ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ…. «ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ»!
άρθρο του Τάσσου Αθανασσόπουλου
αναδημοσιευμένο απο τον λογαριασμό του στο FB
Γίνεται ντόρος ως συνήθως, αλλοίμονο! Σήμερα είναι για το Πολυτεχνείο. Και έχουν λυσσάξει κάποιοι να απαξιώσουν ακόμα μία ημέρα μνήμης. Επειδή ήταν στημένο το παιχνίδι, επειδή η γενιά του Πολυτεχνείου είναι αυτή που τελικά μας βρώμισε τόσο, επειδή…, επειδή…
Λοιπόν ναι, το Πολυτεχνείο ήταν στημένο. Παιχνίδι των Αμερικανών, η συνέχεια του δηλαδή στο πλαίσιο της Χούντας, με μπροστάρηδες αυτή τη φορά τους Άγγλους που είχαν ακόμα ζωντανά τα προσχήματα τους στον τόπο. Ενα ακόμα παιχνίδι των γνωστών Δυνάμεων. Τα παιδιά εκείνα όμως (γιατί παιδιά ήταν όσα το ξεκίνησαν) έδρασαν εκείνα τα βράδια αυθόρμητα, οικειοθελώς, ανενδοίαστα, δίχως να γνωρίζουν σε ποιό πλαίσιο κινούνται, και ποιούς σκοπούς ποιών εξυπηρετούν. Δίχως και να τους νοιάζει όμως! Προσφέροντας εκούσια τους εαυτούς τους θυσία στο δύσμορφο τότε καθεστώς. Σε μια στιγμή μάλιστα που τα ίδια τα Ιωαννιδικά του καθεστώτος παιδιά τα είχαν κάνει πλακάκια με τους Αγγλους και προετοίμαζαν την πτώση του Παπαδόπουλου. Ο οποίος είχε κάνει τον κύκλο του και δεν εξυπηρετούσε πλέον το σύστημα αφού έφτασε να προετοιμάζει μέχρι και… Βουλευτικές εκλογές! Και η Κύπρος ήταν φλέγον θέμα, επείγον, δεν μπορούσε να περιμένει! Το καθεστώς έτρεμε, ψυχορραγούσε! Μόνο όποιος έχει ζήσει τις εποχές εκείνες, ή έχει ζωντανές μνήμες μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος της απόφασης του να συμμετάσχει κανείς σε κάτι το τόσο παράτολμο! Όταν όλοι ήταν παραλυμένοι, και παραδομένοι στο στρατιωτικό καθεστώς.
Μόνο νέοι θα τολμούσαν ως μπροστάρηδες, να παίξουν τη ζωή τους κυριολεκτικά κορώνα-γράμματα για μια ιδέα. Και μάλιστα ιδέα από άγνωστη έως ουτοπική, αφού γι αυτούς η ελευθερία του να εκφραστείς, το κυρίαρχό τους ζητούμενο, ήταν κάτι άγνωστο: 6 χρόνια πριν, πριν δηλαδή επέλθει η δικτατορία, οι νέοι εκείνοι ήσαν δεν ήσαν 10-12 χρονών, και είναι αμφίβολο και το κατά πόσον οι γονείς τους τους παρείχαν άπλετη την ελευθερία του λόγου με τα δεδομένα της τότε εποχής!! Και η ελευθερία του λόγου και της έκφρασης μάλιστα δεν σηματοδοτούσε τότε ούτε κατ’ ιδέα όλα όσα σήμερα νοούμε. Για κάτι άπιαστο δέχτηκαν να παλέψουν οι νέοι εκείνοι: ένα όραμα, μια ιδέα, κάτι ουτοπικό! Δεν το είχαν ζήσει να τους λείψει, δεν το γνώριζαν! Το είχαν ακούσει, διαβάσει κρυφά, οσμιστεί… Και αποφάσισαν να το απαιτήσουν! Με μόνο όπλο την νεανική ορμή και αποκοτιά απέναντι σε στρατιωτικό καθεστώς! ΑΝΗΚΟΥΣΤΟ!
Το κίνημα εκείνο το νεανικό, το ξέσπασμα, δεν μπορεί να αμαυρωθεί με καμμία μετέπειτα κοινωνική ή πολιτική ανέλιξη, ή άλλη απαξίωση. Το τι απέγινε και απέκαμε τελικά το κάθε μέλος εκείνου του ιστορικού «ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ» κανέναν δεν ενδιαφέρει, όταν επιχειρείται η εξέταση της βραδιάς που ξεκίνησε την καμπή της ιστορίας, και των υπολοίπων μέχρι το τέλος του μικρού εκείνου δράματος! Το κίνημα του Πολυτεχνείου, η στάση εκείνη, υπήρξε καθοριστικός κυμματοθραύστης, παρ’ όλη την εκμετάλλευση που υφίστατο. Και το γεγονός ότι εκείνη η γενιά μετέπειτα μοσχαναθράφηκε, και στογγυλοκάθισε σε καρέκλες και μας έπνιξε σε μπόχα, καθόλου δεν μπορεί να αμαυρώσει την στάση των νέων εκείνων των ημερών, όσο κι αν εν πολλοίς πρόκειται για τα ίδια πρόσωπα.
Το Πολυτεχνείο ήταν, είναι και θα παραμείνει στην ιστορία της χώρας μας μια ηρωική σελίδα που θα θυμίζει πως σε κάθε περίπτωση, ακόμα και όταν όσοι οφείλουν να αντιστέκονται θα κοντοστέκονται από φόβο ή βόλεμα, πάντα θα υπάρχουν νέοι ακόμα αβόλευτοι, έτοιμοι να γίνουν προσάναμμα για να ξανανάψει μια φλόγα σβηστή. Και όσο υπάρχουν νέοι τέτοιοι, καμμιά φλόγα δεν μπορεί να θεωρείται σβηστή!
Φωτογραφία: Ο Γιώργος Κηρύκου ανεμίζει την Ελληνική Σημαία στην πύλη του Πολυτεχνείου λίγο πριν την εισβολή του τεθωρακισμένου, από το AlfaVita
