Η ουσία δεν βρίσκεται ούτε στην «ορολογία» ούτε στην κομματική ψευτοδιαμάχη.

Αποκάλυψη, του Albert Goodwin

Σαφώς και τα «σοβαρά ζητήματα» είναι ακριβώς αυτά και όχι να μιλάς με ακαταλαβίστικούς -πολλές φορές- οικονομίστικους όρους για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Και «αυτά τα ζητήματα» έχουν σημασία γιατί φανερώνουν -όπως θα δείτε παρακάτω- την ποιότητα και την στρατηγική του ελληνικού κράτους. Όσες και όσοι νομίζουν ότι ζούμε σε μια περίοδο που απλά «ξεβράζει» η οικονομική ανεπάρκεια και αδυναμία ας γυρίσουν πλευρό. Οι αλλαγές είναι τεκτονικές.
Το προηγούμενο είναι σχόλιο για τους «οικονομιστές-εκσυγχρονιστές» οι οποίοι είναι και οι κύριοι υπαίτιοι για τη σημερινή κατάντια της χώρας. Πάμε παρακάτω.

Ήταν μια γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας. Των Αρμενίων, των Ασσυρίων, των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας (βέβαια οι πρώτοι, οι Αρμένιοι έχουν καταφέρει ευρεία αποδοχή ως προς τη δική τους εθνική διάσταση και ο όρος γενοκτονία των Αρμενίων δεν αμφισβητείται). Ήταν μια οργανωμένη προσπάθεια αφανισμού των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας. Διεπράχθη από τους ιδεολογικούς προγόνους των υπερδημοκρατών, εκσυγχρονιστών και δυτικιστών κεμαλιστών.

Το ζήτημα όμως, σε ότι αφορά τη δήλωση του συγκεκριμένου προσώπου, δεν είναι ο «νομικισμός» ούτε η «επιστημονική άποψη». Ιδιαίτερα δε ο «νομικισμός», πολλές φορές αποκρύβει παρά φανερώνει την ουσία. Δεν θα ασχοληθώ καθόλου με τη χρήση του όρου και εάν δικαιολογείται διότι θεωρώ πως η όλη κουβέντα είναι παραπλανητική. Κατ' αρχάς -επειδή ακούστηκε και αυτό- δεν είναι «εθνολαϊκισμός» να θες να τιμάς τους νεκρούς σου και να ψηφίζεις, ομόφωνα, ως ελληνικό κοινοβούλιο ημέρα μνήμης (το επισημαίνω επειδή ορισμένοι ισχυρίζονται πως το ελληνικό κράτος πρέπει να αποκτήσει «θεσμική μνήμη»). Χρέος είναι, το οποίο μάλιστα καθυστέρησε αδικαιολόγητα -πάνω από επτά δεκαετίες- και θα πρέπει να εξεταστούν οι λόγοι που δεν καθιερώθηκε νωρίτερα, γιατί συγκεκριμένες ελλαδικές πολιτικές ομάδες είχαν ευθύνες οι οποίες ήθελαν να απομειωθουν ή να ξεχαστούν.

Από εκεί και πέρα. Ως προς την ουσία.

«Το Κυπριακό», είχε γράψει ο Νίκος Ψυρούκης, «φανερώνει την παθογένεια της ιστορικής κοινωνιολογίας του νεωτέρου ελληνικού κράτους», δηλαδή, την υποτέλεια και την θεσμοθετημένη προστασία η οποία αποτελεί δομική και διαρκής στρέβλωση και αλλοίωση, του ελληνικού πολιτικού συστήματος (που μας ταλανίζει μέχρι και σήμερα και την οποία συναντούμε για ακόμα μια φορά αυτή την περίοδο, με τη νέα κρίση. Αυτά να μελετήσουν όσοι θέλουν «να γίνουμε κανονικό κράτος»). Τα ίδια ισχύουν και για το Ποντιακό και Μικρασιατικό ζήτημα. Η ουσία βρίσκεται σε αυτό το σημείο και όχι στο εάν πρέπει να χρησιμοποιείται ο άλφα ή ο βήτα όρος (συζήτηση που από μόνη της σχετικοποιεί το όλο θέμα και αποκρύβει την ουσία).

