«Η λεβεγκιά εν’ γιόρκιν»
Τούτοι που μας χορεύκουσιν, σαν τ’ αγρινά στο δάσος
ο ένας εν’ ο Σολωμός τζι ο άλλος εν’ ο Τάσος.
…..
Μες στα Κοτσιινοχώρκα μας η λεβεγκιά εν’ γιόρκιν
ένας μοιάζει του Διενή, ο άλλος τ’ Άη Γιώρκη.
…..
Τούτοι που μας χορεύκουσιν με πόδκια τζιαι με σιέρκα
βάλλουν έναν στρατόν ομπρός με δίχα τα μασιαίρκα.
…..
Έτους δαμαί τζιαι δέτε τους, έχουν αΐπιν, πέτε
ειδέ τζι αν ου μουλλώννετε, να μεν θωρώ να κλαίτε.
…..
Μανάες τζιαι τζιυρούες τους, δέτε τους, πέτε γεια σας
χαλάλιν να τους κάμετε το βυζανάγιωμάν σας.
…..
Τούτοι που μας χορεύκουσιν εν’ τζιαι οι δκυο λεβέντες
τούτοι την Τζιύπρουν ρίζουν την τζιαι τούτοι εν’ οι αφέντες.
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Αν ήξερε ο Τάσος πως θα αντικατοπτριζόταν η Ελευθερία στο πρόσωπό του, είκοσι χρόνια μετά, θα ξανάτρεχε προς την Αμμόχωστό του, θα ξανάπεφτε στα κατοχικά συρματοπλέγματα, θα ξαναθυσιαζόταν για τον διπλανό του. Αν ήξερε ο Σολής πως θα προσωποποιούσε τη μαγκιά και την ανάσταση θα ξανασηκωνόταν και σαν άλλος «Καιόμενος» θα έκανε ξανά τον ίδιο δρόμο. Θα απέφευγε ξανά τους ανήμπορους κυανόκρανους, θα άκουγε μόνο τον ξάδερφό του, θα ξανάπιανε τον ιστό και, ως φίλος με τον Χάρο, θα επέλεγε ξανά να καπνίσει το τελευταίο του τσιγάρο προσπαθώντας να κατεβάσει την τουρκική σημαία.
Δυσνόητο. Όχι για αυτούς που είναι μέσα στη φωτιά. Αυτοί επέλεξαν προ πολλού να επαναλάβουν τον δρόμο του Ισαάκ και από το Βερολίνο να δώσουν αναπνοές σε έναν λαό που κουβαλά 42 χρόνια κατοχής και μοιάζει αδύνατος να αποκρούσει τις αιτίες που τον αφήνουν μισό, τους Προέδρους, τους ηγετίσκους, τους κυρίους και τις κυρίες. Αλλά, να που αναλίσκεται περήφανος μέσα στους τροχούς κάμποσων μηχανών, που ανασταίνοντας ολόκληρο τόπο, είκοσι χρόνια μετά τον Ισαάκ και τον Σολωμού, συνταράζουν ολόκληρο τον κόσμο.
Η Πορεία Μνήμης Ισαάκ-Σολωμού, δημιουργημένη από τους πιο αυθεντικούς ανθρώπους που έχει τούτος ο τόπος, αποδεικνύει πως «η λεβεγκιά εν’ γιόρκιν». Και όχι γιατί ο δρόμος από το Βερολίνο στην Πράγα, στη Βουδαπέστη, στο Βελιγράδι, στη Σόφια, στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα μας είναι δύσβατος, αλλά επειδή, ως μάγκες άλλων καιρών, οι μοτοσυκλετιστές επιμένουν και αντιστέκονται. Με τη μνήμη και τους δύο τους τροχούς, με τη σκέψη -πού αλλού- στην Κερύνεια, επιλέγουν να ξεκαθαρίσουν ότι η ιδέα της Ελευθερίας είναι αρκετή για να ξεπεράσουν δημόσια κτήρια, προέδρους, κατοχικούς ηγέτες, κατοχικά καθεστώτα, στρατούς κατοχής και να πουν τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Ό,τι δηλαδή έπρεπε να συμβαίνει σε ολόκληρη την πολιτεία, σε ολόκληρη την κοινωνία.
Δεν είναι ελίτ οι μοτοσυκλετιστές, το αντίθετο. Είναι ακριβώς φτιαγμένοι και βγαλμένοι από την πάστα του Τάσου και του Σολή από την Αμμόχωστο. «Ανοίξαν το τραντάφυλλον τζι εφκάλαν τους που μέσα», κατά τον ποιητή. Είναι οι ίδιοι που δεν κατανοούν τον όρο «έντιμος συμβιβασμός», είναι οι ίδιοι που δεν αποδέχονται πως ένα οδόφραγμα τους απαγορεύει να απολαύσουν την Κερύνεια τους, τη Μόρφου τους, την Καρπασία τους, την Αμμόχωστό τους. Και γιατί να το αποδεχτούν; Είναι τίποτα «ηγέτες» σε τραπέζια διαπραγματεύσεων ή «χαμένοι» σε σπίτια «συνεργασίας»; Όχι. Είναι αντάρτες εν καιρώ «ειρήνης», είναι μέσα στη φωτιά και καρτερούν την ευκαιρία του αγώνα. Μαζί τους η Αναστασία, που κρατά καλά το τιμόνι του πατέρα της, ο οποίος, σαν άλλος Αυξεντίου, έβγαλε αίμα απ’ την καρδιά του και έβαλε υπογραφή, για να την κάνει εντονότερη ο Σολής, που σαν άλλος Παλληκαρίδης, ανέβηκε με το βλέμμα ευθύ στον ιστό. Τα πάντα είναι κοινά.
Αλέκος Μιχαηλίδης
Ανάσταση Τώρα
Πηγή: Εφημερίδα Ένωσις
