Η ρετσινιά του γκρινιάρη

Λέει ο μεγάλος μας Θουκυδίδης πως τόσο είχαν εκτραχυνθεί κι εκφυλιστεί οι πολιτείες στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, ώστε ακόμα και τις έννοιες που έχουν οι λέξεις διαστρέφανε, για να δικαιολογήσουν την κάθε είδους βρομιά τους. Κι αυτό ακριβώς βλέπω να συμβαίνει στην έρημη πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια.

Γιατί και εμείς τώρα ζούμε σε μια
εποχή εκφυλισμού. Η οικονομική κρίση
δεν είναι η αιτία του, αλλά μάλλον το
αποτέλεσμά του.

Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν, όποιος κατακρίνει με επιχειρήματα τις κακές πρακτικές που μας καταστρέφουν, δεν είναι σώφρων, δεν είναι έντιμος και υπεύθυνος πολίτης, αλλά γκρινιάρης. Είναι κάποιος γραφικός που πάντα συνηθίζει να βλέπει το ποτήρι «μισοάδειο αντί μισογεμάτο». Είναι ένας κακότροπος και ενοχλητικός άνθρωπος. Αρνητικός κι απαισιόδοξος – αντί να στηρίζει τις δήθεν φοβερές ομαδικές προσπάθειες που (στη φαντασία μόνο και στην εικονική πραγματικότητα) μας πάνε μπροστά, βάζει με τα λόγια του τροχοπέδη στην... «πρόοδο».

Το θέμα ποτέ δεν προκύπτει από την αφηρημένη και γενικότερη κριτική περί «Ψωροκώσταινας». Από αυτού τους είδους την κριτική όχι μόνο δεν ενοχλείται κανείς, αλλά όλοι αρέσκονται να την ασκούν και να την ακούνε – μάλλον πρόκειται για κάποιου είδους εκτόνωση ή ομαδική ψυχοθεραπεία. Τα πράγματα, όμως, αλλάζουν όταν η κριτική συγκεκριμενοποιείται.

Στο μικροπεριβάλλον του καθενός
μας, στη δουλειά, στην υπηρεσία, στην
εταιρεία, στην ομάδα, στο σχολείο,
στην κλινική, στο σύλλογο... Εκεί η
κριτική έχει στόχο και μοιραία ενοχλεί.
Τότε είναι που εφαρμόζεται το κολπάκι
της ρετσινιάς του γκρινιάρη, του
μίζερου.

Αυτό λοιπόν είναι ένα από τα πιο φτηνά προπαγανδιστικά κολπάκια που υπάρχουν. Έτσι σπιλώνεται όποιος πάει να «χαλάσει τη σούπα», να ενοχλήσει το σύστημα της αισχροκέρδειας, την καθεστηκυία τάξη της φαυλοκρατίας και της αναξιοκρατίας και να θέσει σε κίνδυνο κάθε είδους καλά τακτοποιημένη φάμπρικα εκμετάλλευσης και αισχρής ανηθικότητας. Ο γκρινιάρης, ο υπερβολικός, αυτός που τα βλέπει όλα στραβά. Αυτός που μας χαλάει τη «θετική μας ψυχολογία».

Αυτά τα λένε πάντα οι καλά βολεμένοι στους άλλους, στα κορόιδα, στα θύματα. Μην και επαναστατήσουν, μην και πάρουν χαμπάρι τι γίνεται και χάσουν οι κουμανταδόροι την κουτάλα. Και έχουν και παπαγάλους πολλούς και κάτι θρασύτατους πιθήκους που πετάνε γύρω-γύρω ή σκούζουν πηδώντας από κλαδί σε κλαδί δείχνοντας όποιον με επιχειρήματα ασκεί κριτική. Νά ο «γκρινιάρης»! Νά ο «γραφικός»! Νά ο «περίεργος»!

Μπορείς να ρωτήσεις, εσύ ο
γκρινιάρης, όπως ρώτησε ο Χριστός
και Κύριός μας εκείνον το θρασύτατο
που τον κτύπησε, όταν τον έφεραν
μπροστά στους αρχιερείς των
Ιουδαίων.

Μπορείς να τους ρωτήσεις κι εσύ: «αν κακώς μίλησα, μαρτύρησε για το κακό – απόδειξέ το. Αν όμως μίλησα καλώς, γιατί με χτυπάς;». Θα πάρεις κι εσύ, βέβαια, την ίδια απάντηση. Δηλαδή το τίποτε, καμία απάντηση, σιωπή.

Τέτοιο είναι το θράσος τους! Βάζουν κάτω τους έντιμους ανθρώπους και τους τσαλαπατάνε. Τους γρονθοκοπούν. Κι όταν τολμήσουν τα θύματα να βάλουν τα χέρια τους μπροστά από το πρόσωπό τους για να αμυνθούν –όχι για να επιτεθούν, όχι για να ανταποδώσουν τα κτυπήματα–, φωνάζουν, σκούζουν! Δεν ντρέπεσαι παλιάνθρωπε! Περίεργε! Υπερβολικέ! Βάζεις τα χέρια σου μπροστά, για να αμυνθείς, ντροπή σου! Διαμαρτύρεσαι; Είσαι γκρινιάρης.

Έτσι σακατεύονται ζωές, καριέρες και όνειρα. Άξιοι κι έντιμοι άνθρωποι διώκονται και διαβάλλονται συνεχώς. Όλα για τους φαύλους – τίποτε γι’ αυτούς. Καμία ευκαιρία. Περιθώριο. Κοροϊδία, αδικία, σκλαβιά, ένδεια. Εμπόδια σε κάθε βήμα και φορτία στην πλάτη.

Αλλά οι τεμπέληδες, οι φαύλοι, οι
επιτήδειοι, οι ανήθικοι κι οι απατεώνες
την περνάνε ζάχαρη.

Ακούστε καλά ξεδιάντροποι, για να το ξέρετε. Δεν θα σταματήσουμε να ασκούμε την κριτική μας με όποιον τρόπο μπορούμε και με κάθε ευκαιρία και με επιχειρήματα δεμένα γερά. Άλλο πράγμα η αδικαιολόγητη και άκαιρη γκρίνια, άλλο η τεκμηριωμένη διαμαρτυρία και κριτική. Είναι γελοίο να νομίζετε πως με ρετσινιές του τύπου γκρινιάρης, υπερβολικός και μίζερος θα μας σταματήσετε. Δεν μπορείς να σταματήσεις τον άνθρωπο του καθήκοντος και του χρέους από το να το πράττει, γιατί έτσι είναι φτιαγμένος.

Εμπρός λοιπόν «τρελοί όλων των χωριών», γκρινιάζετε. Γκρινιάζετε όσο το μπορείτε. Πάντα όμως με επιχειρήματα, με αποδείξεις, με καθαρό μυαλό και κρυστάλλινη λογική! Αυτό μας απόμεινε... E! δεν θα μας το στερήσουνε κι αυτό. Κι εγώ θα σας τυπώσω και μπλουζάκια με την μορφή εκείνου του μεγάλου μας ποιητή του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Έτσι, για να τα φοράμε και να ξεχωρίζουμε. Όλοι εμείς οι γκρινιάρηδες που άκου να δεις (ω... της υπερβολής!) τολμάμε να το λέμε όταν αρμενίζουμε στραβά...

Πηγή: Pontos-News