Ἡ Μεγάλη Παρασκευὴ τῆς Μακεδονίας μας

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς

(Ὁ πανηγυρικὸς γιὰ τὴν 105η Ἐπέτειο τῆς ἀπελευθερώσεως τοῦ Κιλκίς, ποὺ ἐκφωνήθηκε στὴν Μητρόπολη Κιλκίς, τὴν 21 Ἰουνίου 2018)

Τὸ Κιλκὶς εἶναι ὁ πιὸ εὔφορος τόπος τῆς Μακεδονίας μας. Δὲν ἔχει νερά, δὲν ἔχει ποτάμια, γιὰ νὰ ἀρδεύουν τὰ χωράφια του. Καὶ ὅμως εἶναι ἡ πλουσιότερη γῆ. Γιατί;

Διαβάζω ἕνα ὡραῖο κείμενο, γραμμένο πρὶν ἀπὸ 30 χρόνια. Ὁ συγγραφέας του, Σταῦρος Λίβας, ζεῖ, γύρω στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 20, τὰ παιδικά του χρόνια στὸ Κιλκίς. «Ἕνα ἀπέραντο “Ἐθνικὸ Νεκροταφεῖο”, ποὺ κρύβει στὰ σπλάχνα του τὰ κορμιὰ χιλιάδων παλληκαριῶν, εἶναι ὁ τόπος μας. Καὶ πάνω στὰ κορμιὰ αὐτὰ στήθηκαν τὰ θεμέλια αὐτῆς τῆς πόλης. Καὶ τὸ σιτάρι ποὺ φτιάχνει τὸ ψωμί μας, θεριεύει καὶ μεστώνει, ρουφώντας ἀπὸ τὴ γῆ αἷμα ἀντὶ γιὰ νερό. Κάθε λόφος γύρω μας κι ἕνας “κρανίου τόπος”. Κάθε χωράφι κι ἕνας “ἀγρὸς αἵματος”, γιὰ νὰ χρησιμοποιήσω τοὺς χαρακτηρισμοὺς τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ τόσο ταιριάζουν στὴν περίπτωση.

Τὰ πρῶτα χρόνια, τ’ ἀλέτρια ποὺ ὄργωναν τὴ γῆ, ἔφερναν στὴν ἐπιφάνεια λευκὰ κόκκαλα, “κόκαλα Ἑλλήνων ἱερά”, μαζὶ μὲ σκουριασμένες ξιφολόγχες καὶ δερμάτινες παλάσκες περασμένες σὲ ζωστῆρες ποὺ ἔζωναν, κάποτε, λυγερὰ σώματα παλληκαριῶν. Κι ὅλοι μας, λίγο – πολύ, ἔχουμε νὰ θυμόμαστε πὼς κάποτε, σκάβοντας τὶς αὐλὲς τῶν σπιτιῶν μας, εἴχαμε βρεῖ σκουριασμένα ὅπλα κι ἀνθρώπινα κρανία.

Θυμᾶμαι τοὺς πρώτους περιπάτους ποὺ κάναμε μὲ τὸ σχολεῖο ἐκεῖ κοντὰ στοὺς πρόποδες τοῦ Ἅη-Γιώργη. Ἡ δασκάλα μας ἔλεγε ὅτι οἱ παπαροῦνες στὸν τόπο μας εἶναι πιὸ κόκκινες ἀπὸ ἀλλοῦ, “γιατί παίρνουν τὸ χρῶμα τους ἀπὸ τὸ αἷμα τῶν σκοτωμένων παλληκαριῶν”. Κι ἐμεῖς διστάζαμε νὰ τὶς κόψουμε, ἀπὸ φόβο, μήπως καὶ ματώσουμε τὰ χέρια μας».

