Ελλιπέστατη η ελληνική παρουσία στα προβλήματα της Βορείου Ηπείρου
Ένα σύνηθες και παγιωμένο φαινόμενο στα θέματα που αφορούν τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό, δεν είναι άλλο από εκείνο της αδιαφορίας. Συνεπώς, υπό τις παρούσες συνθήκες η παγίωση των δυσκολιών είναι μονόδρομος. Πράγμα που ολοένα και ενδυναμώνει την αβεβαιότητα των μόνιμων κατοίκων του χώρου μας.
Δυστυχώς οι μεμονωμένες «αναλαμπές» υποστήριξης από διάφορους φορείς της Ελλάδος δεν μπορούν να δράσουν καταλυτικά στην επανάκτηση της αξιοπιστίας τους απέναντι στους Βορειοηπειρώτες. Κι αυτό διότι υπάρχουν μεγάλα διαστήματα πλήρους παραμέλησης της κοινότητας.
Ασφαλώς και η επίσημη ελληνική πολιτεία έχει τον τρόπο να γνωρίσει από κοντά την όλη κατάσταση, αλλά φαίνεται πως η δική μας ανεκτικότητα στις καταπατήσεις των εθνικών – ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εκφράζει μια περίπλοκη φοβία ως προς την γνωστοποίησή τους. Οι τοπικοί ιθύνοντες των δύο ελληνικών – ομογενειακών δήμων και όχι μόνο, είναι υποχρεωμένοι να θέτουν καθημερινά όλα τα θέματα των δημοτών τους υπό πλήρη διαφάνεια.
Προεκλογικές υποσχέσεις, ηγετικές θέσεις, εφήμερες λύσεις και ένα σωρό άλλα πράγματα, έρχονται να καθησυχάσουν μονομερώς τους ντόπιους Έλληνες. Με μια τάξη επιδεικτικών «αρχόντων», να προσπαθεί να πείσει τον μέσο Βορειοηπειρώτη πως όλα βαίνουν καλώς, χωρίς όμως να εξηγεί τον τρόπο.
Ήδη το ενεργό δυναμικό του τόπου επιθυμεί διακαώς να εγκαταλείψει τις πατρογονικές μας εστίες ή αδυνατεί να προσδιορίσει το κίνητρο που θα ενισχύσει τη θέλησή του για μόνιμη παραμονή. Κανένας νοήμων νέος δεν επιθυμεί να γίνει κομματικό φερέφωνο, να «χρωματιστεί» πολιτικά, να απαρνηθεί την καταγωγή του, μόνο και μόνο για να του παρασχεθεί μια θέση εργασίας που μετά βίας θα του εξασφαλίσει τα προς το ζην.
Επομένως η Ελλάδα αντί να επιμείνει στην υποστήριξη της νεότητας και στην περίθαλψη του γήρατος, καλλιεργεί με τον τρόπο της τη φυγή και την ένδεια. Αφήνει βορά στις ορέξεις αλλότριων ηγετών τους ομοεθνείς της, επιμένοντας στην αποστασία.
Με το να χαρακτηρίζονται «ακραίοι» ή «υπερβολικοί» οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες, το μόνο που επιτυγχάνεται, είναι η άτοπη αντιδραστικότητα και η καπήλευση της φωνής τους. Όταν ως μόνο κριτήριο πίεσης τίθεται η ένταξη της Αλβανίας στην Ε.Ε. και τίποτε άλλο, τότε διαφαίνεται έντονα η επιθυμία της μητέρας – Ελλάδας να εγκαταλείψουμε μόνιμα τη γη μας.
Μια προτεινόμενη λύση ως προς την ελληνική πλευρά, είναι η επιμονή της στην συνεχή και αμερόληπτη ενημέρωση των προβλημάτων μας, χωρίς «διαμεσολαβητές».
Αναμένουμε μια πραγματικά ανθρωπιστική – εθνική αντιμετώπιση!
Αδέσμευτος Βορειοηπειρώτης