Η γεωπολιτική φίλες και φίλοι, έχει πνευματικές προϋποθέσεις. Και το ΕλλαδοΤουρκικό γεωπολιτικό και γεωπολιτισμικό ΝΑΤΟικό υποκείμενο υπό το ΒενιζελοΚεμαλικό consensus (συναίνεση) έχει συγκεκριμένες πνευματικές προϋποθέσεις.

Έγραψα πριν λίγο καιρό: "Δεν το πιστεύω πως έχει αρχίσει να καταλαμβάνει όλο και περισσότερο χώρο στην δημόσια σφαίρα -σκουπιδοποιώντας την- ο Άδωνις Γεωργιάδης του Συ.Ριζ.Α και πάσης «αριστεράς», Νίκος Φίλης. Είχαμε τα «δεξιά» απολειφάδια του διπολικού συστήματος που κουβαλάνε μέσα στο κεφάλι τους την ψυχροπολεμική ιδεολογική πλύση εγκεφάλου, αποκτήσαμε τώρα και τα «αριστερά» ανάλογα. Τι τραβάμε Θεέ μου... Αυτό που ενώνει τους δύο προηγούμενους είναι το εξής απλό: Αποτελούν σεκταριστικά -περιθωριακά- υποπροϊόντα του βαθέως μεταπολιτευτικού συστήματος τα οποία λόγω της αποσύνθεσης του αποκολλήθηκαν από το βαλτώδες περιθώριο και ξεβράστηκαν στην επιφάνεια αναλαμβάνοντας ρόλους (αυτό είναι το «βαθύ κράτος», τμήμα του δηλαδή). Σε τόσο προχωρημένο στάδιο βρίσκεται η αποσύνθεση. Από διαφορετική σκοπιά αποτελούσαν -και εξακολουθούν να αποτελούν- νομιμοποιητικούς παράγοντες εξάρτησης, υποτέλειας και αποικιοποίησης".

Στα εξαρτημένα-δορυφορικά ή περιφερειακά πελατειακά κράτη-παραρτήματα η αποπολιτικοποίηση και αποεθνικοποίηση είναι παράλληλες διαδικασίες (οι οποίες διαπλέκονται). Οι απόψεις Φίλη αποτελούν παράγωγο (Ευρω)Ατλαντικής πολιτικής (οι φιλο-λενινισμοί-κεμαλισμοί και αντι-εθνικισμοί μιας κάποιας «αριστεράς» έχουν μεταβληθεί σε ιδεολογικές επικαλύψεις -εξυπηρέτησης- γεωπολιτικών σχέσεων).

Την «αριστερά» την συναντούμε στο «εσωτερικό» (δι)εθνικό επίπεδο της ΕλλαδοΤουρκικής σχέσης και τη «δεξιά» στο «εξωτερικό» υπερ-εθνικό (ΝΑΤΟικό ή ΕυρωΑτλαντικό) επίπεδο. Οι μεταξύ τους διαμάχες αποτελούν ψευτοδιαμάχες εξυπηρέτησης του κομματικού και ιδεολογικού ποιμνίου.

Καλή μου πελατειακή «δεξιά», η συνεχής νεο-επαρχιώτικη προσαρμογή των δογμάτων εθνικής ασφαλείας των Η.Π.Α δεν αποτελεί εθνική στρατηγική. Οι Σοβιετολόγοι έγιναν Ισλαμολόγοι, ο από Βορρά κόκκινος έγινε από Νότο πράσινος κίνδυνος και από της Σοβιετία περάσαμε στην Αραβία (αυτό δε σημαίνει πως δεν χρειάζεται προσοχή το μεταναστευτικό-προσφυγικό). Αυτές οι νεο-επαρχιώτικες προσαρμογές της «δεξιάς» φαίνονται με γυμνό μάτι για όποιον είναι λίγο εξασκημένος στις διεθνείς εξελίξεις και είναι φαιδρές και γελοίες.

