Γιατί μαγαρίζουν τὰ αἱματοβαμμένα χώματα τῆς Μακεδονίας μας;

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

«Ἡ νίκη θὰ εἶναι δική μας, ἂν βασιλεύει τὴν καρδίαν μας, θεὸς ζηλότυπος, μόνο τὸ αἴσθημα τὸ Ἑλληνικὸ»
Ἰωάννης Καποδίστριας

Γιατί ἔρχονται οἱ προδότες στὴν Μακεδονία μας; Γιατί μαγαρίζουν τὰ αἱματοβαμμένα χώματά της; Τί δουλειὰ ἔχουν στὶς παρελάσεις τῶν ἐθνικῶν ἐπετείων, ἀφοῦ ποδοπατοῦν τὴν ἱστορία μας, ἀρνοῦνται ὅλους τοὺς συμβολισμοὺς τῆς γαλανόλευκης καὶ τὶς θεωροῦν «μεταξικὸ κατάλοιπο», ἐθνικιστικὴ ἐκδήλωση. (Στὰ Σκόπια χαρὲς καὶ πανηγύρια, στὴν Μακεδονίας μας ἀρὲς καὶ κατάρες. Τὶς πταίει; ).

Ἦρθε τὶς προάλλες, ἐδῶ στὸ Κιλκίς, ὁ Παππᾶς στὰ πλαίσια προφανῶς τῆς ἐπιχείρησης «ἀντιστροφὴ τοῦ κλίματος» μετὰ τὶς ἐμετικές ὑπογραφὲς-σάβανα τῆς Μακεδονίας μας. (Αὐτὸ τὸ κτητικὸ «μᾶς» δὲν πρέπει νὰ λείπει ἀπὸ τὸ στόμα κανενὸς Ἕλληνα καὶ κυρίως τοὺς φιλογενεῖς δασκάλους. Νὰ διδάξουμε ἐπιτέλους στοὺς μαθητές μας καὶ μία ἄλλη γραμματική, τὴν Γραμματική τοῦ Γένους. Νὰ τοὺς συλλαβίσουμε πρῶτα τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου Παϊσίου, τὸ μάθημα γιὰ τὴν ὑψοποιὸ ταπείνωση. «Κλείνουμε λάθος τὴν ἀντωνυμία. Λέμε ἐγώ, ἐσύ, αὐτός. Νὰ λέμε αὐτός, ἐσὺ καὶ τελευταῖο τὸ ἐγώ». Καὶ στὴ συνέχεια, συνεχίζοντας τὸ μάθημα τῆς Πατριδογνωσίας, νὰ τοὺς ζητήσουμε νὰ ἀπομνημονεύσουν τὸ «Μακεδονία Ξακουστή», τὶς δύο πρῶτες στροφές. Τώρα, γιατί σὲ λίγο καιρὸ θὰ συλλαμβάνονται οἱ δάσκαλοι, ποὺ διαπράττουν τὸ ἀδίκημα τῆς διδασκαλίας περὶ τῆς ἑλληνικότητας τῆς Μακεδονίας καὶ τῆς πίστης στὸν Χριστό).

