Γυρίζουμε τις πλάτες στο Μοντ Πελεράν…
Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι που ’χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!
Ι. ΠΟΛΕΜΗΣ
Ούτε τη λύση φοβόμαστε ούτε τη «λύση» ούτε την πολυμερή διάσκεψη ούτε τον Ερντογάν ούτε τα εναπομείναντα τουρκικά στρατεύματα ούτε τις εγγυήσεις ούτε τις βάσεις ούτε κανέναν. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το δίκαιο, οι αρχές και οι αξίες του κυπριακού Ελληνισμού μας πολλαπλασιάζουν και μας καθιστούν ανίκητους και αέναους. Ξέρουμε πως ό,τι και να γίνει στο ελβετικό θέρετρο, ο κυπριακός Ελληνισμός θα πέσει αλλά θα ξανασηκωθεί και, απεμπολώντας «σκληρές διαπραγματεύσεις» και «οδυνηρούς συμβιβασμούς», θα καθορίσει τη δική του μοίρα και το δικό του ελεύθερο μέλλον. Αργά ή γρήγορα.
Ως εκ τούτου, γυρίζουμε τις πλάτες στο Μοντ Πελεράν. Δεν αποδεχόμαστε ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ταξίδεψε εκεί προς όφελος του λαού μας. Δεν εναποθέτουμε το αύριο των παιδιών και των εγγονιών μας στη διαπραγματευτική του ομάδα. Ούτως ή άλλως, η «απόρριψή» μας ξεκινά, όχι απλώς από τη βάση λύσης του κυπριακού ζητήματος, αλλά και από τη διαφορετική οπτική ματιά του ίδιου του προβλήματος. Πώς θα επαναλάβουμε το κλισέ «καλή δύναμη στον Πρόεδρο», όταν ο ίδιος θεωρεί αρχή του εθνικού ζητήματος τις διακοινοτικές έριδες και αντιμετωπίζει την Τουρκία, εμμέσως πλην σαφώς, ως «τρίτη χώρα» και μελλοντική συνεργάτιδα;
Στο Μοντ Πελεράν Βήτα, λοιπόν, δεν πήγαμε. Ούτε φυσικά ούτε νοερά. Δεν στηρίζουμε τη διαπραγμάτευση για να «ανακτήσουμε» 0,6% εδαφών. Ούτε στηρίζουμε τη διαπραγμάτευση για να επιστρέψουν (τελικά) 70.000-90.000 πρόσφυγες. (Οι 100.000 χάθηκαν στο πρώτο «Μοντ Πελεράν», όπως φαίνεται). Και, βέβαια, δεν είμαστε πολιτικοί αρχηγοί για να σταθούμε δίπλα στον Πρόεδρο και να επικροτήσουμε τον ήδη αποδεκτό «οδυνηρό συμβιβασμό». Απορρίπτουμε φύσει και θέσει τη συζήτηση για παραμονή τουρκικών στρατευμάτων είτε μεταβατικά είτε μόνιμα, ακόμα κι αν η «μελλοντική συνεργάτιδα» Τουρκία την αξιώνει για πέντε συν πέντε χρόνια. Απορρίπτουμε, σαφώς, και τη μετάβαση σε πολυμερή διάσκεψη ως κοινότητα και την εμπλοκή σε ένα νέο «Μπούργκενστοκ», όπως διαλαλεί ο Μουσταφά Ακιντζί.
Ξανά, δεν μας πείθουν οι υποσχέσεις του Προέδρου Αναστασιάδη. Δεν μας πείθουν για να τον στηρίξουμε, τυφλά και εθελοτυφλώντας, στην προγραμματισμένη εκδήλωση του νεκρού γηπέδου της Τσετίν Καγιά. Ούτε μας προτρέπουν για να εκφράσουμε την «ελπίδα» με ένα βαλσαμωμένο περιστέρι στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Αποτάσσουμε τη συζήτηση περί ζωνών, ειδικών καθεστώτων, βάσεων, ακτογραμμών, Καρπασίας, Μόρφου και Κοκκίνων. Άραγε, τι θα κάνει τα Κόκκινα ο Ακιντζί; Θα προσέχει την Τηλλυρία; Αποτάσσουμε, λοιπόν, τον εκτός ελέγχου «οδυνηρό συμβιβασμό» είτε αυτός γίνεται στη Λευκωσία είτε στο «καυτό» Μοντ Πελεράν. Δεν «ταξιδεύουμε» με τον Πρόεδρο και την ομάδα του για να αποδεχτούμε την «ήττα» του 1974.
