Η ψυχολογική καμπή των κομματικών οπαδών (και ολίγος Όργουελ).
Από το 1990 και τον άκρατο… πασοκισμό της κυβερνήσεως του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη είχε διαφανεί πως το Ελληνικό «πολιτικό σύστημα» τείνει προς ένα συγκεκαλυμμένο και αδυσώπητο μονοκομματισμό. Από το 2004 και την εξωφρενική κάλυψη των εγκλημάτων της περιόδου Σημίτη απο την κυβέρνηση Καραμανλή (υπό τη μορφή της μη-διερεύνησης εξώφθαλμων και γιγαντιαίων σκανδάλων όπως το χρηματιστήριο, τα εξοπλιστικά και οι Ολυμπιακοί Αγώνες) είναι πολύ αργά για να απευθυνθεί έκκληση προς τον «Ελληνικό Λαό» (δλδ. στους κομματικούς και δια-κομματικούς ιδεοληπτικούς οπαδούς) που να βασίζεται στη λογική, στον ορθολογισμό και στα γεγονότα.
Ιδωμένα ως ενιαίος και αδιαίρετος μηχανισμός, το πολιτικά «κόμματα εξουσίας» και τα παρα-κόμματά τους (όπως το αμετανόητα εμφυλιοπολεμικό ΚΚΕ και το ΚΚΕ εσωτ. του οποίου η εξέλιξη αποδείχθηκε η πιό αποτελεσματική συστημική «ρεζέρβα») έχουν κατηχήσει, εξαγοράσει, διαφθείρει και αποχαυνώσει ένα σημαντικό τμήμα των Ελλήνων, το οποίο μάλιστα «τυγχάνει» το πλέον ενεργοποιημένο οικονομικά. Από τα δεξιά, υπήρχαν επίσης πάντα έτοιμες «ρεζέρβες» (όπως η ΔΗΑΝΑ, η ΠΟΛ.ΑΝ και ο ΛΑΟΣ) προκειμένου να υποδεχθούν τη δια-κομματική αγανάκτηση και να την επιστρέψουν πίσω στα «μαντριά» στην κατάλληλη στιγμή (και με τα κατάλληλα ανταλλάγματα όπως το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας). Και καθώς δεν υπήρχε πραγματικό «άκρο» προς τα δεξιά, νεκραναστήθηκε το ναζιστικό μόρφωμα και πήρε τη λειτουργική του θέση απέναντι στο ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δλδ. τον από τα δεξιά ρόλο του περιορισμού του εκλογικού σώματος στο «κέντρο».
Το πλήγμα που δέχθηκε η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια θα ήταν αδιανόητο χωρίς μία ευρύτατη διακομματική συμπαιγνία (το ίδιο ισχύει σε ολόκληρη τη «Δύση», αυτό όμως είναι ζήτημα μεγαλύτερης κλίμακας). Η πολιτική κατήχηση της Μεταπολιτεύσεως είναι μονοπώλιο του ενός και μοναδικού «Κόμματος» που, προκειμένου να διαιρέσει, να αποπροσανατολίσει και να εξοντώσει τις εν δυνάμει αντιδράσεις, παριστάνει πως είναι πολλά κόμματα και άγρια συγκρουόμενα μεταξύ τους.
Επιλεγμένοι αρχικά και διαμορφωμένοι συστηματικά επί σχεδόν 40 χρόνια ως οι πλέον ηλίθιοι, εξαγοράσιμοι, ατομιστές και απάτριδες, οι ιδεοληπτικοί και οι κομματικοί οπαδοί είναι τόσο ευάλωτοι στην πλύση εγκεφάλου που τους γίνεται, ώστε είναι αδιανόητο να προσεγγίσουν ή να αναλύσουν οποιαδήποτε πληροφορία που έρχεται σε αντίθεση με τις επίσημες καθεστωτικές και παρακαθεστωτικές πλατφόρμες ενημέρωσης.
Για αυτό το τμήμα των Ελλήνων (που επί το πλείστον διανύει πλέον τη «μέση» και την «τρίτη» ηλικία), η ενεργοποίηση αντιστάσεων με δημοκρατικά μέσα είναι αδύνατη. Βασικά, αδύνατο για τους ιδεοληπτικούς είναι το οτιδήποτε δημοκρατικό, όπως, ας πούμε, μιά έντιμη αποδοχή ενός αποτελέσματος εκλογών στις… ΗΠΑ. Το ένα και αδιαίρετο «Κόμμα» προπαγανδίζει με όλες του τις δυνάμεις ότι η τρέχουσα κρίση είναι ευθύνη (ή, τέλος πάντων, συν-ευθύνη) του Ελληνικού Λαού αδιακρίτως και η συνέχισή της εώς εξαφανίσεως του Έθνους είναι αναπόφευκτη. Φταίνε και κάτι «άπληστοι τραπεζίτες» (ουδείς ασχολείται με τους μετόχους των τραπεζών και τους σκανδαλωδώς ευνοημένους από τις τράπεζες «επιχειρηματίες»), κι αυτό είναι όλο. Τα πάντα εδώ και σχεδόν επτά χρόνια «παίζονται» στο ψυχολογικό επίπεδο και ακριβέστερα στην υποδαύλιση της οργής και της απελπισίας. Η απεμπλοκή από αυτό το καθεστωτικό «παιχνίδι» παραμένει ζητούμενο και οπωσδήποτε παραμένει πολύ κρισιμότερο ζητούμενο η αποφυγή της κληρονομιάς του στις επόμενες γενεές Ελλήνων.
«Κατά κάποιο τρόπο, η κοσμοθεωρία του Κόμματος επεβλήθη με τη μεγαλύτερη επιτυχία σε ανθρώπους που είναι ανίκανοι να την κατανοήσουν. Μπορούσαν να αποδεχθούν τις πιο κατάφωρες παραβιάσεις της πραγματικότητας, επειδή ποτέ τους δεν κατανόησαν πλήρως το μέγεθος των απαιτήσεων που καλούνταν να εκπληρώσουν, και δεν ενδιαφέρθηκαν επαρκώς για τις δημόσιες εκδηλώσεις προκειμένου να παρατηρήσουν το τι συνέβαινε. Με την έλλειψη κατανόησης διατήρησαν σώας τας φρένας. Απλά «κατάπιαν» τα πάντα, και αυτά που «κατάπιαν» δεν τους έβλαψαν καθόλου, επειδή δεν άφησαν πίσω τους κανένα υπόλειμμα, ακριβώς όπως ένα σπυρί καλαμποκιού θα περάσει αχώνευτο μέσα από το σώμα ενός πουλιού«.
George Orwell, «1984»
Πετροβούβαλος/Αβέρωφ
Το σχέδιο είναι από την ιστοσελίδα του John Magoun