Το κοινό στοιχείο και στις δύο περιπτώσεις των πράσινο-κόκκινων βορειο-νότιων κινδύνων, είναι η υποβάθμιση και ουδετεροποίηση του ζητήματος της Τουρκίας (σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο εντάσσεται ο τρόπος αντιμετώπισης του ζητήματος της Μικράς Ασίας και του Πόντου από μέρους μιας «αριστεράς» που ήταν πολύ περισσότερο ευαίσθητη με το Κουβέιτ από ότι με την... Κύπρο. Το Κυπριακό δεν είναι τυχαία ντε μοντέ).

Οι συρρικνώσεις και εξωτερικές -πολεμικές ή άλλες- επεμβάσεις και αποσταθεροποιήσεις του 1940, του 1944, του 1947, του 1955, του 1967, του 1974 ακολουθούνται από τις αλλεπάλληλες υποχωρήσεις ή εκχωρήσεις κυριαρχίας του 1992, του 1997 (το ευχαριστώ του Δραγασάκη δεν είναι παρά συνέχεια του ευχαριστώ του Σημίτη), του 1999, του 2010 και του 2011. Η «δεξιά» έχει αναλάβει τον ρόλο της «διαμαρτυρίας» και του «ξεσηκωμού» από τα έδρανα. Διαμαρτύρονται στη «δεξιά» για τις επιπτώσεις και τα αποτελέσματα της δικής τους στρατηγικής (είναι αυτή που χάραξε τη στρατηγική την οποία εφάρμοσαν τα κατά τόπους Πα.Σο.Κ).

Η κοινωνία, το έθνος, καλή μου «δεξιά» (που στο φαίνεσθαι κουβαλάς την εικόνα της παναγίας αλλά στην ουσία προσεύχεσαι για «το νόμισμα») ποτέ δεν είχε δόγμα εθνικής ασφαλείας και κυριαρχίας από το 22' και μετά. Το κράτος είχε (και ο κομματικός τομέας του).

Επιστρέφοντας στην «αριστερά» και την «κεντροαριστερά». Για να μην κοροϊδευόμαστε. Οφείλουν να μας πουν ευθέως τι θέλουν όλοι αυτοί. Τι επιθυμούν τελικά; Να γίνει η Ελλάδα σαντζάκι (επαρχία) της Τουρκίας; Θέλουν μια ανισοβαρή ελληνο-τουρκική συνομοσπονδία στα πλαίσια μιας «καλής και δυτικής» -δηλαδή ελεγχόμενης από συγκεκριμένους εξωεδαφικούς δρώντες- Τουρκίας; Τι θέλουν επιτέλους;

Ας αφήσουν τα ιδεολογήματα περί «επιστημονικών ορολογιών και ιστοριογραφιών» πίσω από τα οποία κρύβονται και ας απαντήσουν ευθέως.

Ας δημιουργηθούν χώροι και πεδία διαλόγου στη δημόσια σφαίρα. Ας το κουβεντιάσουμε. Τι θέλουν; Τι προτείνουν;

