ΕΝ ΑΝΘΟΣ

Καὶ στὴν Ἀκρόπολη, στὸ βράχο
        τὸν ἱερὸ
ἕν ἄνθος φύτρωσε μονάχο
        χλωρὸ χλωρό.

Ἕν ἄνθος ὅμοιο μὲ ἀνεμώνη
        περαστική,
ἀθώρητο σ' ὅποιον σιμώνει
        στὰ ὕψη ἐκεῖ.

Τὰ μάτια ἀνοίγοντ' ἐκεῖ πέρα
        καθὼς βρεθοῦν,
καὶ μὲ τὸν ξάστερον αἰθέρα
        σμίγουν, μεθοῦν.

Ἐκεῖ θαμπώνουνε τὰ μάτια
        σκόρπια μπροστὰ
καμένα λείψανα, κομμάτια
        λαχταριστά.

Κ' ἡ φαντασία ἀμέσως βλέπει
        ἡ μαγικὴ
γυμνὴ καὶ δίχως καμιὰ σκέπη
        ἀπάνου ἐκεῖ

τὴν Ὀμορφιά, ποὺ τρισμεγάλη,
        παντοτεινή,
μέσ' ἀπ' τὸ μάρμαρο προβάλλει
        καὶ δὲν πονεῖ.

Καὶ κάθεται σὲ δόξας θρόνο,
        καὶ δὲ γελᾷ,
δὲν κλαίει καὶ δὲν πλανᾷ, καὶ μόνο
        φεγγοβολᾷ!

Καὶ στὴν Ἀκρόπολη, στὸ βράχο
        τὸν ἱερὸ
ξανοίγω τἄνθος τὸ μονάχο 
        καὶ τὸ ρωτῶ:

—Ἄνθος, ποὺ μοιάζεις μὲ ἀνεμώνη
        περαστική,
ποιά μοῖρα σ' ἔρριξε ἐδῶ, μόνη
        καὶ φτωχική;

Ἐδῶ ἀπὸ τἄστρα ἡ Τέχνη φτάνει,
        καὶ λάμπει ἡ γῆ,
κ' ἔπλασε ἡ Φύση ἐσὲ βοτάνι
        γιὰ μιὰν αὐγή.

Ἐδῶ δὲν ἔρχεται ἡ παρθένα
        ἡ γελαστὴ
γιὰ νὰ σὲ κόψῃ καὶ μ' ἐσένα
        νὰ στολιστῇ.

Ἐδῶ μ' εὐλάβεια καὶ τὸ ἀγέρι
        μόλις φυσᾷ·
ποτὲ σ' ἐσὲ δὲν ἔχει φέρει
        λόγια χρυσά,

γλυκὰ φιλιὰ ἀπὸ τὰ ταιράκια
        κι ἀπὸ Ὀμορφιές·
δὲν ἔχεις ἄλλα λουλουδάκια
        γιὰ συντροφιές.

Ὁ Παρθενώνας μὲ φεγγάρι
        τὴ νύχτα ἐδῶ
νικάει στὴ δόξα καὶ στὴ χάρη
        τὸν οὐρανό.

Κ' οἱ ἕξι ἀλύγιστες Παρθένες
        στέκουν κι αὐτὲς
λαμπρόστηθες καὶ λαβωμένες
        καὶ λατρευτές.

Κι ἀγάλματα, πέτρες, κολῶνες
        χωρὶς χαρὰ
σκόρπια τὰ βλέπουν οἱ αἰῶνες
        καὶ παγερά.

Σμίγουν ἐδῶ θεοὶ καὶ χρόνοι
        παλιοί, χρυσοί.
Ἐδῶ, φτωχή, κρυφὴ ἀνεμώνη,
        τί θὲς ἐσύ;—

Καὶ στὴν Ἀκρόπολη, στὸ βράχο
        δειλὰ δειλὰ
μὲ βλέπει τἄνθος τὸ μονάχο
        καὶ μοῦ μιλᾷ:

—Ἐγὼ εἶμαι τἄνθος τὸ παρθένο
        καὶ τὸ κρυφό·
ἀπὸ τὸν κόσμο μακρυσμένο
        τὸ φῶς ρουφῶ.

Κι ἀνθῶ καὶ χαίρομαι τὰ κάλλη
        ποὺ ἔχ' ἡ ζωὴ
μακριὰ ἀπ' τὰ πλήθη κι ἀπ' τὴ ζάλη
        κι ἀπ' τὴ βοή.

