Ήττα του Νου, Ήττα της Ψυχής. Αντίσταση στην Κατοχή η μόνη οδός.

Η Κύπρος, τούτη η μικρή μαρτυρική γη, στέκει αιμορραγώντας για δεκαετίες. Από το ’55 κι έπειτα, μια ατέλειωτη πάλη, μια διαρκής θυσία, ένα αδιάκοπο πένθος. Και το χειρότερο; Η ήττα. Όχι η ήττα στο πεδίο της μάχης, μα η ήττα μέσα στις ψυχές μας, η ήττα της λογικής, η παραίτηση από το δίκιο. Αυτή την ήττα πρέπει να πολεμήσουμε, αυτή την εσωτερική σκλαβιά πρέπει να σπάσουμε.

Η Κληρονομιά μας: Μια Συνεχής Απώλεια

Ξεκινήσαμε με μια φλόγα στην καρδιά, την ελπίδα για ελευθερία, για αυτοδιάθεση. Μα οι ξένοι, τα συμφέροντά τους, οι διχόνοιες μας, μας οδήγησαν σε συμβιβασμούς, στην ανεξαρτησία του ’60, την εισβολή του ’74, την κατοχή. Χάσαμε εδάφη, σπίτια, ανθρώπους. Πληγές που δεν κλείνουν, μνήμες που στοιχειώνουν. Κάθε χρόνος που περνά, κάθε μέρα που χάνεται, είναι μια νέα ήττα, μια νέα πληγή.

Η Πραγματικότητα της Εισβολής

Η τουρκική εισβολή δεν ήταν μόνο μια καταστροφή. Ήταν και μια υπενθύμιση των κινδύνων που διατρέχει μια κοινωνία όταν κυριαρχείται από ηττημένα μυαλά:

• Μυαλά που διχάζουν τον λαό.
• Μυαλά που παρασύρονται από ιδεολογικές φαντασιώσεις.
• Μυαλά που δρουν χωρίς φρόνηση,
• Μυαλά που αφήνουν τους εχθρούς να εισβάλουν, να καταστρέψουν.

Η Παγίδα της Ομοσπονδίας: Η Ήττα του Νου

Πριν από κάθε απώλεια εδαφών, προηγείται η ήττα του νου. Κι αν σήμερα συζητάμε λύσεις που εδραιώνουν τη διχοτόμηση, αν ανεχόμαστε την παρουσία του κατακτητή ως κάτι “φυσικό”, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι έχουμε, σε κάποιο βαθμό, αποδεχθεί την ήττα μας.

Η λύση της ομοσπονδίας, όπως παρουσιάζεται, είναι η απόδειξη αυτής της νοητικής ήττας. Τι άλλο είναι η ομοσπονδία αν όχι η θεσμοθέτηση της διαίρεσης;

• Μας ζητούν να δεχτούμε ένα κράτος που θα ζει διχασμένο, με δύο “ζώνες” και δύο “λαούς”, αντί για μία ενιαία πατρίδα.
• Μας ζητούν να αποδεχθούμε τη λογική της υποχώρησης, φοβούμενοι να διεκδικήσουμε το αυτονόητο: την ελευθερία.
• Μας ζητούν να θυσιάσουμε τη δικαιοσύνη στον βωμό μιας “ρεαλιστικής” λύσης, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια εδραίωση της αδικίας.

Αυτό, συμπολίτες, δεν είναι λύση. Είναι η παραδοχή ότι ηττηθήκαμε. Και αν ηττηθούμε, θα είναι γιατί πρώτα ηττήθηκε το μυαλό μας, όχι τα όπλα μας.

Η Διχόνοια και το Μίσος: Οι Ρίζες της Ήττας

Όμως, η ήττα αυτή δεν ήρθε τυχαία. Τη φέραμε εμείς, όταν επιτρέψαμε τη διχόνοια να μας διαιρέσει. Η Ιστορία μας είναι γεμάτη από παραδείγματα όπου ενωθήκαμε για λίγο μπροστά στον κοινό εχθρό και στη συνέχεια καταστραφήκαμε από εσωτερικές έριδες.

Στην Κύπρο, αφήσαμε τον εθνικό μας αγώνα να γίνει έδαφος σύγκρουσης συμφερόντων. Αφήσαμε τις κομματικές και προσωπικές φιλοδοξίες να υπονομεύσουν την εθνική μας ενότητα. Και όταν το μίσος μας χώρισε, όταν η διχόνοια έγινε καθημερινή πρακτική, ήταν εύκολο για τον εχθρό να μας υποτάξει.

Αν δεν ξεριζώσουμε τη διχόνοια από τις καρδιές μας, θα συνεχίσουμε να ζούμε ως δούλοι, ακόμα κι αν στα χαρτιά λέμε ότι έχουμε ελευθερία.

Η Ανάγκη για Αλλαγή: Ρεαλισμός, Λογική, Φρόνηση

Μπορούμε και πρέπει να σταθούμε ξανά όρθιοι.

Δεν είναι οι συμφορές που φέρνουν την ήττα, αλλά η αδυναμία να τις αντιμετωπίσουμε με θάρρος και φρόνηση. Οφείλουμε να διώξουμε από το μυαλό μας τη σκέψη της ήττας. Να θυμηθούμε την αξιοπρέπειά μας, την ιστορία μας. Να επαναφέρουμε την λογική, να δούμε την αλήθεια κατάματα. Να καταλάβουμε ότι η λύση δεν θα έρθει από τους άλλους, αλλά από εμάς. Από την ενότητά μας, από την αποφασιστικότητά μας, από την πίστη μας στο δίκιο.

Η ήττα δεν είναι μόνο ζήτημα πολέμου ή μάχης, κατοικεί μέσα στο νου. Η ανθρώπινη τάση να αποφεύγουμε το δύσκολο, να ζούμε μέσα σε φαντασιώσεις ή ιδεολογικές αυταπάτες, οδηγεί στην αδυναμία να κατανοήσουμε τον κόσμο όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι. Αυτό είναι η πραγματική ήττα.

Ενότητα, Το Όπλο Μας

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, πρέπει να θυμηθούμε ότι η μεγαλύτερη αρετή ενός λαού είναι η ενότητα.

• Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε ξανά τον διχασμό να γίνει εργαλείο στα χέρια των εχθρών μας.
• Οφείλουμε να συσπειρωθούμε γύρω από τον κοινό στόχο της απελευθέρωσης και της αποκατάστασης της δικαιοσύνης.
• Οι πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές πρέπει να υποχωρήσουν μπροστά στη μεγαλύτερη αλήθεια: πως η Κύπρος μας χρειάζεται όλους, και το χρέος μας είναι να τη διαφυλάξουμε για τις επόμενες γενιές.

Επίλογος: Η Νίκη της Ψυχής

Η Κύπρος δεν είναι καταδικασμένη να ζει διαιρεμένη. Δεν είμαστε καταδικασμένοι να υποχωρούμε μπροστά στην αδικία. Η μοίρα μας δεν γράφεται από τον εχθρό, αλλά από εμάς.

Είμαστε ελεύθεροι γιατί το πιστεύουμε, γιατί το ζούμε. Και όταν ο νους μας μένει ελεύθερος, τότε η πατρίδα μπορεί να ελπίζει.

Πηγή: ΓΡΟΘΙΑ...