Οι λαοί και ο ίσκιος τους.

Οι ιστορικές περίοδοι είναι όπως ο Ήλιος, κάποιες φορές βρίσκονται σε τέτοιο σημείο στον ορίζοντα που δημιουργούν σκιά δυσανάλογα μεγαλύτερη από το κορμί, η οποία το υπερβαίνει, κάποιες άλλες, βρίσκονται στη μεσουράνηση, την ώρα της μικρότερης σκιάς, που το κορμί -ψυχῆ τε καὶ σώματι- κυριαρχεί, που φανερώνεται ολόκληρο μέσα απ' τη λαμπρότητα του, και ο Ίσκιος του φαντάζει σχεδόν εξαφανισμένος, σχεδόν ανύπαρκτος.

Σαν τα κορμιά είναι οι λαοί, λαμποκοπούν τις όμορφες και Δυνάμενες λαμπρές περιόδους -τότε όλοι βλέπουν μόνο τα «θετικά»- και σκοτεινιάζουν τις άσχημες και Φέρουσες σκιώδεις περιόδους -τότε όλοι βλέπουν μονάχα τα «αρνητικά». Η Δυναμένη λαμπρότητα και η Φέρουσα σκιά...

Οι ώρες και οι ημέρες είναι ρευστά -και όχι αυστηρά- κυκλικές, όπως και οι κιρκαδιανοί ρυθμοί, οι εποχές και τα έτη -σχεδόν ερωτοτροπούν και παιχνιδίζουν καθώς εναλλάσσονται. Κανένα καταμεσήμερο ενός λαού δεν διαρκεί για πάντα, και κανένας λαός δεν μπορεί να ξεγελάσει και να ξεπεράσει τον ίσκιο που ο ίδιος φέρει. Μπορεί να κάνει ένα βήμα εδώ, ένα βήμα παρά πέρα...

Διανύουμε μια περίοδο που ο ίσκιος μας είναι μεγαλύτερος από το κορμί μας -ψυχῆ τε καὶ σώματι.
Αυτό είναι όλο.

Μπορούμε να κάνουμε ένα βήμα εδώ, ένα βήμα παρά πέρα... Κι αν είναι αβάσταχτη η περίοδος της σκιάς, τούτο θα έχει τη σημασία του τουλάχιστον, όσο μπορούμε: να διατηρήσουμε ψήγματα της λαμπρότητας, να μην χαθούμε μέσα στο σκοτάδι της αιώνιας νύχτας, και η λησμονιά της μέρας, να μας οδηγήσει να δημιουργήσουμε μια μνήμη της ντροπής, που θα μας καθορίσει την επόμενη μέρα. Θα δούμε.

Οι λαοί, δεν είναι σαν το νερό, απλά να εξατμίζονται -ακόμα και έτσι όμως, μονάχα η «μορφή» αλλάζει- ούτε σαν τ' άψυχα, απλά να κατασκευάζονται, είναι ανθρώπινοι, και σαν τους ανθρώπους και τα πρόσωπα τους, άλλοτε είναι στις ομορφιές τους, άλλοτε στις ασχήμιες τους' άλλοτε είναι ατημέλητοι (ή και αμελητέοι για τους άλλους), άλλοτε καλλωπίζονται, άλλοτε φορούν σκουλαρίκια, άλλοτε γυαλιά (ή φορούν γυαλιά στους άλλους), άλλοτε απελπίζονται, άλλοτε νιώθουν έτοιμοι να ρουφήξουν τον κόσμο όλο, άλλοτε προσαρμόζονται και άλλοτε -νιώθουν να ασφυκτιούν σε τέτοιο βαθμό, ώστε- μονάχα με απίστευτη δυσκολία και τεράστιο τίμημα μπορούν να προσαρμοστούν, δηλαδή να αυτοκαθοριστούν επαναπροσδιοριζόμενοι -κάποιες φορές μάλιστα, λόγω των παθηματών τους, ακόμα και την ταυτότητα τους -ως κάποιο βαθμό- ενδέχεται να επαναπροσδιορίσουν.

Η υποτίμηση και η αλαζονεία ενός λαού προς κάποιον άλλον, πάντοτε, φανερώνει την άγνοια και τη μέθη, τη μη αντίληψη της τραγικότητας των ανθρώπων, πάντοτε, φανερώνει πως οι ώρες και οι ημέρες, οι εποχές και τα έτη, η περίοδος του Ίσκιου, τα βουβά κύματα της σκοτεινής ανθρώπινης θάλασσας πλησιάζουν...

Κανένας λαός δεν μπορεί να ξεγελάσει τον Ίσκιο που ο ίδιος φέρει...

Πηγή: Κοσμοϊδιογλωσσία