I) Ετοιμαστείτε να επιτελέσετε το ανθρωπιστικό σας καθήκον II) Κρυπτόμενοι πίσω από φουστάνια III) Εσωτερικό σάπισμα και εξωτερική συνθηκολόγηση. Μια πορεία IV) Από το 2006 στο 2016. Συνήθεια της κατάπτωσης, ανοχή απέναντι στην παρακμή και αποσύνθεση.
I
Τα επόμενα οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στις παρατηρήσεις που έχουν γίνει εδώ και εδώ.
Όσες και όσοι, πρώτον, ενστερνίστηκαν μια γλώσσα αφάνταστα ηγεμονική και υποκριτική μετατρέποντας σχέσεις ισχύος και κυριαρχίας σε ανθρωπιστικού χαρακτήρα σχέσεις, απο-πολιτικοποιώντας το μεταναστευτικό-προσφυγικό και μη αναδεικνύοντας την εργαλειοποίηση του (όπως συνέβη και στην περίπτωση κατασκευής της «κοινής γνώμης» με τον πνιγμό του μικρού παιδιού), δεύτερον, ενέπλεξαν τον ανθρωπισμό σε ζητήματα κυριαρχίας, ισχύος, διακρατικών σχέσεων και εξουσίας, τρίτον, ενστερνίστηκαν την αγαπησιάρικη και ανθρωπιστική αφήγηση για όσα συμβαίνουν στο Αιγαίο, δηλαδή την αναθεωρητική αφήγηση της Άγκυρας για το καθεστώς του ανατολικού Αιγαίου (χρησιμοποιώντας τους μετανάστες και τους πρόσφυγες ως γεωπολιτικά και διπλωματικά πιόνια) και τέταρτον, νομιμοποιήσαν την αθλιότητα της κυβέρνησης και της πλειονότητας του πολιτικού συστήματος να συνδέσει τα «μνημόνια» και το χρέος με το μεταναστευτικό-προσφυγικό (ή την εξωτερική πολιτική με την αξιολόγηση), ας ετοιμάζονται να «ενσωματώσουν» από διακόσιες χιλιάδες (200.000) μέχρι μισό εκατομμύριο (500.000) πρόσφυγες και μετανάστες - την ίδια στιγμή που έχουν πάνω από ένα εκατομμύριο ανέργους -, επιτελώντας το ανθρωπιστικό τους καθήκον.
Επίσης, ας ετοιμαστούμε, όλοι μας, αυτοί που σήμερα κλείνουν τα σύνορα τους φανερώνοντας την ουσία του πολυδιαφημισμένου «ανθρωπισμού» τους, αύριο να μας ασκήσουν δριμύτατη κριτική «ανθρωπιστικού» χαρακτήρα για τον τρόπο που θα συμπεριφερόμαστε ως κοινωνία και ως πολιτεία στους μετανάστες και στους πρόσφυγες. Οι εκδηλώσεις υπερ-ευαισθησίας θα είναι χειμαρρώδεις. Και βεβαίως, αφού θα βρισκόμαστε υπό την εποπτεία τους και με τα «λεφτά τους» και την «ανθρωπιστική τους βοήθεια» θα συντηρούμε τους «διαμένοντες» στη χώρα, γιατί να μην απαιτούν ιδανικές συνθήκες εγκατάστασης και αφομοίωσης, κατηγορώντας σε κάθε ευκαιρία τις κυβερνήσεις για ανοργανωσιά και τους Έλληνες για ρατσισμό; Στο πλευρό τους θα έχουν τα τοπικά τους παραρτήματα, τους ευρωλαϊκιστές και τους αντιδραστικούς ψευδορεαλιστές, οι οποίοι με κάποιο τρόπο θα καταφέρουν να παρουσιάσουν, για μια ακόμη φορά, ως καθαγιασμένο και άγιο το ευρωπαϊκο πεδίο και τους «Ευρωπαίους» και άθλιο και απεχθές το εθνικό πεδίο και τους «μη Ευρωπαίους» (Έλληνες).