Κι ἀπὸ τοῦ κάμπου τἄνθη τἄλλα
        στέκω μακριά,
δειλό, λιγόζωο, μιὰ στάλα,
        μέσ' στὴ σκιά.

Μέσ' στὴ σκιὰ ποὺ ρίχνει ἐμπρός μου
        μιὰ πέτρα ἁπλῆ
ξεχνῶ τὴν ψεύτικη τοῦ κόσμου
        φεγγοβολή.

Κι ἀγνώριστο, κι ἀχνό, μιὰ στάλα,—
        ζῶ ταιριαστὰ
μὲ τὰ λαμπρά, μὲ τὰ μεγάλα,
        μὲ τἀκουστά.

Γιατὶ στὸν κόσμο εἶναι ζευγάρι
        χαρὰ τοῦ νοῦ
καὶ ἡ δόξα τοῦ τρανοῦ κ' ἡ χάρη
        τοῦ ταπεινοῦ.

Γιατὶ στὸν κόσμο—ἄκου καὶ τἄλλο—
        καὶ στὸν καιρὸ
δὲν εἶναι τίποτε μεγάλο,
        οὔτε μικρό.

Γιατὶ σὰν τἄστρο φῶς ἀφίνει
        καὶ τὸ ξανθὸ
τἄνθος, γιατὶ καὶ τἄστρο σβύνει
        σὰν τὸν ἀνθό.

Κι ὁ Παρθενώνας φεγγοβόλος
        ποὺ ἐδῶ θωρῶ
ἐρείπιον εἶναι, ἐρείπιον ὅλος
        λυπητερό.

Ἐνῷ σ' ἐμένα φτωχὰ νιάτα,
        διαβατικά,
ὅλα εἶν' ἀπείραχτα, δροσάτα,
        κι ἁρμονικά.

Ἐγὼ εἶμαι τἄνθος ποὺ κρυμμένο,
        τρεμουλιαστό,
μὲ δροσοδάκρυα ραντισμένο
        καὶ γελαστό,

μέσα στὰ κάλλη, στὴ γαλήνη
        τὴ ζωντανὴ
ποὺ ἡ Τέχνη ἁπλώνει καὶ ποὺ ἀφίνει
        παντοτεινή,

σκορπίζω μιὰν ἀνατριχίλα,
        μιὰ νέα ζωή,
σὰ μοῦ χαϊδεύει τἀχνὰ φύλλα
        αὔρας πνοή.

Καὶ τὰ λιθάρια τἀκουσμένα
        καὶ τὰ παλιὰ
νομίζεις παίρνουν κι ἀπὸ μένα
        φεγγοβολιά.

Καὶ κοίτα! καθεμιὰ Καρυᾶτις
        ποὺ καρτερεῖ
καὶ στέκει μὲ τὴν ὀμορφιά της
        τὴ λαμπερὴ

καὶ τίποτε δὲν ἔχει πλάνο
        κι ἀνθρωπινό,
μοῦ φανερώνει, πρὶν πεθάνω, 
        τὸν οὐρανό.

Καὶ κοίτα! καθεμιὰ Καρυᾶτις
        γλυκὰ γλυκὰ
θαρρῶ μὲ βλέπει στὰ ὄνειρά της
        τὰ μυστικά.

Ἐδῶ στὴ δόξα τῶν αἰώνων,
        στὸ φῶς τοῦ νοῦ,
ποὺ στέκεις ἡ Ὀμορφιὰ σὲ θρόνον,
        ἄστρο οὐρανοῦ,

ἐδῶ στὴν ἔρμη ἀθανασία,
        εἶμαι ἡ καρδιά,
ἡ νιότ' ἡ ἀγάπη κ' ἡ θυσία,
        καὶ ἡ μυρουδιὰ

κάποιας παράδεισος· μαζί σου
        μὲ δένει τί;
τί ἄλλο ἀκόμα;—Εἶμαι ἡ ψυχή σου,
        Ποιητή!

Πηγή: Κ. Παλαμᾶ, Ἅπαντα, Τόμος A΄. Γ΄ ΕΚΔΟΣΗ, ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ (ΜΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ)

Φωτογραφία: Micromeria acropolitana

Ἑλλήνων Φῶς