Η σύγχρονη εικονική μας ζωή γίνεται εγωκεντρικός θρίαμβος

Είμαι τεράστιος, είμαι ο ουρανός
είμαι ο ένας ο σπουδαίος, ο λατρεμένος
δεν είμαι απόμακρος ούτε ψυχρός
μπροστά απ’ τις κάμερες σου γνέφω λιγωμένος
είμαι ένας άξεστος, είμαι ένας θρίαμβος
είμαι ασταμάτητα ερωτοχτυπημένος
μη φοβάσαι, μη με φοβάσαι
είσαι δικιά μου όσο πιο βαθιά κοιμάσαι.

ΤΡΥΠΕΣ

Είναι γεγονός ότι στην καθημερινότητά μας αυτό που μετρά για το ποιοι είμαστε, ο καθένας μας ξεχωριστά, είναι το «φαίνεσθαι». Αυτό δηλαδή που αντικατοπτρίζει την προσωπικότητά μας είναι το πώς φαινόμαστε στους άλλους. Αν φανούμε καλοί, ασχέτως αν είμαστε κακοί, τότε καλλιεργείται ο εγωκεντρισμός και κάπως έτσι απομονωνόμαστε. Γινόμαστε άνθρωποι μόνοι μας που ουσιαστικά δεν μπορούμε να κοινωνικοποιηθούμε, γιατί μάθαμε απλώς να φαινόμαστε και όχι να μοιραζόμαστε. Τα μέσα κοινωνική δικτύωσης έρχονται να ενισχύσουν αυτό το «φαίνεσθαι». Ανεπαίσθητα, το Facebook φαντάζει το εργαλείο με το οποίο παρουσιάζουμε την ίδια μας την προσωπικότητα στους άλλους.

Αφορμή, λοιπόν, του παρόντος κειμένου δεν είναι άλλη από την τραγική κατάσταση που έφεραν οι πυρκαγιές στα βουνά της Κύπρου, που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο δύο συνανθρώπων μας και την αποτέφρωση δεκάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων δάσους.

Πολλοί άρχισαν να βρίζουν το κράτος, να δημιουργούν hashtags «prayforcyprus» και να προσπαθήσουν να δείξουν στον άλλον κόσμο πόσο ευαίσθητοι είναι. Εν τω μεταξύ, οι υπόλοιποι, που δεν είχαν κάνει τα πιο πάνω, να είναι στο στόμα του λύκου για να μπορέσουν να βοηθήσουν στην κατάσβεση της φωτιάς. Εκτός από το γεγονός της δημιουργίας προσωρινών συναισθημάτων, αναρτώντας τέτοιες δημοσιεύσεις, τι άλλο μπορεί να προσέφεραν αυτοί που αρκέστηκαν στο να κάνουν το πιο πάνω;

Πολλές φορές, όλοι παρασυρόμαστε σε παρόμοιες ενέργειες, απομακρυνόμαστε όμως από την ουσία, που στην προκειμένη περίπτωση ήταν η έμπρακτη βοήθεια της πυροσβεστικής ή η συνεισφορά στην κατάσβεση της φωτιάς. Οι «εικονικές» ενέργειες το μόνο που έχουν να προσφέρουν είναι μια ατομική ικανοποίηση ότι «τους τα είπαμε» ή ότι δημιουργούμε το λεγόμενο «awareness».

Παρ’ όλα αυτά, ήταν πραγματικά συγκινητική η προσέλευση των απλών πολιτών για την κατάσβεση της πυρκαγιάς που μέρα με τη μέρα γινόταν και πιο έντονη. Μάλιστα, την τελευταία μέρα των πυρκαγιών, δεν μπορούσαν να δεχτούν άλλον κόσμο λόγω της έντονης προσέλευσης πολιτών.

Η έλλειψη, όμως, μιας νοοτροπίας που να προάγει την ευθύνη απέναντι σε αυτόν τον τόπο αλλά και γενικότερα στην καθημερινή μας ζωή, αλλά πρωτίστως ο ατομοκεντρικός τρόπος του βίου μας είχαν ως αποτέλεσμα τις πυρκαγιές αλλά και τη δημιουργία ανθρώπων που είναι απαθείς μπροστά στην καταστροφή και στον θάνατο. Που φαινομενικά μπορεί να παρουσιάζουν ενδιαφέρον. αλλά επί της πράξεως να μην έχουν τη θέληση να κάνουν κάτι για την πατρίδα και τον συνάνθρωπο.

Είναι γεγονός πως αυτή η νοοτροπία κυριαρχεί, αλλά σίγουρα αυτό δεν είναι εύκολο να αλλάξει, γιατί ως άνθρωποι όπως μαθαίνουμε ζούμε. Αυτό που μπορεί να αλλάξει είναι οι μελλοντικές γενιές, και καλά θα κάνουν οι αρμόδιοι να μελετήσουν ξανά και ξανά το σύστημα παιδείας μας, για να μπορέσει αυτή η κοινωνία να έχει πολίτες που να αγαπούν τη μετοχή στα κοινά, τη μοιρασιά της ζωής και το αίσθημα ευθύνης και αυτοθυσίας.

Σιλουανός Νικολάου

Ιδεολογιών Αμφισβήτησις

Πηγή: Εφημερίδα Ένωσις