Η ευρωπαϊκή αποζημίωση για τον εγκλωβισμό μεταναστών στην Ελλάδα νομιμοποιεί την απομόνωση της χώρας και αποτελεί συνέχεια του καθεστώτος εξαίρεσης και αποκλεισμού που έχει επιβληθεί στο οικονομικό επίπεδο, εντός της Ευρωζώνης. Η μετατροπή της Ελλάδας σε «νεκρό σημείο», σε πεδίο εξωτερίκευσης της πίεσης που νιώθουν στο εσωτερικό τους πολλά ευρωπαϊκά καθεστώτα σε σχέση με το προσφυγικό-μεταναστευτικό, και σε καταυλισμό, χωματερή, μετα-κυρίαρχο σουρωτήρι ή σε Guantánamo Bay της Ευρώπης, παράλληλα με τον περιορισμό της κυριαρχίας της, αποτελεί το επόμενο στάδιο της ευρωπαϊκής απομόνωσης της Ελλάδας. Η εξέλιξη αυτή αποτελεί συνέχεια και αποκορύφωση της κατάστασης που ξεκίνησε με την οικονομική διαχείριση της κρίσης και το ύψωμα των οικονομικών «φραχτών» προς αποκλεισμό και απομόνωση της - «μολυσμένης» - Ελλάδας. Καυτηριάστηκε και απομονώθηκε το άκρο οικονομικά. Το ίδιο συμβαίνει, τώρα, σε επίπεδο ασφαλείας. Παλιότερα η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε - ή «στηρίχθηκε» - προκειμένου να μην κλονιστούν οικονομικά συστήματα. Τώρα θα «στηριχθεί», δηλαδή θα χρησιμοποιηθεί - προσφέροντας η ίδια «παροχή υπηρεσιών» - προκειμένου να μην κλονιστούν πολιτικά συστήματα.
Άλλωστε το έχουν δηλώσει δημόσια οι ευρωγενίτσαροι: ''Τουλάχιστον, η Ελλάδα αν καεί, να καεί για να υπάρξει μια συνοχή και μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη'' (2011). ''Πάση θυσία''.
Και σε χωνευτήρι - όχι «λαών και πολιτισμών» αλλά - μιας άθλιας χυλοποιημένης και υποβαθμισμένης κουλτούρας θα μετατραπείς. Και θα παζαρευτείς ως χώρα. Και ρατσιστής θα γίνεις. Και θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο θα έχεις. Και σε απομόνωση και καραντίνα θα βρίσκεσαι. Και θα τους γλύφεις ενώ θα τρως τα σωθικά σου. Και θα πεις και ευχαριστώ.
II
Περνάμε σε άλλον πλανήτη. Αυτόν του κομματισμού και του πέρα βρέχει. Προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς θέλει ο κ. Μητσοτάκης. Τι ουσιωδώς διαφορετικό προτείνει ή θέλει; Τόσο για το μεταναστευτικό-προσφυγικό όσο και για τις σχέσεις με την Τουρκία. Έχει κάποιο διαυγές και διαφοροποιημένο πλάνο να παρουσιάσει; Τίποτα ουσιωδώς διαφορετικό δεν προτείνει. Απλά λέει πράγματα για να περνάει η ώρα, εφόσον έμαθε από τις επαφές του με τη Γερμανία πως «είναι νωρίς».
Η Νέα Δημοκρατία του κ. Μητσοτάκη (κ. του κ. Άδωνι) επέλεξε να κρύψει πίσω από τα φουστάνια της κ. Χριστοδουλοπούλου τις σχέσεις, πρώτον, Γερμανίας και Τουρκίας (και Η.Π.Α), δεύτερον, τις ΕυρωΤουρκικές σχέσεις και τη διαχείριση του μεταναστευτικού-προσφυγικού ως διαπραγματευτικού εργαλείου της Τουρκίας για τις προηγούμενες, και τρίτον, τις αξιώσεις της Τουρκίας στο ανατολικό Αιγαίο. Ούτε τη λέξη Γερμανία ξεστόμισαν, ούτε τη λέξη Τουρκία. Επέλεξαν ως κόμμα να κρυφτούν πίσω από τα φουστάνια της κ. Χριστοδουλοπούλου.
Κατά τα λοιπά, ο Συ.Ριζ.Α αναλώνεται σε ανούσιες ανακοινώσεις (εκεί την έχουν βρει τη καραμέλα: η ακροδεξιά πάει με όλα, είναι σαν την κόκα κόλα. Πας μη Συ.Ριζ.Αίος ακροδεξιός) και ο αρχηγός της Ν.Δ κάνει σχόλια για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια! Πόσο πιο κάτω... Ο ανεύθυνος μικρο-κομματισμός σε όλο του το μεγαλείο.
