Η Ελλάς ως μέτοχος της Ευρωπαϊκής Ιδέας #1

Έτυχε να δείτε ένα σχετικά πρόσφατο βιβλιαράκι (2014) με τίτλο “Δικαιώματα του Ευρωπαίου Πολίτη” και υπότιτλο “Ο ρόλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου”; Ο πρόλογος απευθυνόταν “στους νέους ευρωπαίους πολίτες” και κατέληγε με τις εξής προτροπές:

• Μην ενισχύετε τον εθνικισμό, την ξενοφοβία, τον ρατσισμό
• Μην αποδυναμώνετε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στον αγώνα του για μια καλύτερη Ευρώπη
• Αξιοποιείστε την ψήφο σας αναζητώντας τις πολιτικές ομάδες που ζητούν ανάπτυξη, προστατεύοντας όμως, κοινωνικά και περιβαλλοντικά πρότυπα.
• Διαβάστε αυτή την έκδοση. Γράφτηκε με μόνο λόγο να σας ενημερώσει. Ίσως σας πείσει πως με τη συμμετοχή σας υπάρχει προοπτική στην ΕΕ και μέλλον στην ευρωπαϊκή ιδέα.

Τον πρόλογο υπέγραφε η καθηγήτρια και ευρωβουλετής Χρυσούλα Παλιαδέλη και είναι ώρα να πούμε πως η έκδοση έγινε από την Ομάδα της Προοδευτικής Συμμαχίας των Σοσιαλιστών & Δημοκρατών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (S&D). Δηλαδή, στην κομματική (ουτοπικά ανταγωνιστική) δημοκρατία στην οποία ζούμε, ένα κόμμα ανέλαβε να ενημερώσει για τον συνολικά θετικό ρόλο της ΕΕ και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ζητώντας να προτιμηθεί έναντι άλλων, επειδή είναι “προοδευτικό”, “σοσιαλιστικό”, “δημοκρατικό”, “οικολογικό”, “αναπτυξιακό”. Οι γνωστές αντιφάσεις των ανούσιων αυτοχαρακτηρισμών σε υπερδοσολογία που υποδηλώνει και εσωτερική ανασφάλεια. Δεν αναλάμβανε η Ε.Ε. να πείσει για το πόσο καλή και χρήσιμη είναι, αλλά ένα κομμάτι της, το οποίο φιλοδοξούσε να ορίσει το σύνολο, ενώ αδυνατούσε πλήρως να ορίσει τον εαυτό του. Μόνο περί αυτού πρόκειται;

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΛΑΟΚΡΑΤΙΚΗ ΟΥΤΟΠΙΑ – ΔΡΟΜΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ

Θα αντέχατε στον πειρασμό; Θα μπορούσατε να μην θυμηθείτε την προεκλογική ρητορική της πρώτης μεταπολιτευτικής αριστερής κυβέρνησης; Σύμφωνα μ’ αυτήν ο Α. Παπανδρέου το 1981 θα έβγαζε την Ελλάδα από την Ε.Ο.Κ. (και απ’ το ΝΑΤΟ), επειδή διαφωνούσε με το “Ανήκομεν εις την Δύσιν”, επειδή έπρεπε να προστατευτεί ο πολιτισμός της. Ήταν τόσο πειστικός, ώστε ο δεξιός “εθνάρχης” (που δεν γνώριζε ποιος χρηματοδοτούσε το ΠΑΣΟΚ και ποιες απόψεις είχε ο Αντρέας και ο κύκλος του) αναγκάστηκε να μεταπηδήσει στην Προεδρία της Δημοκρατίας για να προφυλάξει την Ελλάδα από τον θανάσιμο κίνδυνο. Γιατί το έκανε αυτό; Μα, είχε δεσμευτεί ενώπιον του Βαλερί, ενώπιον Ελλήνων και Ευρωπαίων στο Ζάππειο την 28.5.1979 λέγοντας ότι “η Ελλάδα αποδέχεται οριστικά την Ευρωπαϊκή της μοίρα”. Θα ήταν σωστό να αθετήσει τον λόγο του;

Κατά τα άλλα το βιβλιαράκι της Προοδευτικής Συμμαχίας Σοσιαλιστών & Δημοκρατών παπαγάλιζε το σύνθημα των Βρυξελλών “δράσε-αντίδρασε-επηρέασε” (act – react – impact) που προωθούσε την Ευρωπαϊκή Ιδέα στις Ευρωεκλογές του 2014 μέσα από το γνωστό πλαίσιο: Ένα διαρκώς δημοκρατικότερο κοινοβούλιο εγγυάται την έκφραση της δικής σου βούλησης κατά την άσκηση της εξουσίας. Η νεότερη δημοκρατία δεν θεωρείται απλώς μια καταπληκτική εφεύρεση δικαιοσύνης. Είναι και ένα διαρκώς ρυθμιζόμενο πολίτευμα το οποίο έχει προβλέψει την αυτοβελτίωσή του μέσα από τους υποστηρικτές του.

Οι “διαφορετικές επιλογές ελευθερίας” που είχε κάποιος στις Ευρωεκλογές για να αναδείξει ιδεολογίες και πρόσωπα που τις εκφράζουν, ήταν απολύτως αντίστοιχες εκείνων του ελληνικού πολιτικού τοπίου, αφού το δεύτερο είναι ένα πιστό αντίγραφο του πρώτου (βλ. 1822, 1823, 1827, 1844, 1864, 1909 κ.ο.κ.). Σήμερα (π.χ.) μπορεί κάποιος να εξακολουθήσει να πιστεύει στην αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, ή να γυρίσει στην original μορφή, την δημοκρατική συμπαράταξη ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, ή να προτιμήσει το ΠΟΤΑΜΙ ως κάτι τελείως διαφορετικό από τα προηγούμενα. Αν ανήκει στον δεξιό χώρο, μπορεί να συγχωρέσει τις αμαρτίες της ΝΔ ή να επιλέξει την διαφορετικότητα των ΑΝΕΛ. Αν όχι, μήπως μια συγκυβέρνηση Κομμουνιστών-Χρυσαυγιτών θα μας γλύτωνε χρόνο από το να τους δοκιμάσουμε έναν-έναν; Είναι τέτοια η απόγνωση του μιντιακού ευρωϋποστηρικτικού συστήματος, που προβάλλει κατά κόρον το μονοπρόσωπο κόμμα της ΕΝΩΣΗΣ ΚΕΝΤΡΩΩΝ που επί δεκαετίες λοιδορούσε. Η τελευταία θλιβερή -υπό τον ΠτΔ- συνάντηση των πολιτικών αρχηγών λίγο απείχε ως εικόνα από την πενταπλή δυνατότητα έμμεσης επιλογής ευρωπρωθυπουργού το 2014.

ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΔΙΕΞΟΔΑ

Η “κοινοβουλευτική δημοκρατία” δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια “επικυρωτική δημοκρατία”. Η βουλή στερείται βουλήσεως. Δεν είναι ούτε νομοθετική. Η εκτελεστική εξουσία είναι αυτή που νομοθετεί και ο ρόλος του βουλευτή είναι να επικυρώνει, εκβιαζόμενος ή δελεαζόμενος από τον αρχηγό του κόμματος (στην καλύτερη περίπτωση). Έτσι η αρχηγική βούληση εμφανίζεται ως “λαϊκή βούληση”, ενώ η δουλειά του αρχηγού είναι να παρουσιάσει το προεκλογικό ψέμα του επιτυχέστερα από τα ψεύδη των ανταγωνιστών του. Επί δυο αιώνες το αυτοβελτιούμενο πολίτευμα δεν μπόρεσε να προβλέψει μια αυτόματη έκπτωση όσων αθετούν τις προεκλογικές υποσχέσεις τους και μια πολιτική τιμωρία όσων καταχρώνται την (έστω κουτσουρεμένη) λαϊκή βούληση, εφαρμόζοντας μετεκλογικά τα αντίθετα από όσα προεκλογικά διακήρυξαν. Επιπρόσθετα το κοινοβούλιο δεν είναι και αντιπροσωπευτικό. Είναι μια σύνθεση που προκύπτει από την άνιση κρατική χρηματοδότηση, την διαφήμιση και τον εκλογικό νόμο που μαγειρεύει την βούληση. Το κακό δεν σταματάει εδώ. Το ότι η νεότερη αστική δημοκρατία του έθνους-κράτους ελέγχεται πλήρως από το χρηματοπιστωτικό-νομισματικό σύστημα που δανειοδοτεί τα κράτη και εκδίδει το νόμισμα είναι πλέον αρκετά γνωστό. Το ότι οι διαφορετικές παρατάξεις της (κομματικές μοναρχίες) αποτελούν δημιούργημα της μίας και μοναδικής χρηματοδότησης, γίνεται πιστευτό από λίγους. Σίγουρο όμως φαίνεται για τους περισσότερους ότι το ίδιο χρήμα ελέγχει τον Τύπο (4η εξουσία) σχεδόν στο 100%. Οι άλλες τρεις εξουσίες είναι μη ελεγχόμενες και ανεξάρτητες μεταξύ τους; Τα ζητήματα αυτά τοποθετούν σε άλλη βάση τη συζήτηση για το ποιο είναι το “δικαιότερο πολίτευμα”, από την αυτοματοποιημένη λύση “μοναρχία στη θέση της δημοκρατίας και το πρόβλημα ελύθη”.

Σελίδες 105-107

Καθώς οι λόγοι παγίδευσης των citoyens εντός της République από την εποχή της Παρισινής Διακήρυξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων γίνονται όλο και πιο γνωστοί, καθένας μπορεί να θέσει ερωτήματα ξεκινώντας από τα πιο πρόσφατα, από τα πιο προσιτά δηλαδή: Ποιος είναι ο αντίπαλος της Ευρώπης που με τόση μανία επιτίθεται (ακόμα και προληπτικά) στους “άπιστους αντιδημοκράτες”; Ποιος είναι ο ανταγωνιστής της Ευρώπης εκείνης που με τόση αγωνία αυτοδιαφημίζεται ως εμπορικό προϊόν; Ποια είναι η Ευρώπη που ξεχειλίζει από νομικώς προσδιορισμένη αγάπη; Τι εννοείται κάτω από τις λέξεις “ανθρώπινα δικαιώματα”; Στη θέση τίνος μπαίνει ο “άνθρωπος” και στη θέση τίνος ο “λαός”; Αν βρούμε κάποια άκρη στο τι πρεσβεύει η Ευρωπαϊκή Ιδέα και ποιος είναι ο “άνθρωπος” στον οποίο αναφέρεται, μπορούμε να το διασταυρώσουμε ιστορικά. Μας βοηθά και η κάστα εκείνη των σημερινών ιστορικών που έχει αναλάβει τον ρόλο της “επιστημονικής” απόδειξης ότι ανέκαθεν η δυτική Ευρώπη (στη συνέχεια η Δύση) υπερτερούσε της Ανατολής. Έχουμε βέβαια να αντιμετωπίσουμε την δυσκολία προσδιορισμού της “Ανατολής”, αλλά αυτό ξεπερνιέται με την βοήθεια της συγκεκριμένης Δυτικής “επιστημονικής προπαγάνδας”.

Κάτι ακόμα για το βιβλιαράκι της Προοδευτικής Συμμαχίας Σοσιαλιστών & Δημοκρατών. Η έκδοση έγινε από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, δηλαδή η ανοιχτή εκδοτική πολιτική ενός Δημόσιου Πανεπιστημίου (που δρα στο πλαίσιο της Εταιρείας Αξιοποίησης και Διαχείρισης της Περιουσίας του) ανέλαβε σπόνσορας ενός κομματικού χώρου. Από αυτή την πράξη προκύπτει το τελευταίο ερώτημα: Τόσο μεγάλο ήταν το διακύβευμα “Η Ελλάς ως μέτοχος της Ευρωπαϊκής Ιδέας” που ανάγκασε το Πανεπιστήμιο να ενδυθεί τον κυβικά εμπορικό τίτλο “Προοδευτικό, Σοσιαλιστικό, Δημοκρατικό”;

Στέργιος Ζυγούρας

Πηγή: Το καραβάκι της ιστορίας