Η Έκκληση της Ομόνοιας στις 22/2/1991, επίκαιρη και βαρυσήμαντη μέχρι σήμερα
Προς όλους τους Έλληνες Μειονοτικούς
Όλους αυτούς που εργάζονται στην Ελλάδα:
Αγαπητά αδέρφια μας και αδερφές, μανάδες και πατεράδες. Σήμερα η ελληνική μειονότητα στην Αλβανία ζει ιστορικές στιγμές. Σήμερα ο τόπος μας ζει την ώρα του αφανισμού, την ώρα της ύπαρξης. Δεν είναι μόνον το δράμα της φυγής που συγκλόνισε τόσο τον τόπος μας, που τον πλήγωσε παρά η κάθοδος των Αλβανών από τα βόρεια της Αλβανίας.
Στα άδεια χωριά μας, στα χωριά που απόμειναν μόνον με γερόντους και γριές άρχισαν οι πιέσεις, οι φοβέρες και οι κλοπές από οργανωμένες ομάδες ληστών. Κλέβουν τα ζωντανά, φοβερίζουν τους κατοίκους, τα αδέρφια και πατεράδες μας, προσπαθούν να μας πάρουν τα σπίτια. Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Οι προσπάθειες γίνονται να μας δημιουργήσουν ένα δύσκολο ψυχολογικό κλίμα, να αφήσουμε τον τόπο μας. Δε γνώρισαν ακόμα ότι, εμείς, οι Έλληνες μειονοτικοί θα μείνουμε εδώ, στα πατρώα μας εδάφη. Ας ρωτήσουν την ιστορία.
Παιδιά της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία! όπου κι αν βρίσκεστε φροντίστε τον τόπο σας και το λαό σας. Είναι η ώρα του χρέους. Η ώρα της ανταπόκρισης. Και χρέος θα πει να οργανωθούμε. Και ανταπόκριση θα πει να ακούσομε τη φωνή του τόπου. Να υπερασπίσομε τα σπίτια μας. Να υπερασπίσομε τους γονείς και αδερφές μας. Να υπερασπίσομε εκείνη τη λίγη περιουσία που έχουμε στο πατρικό μας σπίτι.
Σχεδόν κάθε βράδυ, στα χωριά μας παίζει το τουφεκίδι. Τουφεκίδι ενάντια σε αυτούς που έρχονται να μας ληστέψουν τα σπίτια. Τουφεκίδι στα χωριά του Μεσοπόταμου, στο Αλύκου, Τρέμουλη, στο Θεολόγο, Φανάρι, Μεμόραχη, Ντερμίσι, και αλλού. Οι γερόντοι και λίγοι άντρες που απόμειναν στα χωριά ξαγρυπνούν. Τα ειρηνικά πολιτισμένα χωριά μας βρίσκονται μπροστά στον κίνδυνο του αφανισμού. Ομάδες ληστές από την περιοχή του Τεπελενίου, Αυλώνας, Μπαλς, από τα λιαμποχώρια μπήκαν να κλέψουν και αρπάξουν. Αυτοί που έμειναν τους περιμένουν με τα όπλα. Η κυβέρνηση δεν πράττει. Αδιαφορεί. Τα παιδιά μας λείπουν. Η φυγή δεν είναι δρόμος τώρα. Τα χωριά της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία απειλούνται. Άρχισαν οι πρώτες προσπάθειες από τη μέση Αλβανία να φέρουν Αλβανούς να κατοικήσουν τα άδεια σπίτια. Άρχισε συνάμα και η αντίσταση. Τα παιδιά του τόπου, όπου κι αν βρίσκονται μπορεί να γυρίσουν στα σπίτια τους. Να γυρίσουν να πάρουν τα γιδοπρόβατα και αγελαδινά που δίνουν οι συνεταιρισμοί, να πάρουν τα χωράφια τους. Να γίνουν νοικοκυραίοι εδώ στα σπίτια τους. Η διαδικασία του εκδημοκρατισμού στην Αλβανία συνεχίζεται. Η κατάσταση άλλαξε. Μπορεί από μια οικογένεια να γυρίσει το ένα παιδί. Είναι και ανάγκη της οικογένειας του, του σπιτιού του.
Όλοι το πιστεύομε. Τα χωριά μας δεν είναι έρημα. Μόνον ένα βήμα πιο πέρα είναι τα παιδιά τους, η νιότη. Είναι τα παιδιά που με το στήθος τους περίμεναν τις σφαίρες και πέρασαν τα ηλεκτροφόρα των συνόρων. Δε μπορεί αυτά τα παιδιά να επιτρέψουν κανέναν να τους πατήσει το σπίτι, το χωριό τους. Οι γερόντοι και αδερφές σας που έμειναν στα χωριά πιστεύουν πώς μια μέρα, σύντομα θα γυρίσετε. Θα συνδεθείτε τώρα με τα σπίτια σας και χωριά. Γνωρίζουν πως τα σπίτια μας, ο τόπος μας έχουν αφέντες. Ποιος δεν το ξέρει ας το μάθει. Κι αν έχουν όπλα οι ληστές μπορεί να βρούμε και εμείς για να υπερασπίσομε τον τόπο μας. Και έχουμε δίκιο. Όποιος λησμονεί λαθεύει. Ποιος δεν ξέρει ας ρωτήσει την ιστορία. Ας διδαχτεί. Τα ειρηνόφιλα πολιτισμένα χωριά μας είναι για δημοκρατία και αδερφοσύνη.
Παιδιά της ελληνικής μειονότητας που βρίσκεστε στο εξωτερικό, κυρίως στην Ελλάδα. Μη λησμονάτε τα σπίτια σας. Μη λησμονάτε τη μάνα και πατέρα σας. Έχετε εδώ την αδερφή και τη γυναίκα σας. Έχετε τα παιδιά σας. Είναι το αίμα σας. Το αίμα φωνάζει. Ο τόπος μας απειλείται.
Ο όρκος μας είναι ένας: «ΟΛΟΖΩΗΣ ΕΔΩ ΣΤΑ ΧΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!»
Από την Επιτροπή Πρωτοβουλίας για την ίδρυση της Ομόνοιας
Sfeva.gr
Πηγή: himara.gr