III
Με το μεταναστευτικό το πλαίσιο του Ελσίνκι, το οποίο είχε χαιρετιστεί ως κατεξοχήν παράδειγμα διπλωματικού statesmanship, εκπίπτει πια 17 χρόνια μετά στο επίπεδο της φαρσοκωμωδίας.
Η λογική της επίλυσης προβλημάτων με την Τουρκία μέσω της συνεργασίας μπορεί με τις τότε συνθήκες να είχε κάποια βάση. Από την άλλη, μια τίμια αποτίμηση θα πρέπει να δώσει και ένα point στους τότε λοιδορούμενους 'υπερπατριώτες'. Είχαν προβλέψει ότι η από κοινού διαχείριση μεταξύ μιας μικρής, δημογραφικά συρρικνούμενης και πολλαπλά εξαρτώμενης χώρας με μια περιφερειακή δύναμη με αυξανόμενο πληθυσμό και πολλαπλά συμπλέγματα (αυτοκρατορικά και εθνικιστικά) δεν μπορούσε να καταλήξει σε τίποτα λιγότερο από την απορρόφηση και εκμηδενισμό (πολιτιστικό και ψυχολογικό πάνω από όλα) του μικρού από τον μεγάλο.
Επί 10 χρόνια οι ελληνοτουρκικές σχέσεις διήλθαν ραγδαία όλες τις διαβαθμίσεις του γκροτέσκου, από τα ζεϊμπέκικα του ΓΑΠ στις κουμπαριές του Κωστάκη. Κατόπιν ανέλαβε δράση ο μπαρμπα-Αχμέτ που πρώτος κατάλαβε ότι απέναντί του έχει την συμμορία του Δε Κόπανοι και όχι σοβαρό κράτος, και ότι επομένως δεν υπάρχουν όρια στο τρολάρισμα που μπορεί να επιτύχει στις πλάτες των ραγιάδων.
Από τον Δρούτσα που πανηγύριζε τα καλάθια του Τούρκογλου στο Μουντομπάσκετ το 2010 μας έφτασε στην ιλαροτραγωδία της Σμύρνης: σαν να είμαστε ο χαφιές της Τουρκίας στην Ευρώπη, ο Έλληνας πρωθυπουργός έσπευσε να δώσει συγχαρητήρια στην Τουρκία για την στάση της στην Σύνοδο. Χαρακτήρισε την πόλη-σύμβολο του ξεριζωμού του Ελληνισμού πόλη-παράδειγμα της ανεκτικότητας (!) και είπε ότι το casus belli υπάρχει από την δεκαετία του '60 (!!!).
Ο Νταβούτογλου έβαλε τον αριστερό (!) Τσίπρα να μοιράζει τριαντάφυλλα σε δημοσιογράφους δυο μέρες αφότου ο Ερντογάν έκλεισε την Ζαμάν. Τον αναγόρευσαν επίτιμο διδάκτορα σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Όλα επισφραγισμένα με το χαμόγελο του βλάκα που άγεται και φέρεται χαρούμενος μόνο και μόνο επειδή του δίνουν σημασία. Μια ολόκληρη χώρα έγινε στα χέρια του Νταβούτογλου σκετς των Μόντι Πάιθον.
Κάποιοι θα πουν ότι φταίει η ποιότητα της σημερινής κυβέρνησης ή οι συνθήκες που δημιουργεί το μεταναστευτικό. Η αποσύνθεση όμως είναι τέτοια που δεν μπορεί να αποδοθεί σε συγκυριακούς παράγοντες. Ούτε είναι ο Τσίπρας μια παρέκκλιση ή μια πρόσκαιρη επιδείνωση. Είναι η συνεπής ολοκλήρωση μιας διαδικασίας σχεδόν γραμμικής, κατά την οποία το εσωτερικό σάπισμα και η εξωτερική συνθηκολόγηση πορεύτηκαν χέρι-χέρι και αλληλοτροφοδοτήθηκαν.
