Ἤμουν κι ἐγώ ἐκεῖ!
τοῦ Σαράντου Ι. Καργάκου*
ΟΠΩΣ φαίνεται ἀπό τήν καταγραφή στήν ἱστοσελίδα μου κατά τό ἔτος 2008 σέ μιά ἐκπομπή στήν τηλοψία τοῦ Mega, εἶχα πεῖ ὅτι εἶναι ἀφέλεια ἤ ἔνδειξη ἀδυναμίας τό νά μιλᾶμε γιά ἀλυτρωτισμό τῶν Σκοπιανῶν. Ἀλυτρωτισμό (ἀπόδοση τοῦ Ἰταλικοῦ irredentismo) νομιμοποιοῦνται νά ἔχουν τά κράτη πού, ἐκτός τῶν δικῶν τούς ὁρίων, ἔχουν ὁμοεθνεῖς πληθυσμούς. Στά ἑλληνικά ὅρια, ὅπως αὐτά διαμορφώθηκαν μετά τούς Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913) καί μετά τήν ἑκούσια μετακίνηση πληθυσμῶν, δέν ἀναγνωρίστηκε καμμία μακεδονική μειονότητα. Ὑπῆρχαν βέβαια πολλοί σλαβόφωνοι ἀλλά περισσότεροι ἦσαν οἱ ἑλληνόφωνοι πού ἔμειναν ἐκτός τῶν ὁρίων τῆς Νότιας Σερβίας (νῦν κράτος Σκοπίων). Ὁ ἀριθμός τῶν σλαβόφωνων αὐξήθηκε λόγω ἄστοχης πολιτικῆς συμπεριφορᾶς τῶν ἑλληνικῶν ἀρχῶν (ἀλλά ὄχι στό βαθμό τρομοκρατίας πού ἀσκήθηκε στή Ν. Σερβία, Βουλγαρία καί Ρουμανία), λόγω τῆς ὑποταγῆς τοῦ Κ.Κ.Ε. στίς διατάξεις τῆς Γ΄ Διεθνοῦς πού τελοῦσε ὑπό τήν διεύθυνση τοῦ Βούλγαρου κομμουνιστῆ ἡγέτη Γκ. Δημητρώφ, κυρίως ὅμως καί περισσότερο στά χρόνια τῆς Κατοχῆς, ὅταν ὁ σχεδόν «γκαουλάιτερ» Βούλγαρος λοχαγός Κάλτσεφ ὑποχρέωνε ἤ ἐκβίαζε τούς σλαβόφωνους πληθυσμούς τῆς Δυτ. Μακεδονίας νά πάρουν τή λεγόμενη «κάρτα λίτσνα», νά ἀποδεχθοῦν δηλαδή τήν βουλγαρική ὑπηκοότητα ὥστε νά κινοῦνται περισσότερο ἐλεύθερα. Πάμπολλοι, ὅταν εἶδαν ὅτι φθάνει στό βαλκανικό χῶρο ὁ σοβιετικός στρατηγός Τολμπούχιν, γιά νά ἐξιλεωθοῦν, σχημάτησαν τήν ὀργάνωση ΣΝΟΦ πού ἐντάχθηκε στό ΕΑΜ, παρά τίς ἀντιδράσεις πολλῶν Μακεδόνων Ἐαμιτῶν. Στόν Ἐμφύλιο ὁ Ζαχαριάδης γιά νά ἔχει τή βοήθεια τοῦ Τίτο, παρότι αὐτός εἶχε βλέψεις πρός τό Αἰγαῖο καί, γιά νά ἐνισχύσει τόν συνεχῶς μειούμενο στρατό του, ἐνέταξε σ’ αὐτόν καί τήν ὀργάνωση ΣΝΟΦ καί ἀποδέχθηκε τό δόγμα περί αὐτόνομης Μακεδονίας. Πάμπολλοι ἀντάρτες, κυρίως οἱ πολύπειροι Ἑβρίτες, διαφώνησαν καί ὑπέστησαν τοῦ «λιναριοῦ τά πάθη». Ὅταν ἔπεσε ὁ Γράμμος, οἱ περισσότεροι ἄνδρες τοῦ ΣΝΟΦ (ἔκτοτε ΝΟΦ) διέφυγαν