Γαλάζια νἆναι ἡ Λευτεριὰ
Ἔλα ἀητέ μου εἰς τὴν φωλιὰ
τῶν ἀποκρήμνων βράχων,
τῆς ἄγριας ὀμορφιᾶς τῶν δειλινῶν,
ὅπου τὴν εἶχαν ἀγκαλιὰ
τὰ λεύτερα πουλιά.
Μικρὸν ἀετόπουλον κρύβει εἰς τὴν ζεστασιά της,
μὲ πάθος ἀνημέρωτον καὶ τρομερὴν λαχτάρα·
γυμνάζει τὶς φτεροῦγες του,
ψάχνει τὴν λευτεριά του,
τοῦ ἀνέμου τὸν ἐρωτισμόν,
πέρα ἀπὸ τὴν πικρὴν σκλαβιά.
Ἡ νιότη ἁπλώνει τὴν δροσιὰ
ἐπάνω εἰς τὰ φτερά του
καὶ ἡ φωλιὰ ἡ ἀγκαλιὰ
εἶναι ἡ σπίθα ἡ πυρκαϊὰ
ποὺ κτίζει τὴν καρδιά του.
Τὸ βλέμμα του πέταγμα τῆς φύσεως ἄγριον,
ἴδιον μὲ τὸ ἰδικόν σου πατέρα ἀητὲ
καὶ ἡ ὡραία θηλυκιὰ πατρώα του φωλιά,
τὸ αἷμα του ζεσταίνει
καὶ τρόμος μέγας γίνεται,
καθὼς τὰ νύχια του ἁπλώνει.
Μὲ ῥάμφος ὡς τὰ πέτρινα βουνὰ
καὶ στῆθος γρανιτένιον,
ἀετόπουλον γεννήθηκε σὲ τούτην τὴν φωλιά,
ὅπου γαλάζια εἶναι τὰ κλαριὰ
καὶ τὰ φτερά του γράφουν, λευτεριά.
Εἶναι τὸ γέννημα τῆς ἀρετῆς,
τοῦ θήλεος καὶ τῆς ψυχῆς.
Ἔλα πατέρα ἀητὲ εἰς τὴν φωλιὰ
νὰ γίνῃ τ' ἀητόπουλο φωτιά,
ν' ἀνέβῃ εἰς τοῦ ἡλίου τὴν χαρὰ
καὶ ὡς φτερωτὸς αὐτὸς τοῦ κόσμου ἐραστής,
νὰ φέρῃ φῶς καὶ ξαστεριά·
γαλάζιος νἆναι ἐκδικητής,
γαλάζια νἆναι ἡ λευτεριά.
Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
26-4-2011