IV
Το 2006, γνωστός δημοσιογράφος, έλεγε τα εξής: ''Η εικόνα που υπάρχει είναι, ότι σε μια ελληνική κοινωνία όπου έχουν φθαρεί τα πάντα, έχει φθαρεί η εμπιστοσύνη απέναντι στην πολιτική και στους πολιτικούς, η εμπιστοσύνη απέναντι στα μέσα ενημέρωσης και στους δημοσιογράφους, η εμπιστοσύνη απέναντι στο κράτος και στους λειτουργούς του, εσχάτως, η εμπιστοσύνη απέναντι στη δικαιοσύνη και στους λειτουργούς της, τώρα, φθείρεται και η εμπιστοσύνη απέναντι στην εκκλησιά, το πνευματικό καταφύγιο και τους ιερείς... Ένας φίλος μου, λέει, ότι αυτή είναι η εικόνα μιας άγριας Ελλάδας, στην οποία δεν έχεις που να ακουμπήσεις, διότι όλα έχουν ευτελισθεί, όλα έχουν υποστεί μείωση αξιοπιστίας, μείωση κύρους''.
Αυτά πριν από μια δεκαετία. Το έγραψα πρόσφατα. Ας το επαναλάβω. Πριν από την επίσημη έναρξη της οικονομικής κρίσης είχε προηγηθεί κρίση διακυβέρνησης, κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς και κρίση κοινωνικής τους νομιμοποίησης.
Κάντε μια αναδρομή προκειμένου να θυμηθείτε τι έχει συμβεί στην Ελλάδα τα τελευταία δέκα-δεκαπέντε χρόνια. Η συνήθεια της σήψης και η ολοένα εντονότερη βύθιση στο βούρκο, η νοοτροπία του λιγότερο κακού, η ανοχή απέναντι στην παρακμή και την αποσύνθεση έχει διάρκεια, δεν είναι πρόσφατη. Βρείτε φωτογραφίες, βίντεο, εικόνες και κείμενα, από την τελευταία δεκαπενταετία. Συνειδητοποιήστε την πορεία της κατάπτωσης και της αποσύνθεσης. Θυμηθείτε. Αντισταθείτε.
Μην έχετε αυταπάτες. Δεν υπάρχει πάτος.
Σημειώσεις
(-) Από το 2009 μάλιστα, έχουμε και μια απίστευτης κλίμακας, έντασης και χυδαιότητας, επίθεση από τα πάνω προς τα κάτω. Ένα λυσσαλέο και μανιώδες μίσος και έναν ωκεανό ελιτίστικης οχετολογίας.
(-) Αποτελεί κυριολεκτικά θαύμα, που η ελληνική κοινωνία ενώ είναι γυμνή και μόνη, δίχως δικαιοσύνη, θεσμική προστασία, εμπιστοσύνη σε θεσμούς και πολιτικούς, δίχως ελίτ, διανόηση και ηγεσίες, δεν έχει γίνει ανθρωποφαγική. Μέχρι στιγμής.
(-) Δεν είναι ανάγκη να επενδύουμε με όμορφα λόγια και ιδέες το γεγονός πως στον ευρωπαϊκό καταμερισμό καταλαμβανουμε τη θέση της περιφερειακής χωματερής, του απομονωμένου κέντρου κράτησης ή του Guantánamo Bay της Ευρώπης (παράλληλα με τη μεταβολή μας σε έθνος ανάδελφο, έθνος παρία εντός της Ε.Ε).
(-) Προϋπόθεση της εκποίησης και της οικειοποίησης των πάντων, αποτελεί η διάλυση και χυλοποίηση των πάντων.
(-) Ένας ημι-κρατικός δρώντας όπου η εσωτερική οργανωτική δομή του αποσυντίθεται - και εκποιείται - με πρωτοβουλία μίας απονομιμοποιημένης «ηγεσίας», η οποία, συνεχίζοντας το έργο των προηγούμενων και υιοθετώντας τον ρόλο του πολιτικού μαστροπού, παρέδωσε την εθνική εδαφική βάση σε εξω-εθνικά κέντρα λήψης αποφάσεων, μεταβάλλοντας την σε εδαφικό σουρωτήρι (διασπορά, κατακερματισμός και ανεξέλεγκτες δράσεις σε διάφορα σημεία της επικράτειας) και μεταμοντέρα κουρελού γεμάτη μπαλώματα από επικαλυπτόμενες εξουσίες, παράλληλα επίπεδα κυριαρχίας και πολλαπλής αφοσίωσης, όπου κυριαρχούν εθνογραφικά, κοινωνικά και οικονομικά γκέτο. Αυτό είναι το μετα-κυρίαρχο υβριδικό καθεστώς και το μετα-δημοκρατικό πολιτειακό μόρφωμα υπό την ονομασία «Hellenic Republic» το σωτήριο έτος 2016.
Πηγή: Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
