ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΧΤΙΣΤΕΣ...
Ἐμεῖς οἱ χτίστες τῶν μουγγῶν ἐρώτων τῶν σκληρῶν,
δὲν πᾶμε ἐμεῖς γιὰ τὸ φιλί, δὲν πᾶμε γιὰ τὸ γέλοιο·
γιὰ τὰ καρφιὰ ποὺ μάτωσαν στὶς ἄκριες τῶν σταυρῶν
ἕνα βαρὺ σηκώνομε ἀπὸ ἐντολὲς Βαγγέλιο.
Τὴ γλύκα βαρεθήκαμε τῶν ἥσυχων ὡρῶν,
ὁ Ἀπρίλης εἶναι πίσω μας, βγήκαμε ἀπ' τὸ λιμάνι
κι ἀδειάσαμε στὰ κύματα, βορὰ τῶν χαλασμῶν,
τὸ βιὸς ποὺ στοργικὰ ἡ ζωὴ δῶρο μᾶς εἶχε κάνει.
Μακριὰ ἀπ' τὴ γῆ πλανιόμαστε στὴν ἅπλα τῶν Ὠκεανῶν...
Καὶ στὴ νυχτιάτικη σιωπὴ τῆς μοναξιᾶς, δὲ μένει,
σ' ἐμᾶς τοὺς χτίστες τῶν σκληρῶν ἐρώτων τῶν μουγγῶν,
παρὰ ἕνα φῶς, τ' ἄϋλο φῶς, μακριά, ποὺ δὲν πεθαίνει.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΑΤΣΟΣ
Πηγή: «Νέα Εστία», τχ. 601, 1952
Ἑλλήνων Φῶς