πρός τή Ν. Σερβία, ὅπου αὐτοί (ὄχι ὅλοι) καί τά παιδιά τους, κατάλληλα «μανιπουλαρισμένα», ἀπετέλεσαν τόν σκληρό πυρῆνα τοῦ μορφώματος πού ὀνομάσθηκε αὐθαίρετα Μακεδονία (βλ. περίπτωση Γκρουέφσκι). Πολλοί πού ἔμειναν στήν Ἑλλάδα, ἀφοῦ ὑπέγραψαν τήν ταπεινωτική «δήλωση μετανοίας» (ὁ γράφων τήν ἀρνήθηκε τρίς πρός μεγάλη του βλάβη), ἔγιναν στηρίγματα τοπικῶν κομματαρχῶν, προώθησαν τά παιδιά τους σέ ὑψηλές κρατικές θέσεις, κάποιοι μάλιστα ἔγιναν συγγραφεῖς σχολικῶν βιβλίων (ὁ γράφων οὐχί) καί κάποιοι στράφηκαν πρός τίς ἐπιχειρήσεις, ὅπως τροφοδοσία στρατιωτικῶν μονάδων τῆς περιοχῆς!
Ἀλλ’ ἄς ἐπανέλθουμε στό γειτονικό κρατίδιο. Τό Σκοπιανό μόρφωμα δέν ἔχει πληθυσμιακή συμπάγεια οὔτε ἐντός τόν συνόρων του. Τό δυτικό τμῆμα κατοικεῖται κατά πλειονοψηφία ἀπό Ἀλβανούς ἐξαιρετικά δυναμικούς, τό βόρειο ἀπό Σέρβους (οἱ Σέρβοι ἀφθονοῦν καί στά Σκόπια ἀλλά καί στό Μοναστήρι –τουλάχιστον μέχρι τήν ἐποχή πού εἶχαν μαζί του κάποια ἐπαφή), τό ἀνατολικό κατοικεῖται σέ μεγαλύτερο βαθμό ἀπό Βουλγάρους καί τό νότιο ἀπό ἀπροσδιόριστο ἀριθμό Ἑλλήνων (ποιός τολμᾶ νά διακηρύξει ἐκεῖ τήν ἑλληνικότητά του;). Ὁπωσδήποτε καί ἀπό πολλούς ἑλληνοφώνους, ἐνῶ ἀφθονοῦν οἱ Βλαχόφωνοι πού οἱ περισσότεροι εἶχαν καί ἔχουν ἑλληνική συνείδηση. Ἄς προστεθεῖ στό πληθυσμιακό τοῦτο τάγμα καί ὁ μεγάλος ἀριθμός Ἀθιγγάνων (ἀγνοῶ ἄν ἐκεῖ ἔχουν ὀνομασθεῖ Ρομά) πού βάζουν τήν σφραγῖδα τους στό πολιτισμικό Status τῆς περιοχῆς. Συνεπῶς, ἡ «μακεδονική ἐθνικότητα» τοῦ κρατιδίου αὐτοῦ εἶναι πολιτική κατασκευή τοῦ Τίτο, συντηρούμενη ἀπό ἐξωγενῆ κέντρα πού ἔχουν τήν ἕδρα τους στόν Καναδᾶ, στίς ΗΠΑ καί στήν Αὐστραλία. Θυμίζω τήν προσβολή πού ὑπέστη ὁ κ. Σαρτζετάκης, πού ὡς πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας εἶχε ἐπισκεφθεῖ τήν Αὐστραλία ἀπό τούς ἐκεῖ «μακεδονίζοντες» ἀλλά ὄχι... κοκκινίζοντες! Ὅμως οὔτε καί τότε ἀφυπνιστήκαμε. Καί τήν ὥρα πού κατέρρεε τό Τιτοϊκό καθεστώς, ἐμεῖς ἀντί νά πατήσουμε πόδι γιά νά ἀποβληθεῖ ἡ δορά τῆς Μακεδονίας, τηρήσαμε σιγή ἀσυρμάτου.