Ναί, καὶ σήμερα οἱ λόφοι μὲ τὶς παπαροῦνες, ναί, καὶ σήμερα ἡ ἱστορία τῆς Μακεδονίας μας ποτίζεται ἀπὸ τὸ αἷμα τῶν 8.500 χιλιάδων περίπου ἀξιωματικῶν καὶ στρατιωτικῶν, ποὺ ἔπεσαν ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος κατὰ τὴν τριήμερο μάχη τοῦ Κιλκὶς

Οἱ “κόκκινες γραμμὲς” στὴν πατρίδα μας δὲν χαράσσονται μὲ μελάνι. Ὄχι. Χαράσσονται μὲ τὸ αἷμα καὶ τοὺς ἀγῶνες τῶν Ἑλλήνων γιὰ τὴν ἐλευθερία. Ὁ ἐθνικός μας ὕμνος εἶναι ὕμνος γιὰ τὴν Ἐλευθερία, γιατί Ἑλλὰς καὶ ἐλευθερία εἶναι λέξεις ταυτόσημες. Ἡ μάχη τοῦ Κιλκίς, στὶς 19 μὲ 21 Ἰουνίου τοῦ 1913, ὑπῆρξε ἡ φονικότερη, ἐνδοξότερη, ἀλλὰ καὶ ἡ κρισιμότερη τῆς νεότερης ἑλληνικῆς ἱστορίας. Ὄχι μόνο σώθηκε ἡ Μακεδονία, σώθηκε ἡ Ἑλλάδα, κατὰ τὴν εὔστοχη ρήση τοῦ Ἴωνα Δραγούμη, ἀλλὰ ἡ Ἤπειρος, τὰ νησιὰ τοῦ Ἀν. Αἰγαίου καὶ ἡ Κρήτη ἐνσωματώνονται ὁριστικὰ στὸν ἐθνικὸ κορμό.

Ταυτόχρονα ξεπλένεται ἡ ντροπὴ τοῦ 1897, ἡ πατρίδας μας ἀποκτᾶ κύρος καὶ ὑπόληψη μεταξὺ τῶν εὐρωπαϊκῶν κρατῶν καὶ τῶν Μεγάλων τότε Δυνάμεων. Διότι οἱ Μεγάλες Δυνάμεις συνάγουν συμπεράσματα γιὰ τὴν πολιτική τους, ὄχι μὲ κριτήριο τὴν ἑτοιμότητα ὑποκλίσεων καὶ τὰ πλατιὰ χαμόγελα (ἢ χαχανητά), ἀλλὰ μὲ κριτήριο τὴν ἱκανότητα καὶ τὴν ἀποφασιστικότητα τῶν κυβερνήσεων νὰ ὑπερασπιστοῦν τὰ ἐθνικά τους συμφέροντα. Στὴν μάχη τοῦ Κιλκὶς ἔλαμψε ὁ ἡρωισμὸς καὶ ἡ γενναιότητα τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ. Νὰ παραπέμψω σὲ ἕνα κείμενο ἑνὸς αὐτόπτη μάρτυρα. Εἶναι τοῦ Δημητρίου Καλλίμαχου, ἐθελοντῆ ἱερέως τῆς Ε´ Μεραρχίας, ὁ ὁποῖος ἀκολουθεῖ τὴν γιγαντομαχία καὶ καταγράφει τὶς ἡρωικὲς μάχες. Τὸ βιβλίο κυκλοφορήθηκε πρὶν ἀπὸ 80 περίπου χρόνια μὲ τίτλο “Ἀθάνατη Ἑλλάς”

Νὰ σημειώσω παρενθετικὰ ὅτι ἡ μάχη διεξήχθη ἐν μέσῳ φοβεροῦ καύσωνος (περίπου 40 βαθμοὺς κελσίου). Τὰ σιταροχώραφα τοῦ κάμπου τοῦ Κιλκίς, ἐξ αἰτίας τῶν ὀβίδων πῆραν φωτιά. Πολλοὶ βαριὰ τραυματισμένοι στρατιῶτες, μὴ μπορώντας νὰ μετακινηθοῦν, κάηκαν ζωντανοί…

