (νέου και παγκοσμιοποιημένου) Ευρωπαϊκού Πολιτισμού.
Στην Ελλάδα, περίπου στην ίδια περίοδο (στα μέσα της δεκαετίας του 1991 / 2000), εμφανίστηκε μια ολιγομελής ομάδα καθηγητών πανεπιστημίου, η οποία ξαφνικά βρέθηκε, παραπάνω από 25 χρόνια, σε ζωτικά πόστα εξουσίας, στα υπουργεία Παιδείας και Εξωτερικών. Αυτοί οι αναθεωρητές της ιστορίας, άρχισαν να μας μαθαίνουν (κυρίως στα παιδιά μας) την ιστορία της Νέας Ευρώπης. Η προβολή τους στην κρατική και ιδιωτική τηλεόραση ήταν εντυπωσιακή. Η προπαγάνδα θύμιζε ναζιστική ή σταλινική πλύση εγκεφάλων. Μας έλεγαν και έγραφαν σε άρθρα και βιβλία, ότι δεν είμαστε Έλληνες, ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε ένα δίκαιο και ισότιμο σύστημα διακυβέρνησης των λαών, ότι υπήρχε ασφάλεια και αξιοπρέπεια σε όλους του πολίτες και ότι η Επανάσταση του 1821 ήταν ένα ολέθριο σφάλμα, διότι ανέτρεψε μια καλοδιοικούμενη τάξη πραγμάτων. Με λίγα λόγια οι ραγιάδες ήταν πανευτυχείς στη διάρκεια της οθωμανικής (τουρκικής) κατοχής! Μάλιστα, έστελναν με γέλια και τραγούδια τις θυγατέρες τους στα χαρέμια και τους γιους τους στους γενίτσαρους! Ζωή χαρισάμενη που λένε!
Σήμερα, η στάση όλων των ελληνικών κομμάτων για την τουρκική επεκτατική πολιτική, είναι σχεδόν ταυτόσημη. Είμαστε ειρηνόφιλοι αλλά ας έχουμε και τη δυνατή φωνή του αδικημένου. Μας κατηγορούν για έλλειψη δημοκρατίας στη μειονότητα. Ας προτείνουμε διεθνείς έρευνες στους κάποιους φιλότουρκους Ευρωπαίους. Ας συστήσουν επιτροπές για να διερευνήσουν τα γεγονότα από την περίοδο της Συνθήκης της Λωζάννης και μέχρι σήμερα. Μήπως μετατρέψαμε κάποιο τζαμί σε εκκλησία; Μήπως αρπάξαμε περιουσίες; Μήπως κάναμε οργανωμένες γενοκτονίες για να αφανίσουμε τη μουσουλμανική μειονότητα; Εξοπλίζουμε τα νησιά, αλλά μήπως έχουμε απέναντί τους εκατοντάδες αποβατικά σκάφη και μια ολόκληρη στρατιά, λέγοντας σε κάποιους φιλότουρκους του ΝΑΤΟ ότι, δήθεν, είναι δυνάμεις απόκρουσης της ρωσικής απειλής; Μήπως εκτοξεύσαμε απειλές για Casus Belli, διότι θέλουν να εφαρμόσουν το Διεθνές Δίκαιο και εμείς τους αναγκάζουμε να αποδεχθούν το ελληνικό;
Οι ηγέτες μας ας ανοίξουν επιτέλους το στόμα τους κι ας πουν τα σύκα «σύκα» και τη σκάρφη «σκάρφη» (δηλητηριώδες φυτό). Η σημερινή Ευρώπη δεν είναι αυτή που δημιούργησαν οι πρωτοπόροι της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Ο Ερντογάν εισπράττει εκατομμύρια, τους βρίζει, τους φτύνει και εμάς μας λένε ότι ψιχαλίζει και ότι η Τουρκία είναι ένας αξιόλογος σύμμαχος. Παραφράζοντας τα λόγια του Πύρρου, του βασιλιά της Ηπείρου, για την καταστροφική «νίκη» του, μετά από τις τεράστιες απώλειές του στη μάχη με τους Ρωμαίους, θα λέγαμε: Ακόμα ένας τέτοιος σύμμαχος και χαθήκαμε!