Ὅπως ἔχουμε κατά καιρούς δείξει μέ σειρά ἄρθρων μας ἀπό τό 1991 μέχρι σήμερα, εἶναι κατάδηλο ὅτι τόν «μακεδονικό» ἐθνικισμό τῶν Σκοπιανῶν ὑποθάλπει μέ ποικίλους τρόπους ἡ Τουρκία γιά νά προσθέσει μιά ἀκόμη ἀπειλή στά νῶτα τῆς Ἑλλάδος. Ὥστοσο –καί αὐτό πρός τιμήν τους– οἱ Σκοπιανοι ἀρνήθηκαν νά δεχθοῦν τό τουρκικό «σείριαλ» γιά τόν Σουλεϊμάν τόν Μεγαλοπρεπῆ, ὑπενθυμίζοντας τίς σφαγές πού εἶχαν ὑποστεῖ οἱ χριστιανικοί λαοί ἀπό τό μεγαλοπρεπές χέρι του! Ἐμεῖς, ἀντιθέτως, κάναμε τόν Σουλεϊμάν, στό παραλίγο, ἐθνικό μας ἥρωα, ὑπέρτερο τοῦ Ἀλεξάνδρου! (Ἀλήθεια μέ τόν ἀνδριάντα του, τί γίνεται;)
Βόλεψε ἀρκετούς ἐκεῖνο τό φυραματικό Fyrom. Κάποιοι πολιτικοί διακήρυξαν ἀνεμωλίως ὅτι θά κατακτήσουμε τούς Σκοπιανούς μέ τίς οἰκιάδες ἐπιχειρήσεις, πού –λόγω χαμηλῆς φορολογίας– μεταφέρθηκαν στά Σκόπια. Ἔφυγαν ὅλες σχεδόν οἱ βιομηχανικές καί βιοτεχνικές μονάδες ἀπό τή Δυτ. Μακεδονία. Ὅταν πρό ἐτῶν μίλησα στό ἄλλοτε μακεδονικό Ρούρ, τήν Νάουσσα, εἶχε μείνει στήν πόλη μόνο μιά μονάδα! Τό σκοπιανό καζίνο τῆς Γευγελῆς ρούφηξε μέγα μέρος τῆς οἰκονομικῆς ὁλκῆς τῶν βορειοελλαδιτῶν. Ἀφήνω τήν διακίνηση τῶν ναρκωτικῶν, τό δουλεμπόριο γυναικῶν, τή χρήση ὅπλων κατά τῶν προσφύγων, ὅπου τά ἐλαστικά βλήματα ἔπεφταν ἐντός τοῦ Ἑλληνικοῦ ἐδάφους. Κάτι τέτοιο δέν συνιστᾶ casus belli; Καί κάτι ἄλλο: γιατί ἔφυγαν ὅλες οἱ ἐκεῖ στρατιωτικές μονάδες; Οἱ ἐναπομείνασες ἔχουν ἰσχύ ἀγροφυλακῆς. Γιατί σταμάτησαν οἱ παραμεθόριες στρατιωτικές ἀσκήσεις ὅπου ὁ γράφων εἶχε τήν τιμή ὡς ἁπλός στρατιώτης νά μετάσχει δίς, καί γιά τήν κάποια προσφορά του ἔχει ἀνακηρυχθεῖ ἐπίτιμος δημότης τῆς κοινότητας τοῦ Ἁγίου Γερμανοῦ;