Διαβάζω στὴν σελ. 76 τοῦ πονήματος: «Στρατιώτης τοῦ 22ου ἐτραυματίσθη εἰς τὸν βραχίονα. Τυχερὸς ἤσουνα, συνάδελφε, ποὺ πῆρες τὸ παράσημο, τοῦ λέγει ὁ παραπλεύρως του, ἄιντε τράβα τώρα στὸ χειρουργεῖο… Τί ἔκανε, λέει; Μὲ μία γρατσουνιὰ νὰ φύγω; Τὸ παληοτόμαρό μου βαστάει ἀκόμα, ἔχω νὰ φάω καὶ ἄλλους ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς ἄτιμους ποὺ σφάξανε γυναικόπαιδα! Καὶ συνεχίζει τὸν ἀγώνα. Παίρνει δεύτερο βόλι καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ μάχεται καὶ τὸ δεύτερον τραῦμα γίνεται τρίτον καὶ ἕπεται συνέχεια… Καὶ ὅταν πλέον ἡ δυνατὴ αἱμορραγία τὸν ἀναγκάζη νὰ πέση κάτω, οἱ τραυματοφορεῖς, ὅταν ἐπλησίασαν νὰ τὸν παραλάβουν, ἐπέδεσαν ἐν ὅλῳ ἑπτὰ τραύματα! Καὶ παρεπονεῖτο ὁ Ρουμελιώτης στρατιώτης, διότι δὲν ἦτο δυνατὸν πλέον νὰ συνεχίση τὸν ἀγώνα του, λέγοντας: Μώρ᾽ δὲν μποροῦσε νὰ εἶχα κι᾽ ἄλλο παληοτόμαρο, νὰ βγάλω αὐτὸ τὸ τρυπημένο καὶ νὰ βάλω τὸ καινούργιο!».

Μὲ αὐτὰ τὰ ἐντὸς εἰσαγωγικῶν “παλιοτόμαρα”, εἶναι κεντημένη ἡ γαλανόλευκη σημαία μας, μὲ τὰ κομμένα πόδια τῶν χιλιάδων τότε ἀναπήρων περπατᾶ ἡ Ἑλλάδα. (Κάποια ἄλλα, ὄντως παλιοτόμαρα, σήμερα καῖνε τὸ ἐθνικό μας σύμβολο).

Στὴ μάχη τοῦ Κιλκὶς συμμετέχουν Ἕλληνες ἀπ᾽ ὅλη τὴν Οἰκουμένη. Ἀπὸ τὸν ἀκμαῖο τότε Ἑλληνισμὸ τῆς Αἰγύπτου, ἀπὸ τὴν Ἀμερική, τὴν Εὐρώπη, τὴν Αὐστραλία, τὰ νιάτα τοῦ ἔθνους σπεύδουν ὄχι γιὰ νὰ σκοτώσουν ἀλλὰ νὰ πεθάνουν γιὰ τὴν πατρίδα.

Μὲ τὴν ὁμόνοια καὶ τὴν ὁμοψυχία ἀγγίζουμε τὸ θαῦμα. “Έλληνας ὁμοφρονέοντας χαλεποὺς εἶναι περιγίγνεσθαι”, ὅταν ὁμονοοῦν οἱ Ἕλληνες εἶναι ἀνίκητοι, διαλαλεῖ ὁ Ἡρόδοτος, ρήση ἐπικαιρότατη. Δύο καὶ πλέον χιλιάδες, Κύπριοι ἐθελοντὲς σκλάβοι ἐλευθερωτές, ὅπως προσφυῶς ὀνομάστηκαν, ἀφήνουν τὴν πολύπαθη μεγαλόνησο καὶ
«παίρνουν τὴν ἀνηφοριά,
παίρνουν τὰ μονοπάτια,
νὰ βροῦν τὰ σκαλοπάτια
ποῦ πᾶν στὴ λευτεριά»,
ὅπως τραγουδοῦσε ὁ ἥρωας τοῦ ἐθνικοαπελευθερωτικοῦ ἀγώνα τῆς ΕΟΚΑ, 18χρονος Εὐαγόρας Παλληκαρίδης. 20 περίπου ἀπὸ αὐτοὺς σκοτώνονται ἢ τραυματίζονται ἐδῶ στὸ Κιλκίς.