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 7.12.2024.
(*) Ο Σ. Σίσκος γεννήθηκε στο χωριό Εμμανουήλ Παπάς του νομού Σερρών. Περάτωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στις Σέρρες και αποφοίτησε από το Τμήμα Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών της Σχολής Νομικών και Οικονομικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Μετεκπαιδεύτηκε στο Παρίσι σε θέματα «Οικονομίας των μεταφορών» και συνέγραψε πλήθος άρθρων και δυο βιβλία συγκοινωνιακού περιεχομένου.
Εργάσθηκε στους Ελληνικούς Σιδηροδρόμους και διετέλεσε, πριν από την παραίτησή του, το 1992, προϊστάμενος Εμπορικής Εκμεταλλεύσεως στην Περιφερειακή Διεύθυνση Μακεδονίας/Θράκης. Στις αρχές του 1993 προσλήφθηκε, ως ειδικός σύμβουλος, από τον Giuseppe Dragan, ιδρυτή της ιταλικής πολυεθνικής εταιρείας καυσίμων ButanGas, με έδρα της γραμματειακής του υποστήριξης τη θυγατρική της εταιρείας, τη PetroGas Θεσσαλονίκης.
Συμμετείχε σε μελέτες της Πολυτεχνικής Σχολής Θεσσαλονίκης και ως εισηγητής, στην έρευνα για τη διακίνηση των επικίνδυνων φορτίων, με βάση τους κανονισμούς και τη νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Την έρευνα πραγματοποίησε (1997-1998) το Εργαστήριο της Συγκοινωνιακής Τεχνικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Διετέλεσε μέλος της πρώτης Συντακτικής Επιτροπής και επιμελητής των οικονομικών και συγκοινωνιακών θεμάτων στην εγκυκλοπαίδεια "ΠΑΙΔΕΙΑ".
Συνέγραψε 30 λογοτεχνικά βιβλία, από τα οποία τα γνωστότερα, όπως τα παρακάτω ενδεικτικά αναφερόμενα, είναι έργα ιστορικής πεζογραφίας:
- ΑΓΙΣ Δ΄ της Σπάρτης - Μοναδικό βραβείο "Παρνασσού" 1984
- Η ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ, 1988) - Ηλεκτρονική έκδοση 2024 στα ελληνικά και αγγλικά, με το νέο τίτλο «Οι Ματωμένοι Ολυμπιακοί Αγώνες»
- ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΧΑΙΡΩΝΕΙΑΣ, 1989
- ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ (ή Ο ΑΛΛΟΣ ΠΕΡΣΕΑΣ) - Μοναδικό βραβείο «Παρνασσού» 1990. Επανεκδίδεται, ως το τέλος του 2024 σε ηλεκτρονική μορφή, στα ελληνικά και αγγλικά, με το νέο τίτλο «ΠΕΡΣΕΑΣ ο τελευταίος βασιλιάς της Μακεδονίας
- Η ΤΑΒΕΡΝΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΕΡΟΥ - Γ’ βραβείο της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων (1993).
- ΟΡΑΜΑΤΑ Ιστορικοθρησκευτικό πεζογράφημα, 2006
- Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΠΑΠΑ ΣΤΟ ΜΑΝΙΑΚΙ - Ιστορικό μυθιστόρημα, (2009)
- ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, Πραγματεία 2015
- FALLMERAYER J.-Ph., Η σκοτεινή ζωή ενός ρατσιστή και απατεώνα (Ιστορικοπολιτική Πραγματεία). Κυκλοφορεί σε έντυπη μορφή από τον Ιανουάριο του 2024 και ταυτόχρονα, σε ηλεκτρονική έκδοση, στα αγγλικά, από την ΑΜΑΖΟΝ.