Ἐπανέρχομαι στὴν ἔλευση Παππᾶ, στὸ Κιλκίς. Τόσα μπλόκα, κλοῦβες καὶ μοτοσυκλέτες, ἀκροβολισμένες μὲς στὴν πόλη, ἔχει νὰ δεῖ τὸ Κιλκὶς ἀπὸ τὰ χρόνια τῆς Κατοχῆς. Μόνο οἱ Γερμανοὶ ἐγκληματίες ἔπαιρναν τέτοια καὶ τόσα μέτρα προφύλαξης. Οἱ ἀστυνομικοὶ ἦταν περισσότεροι ἀπὸ τοὺς κατοίκους ποὺ κυκλοφοροῦσαν στοὺς δρόμους. Τί συνάντησε ὁ Παππᾶς στὸ Κιλκίς; Παγερὴ ἀδιαφορία, ἐχθρότητα, κλειστὰ παραθυρόφυλλα, ἁπλὸ κόσμο ποὺ μουρμούριζε «πότε θὰ γλιτώσουμε ἀπό σᾶς», ὅ,τι συνέβαινε, δηλαδή, τὸ 1941-44. Καὶ ποιά εἶναι ἡ ἐπίσημη κυβερνητικὴ γραμμὴ γιὰ ὅλες αὐτὲς τὶς ἀντιδράσεις τοῦ λαοῦ; Τὰ λόγια τοῦ Τσίπρα στὸν Μακρόν. «Λίγοι ἀκροδεξιοί, περιθωριακοί, λαϊκιστές». Τὰ ἴδια ἐπανέλαβε ὁ Παππᾶς, τὰ ἴδια λένε ὅλοι τους. Παίρνουν γραμμὴ καί… μπαίνουν στὴ γραμμή. Φοβερὸ πράγμα. Πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία μας ποινικοποιεῖται καὶ συκοφαντεῖται ἡ ἄποψη ἑνὸς λαοῦ, ὄχι ἀπὸ ξένους καὶ ἐχθρούς, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν κυβέρνησή του καὶ τὰ ποικιλώνυμα παπαγαλάκια της. (Πρώτη φορὰ τόσοι κατάφρακτοι σωματοφύλακες, δορυφοροῦν πολιτικοὺς στὶς ἐξορμήσεις τους. Ἕνας λόγος ποὺ οἱ ἐγκληματίες ἀποχαλινώθηκαν εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἀπόσπαση χιλιάδων ἀστυνομικῶν στὴν φύλαξη πολιτικῶν. Ἀλλοίμονό μας ἂν ἀρχίσει ὁ Τσίπρας περιοδεύει «γιὰ νὰ ἀντιστρέψει τὸ κλίμα»… Πανηγύρια θὰ στήσουν οἱ κλεφτοκατσικάδες πρωτευούσης καὶ περιχώρων).

Ἀνέφερα γιὰ ὑποδοχὴ πολιτικῶν ἀπὸ τὸν λαὸ καὶ θυμήθηκα τὸν Καποδίστρια. Τούτη τὴν ἐποχὴ ποὺ μᾶς «βρῆκε τὸ κακὸ καὶ θολώνει ὁ νοῦς», ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ ὁ Ἐλύτης, «δυστυχὴς παρηγορία» καὶ ἀνασασμὸς ἐν μέσῳ ἀναθυμιάσεων εἶναι τὸ «κοίταγμα» στὴν ἱστορία μας. Διασώζει ὁ σπουδαῖος Γ. Τερτσέτης στὰ «Ἀπόλογα γιὰ τὸν Καποδίστρια» τὸν διάλογο τοῦ Κυβερνήτη, τὸ 1828 στὴν Αἴγινα, μὲ τὸν Γεώργιο Μαυρομιχάλη, ποὺ ἐμφανίστηκε μπροστά του μὲ ἐνδυμασία «βουτηγμένη εἰς τὸ μάλαμα». Μεγαλειώδης λόγος, ἐθνικός, ἔμπονος, ξεχείλισμα ἀπὸ μία καρδιὰ ποὺ εὐωδίαζε ἀπὸ πίστη καὶ φιλοπατρία. «Σήμερον ὁ Κυβερνήτης μὲ ἔκανε νὰ ντραπῶ», εἶπε ὁ Μαυρομιχάλης σὲ φίλο του. (ἔκδ. «Βαλέτα», τόμ. Γ΄, σελ. 240-242). Θὰ γράψω κάτι κι ἂς θεωρηθεῖ «γραφικό». Θὰ ἔπρεπε μετὰ ἀπὸ κάθε ὁρκωμοσία νέας κυβέρνησης, νὰ διαβάζεται στὴ Βουλή ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ ἀθάνατου Κυβερνήτη. Πολλοὶ ἴσως θὰ ντρέπονταν νὰ ντροπιαστοῦν. Ἴσως καμμιὰ σπίθα φιλότιμου, ξεπηδοῦσε μέσα ἀπὸ τὰ μπάζα τῆς ἰδιοτέλειάς τους.