Ἕνας ἀπὸ τοὺς ἥρωες, ὁ Κων. Κοιλανιώτης ἀπὸ τὴν Λεμεσσὸ τῆς Κύπρου, φοιτητὴς τῆς Νομικῆς Ἀθηνῶν, θὰ γράψει: “Θὰ ἦτο ντροπὴ διὰ πάντα Κύπριον νὰ μὴν σπεύσει εἰς τὴν φωνὴν τῆς Πατρίδος”. Σκοτώθηκε στὶς 20 Ἰουνίου τοῦ 1913, ἐδῶ στὸ Κιλκίς. Αἰωνία τους ἡ μνήμη καὶ τῶν Κυπρίων καὶ τῶν Κρητικῶν καὶ τῶν Ἑπτανησίων καὶ ὅλων τῶν Ἑλλήνων ποὺ πρόσφεραν τὸ αἷμα τους γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Μακεδονίας μας.

Σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, μέχρις ἐδῶ ὁ λόγος μου ἦταν πανηγυρικός, γιὰ νὰ τιμήσω τὰ λαμπρὰ παλληκάρια τῆς μάχης τοῦ Κιλκίς. Ἀπὸ δῶ καὶ στὸ ἑξῆς εἶναι ἐπικήδειος.

Περίλυπός ἐστι ἡ καρδία μου ἕως θανάτου. Φαρμακώθηκε ἡ ψυχή μας…

Ἡ Κυριακὴ ποὺ μᾶς πέρασε δὲν ἦταν Κυριακή, ἦταν ἡ Μεγάλη Παρασκευὴ τῆς Μακεδονίας μας, τῆς πατρίδας μας. Πένθιμα πρέπει νὰ χτυποῦν καὶ σήμερα οἱ καμπάνες καὶ ἀντὶ γιὰ δοξολογία μνημόσυνο νὰ τελέσουμε. Σταυρώθηκε ἡ Μακεδονία μας… Οἱ γέροντες γονεῖς μας ἔκλαιγαν στὰ χωριά μας γιὰ τὴν ἀτιμωτική, προδοτικὴ συμφωνία. Καὶ ὄχι, δὲν εἶναι ἀκραῖοι οὔτε ἐθνικιστὲς πατριδοκάπηλοι, «ἐθνίκια» – λέξη χαμερπὴς- ὅπως διατείνεται ἡ κάθε κρανιοκενὴς ἀσημαντότητα ποὺ βρέθηκε σὲ ἕνα ἀξίωμα. Εἶναι ἡ καθάρια καὶ ἀγέρωχη φωνὴ τῶν προγόνων μας, ποὺ βροντοφωνάζει: ἡ Μακεδονία, τῶν Ἑλλήνων τὸ καμάρι, εἶναι μία καὶ Ἑλληνική.

“Ἕκαστος ἑρμηνεύει τὰ πράγματα κατὰ τὸ ἴδιον νόσημα”, λέει ἕνας ἅγιος. Μὲ βάση τὴν ἀσθένειά σου κρίνεις καὶ τοὺς ἄλλους. Ὁ ἀκραῖος καὶ ὁ φασίστας, ὅσους διαφωνοῦν μαζί του, τοὺς χαρακτηρίζει ἀκραίους καὶ φασίστες. Καὶ στὰ μεγάλα συλλαλητήρια δὲν πῆγε ἑτερόκλητος ὄχλος, ἀλλὰ ὁ ἑλληνικὸς λαὸς γιὰ νὰ βροντοφωνάξει, δημοκρατικότατα, τὴν ἀντίστασή του στὴν προδοσία τῆς Μακεδονίας μας. Τὴν ἱστορία τὴν σηκώνει στοὺς ὤμους του ὁ λαός, ὅταν γονατίζει ἡ ἡγεσία. Καὶ οἱ γονατισμένοι, οἱ προσκυνημένοι συνήθως προσπαθοῦν νὰ ταπεινώσουν καὶ τοὺς ὄρθιους. Ξέρουμε, ἐμεῖς οἱ δάσκαλοι ὅτι οἱ μαθητές μας βγάζουν φτεροῦγες κι ἀνθίζουν, ὅταν τοὺς διδάσκουμε μὲ ταπείνωση καὶ ὄχι ταπεινώνοντάς τους. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς ἡγέτες. Οἱ λαοὶ ἀνθίζουν, ὅταν ἔχουν ἡγεσία ποὺ τοὺς κυβερνᾶ μὲ σεβασμὸ καὶ ταπείνωση.