Σημειώσεις

• Η τύχη του κυρίου ο οποίος κατέχει τη θέση του Υπουργού Παιδείας με αφήνει παγερά αδιάφορο. Άλλωστε όταν φτάνουν άτομα όπως ο Φίλης ή ο Γεωργιάδης να κατέχουν θέσεις στο ελληνικό κράτος και να αναδύονται από τον ψυχροπολεμικό βούρκο του δορυφορικού κράτους-πελάτη τέτοια απολειφάδια, το παιχνίδι έχει ήδη χαθεί. Αυτά αποτελούν συμπτώματα αποσύνθεσης και παρακμής.
• Δύο ήταν τα αρχικά πλάνα, οι βασικές στρατηγικές επίλυσης του «Ανατολικού Ζητήματος». Το ένα ήταν μετεξέλιξη του Ρήγα, δηλαδή χριστιανο-βαλκανικό ρεπουμπλικανικό με αντι-τουρκικά πρόσημα (χονδρικά Δημήτρης Γλήνος) και το άλλο χριστιανο-μουσουλμανικό-μικρασιατικό (ελληνο-τουρκικό) αυτοκρατορικό με αντι-σλαβικά πρόσημα (χονδρικά Ιών Δραγούμης). Όλα αυτά μετα-Καποδιστριακά και μετα-Κολοκοτρώνέϊκα βέβαια.
• Δεν γίνεται από τη μια μεριά να υπενθυμίζεις την φιλοξενία Ελλήνων προσφύγων από τη Συρία τότε και παράλληλα να έχεις βυθίσει στη λήθη και στην υποβάθμιση το ζήτημα της Μικράς Ασίας και του Πόντου. Είναι υποκριτικό. Καμία φορά η ιστορική μνήμη -και όχι η ιστορική λήθη- μπορεί να είναι χρήσιμη. Θα μπορούσε να είχε λειτουργήσει με θετικό τρόπο μια πιθανή ενσωμάτωση προσφυγικής διάστασης στην ελληνική ταυτότητα. Αλλά ορισμένοι θέλουν να χρησιμοποιούν ότι τους συμφέρει, όπως τους συμφέρει και όποτε τους συμφέρει. Κατά την προσωπική μου εκτίμηση η ελληνική ταυτότητα θα έπρεπε να είχε και προσφυγική διάσταση. Θα έπρεπε να υπάρχουν μνημεία σε πόλεις της Ελλάδας που να τιμούν τον πρόσφυγα. Αυτή θα μπορούσε να αποτελεί και μια «αριστερή» στάση ως προς το ζήτημα της εθνικής ταυτότητας και όχι η πλήρη απόρριψη της εθνικής ταυτότητας (μια περιθωριακή στάση στα περισσότερα εκ των 195 κρατών του πλανήτη).
• Από την «αριστερά» έχουν προέλθει έργα όπως ο Σοφιστής του Γλήνου, αυτά του Ψυρούκη (Νεοαποικισμός, Ιστορικός χώρος και Ελλάδα, η Ιστορία της Αποικιοκρατίας, Μικρασιατική Καταστροφή) ή όπως Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα: Πλαίσια και συνέπειες της υποτέλειας του Ροδάκη. Προτείνουμε λοιπόν σε αυτούς τους «αριστερούς» να διαβάσουν και βιβλία όπως τα προηγούμενα και όχι απλά τις μετριότητες της γαλλίζουσας και μεταμοντέρνας ή ατλαντίζουσας «αριστεράς» ή διάφορες «μεταθεωρίες» (ο Ντε Γκώλ το είχε πει σοφά από νωρίς: «η ατλαντική αριστερά δεν είναι αριστερά»). Οι δε «δεξιοί», ας ξαναπιάσουν τον Ρήγα, τον Καποδίστρια και το «Βυζάντιο» [το οποίο κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου το θεωρούσαν «εχθρό» και το είχαν εκλάβει ως προθάλαμο και καλούπι για τον «κομμουνισμό» ενώ θεωρούσαν πως τάχα η αρχαία Ελλάδα (δηλαδή ουσιαστικά η Αθήνα) ερμήνευε τον καπιταλισμό και τη «Δύση» (μπορδολογήματα ολκής από προτεσταντόλάτρες)] γιατί η στρατηγική και η εθνοκρατική ταυτότητα και ιδεολογία που έχει το ελληνικό κράτος, θα οδηγήσει σε οπισθοχώρηση και συρρίκνωση σε όλα τα ανοικτά ζητήματα. Τόσο στο Κυπριακό και στο Μακεδονικό, όσο και στα ζητήματα της Θράκης και του Αιγαίου (για να μην αναφερθώ και στην Ήπειρο). Στο τέλος η συρρίκνωση θα φτάσει μέχρι τη Θεσσαλία και οι «ΜενουμεΕυρωπαίοι - ΔυτικοΑνηκολόγοι» θα λένε τα ίδια: μην κουνηθείτε! Είναι πιο επίκαιρη από ποτέ η στρατηγική μας! Διαφορετικά θα επέλθει καταστροφή! Λες και τα προηγούμενα θα αποτελούν επιτυχία...

Πηγή: Δημήτρης Πεπόνης