Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΓΙΟΡΤΗΣ

25 Μαρτίου, 2016 - 9:14

0ff3cd9594f198572f1383f0a1e55773

Μέρες γιορτινές, καί πόσο ἡ γιορτή ἀνθρωπεύει τούς ανθρώπους. Μιά ἐλάχιστη ρωγμή στό προσωπεῖο τῆς ἄμυνας πού ἐπιβάλλει ἡ καθημερινότητα, κάποια γιορτινή ἀδεξιότητα στή σχέση, καί ξαναβρίσκουμε στά πρόσωπα τήν εὐαισθησία τοῦ παιδιοῦ δίχως ντροπή καί δίχως ἔλεγχο. Αὐτή ἡ τρυφερότητα τῆς γιορτῆς σέ μιά ἀσήμαντη χειρονομία, στήν ἔγνοια γιά ἕνα δῶρο πού θά ἀρέσει ἤ στή συνειδητή οὐτοπία τῶν εὐχῶν, δέν εἶναι μόνο ὅ,τι μπορεῖ νά κρυφτεῖ κάτω ἀπό τήν ἐτικέτα τοῦ συναισθηματισμοῦ. Εἶναι μιά πρόκληση ἐξόδου σέ ἕνα εἶδος ἀποκαλυπτικῆς γνησιότητας, πού μπορεῖ νά ἐλευθερώνει τόσο ὅσο καί ἡ ἀληθινά ἐρωτική αὐτοπροσφορά
~
Σέ τέτοιες γιορτινές στιγμές ἀνθρώπινης ἀπελευθέρωσης, θέλω νά προλάβω νά πῶ μιάν εὐχή, σάν τίς εὐχές πού λέμε στίς στιγμές τοῦ φωτισμοῦ πού φέρνει ἕνα πεφταστέρι. Καί θέλω ἡ εὐχή μου νά μή σκοπεύει μονάχα τό χρόνο, ἕνα χρόνο μακρό, μετρημένο σέ χρόνια πολλά, ἀλλά νά ἀγκαλιάζει καί τό χῶρο, ὅπως τόν ἀγκαλιάζει, καί τό φῶς τοῦ ἀστεριοῦ ὅταν σχίζει τή νύχτα. Δέν μπορῶ νά καταλάβω τήν αἰωνιότητα δίχως τό χῶρο, τό χῶρο σάν τρόπο καί ὄχι σάν τόπο ζωῆς, τρόπο σχέσης κι ἐρωτικῆς ἀμεσότητας - ὅμοια μέ τό χρόνο τῆς αἰωνιότητας, πού ὑπερβαίνει τό παρελθόν καί τό μέλλον στήν ἀμεσότητα τοῦ παρόντος καί διαρκεῖ ἀτελεύτητα σάν ἐρωτική πληρότητα.
~
Λοιπόν ἡ εὐχή μου σέ ἕνα διπλανό μου ἄνθρωπο καί στήν ἀποκαλυπτική στιγμή τῆς γιορτινῆς τρυφερότητας, θά ἤθελα νά εἶναι μιά πραγματική πρόκληση στήν ἀπωθημένη εὐαισθησία, πού μπορεῖ νά ἀναστήσει τό χῶρο καί τό χρόνο σέ ἀμεσότητα σχέσης. Δέν μιλῶ γιά κοινωνική σχέση, οὔτε κάν γιά φιλία καί κατανόηση. Μιλῶ γιά τήν προοδευτική διεύρυνση τῆς εὐαισθησίας στά ὅρια τῆς καθολικῆς κτίσης καί τῆς ἀνθρώπινης Ἱστορίας, γιά τήν ἔξοδο ἀπό τήν ασφυκτική ἐγκύστωση στήν πενιχρή ἀτομικότητα.
~
Καί θέλω νά διαβεβαιώσω τόν ἀναγνώστη ὅτι δέν κάνω αἰσθητική μέ ὅλες αὐτές τίς φαινομενικά ἀφηρημένες ἐκφράσεις. Πιστεύω ὅτι εἶναι δῶρο ἀνεκτίμητο (καί σέ αὐτό τό δῶρο ἀναφέρεται ἡ εὐχή μου) νά κατορθώσει ἕνας σημερινός ἄνθρωπος τήν ἐσωτερικἠ εὐρύτητα πού χρειάζεται, γιά νά δεχθεῖ τήν εὐεργετική πρόκληση τοῦ κόσμου καί τῆς Ἱστορίας, ἔτσι ὅπως τήν ἀξιώνεται ἡ ἐποχή μας. Καί αὐτή ἡ εὐρύτητα μπορεῖ νά κερδιθεῖ, ἔστω σάν πρώτη γεύση, σέ κάποια στιγμή γιορτινῆς ἀμεσότητας, ὅταν ραγίζουν τά προσωπεῖα τῆς ἐγωκεντρικῆς ἄμυνας. Σέ αὐτή τήν ἀμεσότητα ἀναδύεται ἡ καθολικότητα τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἀποκαλυπτική γνησιότητα τῆς ὕπαρξης πέρα ἀπό τό χῶρο καί τό χρόνο, ἡ ἀνθρώπινη προσωπική μοναδικότητα σάν τρόπος ὑπάρξεως καί ὄχι σάν ἀριθμητική μονάδα βιολογικῆς ἤ κοινωνικῆς ἐπιβίωσης.