Σήμερα ὁ λαός μας, στὴν συντριπτική του πλειοψηφία, αἰσθάνεται προδομένος, ντροπιασμένος καὶ ταπεινωμένος. Ὁ Μίκης Θεοδωράκης δήλωσε στὶς 12 Ἰουνίου 2018: «Ἡ χώρα μας σύρθηκε σὲ μία πράξη ἱστορικῆς ἥττας καὶ ἐθνικῆς μειοδοσίας μὲ ἀπρόβλεπτες ἐπιπτώσεις σὲ βάρος τῆς χώρας καὶ τοῦ λαοῦ μας. Συνάμα ποδοπατήθηκε ἡ θέληση τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ὕστερα ἀπὸ αὐτὸ τὸ μεγάλο “ΝΑΙ” τοῦ κ. Τσίπρα ἐκείνου ποὺ πονάει πιὸ πολὺ δὲν εἶναι μόνοι οἱ κίνδυνοι ποὺ ἀνοίγονται μπροστά μας, ἀλλὰ προπαντὸς ἡ μεγάλη Ντροπὴ ποὺ θὰ μᾶς στιγματίζει γιὰ πάντα».

Μήπως μᾶς νίκησαν οἱ Σκοπιανοὶ στὸ πεδίο τῆς μάχης; Ὄχι. Τότε γιατί, γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία μας, παραδίδουμε τὸ ἅγιο ὄνομα τῆς Μακεδονίας μας καὶ – ἀκόμη χειρότερα – ἀναγνωρίζουμε μακεδονικὴ ἐθνότητα καὶ γλῶσσα, πράξη ποὺ ὄχι μόνο δὲν ἀναχαιτίζει, ἀλλὰ ἀποτελεῖ τὴν ρίζα καὶ ἐκτρέφει τὸν σκοπιανὸ ἀλυτρωτισμό; Μὲ λίγα λόγια δεχθήκαμε ὅτι εἴμαστε, ἐμεῖς οἱ Μακεδόνες -οἱ μοναδικοί, οἱ ἄλλοι εἶναι ψευτομακεδόνες- ὅτι εἴμαστε ἕνα ὑποσύνολο τοῦ μακεδονικοῦ ἔθνους ποὺ ἑδρεύει στὰ Σκόπια. Ὑπάρχει μακεδονικὴ ταυτότητα καὶ γλῶσσα; Ὑπάρχει Μακεδονία κι ἄλλη ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἑλληνική; Ὄχι. Δὲν κατάλαβαν, οἱ προδότες, ὅτι μὲ τὴν ὑπογραφή τους ἀκυρώνονται οἱ Βαλκανικοὶ Πόλεμοι καὶ νομιμοποιεῖται ἡ πλαστογράφηση ποὺ ξεκίνησε ἀπὸ τὸν Τίτο τὸν ὁποῖο, προφανῶς κάποιοι ἡμέτεροι νοσταλγοῦν.

Διαβάσαμε ὅτι ἐκτὸς τῶν ἄλλων ἐπιχαίρει γιὰ τὴν συμφωνία καὶ ὁ Σόρος, τὸ συνώνυμο τῆς δολοπλοκίας. “Ἐπαινούμενος γὰρ ἀπὸ τῶν ἐναντίων ἀγωνιῶν μή τι κακὸν εἴργασμαι”, ἔλεγε ὁ Δημοσθένης. Ὅταν σὲ ἐπαινοῦν οἱ ἐχθροί σου, σημαίνει ὅτι διαπράττεις κάτι πολὺ κακό. Τὸ ζήσαμε τὴν Κυριακὴ στὶς Πρέσπες, ὅπου ὁ κ. Ζάεφ μίλησε ἀπροκάλυπτα γιὰ Ἕλληνες καὶ Μακεδόνες χωρὶς καμμία ἐνόχληση. Ὀρθῶς γράφτηκε, δώσαμε τὴν Μακεδονία μὲ ἀντάλλαγμα μία γραβάτα καὶ στήσαμε παιδικὸ πάρτι γιὰ τὰ γενέθλια τοῦ Νίμιτς. Εἶναι ἢ δὲν εἶναι αὐτὸ ἐμπαιγμὸς καὶ περιφρόνηση τοῦ ἐμπερίστατου λαοῦ μας;