«Δὲν σ᾽ ἐπαινῶ διὰ τὰ φορέματά σου καὶ πρὶν πατήσω τὰ χώματα τὰ Ἑλληνικά, καὶ ἀφοῦ ἦλθα καὶ εἶδα, τὸ ἐβεβαιώθηκα. Εἶναι καιροὶ ποὺ πρέπει νὰ φοροῦμε ὅλοι ζώνη δερματένια, καὶ νὰ τρῶμε ἀκρίδες καὶ μέλι ἄγριο. Εἶδα πολλὰ εἰς τὴ ζωή μου, ἀλλὰ σὰν τὸ θέαμα ὅταν ἔφθασα ἐδῶ εἰς τὴν Αἴγινα, δὲν εἶδα τι παρόμοιο ποτέ, καὶ ἄλλος νὰ μὴν τὸ ἰδεῖ· προεῖδα μεγάλα δυστυχήματα διὰ τὴν πατρίδα, ἂν ἐσεῖς δὲν θὰ εἶσθε σύμφωνοι μαζί μου καὶ ἐγὼ μὲ ἐσᾶς.“Ζήτω ὁ Κυβερνήτης, ὁ σωτήρας μας, ὁ ἐλευθερωτής μας”, ἐφώναζαν γυναῖκες ἀναμαλλιάρες, ἄνδρες μὲ λαβωματιὲς πολέμου, ὀρφανὰ γδυτά, κατεβασμένα ἀπὸ τὲς σπηλιές· δὲν ἦτον τὸ συναπάντημά μου φωνὴ χαρᾶς, ἀλλὰ θρῆνος· ἡ γῆ ἐβρέχετο ἀπὸ δάκρυα· ἐβρέχετο ἡ μυρτιὰ καὶ ἡ δάφνη τοῦ στολισμένου δρόμου ἀπὸ τὸ γιαλὸ εἰς τὴν Ἐκκλησία· ἀνατρίχιαζα, μοῦ ἔτρεμαν τὰ γόνατα, ἡ φωνὴ τοῦ λαοῦ ἔσχιζε τὴν καρδιά μου· μαυροφορεμένες, γέροντες, μοῦ ἐζητοῦσαν νὰ ἀναστήσω τοὺς ἀποθαμένους τους, μανάδες μοῦ ἔδειχναν εἰς τὸ βυζὶ τὰ παιδιά τους, καὶ μοῦ ἔλεγαν νὰ τὰ ζήσω, καὶ ὅτι δὲν τοὺς ἀπέμειναν παρὰ ἐκεῖνα καὶ ἐγώ».

