Ένας φόβος που… συνεχίζει να φυλάει τα έρμα…
του Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας
Νέα αναβολή λοιπόν σημειώθηκε προ ολίγων ημερών στην προαναγγελθείσα συμφωνία με τους εκπροσώπους της Ψευτομακεδονίας, καθώς στην πράξη διαψεύστηκε το κατά κόρον λεγόμενο ότι αν η διαπραγμάτευση έφευγε από το επίπεδο Υπουργών των Εξωτερικών και έφτανε πια σε επίπεδο Τσίπρα-Ζάεφ, αυτό θα σήμαινε ότι η τελική συμφωνία θα ήταν σχεδόν βέβαιη. Έκπληξη ίσως για κάποιους η νέα αυτή καθυστέρηση. Για εμάς όμως όχι και τόσο.
Γνωρίζουμε βέβαια πολύ καλά ποιες είναι οι προσωπικές απόψεις του χυδαίου απατεώνα που παριστάνει τον ημέτερο πρωθυπουργό και ποιος ακριβώς είναι ο… πατριωτισμός τόσο του ίδιου όσο και όλης της κομπλεξικής αντίχριστης και μισελληνικής συμμορίας του. Τα γνωρίζουμε όλα αυτά τόσο καλά, ώστε να μην έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι όχι μόνο άνευ ενδοιασμών, αλλά και με παράφορο ενθουσιασμό θα παρέδιδαν γη και ύδωρ στους σφετεριστές, εκχωρώντας και το όνομα «Μακεδονία» (σκέτο βεβαίως και χωρίς καν προσδιοριστικά) και οτιδήποτε άλλο θα ήθελαν οι προκλητικοί πλαστογράφοι γείτονες. Τι λοιπόν συγκρατεί αυτά τα αδίστακτα καθάρματα (ενώ π.χ. βλέπουμε ότι τίποτε απολύτως δεν τα συγκρατεί στο να περνούν απανωτά μέσα στο Κιναιδοβούλιο της καταισχύνης όλα τα νεοταξίτικα νομοσχέδια θεσμοθέτησης της κάθε ανωμαλίας);
Είναι σαφές πως αυτό οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στη δυναμική και τη λαοπλημμύρα των δύο συλλαλητηρίων. Όσο κι αν αρνούνται πεισματικά να το ομολογήσουν, εκείνος ο πανικός τους δεν μπορεί να ξεχάστηκε. Και όσο και αν το παίζουν υπεράνω μέσα στη φασιστικά προκλητική τους οίηση, είναι αδύνατο να μην περνάει από το μυαλό τους τι μπορεί να συμβεί, αν τολμήσουν να κατεβάσουν στη Βουλή κάποια συμφωνία εσχάτης προδοσίας. Άλλωστε, και να ήθελε να το ξεχάσει ο σπιθαμιαίος αλήτης που υποδύεται τον πρωθυπουργό, η νέα πρόσφατη ξεκάθαρη προειδοποίηση των Παμμακεδονικών του το υπενθύμισε.
Ενδεικτικά όλα αυτά του πόση αξία μπορεί να έχει η λαϊκή αντίδραση (ακόμη και η ειρηνική, αρκεί να είναι μαζική, αποφασιστική και αρκούντως… απειλητική). Καταθλιπτικό βέβαια εν μέρει το συμπέρασμα, καθώς πιστοποιεί πόσες ευκαιρίες έχουμε χάσει μέχρι σήμερα ως λαός και πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα αν παρόμοιες, σκληρές και αποφασιστικές αντιδράσεις ευρείας συμμετοχής είχαν πραγματοποιηθεί και σε άλλα θέματα απέναντι στους φασιστοειδείς νεοταξίτες λύκους με την ψευτοπροοδευτική προβιά. Ευοίωνο κι ελπιδοφόρο ωστόσο κατά το υπόλοιπο μέρος, γιατί δείχνει πως έστω και την εσχάτη ώρα, έστω και για ένα μείζον θέμα εθνικό (μια που τα βαθύτερα πνευματικά τα έχουμε υποτιμήσει), έχει τεράστια σημασία η μαζική κι ανένδοτη αντίσταση. Δεν είναι αργά. Και ποιος ξέρει, ίσως πράγματι να μας σώσει τελικά όντως η Μακεδονία, όπως έλεγε κάποτε και ο Ίων Δραγούμης. Υπό την έννοια, προσθέτουμε εμείς, ότι μπορεί να αποτελέσει θρυαλλίδα ξεσηκωμού, να ξεπεράσει επιτέλους το σημείο βρασμού αυτής της γενικά παθητικής και τόσα πολλά ανεχόμενης κοινωνίας - και στη συνέχεια ίσως να τα φέρει έτσι ο Θεός που αυτή η αντίδραση να επεκταθεί και στα άλλα.
Ανεξάρτητα πάντως από τι θα γίνει μελλοντικά, επί του παρόντος θέματος (δηλαδή του προβλήματος με τα Σκόπια), είναι βέβαιο πως και το σημείο βρασμού έχει πλέον υπερκαλυφθεί και ο κόσμος είναι αποφασισμένος αυτό που έδειξε στα δύο μεγάλα συλλαλητήρια, να το συνεχίσει. Ας μη νομίζουν συνεπώς τα ανθρωποκνώδαλα της εξουσίας ότι με τερτίπια, καθυστερήσεις, κατενάτσιο και μπακαλίστικη κοπτοραπτική θα φέρουν έστω και πιο… light συμφωνία στο καθ’ ημάς Κυνοβούλιο. Ευτυχώς ή δυστυχώς για κάποιους, όρος «ολίγον εσχάτη προδοσία» δεν υφίσταται ούτε σημασιολογικά, αλλά ούτε και νομικά. Καλό είναι λοιπόν να θυμούνται ότι τίποτε που να θυμίζει τη λέξη «Μακεδονία» (ούτε στα αγγλικά, ούτε στα ψευτομακεδονέζικα, ούτε στα… σουαχίλι) δεν θα γίνει αποδεκτό από κανένα μας. Αν το τολμήσουν, ας αρχίσουν να σχηματοποιούν λίγο πιο ολοκληρωμένα τη σκέψη που αποκλείεται να μην περνάει ενίοτε από τον άθλιο εθνομηδενιστικό εγκέφαλό τους. Ότι δηλαδή η επόμενη μεγάλη λαοσύναξη που θα γίνει στο Σύνταγμα, θα είναι πρωτοφανώς κοσμοϊστορική. Και τη φορά αυτή δεν θα γίνει με ντουντούκες και συνθήματα, αλλά με πέτρες, όπλα και καδρόνια. Και με εισβολή στον εκφυλισμένο…ναό (όπως τολμούν ακόμη και τον αποκαλούν) όχι της δημοκρατίας, αλλά της νεοταξίτικης και νεοεποχίτικης διαστροφής και προδοσίας.
Και αυτό φυσικά δεν είναι απειλή. Είναι υπόσχεση…
Ἀναδημοσίευση ἀπό: Κατάνυξις