Βλέπουμε ἐδῶ, γύρω μας, τοὺς μαθητές μας, τὰ νιάτα τῆς Μακεδονίας νὰ κρατοῦν τὴ γαλανόλευκη σημαίας μας, γιὰ τὴν ὁποία ἀπαγορεύτηκε ἡ ἔπαρσή της καὶ ἡ ἀπαγγελία τοῦ ἐθνικοῦ μας ὕμνου στὸ δημοτικὸ σχολεῖο. Ποιόν ἐνοχλεῖ ὁ Ἐθνικός μας Ὕμνος; Μόνο τοὺς ἐχθρούς μας.

Ἐρωτῶ: Τί θὰ ἀπολογηθῶ ἐγὼ ὁ δάσκαλος στοὺς μαθητές μου, ὅταν δοῦν στὴν αἴθουσα χάρτες μὲ Βόρεια Μακεδονία, ὅταν τόσα χρόνια διδάσκω μία καὶ μοναδικὴ Μακεδονία; Θὰ μᾶς τοξεύει ἀλύπητα τὸ γεμάτο πίκρα καὶ ἀπογοήτευση βλέμμα τῶν παιδιῶν μας. Ἀλήθεια τί τὸ ἀλυτρωτικὸ θὰ ἀφαιρέσουν οἱ ἐπιτροπές, ποὺ θὰ ἐλέγξουν καὶ θὰ ἀναθεωρήσουν τὰ βιβλία ἱστορίας μας, ὅπως προβλέπεται ἀπὸ τὴν συμφωνία; Θὰ σβήσουμε τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο καὶ τὸν Φίλιππο, θὰ διαγράψουμε τὸν Μακεδονικὸ ἀγώνα; Θὰ ἀπαλείψουμε τὸν τίτλο μακεδονομάχοι δίπλα ἀπὸ τὸ ὄνομα τοῦ Παύλου Μελᾶ ἢ τοῦ Γερμανοῦ Καραβαγγέλη; Ἀναθυμιάσεις τοῦ τύπου “συνωστισμός, στὸ λιμάνι τῆς Σμύρνης”, θὰ εἰσπνέουμε πάλι, Ντροπή, νὰ ντροπιαστοῦμε… Φτάνει πιὰ μὲ τοὺς ἐθνομηδενιστὲς καὶ τὶς ἰδεοληψίες τους. Ὁ κ. Ζάεφ ἔγραψε, ἅγιοι ἀρχιερεῖς, τὴν ἀποφράδα ἡμέρα, ὅτι στέκεται μὲ ὑπερηφάνεια μπροστὰ στὸν Κύριλλο καὶ τὸν Μεθόδιο. Τοὺς παραδώσαμε τοὺς Ἕλληνες, ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη, ἁγίους φωτιστὲς τῶν Σλάβων, παραδίδουμε, δηλαδή, τὴν ἱστορία τῆς Μακεδονίας ἀπὸ τὴν κτίση τῆς Κωνσταντινούπολης καὶ ἐντεῦθεν.

Τὴν μακεδονικὴ δυναστεία τοῦ Βασιλείου τοῦ Βουλγαροκτόνου, τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, τοὺς ἑκατοντάδες ἁγίους, μάρτυρες καὶ νεομάρτυρες. Παραδίδουμε τὰ ἱερὰ καὶ ὅσιά μας στοὺς ἀπόγονους τῶν Κομιτατζήδων. Αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν…

Νὰ θυμηθεῖτε, Σεβασμιώτατε ποιμενάρχα μας, κ. Ἐμμανουήλ, ὅτι σὲ κάποια στιγμή, θὰ ἀπαιτήσουν οἱ Σκοπιανοὶ νὰ διαγράψετε τὸ “ὑπερτίμου καὶ ἐξάρχου Μακεδονίας”, ἐφ᾽ ὅσον προωθοῦν γιὰ τὴν σχισματική τους Ἐκκλησίας τό: Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀχρίδος καὶ πάσης Μακεδονίας.