Γυρίζουμε τις πλάτες στο Μοντ Πελεράν. Απορρίπτουμε κάθε συζήτηση για ειδικά καθεστώτα, απεμπολούμε κάθε «πρόοδο», κάθε «ειρήνη» επί των συμβιβασμών, αρνούμαστε κάθε σύγκλιση που εγκλωβίζει τη Μόρφου, την Κερύνεια, την Καρπασία σε ένα σκοτεινό τουρκικό προτεκτοράτο και «μπλοφάρει» με την Αμμόχωστο προκειμένου να πανηγυρίσουμε για 0,6%. Αδυνατούμε να σταθούμε, δυστυχώς, πλάι στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και ούτε θα εκφράσουμε την αποπροσανατολισμένη και αφελή «συμπαράστασή» μας στη νεκρή ζώνη με τις 120 ε/κ και τ/κ οργανώσεις και «διαδικτυακά» περιστέρια. Τασσόμαστε απέναντι σε κάθε ιδέα διζωνικής ή τριζωνικής (με τις περιοχές ειδικού καθεστώτος) διχοτόμησης και δεν ενθουσιαζόμαστε με το «καλό κλίμα» του Μοντ Πελεράν. Καθόμαστε σε αναμμένα κάρβουνα, κατανοώντας την αγωνία αυτού του τόπου για ζωή, αλλά δεν καρτερούμε τα νέα «νενικήκαμεν» ούτε από την Ελβετία ούτε από την πολυμερή διάσκεψη όποτε και αν γίνει. «Δεν μας αγγίζουν ψεύτικα διλήμματα» και δεν ιεραρχούμε κατεχόμενες πόλεις ή χωριά. Προσυπογράφουμε μόνο, κλίνοντας το κεφάλι και με το βλέμμα ιστάμενο με τις ώρες «τζιει που τα βουνά», τα άλκιμα λόγια της αγονάτιστης Κερυνειώτισσας Χαρίτας Μάντολες: «Εγώ θέλω να πάω σπίτι μου. Τούτο το μήνυμα να πάει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας». Οίκαδε, κυρία Χαρίτα Μάντολες. Οίκαδε…
«Το δειν σου εν ετέλειωνεν τζι εσούνι πάλι εθώρες,
έρεσσεν τζιει που τα βουνά τζι έστεκεν με τις ώρες
τζι εμάσιετουν σαν να ’θελεν να ’βρει κάτι χαμένο,
σαν κάτι πον ετέλειωσεν μέσα στο τελειωμένο».
Υ.Γ.: Κι αν εμείς είμαστε απορριπτικοί, ας διαβάσουν τον Βρετανό Perry Anderson: «Στην ουσία το Σχέδιο (νέο Ανάν) θα μπορούσε να είχε γραφτεί από τον Ionesco (Ρουμανο-Γάλλο δραματουργό). Εάν τελικά γίνει αποδεκτό θα δημιουργήσει μια παράξενη οντότητα παρόμοια της οποίας δεν υπάρχει (με εξαίρεση ίσως τη Βοσνία και το Ανατολικό Τιμόρ). Το Σχέδιο προβλέπει τη δημιουργία (σε μια σχετικά μικρή χώρα) πολλαπλών Συνελεύσεων, Βουλών και Γερουσιών, μέσα σε ένα σύστημα ασταμάτητων βέτο, το οποίο θα εξασφαλίζει θέσεις εργασίας για χιλιάδες δικηγόρους καθώς θα είναι αδύνατο να λειτουργήσει το νέο »πολίτευμα». Οι αρχιτέκτονες του Σχεδίου δίνουν το υπέρτατο δικαίωμα απόφασης σε ξένους (ή εναλλακτικά, συζητούν τώρα, σύστημα όπου οι αποφάσεις θα παίρνονται με λόττο! Σοβαρολογώ, δεν αστειεύομαι.!). Η νέα πολιτεία δεν θα διαθέτει δικό της στρατό, αλλά θα έχει κάτι ως διεθνή αστυνομία που θα επιβάλλει την πειθαρχία στους ντόπιους. Αυτό το εγχείρημα αποτελεί κατάφωρη παραβίαση όλων των διατάξεων της Ευρώπης, του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, το διεθνές και συνταγματικό δίκαιο. Αυτό το νομικό κτήνος έχει τη δική του λογική η οποία προσποιούμενη πως θα λύσει μια διένεξη μεταξύ της πλειονότητας και της μειονότητας στην Κύπρο, μετατρέπει μια ανεξάρτητη χώρα, ένα κυρίαρχο και δημοκρατικό κράτος σε μεταμοντέρνο προτεκτοράτο, υπαλλακτικά μετατρέπεται σε (τούρκικο) όπλο που θα κρατά όμηρο τις εξωτερικές σχέσεις της ΕΕ καθώς και την Ελλάδα επειδή η Τουρκία θα έχει τη δυνατότητα να προκαλεί συνεχείς κρίσεις στην Κύπρο.»
Πηγή: Γαλατικό Χωριό