Αὐτὰ γιὰ τὴν ὑποδοχή. Καὶ ἰδοὺ τὰ χρυσά του λόγια γιὰ κάθε πραγματικὸ ἡγέτη: «…Δὲν λυποῦμαι, δὲν ἀπελπίζομαι· προτιμῶ αὐτὸ τὸ σκῆπτρο τοῦ πόνου καὶ τῶν δακρύων παρὰ ἄλλο· ὁ Θεός μοῦ τὸ ἔδωσε, τὸ παίρνω, θέλει νὰ μὲ δοκιμάσει· εἶμαι ἀπὸ τὴ φυλή σας· εἰς ἕνα μνῆμα μαζὶ μὲ σᾶς θὰ θαφτῶ· ὅ,τι ἔχω, ζωή, περιουσία, φιλίες εἰς τὴν Εὐρώπη, κεφάλαια γνώσεων, ἀποκτημένα ἀπὸ τόσα θεάματα καὶ ἀκροάματα συμβάντων τοῦ κόσμου τῆς ἡμέρας μου, τὰ ἀφιερώνω εἰς τὴν κοινὴν πατρίδα. Ἂς ὑψώσω τὸ μεγαλεῖον της, ὥστε ὅποιος θελήσει, δυσκόλως νὰ τὸ ταπεινώσει. Στερεωμένο εἰς ρίζες ἀρετῆς, εἶναι ἀκαταμάχητο. Ἐκάμετε ἔργα πολεμικὰ ἀθάνατα. Βασιλεῖς καὶ ἔθνη σᾶς ἐπαίνεσαν, ἀλλὰ πίστευσέ μου, διὰ πολυετίαν ἀκόμη, ἡ ζώνη τοῦ Προδρόμου πρέπει νὰ εἶναι στολισμός μας, ὄχι χρυσοΰφαντη χλαμύδα…. Μέτρο μας καὶ ἄστρο, εἰς δεινὰ ἑλληνικά, θεραπεία ἑλληνική…

Ἂν δὲν μᾶς ἀποστραφεῖ ὁ μεγαλοδύναμος καὶ ἀξιωθοῦμε τὴν εὐλογία του, τὰ ἀκροθαλάσσια μας θὰ στολιστοῦν ἀπὸ εὔμορφες πολιτεῖες, ἡ σημαία ἡ Ἑλληνικὴ θὰ δοξάζεται εἰς τὰ πελάγη, ἥμερα δένδρα θὰ ἀνθίζουν εἰς τὰ ἄγρια βουνά, καὶ οἱ ἐρημιὲς θὰ πληθύνουν ἀπὸ κατοίκους -καὶ ὄχι εἰς τὲς ὄψιμες ἡμέρες τῶν ἀπογόνων ὅσα σοῦ προλέγω, ἀλλὰ ἐσὺ θὰ τὰ ἰδεῖς ποῦ ᾽σαι νέος, θὰ ζήσεις καὶ θὰ γεράσεις. Ἕνα μόνο φοβοῦμαι πολὺ καὶ μὲ δέρνει ὑποψία: τρέμω τὴν ἀπειρία σας. Ἂν ἡ νέα κυβέρνησις τύχει νὰ συγκρουσθεῖ μὲ συμφέροντα ξένων δυνάμεων- ἐπειδὴ κάθε τόπος ἔχει χωριστὰ τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς του, τὸ νόμο τῆς εὐτυχίας του- ἂν πλανεθεῖ ὁ Ἑλληνισμός σας, θὰ σηκωθεῖ σκοτάδι μεταξύ μας… Ἐτινάξατε τὸ καβούκι τῶν ἀλλοφύλων, ἀλλ’ οἱ πλεκτάνες τῆς διπλωματίας ἔχουν κλωστὲς πλανήτριες, φαρμακερές, κλωστὲς θανάτου, ἄφαντες, καὶ ἐσεῖς δὲν τὲς ἐννοεῖτε. Κατεβαίνω πολεμιστὴς εἰς τὸ στάδιον, θὰ πολεμήσω ὡς κυβέρνησις. Δὲν λαθεύομαι (=δὲν ξεχνῶ) τὸν ἔρωτα τῶν προνομίων ποὺ εἶναι φυτευμένος εἰς ψυχὲς πολλῶν, τὰ ὀνειροπολήματα τῶν λογιωτάτων ξένων, τὸ φιλύποπτο, κυριαρχικὸ καὶ ἀνήμερο ἀλλοεθνῶν ἀνδρῶν. Ἡ νίκη θὰ εἶναι δική μας, ἂν βασιλεύει τὴν καρδίαν μας, θεὸς ζηλότυπος, μόνο τὸ αἴσθημα τὸ Ἑλληνικό· ὁ φιλήκοος τῶν ξένων εἶναι προδότης».

Πηγή: Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία