Καί… μελετώντας τα νὰ κλαῖς

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς

Εἶναι γνωστὸ ὅτι τὰ ἰσχυρότερα δηλητήρια τῆς νεοταξικῆς προπαγάνδας ἐνσταλάσσονται μὲς στὰ σχολεῖα. Ἐκμεταλλευόμενοι οἱ ἐθνοαποδομητὲς τὴν ἔμφυτη εὐαισθησία καὶ ἀθωότητα τῶν παιδιῶν καὶ τὴν, λόγῳ φόβου, πρωτίστως, ἢ ἀνιάτου προοδευτικότητας, «προσαρμογῆς» κάποιων ἐκπαιδευτικῶν, ἐπιβάλλουν καὶ προωθοῦν τὰ ἐθνοκτόνα πονηρεύματά τους.

Ἔχω γράψει ἐπανειλημμένως γιὰ τὰ «σχολικὰ βιβλία», «πανέρια μὲ ὀχιές», ποὺ ἐδῶ καὶ μία δεκαετία, διακινοῦνται στὰ σχολεῖα. Ὅσο προχωρεῖ ὁ καιρὸς καὶ τὰ γεγονότα, κάποιες ἀναφορὲς στὰ βιβλία αὐτά, ἀρχίζουν καὶ γίνονται κατανοητές. Λὲς καὶ κάποιοι γνώριζαν τὰ ἐπερχόμενα καὶ προετοίμαζαν ἤ, καλύτερα, ἀποκοίμιζαν τὸ εὔκολο καὶ ἀνυπεράσπιστο θύμα: τοὺς νέους.

Ἔχω ἐνώπιόν μου τὸ βιβλίο «Νεοελληνικὴ Γλώσσα» τῆς Γ´ Γυμνασίου. Τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν ἐπιλογὴ τῶν κειμένων εἶχαν τέσσερις ἐκπαιδευτικοί. Τὴν ὑψηλὴ ἐποπτεία ὅμως καὶ τὴν τελικὴ ἔγκριση γιὰ τὴν ἐκτύπωση τοῦ βιβλίου καὶ τὴν ἀποστολή του στὰ σχολεῖα, τὴν εἶχε τὸ τότε Παιδαγωγικὸ Ἰνστιτοῦτο καὶ νῦν Ἰνστιτοῦτο Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς. (Θὰ ἔλεγα ὅτι ὀρθῶς ἀφαιρέθηκε ἡ λέξη «παιδαγωγικῆς». Ἡ λέξη ἀγωγή, παράγεται ἀπὸ τὸ ρῆμα «ἄγω», ποὺ σημαίνει ὁδηγῶ. Τὸ ἴδιο ρῆμα στὸν μέλλοντα κάνω «ἄξω», ἀπὸ δῶ οἱ ἀξίες. Προφανῶς οἱ εὐφυεῖς καὶ σοφοὶ πρόγονοί μας, μᾶς διδάσκουν, μέσῳ τοῦ λαμπροῦ αὐτοῦ ἐτυμολογικοῦ κατορθώματος, ὅτι ἡ ἀγωγὴ πρέπει νὰ ἄγει, νὰ ὁδηγεῖ, τὸ μέλλον τῆς πόλης-πολιτείας, σὲ ἀξίες. Καὶ πρώτη ἀξία ἡ φιλοπατρία, διότι «μητρός τε καὶ πατρός… τιμιώτερόν ἐστι ἡ πατρὶς» κατὰ τὸν Πλάτωνα).

Τὸ βιβλίο τῆς Γ´ Γυμνασίου περιέχει 8 ἑνότητες: «1η ἑνότητα: Ἡ Ἑλλάδα στὸν κόσμο. 2η: Γλώσσα-Γλῶσσες καὶ πολιτισμοὶ τοῦ κόσμου. 3η: Εἴμαστε ὅλοι ἴδιοι. Εἴμαστε ὅλοι διαφορετικοί. 4η: Ἑνωμένη Εὐρώπη καὶ Εὐρωπαῖοι πολίτες. 5η: Εἰρήνη-Πόλεμος. 6η: Ἐνεργοὶ πολίτες γιὰ τὴν ὑπεράσπιση οἰκουμενικῶν ἀξιῶν. 7η: Τέχνη: Μία γλώσσα γιὰ ὅλους. 8η: Μπροστὰ στὸ μέλλον».

Ἐκ τῶν περιεχομένων διαπιστώνουμε ὅτι τὸ βιβλίο ἔχει μία σαφῆ παγκόσμια, παγκοσμιοποιητικὴ διάσταση. Εἶναι «βιβλίο χωρὶς σύνορα». Ἡ ὑπερεθνικὴ «ἐλὶτ-ἀλήτ», ἐξ ἄλλου βδελύσσεται τὰ σύνορα. Οἱ ἀσυνόρευτες συνθῆκες, τὰ ἀσυνόρευτα κράτη εἶναι ὁ διακαὴς πόθος τους, πρὸς μεγίστη χαρὰ τῶν μωαμεθανῶν λαθρομεταναστῶν καὶ τῶν ποικιλώνυμων «ἀλληλέγγυων» . Κάποτε, σὲ τοῦτο τὸν τόπο, ἐπιστρατεύονταν οἱ ἄριστοι τῶν ἐπιστημῶν καὶ τῆς τέχνης γιὰ τὴν συγγραφὴ βιβλίων γιὰ τὴν ἐκπαίδευση, γι’ αὐτὸ ἀκόμη καὶ σήμερα, πολιοὶ γέροντες, μὲ νοσταλγία ἀνατρέχουν σ’ αὐτά. Τώρα, ὅταν λήγει τὸ σχολικὸ ἔτος, οἱ μαθητές, χαιρέκακα τὰ καῖνε.

Τώρα τὸ πιστοποιητικὸ ἐπιλογῆς τῶν «συγγραφέων» εἶναι ἡ στάθμη τῆς ἀφιλοπατρίας, ἐκκλησιομαχίας καὶ ψευτοπροοδευτικότητας.

Μία σύντομη περιήγηση στὸ πρὸς ἐξέταση βιβλίο τῆς Γ´ Γυμνασίου θὰ καταδείξει τό, ὅπως τὸ ὀνομάζω, ὕπουλο παιδομάζωμα.


Σελ. 11. Κείμενο: «Ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία ἀλλάζει».

Διαβάζω: «Ἡ ἐνεργὴ παρουσία τῶν μειονοτήτων στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία διατάραξε τὰ τελευταῖα χρόνια τὴν ὣς τότε κυρίαρχη εἰκόνα τῆς ἁρμονικῆς ἐθνικῆς ὁμοιογένειας καὶ ἔθεσε ἐπιτακτικὰ πλέον τὸ ζήτημα τῆς συνύπαρξης διαφορετικῶν ἐθνοπολιτισμικῶν ὁμάδων.

Τὰ παιδιὰ στὸ σχολεῖο καλοῦνται νὰ μάθουν νὰ ξεχωρίζουν τὰ κοινὰ στοιχεῖα ποὺ ἔχουν μεταξύ τους κουλτοῦρες ποὺ στὴν πρώτη ματιὰ μοιάζουν διαφορετικές, νὰ ἐκτιμοῦν τὴν ἀξία ἄλλων πολιτισμῶν ἐκτὸς ἀπὸ τὸν δικό τους, νὰ ἀναγνωρίζουν τὴν ἑτερογένεια, καὶ ὄχι τὴν ὁμοιογένεια, ὡς βασικὸ χαρακτηριστικὸ τῶν σύγχρονων κοινωνιῶν.
Ὑπογραφή, Χριστίνα Κουλούρη, καθηγήτρια πανεπιστημίου.


Σελ. 53. Κείμενο: «Πολυεθνικὲς τάξεις στὸ σχολεῖο».

«Ἂν κάποιος ἐπισκεφθεῖ ἀνυποψίαστος ἕνα δημόσιο Δημοτικὸ σχολεῖο σὲ κάποιες γειτονιὲς τῆς Ἀθήνας, θὰ ξαφνιαστεῖ: ὑπάρχουν τάξεις τοῦ Δημοτικοῦ, ὅπου ἕνα στὰ τρία ἢ περισσότερα ἀπὸ τὰ παιδιὰ ποὺ φοιτοῦν ἔχουν τὴν Ἑλλάδα γιὰ δεύτερη πατρίδα καὶ τὰ ἑλληνικὰ γιὰ δεύτερη (καί, καμιὰ φορά, σχεδὸν ἄγνωστη) γλώσσα.

Τὴν πρώτη φορὰ ποὺ βρέθηκα σὲ μία τέτοια τάξη, ἄκουσα ἔκπληκτος ἀλλὰ καὶ ντροπιασμένος γιὰ τὴν ἄγνοιά μου δασκάλους νὰ μοῦ ἐξηγοῦν πόσο ραγδαία ἀλλάζει ἡ «ἐθνικὴ» σύνθεση τοῦ μαθητικοῦ πληθυσμοῦ τῶν δημόσιων Δημοτικῶν σχολείων χρόνο μὲ τὸν χρόνο. Πόσο οἱ ἴδιοι πελαγώνουν ἀβοήθητοι καὶ ἀκαθοδήγητοι νὰ διευθύνουν τὶς νέες πολυπολιτισμικές τους τάξεις. Πόσο πολύπλοκα καὶ δύσκολα εἶναι τὰ ἐκπαιδευτικά, παιδαγωγικὰ καὶ κοινωνικὰ προβλήματα ποὺ δημιουργεῖ ἡ συνύπαρξη παιδιῶν διαφορετικῆς ἐθνικότητας, μὲ πελώρια διαφορὰ ἐπιπέδου στὴ γνώση τῆς γλώσσας, τὴ μαθησιακὴ ὑποδομὴ καὶ τὶς ἐξωσχολικὲς συνθῆκες ζωῆς».

Καὶ τὸ κείμενο συνεχίζεται μὲ τὸν συγγραφέα νὰ ἐπιχαίρει διότι οἱ τάξεις γίνονται «πλουσιότερες» καὶ καλύτερες χάρις στοὺς «ξένους». Ὑπογραφή: Π. Τσίμας, δημοσιογράφος.


Σελ. 65. Κείμενο: «Ε.Ε. καὶ ἑλληνικὴ ταυτότητα».

«Εἴμαστε ὅλοι ἐκτεθειμένοι σὲ ἀληθινὸ βομβαρδισμὸ πολιτιστικῶν προϊόντων ποὺ διαμορφώνονται σύμφωνα μὲ τὴ διεθνῆ διαφημιστικὴ προβολή. Τὰ κράτη-ἔθνη δὲν ἀνέκοψαν, ἀλλὰ ἀδιαφόρησαν γι’ αὐτὴ τὴν ἐξέλιξη. Ἡ Ἑλλάδα τὴν ἐνίσχυσε μάλιστα ἔμμεσα μὲ ἰδεολογικὸ προσανατολισμὸ σὲ μία διαστρεβλωμένη καὶ γι’ αὐτὸ χωρὶς ἀπήχηση ἑλληνικὴ καὶ χριστιανικὴ παράδοση καὶ μὲ ἀδιαφορία…».
Ὑπογραφή; Κώστας Σημίτης, πρώην πρωθυπουργός.


Σελ. 90. Κείμενο: «Ἡ σκληρὴ πραγματικότητα τοῦ πολέμου».

«Ἂς μὴ μᾶς ξεγελοῦν οἱ παρασημοφορήσεις καὶ οἱ παρελάσεις, οἱ ὑποδοχὲς καὶ οἱ παράτες. Στοὺς πραγματικοὺς πολέμους ὑπάρχουν μόνο μαυραγορίτες καὶ βιαστές, στρατηγοὶ καὶ μισθοφόροι καὶ βέβαια ὑπάρχουν καὶ οἱ μεσάζοντες κάθε εἴδους: οἱ μεσάζοντες τῶν ὅπλων καὶ οἱ μεσάζοντες τῶν συνθηκῶν, οἱ μεσάζοντες τῶν πράξεων καὶ οἱ μεσάζοντες τῶν ἀποφάσεων, οἱ μεσάζοντες τῶν ἰδεῶν καὶ οἱ μεσάζοντες τῆς πληροφορίας. Ὅμως στὴν πραγματικότητα τοῦ πολέμου […] προκύπτουν θύματα».
Ὑπογραφή: Ν. Σκουτέρη-Διδασκάλου. Καὶ τὸ ’40 ἔτσι ἦταν;


Σελ. 106. Κείμενο: «Ὁ νεανικὸς ἰδεαλισμός».

«Τὰ περισσότερα παιδιὰ ποὺ γνωρίζω, πλούσια ἢ φτωχά, ἐπιθυμοῦν βαθιὰ νὰ κάνουν κάτι σημαντικὸ στὴ ζωή τους. Μοῦ μιλᾶνε γιὰ τὴν ἐπιθυμία τους νὰ προστατεύσουν τὰ τροπικὰ δάση, νὰ σώσουν τὶς θαλάσσιες χελῶνες ἢ νὰ βοηθήσουν παιδιὰ ποὺ ζοῦν στὸ δρόμο…».
Ὑπογραφή; Peter Dalglish. (Ὑπάρχει πιὸ σημαντικὸ πράγμα στὴ ζωή σου ἀπὸ τὴν προστασία τῆς χελώνας; Βρέθηκε ἡ αἰτία τῆς κρίσης).


Σελ. 116. Κείμενο: «ΜΚΟ».

«Ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα ἀντιμετωπίζουμε περίεργα τὶς ΜΚΟ: Ὅταν ἡ Διεθνὴς Ἀμνηστία καὶ τὸ Παράρτημα τοῦ Ἐλσίνκι καταγγέλουν παραβιάσεις τῶν ἀνθρώπινων δικαιωμάτων στὴν Τουρκία, γράφουμε τὴν εἴδηση στὴν πρώτη σελίδα. Ὅταν οἱ ἴδιες ὀργανώσεις διαμαρτύρονται γιὰ καταπίεση τῶν μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβά, τῶν Σλαβόφωνων ἢ τῶν Μουσουλμάνων στὴν Ἑλλάδα, εἶναι ἀνθελληνικὲς καὶ πληρωμένες ἀπὸ ξένα κέντρα. Οὐσιαστικά μᾶς ἐνοχλεῖ ἡ ἀνεξαρτησία τους: θὰ τὶς θέλαμε μὲ τὸ μέρος μας (ὅπως καὶ ὅλες τὶς ἄλλες ἐξουσίες) καὶ ξεχνᾶμε ὅτι αὐτὸ θὰ καταργοῦσε αὐτόματα τὸ διεθνές τους κύρος. Εἶμαι ὑπερήφανος ποὺ ἀνήκω στὶς περισσότερες ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις. Πιστεύω πὼς ὁ σεβασμὸς στὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, ἑνιαῖα καὶ ἀδιαπραγμάτευτα, εἶναι ἡ μόνη ἰδεολογία ποὺ μᾶς ἀπέμεινε – ἀλλὰ καὶ ἡ μόνη ποὺ μᾶς χρειάζεται».
Ὑπογραφή; Νίκος Δήμου, συγγραφέας, μεταξὺ ἄλλων, τοῦ βιβλίου «ἡ δυστυχία νὰ εἶσαι Ἕλληνας».


Σελ. 144. Κείμενο: «Δὲν εἶναι ἡ ἐπιστήμη αὐτὴ ποὺ προκαλεῖ καταστροφές».

«Ὅλα τὰ ἐγκλήματα στὴν ἱστορία εἶναι ἀπόρροια κάποιου φανατισμοῦ. Ὅλες οἱ σφαγὲς ἔγιναν ἀπὸ ἀρετή, στὸ ὄνομα τῆς ἀληθινῆς θρησκείας, τοῦ νόμιμου ἐθνικισμοῦ, τῆς καλῆς πολιτικῆς, τῆς σωστῆς ἰδεολογίας καὶ τέλος, στὸ ὄνομα τοῦ ἀγώνα ἐναντίον τῆς ἀλήθειας τοῦ ἄλλου, τοῦ ἀγώνα ἐναντίον τοῦ σατανᾶ».
Ὑπογραφή; Φρανσουὰ Γιάκομπ
(Μαθαίνει ὁ μαθητὴς ὅτι ἡ «ἀληθινὴ θρησκεία» του εἶναι ἐγκληματική).


Σελ. 137. Κείμενο: «Ἡ νέα γενιά».

«Νομίζω ὅτι εἴμαστε μπροστὰ σὲ μία πλουραλιστικὴ νέα κοινωνία, ἀρκετὰ ἀνεκτικὴ καὶ ἀνοικτή, καὶ ταυτόχρονα πολὺ ψυλλιασμένη, ἐπιφυλακτικὴ καὶ σὲ διαρκῆ ἀμφισβήτηση. Ἄλλωστε ἀκόμα καὶ ἡ ἀπάθεια εἶναι συχνὰ μία μορφὴ ἀντίδρασης. Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ νέοι σήμερα φοροῦν τὰ πάντα καὶ δὲν ἀκολουθοῦν μία μόδα, ὅτι ἀκοῦνε διάφορες μουσικὲς καὶ ὄχι μόνο ἕνα εἶδος, ὅτι ψηφίζουν διαφορετικὰ κόμματα σὲ κοινὲς παρέες, ὅτι γεμίζουν μικρὰ θέατρα καὶ σινεφὶλ αἴθουσες, ὅτι κατέβηκαν στοὺς δρόμους, ὅτι δὲν παραμυθιάζονται μὲ ἥρωες καὶ ἰνδάλματα ἢ στρέφονται σὲ ἐκείνους τοῦ παρελθόντος, ὅπως ὁ Τσὲ ἢ ὁ Μάρλεϊ».
Ὑπογραφή; Μία Κόλλια (;)


Δὲν παρέθεσα, δὲν ἀρκεῖ ὁ χῶρος, καθόλου κείμενα ἀπὸ τὴν «ἀντιρατσιστικὴ» 3η ἑνότητα. Σ’ αὐτὴν περιέχονται 5-6 κείμενα μὲ θέμα τὸν ρατσισμό, σχεδὸν ἐνοχοποιοῦνται οἱ Ἕλληνες μαθητές. Συναντοῦμε, γιὰ παράδειγμα, ἔρευνα τοῦ 4ου Γυμνασίου Ἀθηνῶν, μὲ ἐρωτήσεις, ὅπως:

«Σᾶς ἐνοχλεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι στὴν Ἑλλάδα ἔχουν ἔρθει τὰ τελευταῖα χρόνια ἀλλοδαποί;».

Ὑπάρχει περίπτωση ἕνα παιδὶ νὰ πεῖ «ναί»; Θὰ «στιγματιστεῖ» ὡς ξενόφοβος, ρατσιστής, χρυσαυγίτης καὶ θὰ εἰσπράξει καὶ τὴν χλεύη τοῦ «προοδευτικοῦ» καθηγητῆ.

Στὴν ἴδια ἑνότητα (σελ. 58) θὰ βροῦμε κείμενο γιὰ τὸ ὁλοκαύτωμα τῶν Ἑβραίων, ὄχι ὅμως καὶ γιὰ τὶς ρατσιστικὲς Γενοκτονίες τῶν Ἑλλήνων, διότι ἡ «ἑλληνοτουρκικὴ φιλία»- ὑποτέλεια τῶν ἑλλαδικῶν κυβερνήσεων στὰ ἁρπακτικά της Ἄγκυρας- δὲν ἐπιτρέπει τέτοιες ἀναφορές. (Θυμίζω ὅτι τὰ βιβλία ἐκπονήθηκαν τὸ 2003, ἐπὶ ὑπουργίας τοῦ ΓΑΠ καὶ διανεμήθηκαν τὸ 2006, ἐπὶ Γιαννάκου).

Ἐρωτῶ: Μ’ αὐτὰ ποὺ περιέχει τὸ σχολικὸ βιβλίο καλλιεργεῖται καὶ ἀναπτύσσεται ἡ ἐθνικὴ καὶ θρησκευτικὴ συνείδηση τῶν Ἑλλήνων μαθητῶν, ὅπως προβλέπει τὸ Σύνταγμα;

Πηγή: Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία