H τηλεόραση σε πρώτη μετάδοση (23 Φεβ. 1966)
Στην Ελλάδα η ιστορία της τηλεόρασης ξεκινάει επίσημα το 1966. Στις 23 Φεβρουαρίου, ημέρα Τετάρτη, η πρώτη τηλεοπτική εκπομπή είναι γεγονός. Ας δούμε όμως πως υποδέχτηκε ο ημερήσιος τύπος εκείνη την εποχή το γεγονός.
Η εφημερίδα «Ελευθερία» έγραφε την επόμενη μέρα, 24 Φεβρουαρίου, τα εξής:
«Η πρώτη εκπομπή τηλεοράσεως εις την Ελλάδα επραγματοποιήθη χθες την εσπέραν επί δίωρον από της 6.30 έως της 8.30 μ.μ. Η εκπομπή ήτο πειραματικού χαρακτήρος. Εξεπέμφθη από το πανύψηλον κτίριον του ΟΤΕ εις την οδόν Πατησίων, εις την ταράτσαν του οποίου είναι εγκατεστημένος ο πομπός με τα δύο τεράστια κάτοπτρα.
Αι πειραματικαί εκπομπαί θα συνεχισθούν. Προς το παρόν θα καλύπτουν το κέντρον των Αθηνών και προσεχώς όλον το λεκανοπέδιον της Αττικής.»
Για να γίνει εφικτό αυτό (η λήψη του σήματος σε όλη την Αττική), είχε προγραμματισθεί η τοποθέτηση κατά τους προσεχείς μήνες, πομπού μεγαλύτερου βεληνεκούς στη Πάρνηθα.
Φυσικά δε θα μπορούσε να μείνει χωρίς αναφορά και η πρώτη παρουσιάστρια της ελληνικής tv. Έτσι, λίγο παρακάτω, διαβάζουμε….
«Πρώτη Ελληνίς «σταρ» της τηλεοράσεως, η οποία παρουσίασε το χθεσινόν πρώτον πειραματικόν πρόγραμμα ε πλήρη επάρκειαν, είναι η Ελένη Κυπραίου.»
Το στούντιο του νέου τηλεοπτικού σταθμού βρισκόταν στον 5ο όροφο του κτιρίου του ΟΤΕ επί της 3ης Σεπτεμβρίου, που εκείνη την εποχή ήταν το ψηλότερο κτίριο της πρωτεύουσας. Πάντως, σύμφωνα με την «Ελευθερία», «Υπολογίζονται εις 1.000 οι Αθηναίοι κάτοχοι ήδη συσκευών τηλεοράσεως οι οποίοι ηδυνήθησαν να παρακολουθήσουν την χθεσινήν πρώτην δοκιμαστικήν εκπομπήν.»
Το πρόγραμμα της πρώτης μέρας της ελληνικής τηλεόρασης ήταν αναλυτικά το εξής:
Πρόγραμμα τηλεόρασης - (“Eλευθερία” 24/1/1966)
Όμως, αν και η έλευση του νέου μέσου στην Ελλάδα (με μεγάλη καθυστέρηση ομολογουμένως) κρίνεται ως θετική, κανείς δε γνωρίζει τι εξέλιξη θα έχει αυτό στη χώρα μας.
Ο αντιπρόεδρος της τότε κυβέρνησης, κ. Αθανασιάσης-Νόβας, στη τελετή εγκαινίων του σταθμού του ΕΙΡ δήλωσε…
«Το θέμα των μελλοντικών φορέων της ελληνικής τηλεοράσεως μελετάται. Τούτο σημαίνει ότι ενδέχεται το ΕΙΡ να μην είναι ο αποκλειστικός φορεύς της ελληνικής τηλεοράσεως και δια ψηφιζομένου νόμου να δοθή η άδεια ιδρύσεως και ιδιωτικών ή ημικρατικών τηλεσταθμών δια τους οποίους υπάρχουν πολλές προτάσεις όπως της Εθνικής Τραπέζης και άλλων μεγάλων επιχειρήσεων.»
Σε αυτή τη παράμετρο, στο ενδιαφέρον δηλαδή ιδιωτικών συγκροτημάτων για τη τηλεόραση, εστίαζε η εφημερίδα «Εμπρός» στις 26/2/1966. Βέβαια αποδείχθηκε ότι έπρεπε να περάσουν δεκαετίες για να γίνει πραγματικότητα η ίδρυση ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών στη χώρα μας.
Στο ίδιο φύλλο της εφημερίδας γίνεται αναφορά και στην αντίδραση των Ελλήνων παραγωγών κινηματογράφου στο ξεκίνημα της τηλεόρασης. Η μικρή οθόνη άλλωστε θεωρείτο απειλή για τον κινηματογράφο (και όχι άδικα). Έτσι αποφάσισαν να απαιτούν υπέρογκα ποσά για τις ταινίες που θα ζητηθούν για προβολή από την τηλεόραση.
Πάντως, στα πρώτα της βήματα, η ελληνική τηλεόραση δεν είχε και τόση ανάγκη από τις ελληνικές ταινίες, εφόσον είχε εξασφαλίσει ξένες παραγωγές και μάλιστα δωρεάν, από σταθμούς του εξωτερικού.
Το ΕΙΡ (κανάλι 5) σύντομα θα ακολουθήσει η «Τηλεόραση Ενόπλων Δυνάμεων» (ΤΕΔ ή κανάλι 10), κάνοντας την εμφάνιση του στις 27 Φεβρουαρίου 1966 (το 1970 θα μετονομαστεί σε ΥΕΝΕΔ).
Φυσικά, η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων δεν διέθετε τηλεοπτική συσκευή εκείνη την εποχή. Πολλοί στήνονταν μπροστά από τις βιτρίνες των καταστημάτων ηλεκτρικών ειδών για να πάρουν μια γεύση από το νέο μέσο. Όμως ήδη πριν από την επίσημη πρώτη της τηλεόρασης υπήρχαν δέκτες στη χώρα μας. Το Σεπτέμβριο του 1964 υπολογίζεται ότι υπήρχαν στη χώρα μας περί τις 200 συσκευές. Άλλωστε ξένα δίκτυα εξυπηρετούσαν συγκεκριμένες περιοχές της χώρας. Στη Βόρειο Ελλάδα από τα Σκόπια της Γιουγκοσλαβίας, στη Κέρκυρα από την Ιταλία. Μέχρι περίπου τα μέσα του 1965 υπήρχαν πάνω από 1000 συσκευές στην Ελλάδα .
Από αυτές περίπου από 400 βρίσκονταν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ενώ περί τις 100 συσκευές στη Κέρκυρα. Μερικές εισάγονταν από τη Γιουγκοσλαβία, ενώ άλλες έρχονταν από Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία. Οι συσκευές που ήταν διαθέσιμες εκείνη την εποχή στην Ελλάδα, τις παραμονές της επίσημης έναρξης της τηλεόρασης, ήταν 19 ή 23 ιντσών με τιμές από 9.000 έως 18.000 δραχμές. Βέβαια υπήρχαν και ακριβότερες, που αφορούσαν τις σύνθετες (έπιπλο με συγκρότημα τηλεόρασης, ραδιοφώνου, μαγνητοφώνου) των οποίων η τιμή μπορούσε να εκτοξευτεί μέχρι τις 35.000 δρχ.