Μήπως ἀπαιτήσουν καὶ τὴν κατάργηση τῆς ἑορτῆς τῶν Πολιούχων μας Πεντεκαίδεκα Ἱερομαρτύρων, γιατί μαρτύρησαν στὴν Στρώμνιτσα, ἡ ὁποία, κατὰ τοὺς θλιβεροὺς πρωταγωνιστὲς τῆς Πρέσπας, ἀνήκει στὸ μακεδονικὸ ἔθνος;

Ἡ ἐπαίσχυντη συμφωνία ἄνοιξε τὸν ἀσκὸ τοῦ Αἰόλου καὶ τὶς ἴδιες παρανοϊκὲς διεκδικήσεις θὰ ζήσουμε καὶ γιὰ τὰ προϊόντα τῆς Μακεδονίας καὶ τὸ ἀεροδρόμιο “Μακεδονία” καὶ γιὰ τὸ ἵδρυμα καὶ τὸ Μουσεῖο τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα. Ἑνὸς κακοῦ μύρια ἕπονται… Ἡ ἱστορία εἶναι φωνὴ νεκρῶν διδάσκουσα τοὺς ζῶντας. Ὅλοι μαζί, ζωντανοὶ καὶ πεθαμένοι, εἴμαστε ἀλληλέγγυοι καὶ συνυπεύθυνοι, ἔλεγε ὁ Σεφέρης.

Ἡ ἱστορία, ἐξ ὁρισμοῦ, εἶναι μία συμφωνία μεταξὺ τῶν νεκρῶν, τῶν ζώντων καὶ τῶν ἀγέννητων. Κι ἀφοῦ εἶναι τριμερὴς ἡ συμφωνία, δὲν μπορεῖ νὰ ἀλλάξει ἐν ἀπουσίᾳ τῶν δύο μερῶν τῶν νεκρῶν καὶ τῶν ἀγέννητων.
“Χρωστᾶμε σ᾽ ὅσους πέρασαν
θὰ ᾽ρθοῦνε, θὰ περάσουν
κριτὲς θὰ μᾶς δικάσουν
οἱ ἀγέννητοι καὶ οἱ νεκροὶ”, γράφει ὑπέροχα ὁ ἐθνικός μας ποιητὴς Κωστὴς Παλαμᾶς.

Οἱ πρῶτοι Κριτές, οἱ νεκροί, ὅπως οἱ χιλιάδες μαχητὲς τοῦ Κιλκὶς ἔγραψαν μὲ τὸ αἷμα τους: Ἡ Μακεδονία εἶναι μία καὶ ἑλληνική. Οἱ δεύτεροι, οἱ ἀγέννητοι, θὰ μᾶς δικάσουν, ἂν ἀνεχτοῦμε τὸ ἀνοσιούργημα: τὴν προδοσία τῆς Μακεδονίας. Ὄχι. Ὁ Λαὸς θὰ ἀποτινάξει ἀπὸ πάνω του αὐτὸ τὸ στίγμα, αὐτὸν τὸν λεκὲ τῆς ἱστορίας μας. Οἱ Μακεδόνες δὲν μποροῦν νὰ ζοῦν σκλαβωμένοι καὶ προδομένοι. Ἐμεῖς οἱ Μακεδόνες, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, ξέρουμε νὰ ἀγωνιζόμαστε, ξέρουμε νὰ νικᾶμε.

Τὴν μόνη συμφωνία γιὰ τὴν Μακεδονία ποὺ ἀναγνωρίζει ὁ λαὸς εἶναι αὐτὴ ποὺ ὑπογράφτηκε μὲ τὸ αἷμα τῶν Ἑλλήνων στρατιωτικῶν καὶ ἀξιωματικῶν γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία, γιὰ τῆς πατρίδος τὴν Ἐλευθερία καὶ γιὰ τὴν τιμὴ τῆς Μακεδονίας ἐδῶ στὸ Κιλκίς, πρὶν ἀπὸ 105 χρόνια. Καὶ ὅ,τι κερδήθηκε μὲ αἷμα, δὲν μπορεῖ νὰ ξεπουληθεῖ μὲ τὸ μελάνι μίας ὑπογραφῆς.

Ζήτω ὁ ἔνδοξος ἑλληνικὸς στρατός
Ζήτω ἡ μία καὶ μοναδικὴ Μακεδονία μας
Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν

Πηγή: Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία