Η γενιά της κρίσης

Είναι η γενιά των iphones, των gadgets, των tablets και του internet, των greeklish και του cybersex, των applications και των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, των κοινωνικών δικτύων, του facebook και των blogs, είναι η γενιά των fast food, του freddo espresso και της ταχύτητας, του junk food και των τηλεπαιχνιδιών, των realities, των χαβαλέ σήριαλ και των εκπομπών μαγειρικής, των παράφωνων επίδοξων σταρ, του πορνό και των θρίλερ, είναι η γενιά των Ελληνάδικων και των club, των πανελληνίων εξετάσεων για να γίνουν «κάτι», είναι η γενιά της κρίσης, της επαγγελματικής αγωνίας και του μισθού.

ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ…!!! Και όλα αυτά είναι τα «δώρα» που κληρονομούν από εμάς, τις προηγούμενες γενιές, είναι τα «δώρα» που δημιούργησε η δική μας άγνοια για τη ζωή και τον κόσμο και τους τα «παρέχουμε» για να χτίσουν τις δικές τους ζωές σ αυτήν εδώ τη γη, να ζήσουν τη ζωή που τους αξίζει. Και τι ζωή φαντάζεσαι ότι τους αξίζει με τέτοια «εφόδια»; Πόσο μακριά λες ότι μπορούνε να πάνε;
Κοιτώ σα χαμένος γύρω και βλέπω διαρκώς το ενήλικο πλήθος να θορυβεί, να γκρινιάζει, να διαμαρτύρεται, να κάνει «επαναστάσεις»…

και καθώς είναι απασχολημένο, με τις διεκδικήσεις του για δικαιώματα και «δημοκρατία» από τις εξουσίες, ξεχνά ως συνήθως, «απότιστα» τα βλαστάρια του, αυτά για τα οποία υποτίθεται ότι όλοι κόπτονται και αγωνίζονται…

Και κανείς δεν δείχνει να νοιάζεται αληθινά για το ποιος και τι μορφώνει και εκπαιδεύει τα παιδιά μας, κι αφήνονται με το χώμα ξερό, ανάμεσα σε αγριόχορτα και τσουκνίδες, στο βοριά να τσακίζει τον τρυφερό βλαστό τους.

Βλέπω μια κοινωνία υποκριτική και εθελοτυφλούσα, διαμορφωμένη ανήθικα, μια κοινωνία διεφθαρμένη, να ευνουχίζει και να καταστρέφει τα ίδια της τα παιδιά, χωρίς να έχει την παραμικρή επίγνωση αυτής της πράξης. Η άγνοια που σάπισε την ίδια χαρίζεται σαν δώρο στα παιδιά της.

Τα παιδιά μας δεν τα εκπαιδεύουν πια στοργικοί και υπομονετικοί γονείς, οι γονείς κουρασμένοι και αποκαμωμένοι από τον καθημερινό αγώνα της επιβίωσης έχουν γύρει στους καναπέδες, μισοκοιμισμένοι μπροστά από οθόνες με εύπεπτα προγράμματα και έτοιμες απαντήσεις για όλα καμιά φορά κάνουνε και «επανάσταση»…!!!

Τα παιδιά μας δεν τα εκπαιδεύουν τα σχολεία και οι δάσκαλοι, τα σχολεία δεν παράγουν ιδέες, δεν ενθαρρύνουν τα παιδιά και οι δάσκαλοι έγιναν επαγγελματίες δημόσιοι υπάλληλοι, το κατεστημένο εκπαιδευτικό σύστημα τους ευνούχισε από το ρόλο τους και τους ανάγκασε απλά να διεκδικούν, να απεργούν και να αδιαφορούν για τα παιδιά μας.

Τα παιδιά μας δεν τα εκπαιδεύουν τα βιβλία, οι επιστήμες και η ποίηση, οι συγγραφείς και οι ποιητές σιώπησαν αποκαμωμένοι κι αυτοί μπροστά στα σφραγισμένα αφτιά, τους πολιτικάντηδες, τους καιροσκόπους και τους τοίχους. Οι επιστήμες «κοστίζουν» ακριβά, οι πόρτες τους είναι βαριές και τα παιδιά, στην εποχή της ταχύτητας, βαριούνται να διαβάσουν, αφού και οι γονείς τους άλλωστε δεν συνήθιζαν να κρατάνε βιβλίο δίπλα στο κουτάλι.

Τα παιδιά μας δεν τα εκπαιδεύουν τα θέατρα και οι τέχνες, οι τέχνες είναι ανατρεπτικές από τη φύση τους, χρειάζεται «κάτι» να τα εμπνεύσει κι αυτό το «κάτι» δεν είναι στο φως, τα θέατρα και οι τέχνες δεν έχουν βήμα και λόγο δυνατό σ αυτή την κοινωνία, δεν έχουν άμεση πρόσβαση, δεν «πουλάνε», δεν διαφημίζονται, ό,τι παράγει πολιτισμό είναι «εχθρός» του κατεστημένου, οπότε ή θάβεται ή οδηγείται στον αφανισμό, οπότε αποκρύπτεται και από τα παιδιά μας.

Τα παιδιά μας, μέσα στον υλιστικό πολιτισμό μας, δεν εκπαιδεύονται να «είναι» μα να «έχουν». Δεν εκπαιδεύονται στο «εμείς» μα στο «εγώ» κι αυτό είναι ο σπόρος της δυστυχίας που τα περιμένει στο μακρύ ταξίδι τους.

Το κοινωνικό περιβάλλον που τα φέραμε τα αποκόπτει από τις πραγματικές τους ρίζες και την ουσία τους, τα απομακρύνει από τη γνώση και την ουσιαστική μόρφωση που είναι θεμέλια του πολιτισμού.

Η γνώση που αναπροσαρμόζεται διαρκώς και οι βαθιές ενωτικές ανθρώπινες αξίες είναι τα θεμέλια του πολιτισμού.

Αλήθεια, πού μυρίζεις το άρωμα από αυτά τα δύο άνθη στην κοινωνία μας για να το μυρίσουν και τα παιδιά μας;

Τα περισσότερα λαχταράνε να γίνουνε τραγουδιστές, μοντέλα, ποδοσφαιριστές, επιχειρηματίες, ονόματα στην τηλεόραση. Ξέρεις πολλά που καίγονται για την αστρονομία, τα μαθηματικά, τις τέχνες, την ποίηση, τη δημιουργία; Αυτά λες να φταίνε γι αυτό;

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΥΤΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΟΥΤΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΞΙΕΣ. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΤΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΕΙ η τηλεόραση και το ίντερνετ. Τα παιδιά μας τα εκπαιδεύουν τα άθλια ρεάλιτυ, τα τηλεσώου και τα σήριαλ που προβάλουν τον τύπο του ηλίθιου, η βλακεία και η ανοησία που προκαλεί γέλιο. Η τηλεόραση είναι πια το σχολείο και οι δημοσιογράφοι οι δάσκαλοι!!!

Τα παιδιά μας τα εκπαιδεύουν οι πολυεθνικές εταιρείες, οι διαφημιστές και τα φανταχτερά τους άχρηστα προϊόντα, άπειρα καταναλωτικά «αγαθά». Τα παιδιά μας τα εκπαιδεύουν μοντέλα, χορεύτριες και τραγουδιστές, βιντεάκια στο ytube, η παραλιακή, τα κλαμπ, τα Ελληνάδικα, τα γήπεδα και οι ουσίες για να χαλαρώσουν τη ζωντάνια τους. Απ όλα αυτά τα «μέσα» τα παιδιά μας συλλέγουν και επεξεργάζονται συνεχώς εικόνες και πληροφορίες, διαμορφώνουν τη συνείδησή τους, τις αξίες τους.

Το θηρίο που ανοίγει χαιρέκακα την αγκαλιά του μπροστά στην αθωότητά τους επιθυμεί να τα καταβροχθίσει. Το θηρίο είναι ανίκητο αν δεν έχεις πολιτισμό και αξίες!!! Τα παιδιά μας είναι τα υποπροϊόντα του δικού μας πολιτισμικού μοντέλου που σαπίζει και τελειώνει απλώνοντας παντού τη δυσωδία και τη μπόχα του.

Τα παιδιά μας δεν ερωτεύονται αληθινά, δεν ονειρεύονται, δεν παίζουν, δεν χαμογελούν με την καρδιά τους, δεν χαίρονται τη ζωή και τα νιάτα τους με αυθορμητισμό και ζωντάνια, αναζητούν και αυτά εξαρτήσεις, διαφυγές και μικρές απολαύσεις–εκτονώσεις, επαγγελματική ασφάλεια.

Δεν επικοινωνούν παρά στέλνουν μηνύματα από τα iphone, από τα 18 κάνουν δουλειές του ποδαριού και τα κλωτσοπατούν για λίγα ψίχουλα.

Η σκυτάλη που τους δώσαμε ήταν γεμάτη αγκάθια, ο δρόμος που διανύσαμε δεν τα πάει παραπέρα, μα τα αναγκάζει να κοπιάσουν μέσα στη σκληρότητα και την αδικία του κοινωνικού μας συστήματος, που υπάρχει ακόμα χάριν της ανοχής και του δικού μας βολέματος.

Πρέπει να γίνουνε αγρίμια για να επιβιώσουν, να ανταγωνιστούν, να είναι ανήθικα.

Κι εμείς, οι 40αρηδες και 50αρηδες, κοιμόμαστε ακόμα βαθιά μέσα στα ίδια μας τα παραμύθια, ακόμα «προσπαθούμε» να επισκευάσουμε το κατεστραμμένο μας «σπίτι» αλλάζοντας θέση στα έπιπλα, ακόμα προσπαθούμε να «σώσουμε» το δέντρο και δεν βλέπουμε ολόκληρο το δάσος που καίγεται και προσπαθούμε να προσαρμόσουμε και τα παιδιά μας στη δική μας τρέλα.

Μα, «Ποτέ δεν αλλάζεις τα πράγματα πολεμώντας την υπάρχουσα πραγματικότητα, για να αλλάξεις πραγματικά κάτι δημιουργείς ένα καινούριο μοντέλο που κάνει το υπάρχον ξεπερασμένο και άχρηστο».
Βουίζουν τ’ αυτιά μου και πονάει η ψυχή μου να σε ακούω ακόμα να μου λες το ίδιο «ποίημα», ότι πρέπει να βγούμε στους δρόμους, να διαμαρτυρηθούμε και να φωνάξουμε, να συγκρουστούμε, σαν καλοί σύγχρονοι σκλάβοι για τα αυτονόητα, έλεος.

Ο θυμός, η επιθετικότητα, τα παράπονα, οι γκρίνιες και η κλάψα για την απώλεια των ατομικών κεκτημένων ΔΕΝ είναι δείγματα πραγματικής και ουσιαστικής επαναστατικότητας, είναι μονάχα δείγματα μιας συσσωρευμένης ενέργειας που πηγάζει από το βίωμα της αδικίας και ζητά απεγνωσμένα εκτόνωση, τίποτε άλλο.

Αν θες πραγματική επανάσταση πρέπει να τολμήσεις ν αμφισβητήσεις πρώτα απ’ όλα τον ίδιο σου τον εαυτό, να ξαναδείς όλους τους ανόητους διαχωρισμούς που ακόμα κουβαλάς, τις ιδεολογικές σου παραδόσεις, τις προκαταλήψεις και τα μικρά σου «θέλω».

Πώς είναι δυνατόν να παιανίζεις σημαίες και να μιλάς για επανάσταση;

Προφανώς η «επανάστασή» σου δεν ενδιαφέρεται για ΟΛΟΥΣ ή θέλεις όλοι να συνταχτούν κάτω από τη δική σου σημαία, ξεχνώντας ότι ΟΛΟΙ οι άνθρωποι έχουνε τις ίδιες βασικές ανάγκες. Όταν παίζεις σ ένα παιχνίδι που κάποιοι χάνουν και κάποιοι κερδίζουν επανάσταση δεν είναι το να αλλάξουν οι ρόλοι, επανάσταση είναι να εγκαταλείψεις για πάντα το παιχνίδι αυτό γιατί είναι άδικο και άχρηστο. Και στη θέση του να δημιουργήσεις ένα τέτοιο μοντέλο που δεν θα αφήνει περιθώρια να επαναληφθεί παρόμοιο παιχνίδι.

Τα παιδιά μας τα νιώθουν πολύ καλά όλα αυτά, την απελπισία μας και την κενότητά μας, την αδυναμία μας, μα νιώθουν αρκετά ανήμπορα ακόμα, νιώθουν πολύ καλά πόσο σκλάβοι είμαστε όταν γυρνάμε κατάκοποι από τις δουλειές μας και σκεφτόμαστε πώς θα πληρώσουμε τους φόρους και τα χαράτσια που μας επιβάλουν οι δεσμώτες μας, όταν μας βλέπουνε συνέχεια να γκρινιάζουμε, να βρίζουμε και να κατηγορούμε διαρκώς τους κυβερνώντες χωρίς ουσιαστικά να αλλάζουμε τις δικές μας συνήθειες πρώτα απ’ όλα γιατί παρ’ όλα αυτά δεν αλλάξανε οι στόχοι μας.

Το χρήμα κυνηγάμε ακόμα και τις προσωπικές απολαύσεις, προσπαθούμε ακόμη απελπισμένα να χορτάσουμε τα υλιστικά μας πρότυπα και όχι να ζήσουμε μια γεμάτη και πλούσια από αξίες και αληθινές σχέσεις ζωή.

Και όλα αυτά τα παραπάνω βέβαια, αφορούν κατά κύριο λόγο τα «δικά» μας παιδιά, τα παιδιά του Δυτικού κόσμου, γιατί είναι και κάτι «άλλα» παιδιά που οι ζωές τους δεν έχουν καμία σχέση με των «δικών» μας παιδιών, οι ζωές αυτών των παιδιών είναι βαθύτερα και σκληρότερα καταδικασμένες, αυτά τα «άλλα» παιδιά αγωνιούν για το νερό, την τροφή, τα ρούχα και τη στέγη που στερούνται, αυτή είναι η καθημερινή τους αγωνία, ο πόλεμος, η βία, το αίμα, οι σπαραγμοί, οι αρρώστιες, η ορφάνια είναι τα αδέρφια τους.

Οι ψυχές αυτών των «άλλων» παιδιών, της Αφρικής, της Ασίας, της Νότιας Αμερικής, βιάζονται κάθε στιγμή και κάθε λεπτό που περνάει, περπατάνε χέρι χέρι με το θάνατο.

Έχουμε όλοι χάσει τη μπάλα, την ουσία δηλαδή, έχουμε χάσει την ίδια τη ζωή, αυτό το μοναδικό ταξίδι σχέσεων και μάθησης. Ο εγωισμός και η άγνοιά μας δεν μας αφήνουν να δούμε και να αποδεχτούμε ότι χτίσαμε πάνω στην άμμο.

Τι ασφάλεια και τι χαρά να έχουν αυτά τα παιδιά; Τι κόσμο να δημιουργήσουν;

Όταν σκουπίδια τους αφήνουμε για πρώτες ύλες ζωής ή θα χαθούν για πάντα ή θα τα χτίσουν όλα από την αρχή, χωρίς να κρατήσουν τίποτα απολύτως από όσα άχρηστα βρήκαν. ΟΛΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ!!!

Τάσος

Πηγή: Pagoinia.gr