~
Θά εὐχόμουν νά θυμηθοῦμε στίς φετινές γιορτές ὅτι ὁ Χριστός τῆς Ἐκκλησίας (ὄχι ὁ Χριστός τῶν ρομαντικῶν παραποιήσεων) εἶναι ὀ Νέος Ἀδάμ, ὁ ἄνθρωπος στίς κοσμικές διαστάσεις τοῦ καθολικοῦ τρόπου τῆς ὑπάρξεως, πού συγκεφαλαιώνει τή ζωή καί τήν Ἱστορία σέ μιάν ἀμεσότητα σχέσης κτιστοῦ καί ἀκτίστου, χρόνου καί αἰωνιότητας. Καί κάθε πιστός πού βαφτίζεται μέσα στά στοιχεῖα τῆς καινούργιας κτίσης τοῦ Θεοῦ, στόν τρόπο ὑπάρξεως Χριστοῦ, μπορεῖ νά εἶναι ὀλάνοιχτος στή γιορτινή πρόκληση τοῦ κόσμου καί τῆς Ἱστορίας, κάθε στιγμή ἕνας πρωτόπλαστος Ἀδάμ, μέ τό παρθενικό βλέμμα τῆς ἐρωτικῆς ἀμεσότητας.
~
Σήμερα ἡ πρόκληση τοῦ κόσμου καί τῆς Ἱστορίας συναντάει τήν εὐαισθησία μας μέ τήν μορφή μιᾶς τραγικῆς ἀμαρτίας τοῦ ἀνθρώπου, πού ὡστόσο σώζει (ὅπως πάντοτε ἡ ἀμαρτία) τήν κοσμική καθολικότητα τῶν προσωπικῶν δυνατοτήτων τοῦ ἀνθρώπου. Μιλῶ γιά τήν ἀμαρτία τῆς φθορᾶς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος, τήν ἀπειλή τοῦ βιολογικοῦ θανάτου πού συνοδεύει τό βιασμό τῆς φύσης ἀπό τόν ἄνθρωπο, ἀλλά καί τήν ἀμαρτία τῆς πολιτικῆς, τόν ἀφανισμό τῆς "πόλης", τήν ἀλλοτρίωση τοῦ πολίτη σέ ὀπαδό ἤ σέ οὐδετεροποιημένο ἐξάρτημα ὁλοκληρωτικῶν μηχανισμῶν. Ἀλλά τό νά δεχθεῖς ἀκόμη καί τήν τραγική καί ὁλοφάνερη αὐτή πρόκληση, νά τήν δεχθεῖς σάν δυνατότητα ὑπαρκτικῆς ἀναμέτρησης μέ τήν κοσμική καθολικότητα τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ὁπωσδήποτε ἕνα δῶρο. Προϋποθέτει τήν ἔξοδο ἀπό τόν στενό ἐπαρχιωτισμό πού τρέφει εὐκολότερα τήν ψευδαίσθηση τῆς ἀποτλεσματικότητας τῶν ἐγωκεντρικῶν μας ἀπόψεων καί προσπαθειῶν , τήν ψευδαίσθηση τοῦ κομματικοῦ ἡρωϊσμοῦ, τῆς δημοσιογραφικῆς "ἀπήχησης", τῆς ὀργανωτικῆς ἡθικολογίας. Τό δῶρο τῆς πρόκλησης προϋποθέτει τήν προοδευτική διεύρυνση τῆς εὐαισθησίας στά ὅρια τῆς οἰκουμένης, πού δέν εἶναι ὅρια τοπικά, ἀλλά ἔξοδος σέ ἐκεῖνο τό εἶδος τῆς ἀποκαλυπτικῆς γνησιότητας πού μπορεῖ νά ἐλευθερώνει τόσο ὅσο καί ἡ ἀληθινή ἐρωτική αὐτοπροσφορά σέ ἕνα ἀνθρώπινο βλέμμα.
~
Ἔτσι, ἀκόμα καί ἡ τραγική πρόκληση τῆς ἀμαρτίας τοῦ ἀνθρώπου, στά ὅρια τοῦ κόσμου καί τῆς Ἱστορίας, μπορεῖ νά μεταμορφώνεται σέ γιορτή. Ὄχι σέ ὁπιαδήποτε γιορτή, ὄχι σέ ἀπλή εύφραντική διέξοδο ἐγωκεντρικῶν συναισθημάτων, ἀλλά στήν κατεξοχήν γιορτή τοῦ κόσμου καί τῆς Ἱστορίας, πού εἶναι ἡ Σάρκωση τοῦ Θεοῦ, ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό τό ἀστέρι φωτίζει μόνιμα τή νύχτα τοῦ κόσμου, δείχνει τήν ὁδό στούς σοφούς, πού ξέρουν νά προσκυνᾶνε μόνο τή σαρκωμένη Σοφία τοῦ Θεοῦ, τή Σοφία πού οἰκοδομεῖ, μέ τό ὑλικό τῆς ἀνθρώπινης ἀποτυχίας καί ἀμαρτίας, τήν κοινή πόλη τῆς Βασιλείας, τό σῶμα τοῦ ἀναστημένου Ἀδάμ, τήν ἀμεσότητα τῆς σχέσης κτιστοῦ καί ἀκτίστου, χρόνου κι αἰωνιότητας.