Τά ἐρωτηματικά εἶναι πολλά καί οἱ ἀπαντήσεις, ἀκόμη καί ἄν εἶναι εὔκολες, πληγώνουν. Αἰφνιδιαστήκαμε. Οἱ Σκοπιανοί ἦσαν ἕτοιμοι, ἐνῶ ἐμεῖς εἴμαστε ἀνέτοιμοι. Εἶχαν γεμίσει τά σχολεῖα καί τά πανεπιστήμια τοῦ Καναδᾶ, τῶν ΗΠΑ καί τῆς Αὐστραλίας μέ προπαγανδιστικά φυλλάδια τῶν Σκοπιανῶν καί οἱ ξένες βιβλιοθῆκες μέ συγγράμματα τά ὁποῖα παρουσίαζαν ἀκόμη καί τό Βουκεφάλα νά ὁμιλεῖ τή γλῶσσα τους! Τέτοιο περιστατικό μοῦ συνέβη τό Σεπτέμβριο τοῦ 1973 στό Τορόντο καί τό μνημονεύει ὁ Ν. Μάρτης σέ κάποιο βιβλίο του. Ὅποιος ἐνδιαφέρεται γιά τίς ψευδολογίες τῶν Σκοπιανῶν ἀνά τή γῆ πρακτόρων, ἄς διαβάσει τό βιβλίο μου «Ἡ Ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας» (ἐκδ. Γεωργιάδης). Εὐτυχῶς τόν τότε πολιτικό μας νανουρισμό σταμάτησε ὁ παγκόσμιος ἑλληνικός συναγερμός. Ἀφυπνίστηκαν καί ἄνθρωποι τοῦ πνεύματος. Ποῦ εἶναι τώρα; Δέν πῆγα τότε σέ κανένα συλλαλητήριο, διότι ὅπως ἔγραψα στήν τελευταία σελίδα τοῦ βιβλίου μου «Ἀπό τό Μακεδονικό ζήτημα στήν ἐμπλοκή τῶν Σκοπίων» διαισθανόμουν ὅτι οἱ Σκοπιανοί θά μᾶς νικήσουν. Ἔγραφα στήν τελευταία γραμμή ὅτι κάποια νεώτερη γενιά πολιτικῶν θά εἶναι πιό σθεναρή, πιό μελετημένη καί καλύτερα προετοιμασμένη. Ἀπατήθηκα οἰκτρά. Εὐτυχῶς καί τούτη τή φορά τήν κατάσταση ἔσωσαν τά ἀπροσδοκήτως μεγαλειώδη συλλαλητήρια τῆς Θεσσαλονίκης καί τῶν Ἀθηνῶν. Ὁ λαός πέταξε ἀπό πάνω του τό κομματικό «ἀποκόρωμα». Ἀναζωπυρώθηκε ἡ ἐθνική ψυχή. Τοῦτο εἶναι μία συγκλονιστική στιγμή. Παρότι –πρός μεγάλη μου τιμή– μοῦ ζητήθηκε ἐπιμόνως νά εἶμαι στό συλλαλητήριο ὁμιλητής, ἀρνήθηκα ὄχι μόνο γιά λόγους ὑγείας ἀλλά διότι ἤθελα στό ἑξῆς νά ἀκουστεῖ τῶν νέων ἡ φωνή. Εἶναι καιρός νά πάρουν αὐτοί τή σκυτάλη. Ὡστόσο, παρά τή ρητή ἀπαγόρευση τοῦ γιατροῦ μου, στό συλλαλητήριο πῆγα. Ἡ συγκίνηση πού εἰσέπραξα ἦταν ἴσως τό πιό θεραπευτικό ἀπό ὅλα τά φάρμακα πού παίρνω.
Ἑστία, 9/2/18
Πηγή: Σαράντος Ι. Καργάκος
